Η Αργεντινή την καρδιά, η Γερμανία το μυαλό

Το Μουντιάλ 2014 της Βραζιλίας έφτασε στο τέλος του και αποτελεί πλέον ιστορία. Αυτός ο ποδοσφαιρικός μήνας τελείωσε, ενώ ταυτόχρονα η λήξη του Παγκοσμίου Κυπέλλου θα χαλαρώσει λίγο την κοινωνία της Βραζιλίας, καθώς κατά την διάρκεια της διοργάνωσης, διάφορα… προβλήματα παρουσίασαν άνοδο, όπως για παράδειγμα η παιδική πορνεία.

Γράφει ο Ραφαήλ Νησιάγκας



Πολλοί παρομοιάζουν τον χθεσινό τελικό, με βάση την εξέλιξη του, με τον τελικό της Νοτίου Αφρικής το 2010, μεταξύ Ισπανίας και Ολλανδίας. Τότε η Ισπανία ήταν αυτή που αποτελούσε το φαβορί, η Ολλανδία κρατούσε στην άμυνα και έκλεινε της τρύπες, με αποτέλεσμα ο τελικός να λήξει 0-0 και το ματς να οδηγηθεί στην παράταση. Λίγα λεπτά πριν το ματς οδηγηθεί στα πέναλντι, ο Ινιέστα χάρισε στους Ισπανούς το τρόπαιο. Όπως και χθες, ένας άλλος χαφ, ο Γκέτσε σκόραρε και έκανε το νόημα στους ανθρώπους της Adidas να ξεκινήσουν να ράβουν το 4ο αστέρι στην φανέλα της «Νασιοναλμαντσάφτ».

Προσωπικά ο χθεσινός αγώνας δεν μου θύμιζε το Ισπανία-Ολλανδία του 2010, αλλά το φετινό Γερμανία-Αλγερία. Ο Σαμπέγια και η Αργεντινή πραγματοποίησαν ένα εξαιρετικό πρώτο ημίχρονο από άποψη τακτικής, από τα καλύτερα τους στη διοργάνωση, με σφιχτή άμυνα, τρεξίματα, 2 άτομα πάνω στον Μίλερ και γρήγορες αντεπιθέσεις για γκολ. Ο Γκαράι έκοψε πολλές φορές την μπάλα, ο Μασεράνο ήταν ο συνδετικός κρίκος από την άμυνα στο κέντρο και ο Λαβέτσι έκανε ότι ήθελε.

Μετά τα πράγματα έγιναν του… Σαμπέγια. Αφενός και οι Γερμανοί ανέβασαν στροφές με Σβαϊνστάιγκερ, Σούρλε, Λαμ και Μίλερ, αφετέρου δε ο προπονητής της «Αλμπισελέστε» γκρέμισε όλη την καλή εικόνα του πρώτου ημιχρόνου. Αρχικά απέσυρε τον καλύτερο του γηπέδου Λαβέτσι (είχε και μικροενοχλήσεις) και πέρασε στον αγώνα τον τρομερά ντεφορμέ Αγκουέρο. Εκτός του ότι έλειπε η φρεσκάδα στην επίθεση (μιας και ο Μέσι από τα τέλη ημιχρόνου και μετά εξαφανίστηκε), στη συνέχεια πέρασε ο Γκάγκο αντί του Ιγκουαίν, μια αλλαγή που ομολογούσε το γεγονός πως ο Σαμπέγια αποδεχόταν την κατωτερότητα της Αργεντινής και πήγαινε το παιχνίδι για την ισοπαλία! Εν τέλη πέρασε στον αγώνα και τον, λίγο για τελικό Μουντιάλ, Παλάσιο αντί του Πέρες, αλλά σε συνδυασμό με τον πολύ κακό άξονα (όταν μιλάμε για τέτοιο επίπεδο) με τους Μπίλια και Γκάγκο η Αργεντινή απλά σταμάτησε να επιτίθεται.

Με τον Μέσι να... περπατάει η Αργεντινή συνέχισε στην παράταση με ουσιαστικά 10 παίκτες. Και επειδή, όπως έχει πει και ο Λίνεκερ, στο τέλος κερδίζουν πάντα οι Γερμανοί... Ήρθε ο Γκέτσε και με ένα εξαιρετικό γκολ έγραψε ιστορία.

Η κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου από την Γερμανία είναι πέρα για πέρα δίκαιη. Ήταν με διαφορά η καλύτερη ομάδα του Μουντιάλ και το ξέραμε πριν καν την έναρξη της διοργάνωσης ότι είναι από τα μεγαλύτερα φαβορί. Σε όλες της γραμμές της, έχει ποδοσφαιριστές παγκόσμιας κλάσης. Πρώτα από όλα, ο καλύτερος όλων στο τέρμα Μάνουελ Νόιερ. Ο άνθρωπος άμα συνεχίσει με αυτούς τους ρυθμούς θα αφήσει εποχή και θα ξεπεράσει πολλούς κορυφαίους γκολκίπερ της ιστορίας. Πάρα πολύ σταθερός με σίγουρες εξόδους, δυνατά πόδια και... παίζει και παγκότερμα. Η άμυνα της ομάδας μια δυνατή γραμμή σε μαρκάρισμα αλλά και στον αέρα. Το κέντρο της εξαιρετικό, ειδικά όταν ξεκινάει πάνω στους Λαμ και Σβαϊνστάιγκερ. Εξτρέμ και επίθεση με τον μοναδικό τρόπο που συνεργάζονται είναι ακαταμάχητοι. Πέρα από τις προσωπικές τους ικανότητες, είναι μια ομάδα πειθαρχημένη που ακολουθά πιστά το σύστημα της. Παίζει με την τακτική της και έχει ψυχραιμία, με όποιον αντίπαλο και αν αγωνίζεται. Καταπληκτική δουλειά από τον Λεβ.

Όσον αφορά τα βραβεία της διοργάνωσης, η βράβευση του Νόιερ ως του καλύτερου τερματοφύλακα ήταν απόλυτα λογική, όσο καλή διοργάνωση και να έκανε ο Κέιλορ Νάβας. Ο Χάμες Ροντρίγκες με το σπαθί του κατέκτησε το χρυσό παπούτσι με 6 γκολ σε 5 αγώνες. Όσον αφορά την χρυσή μπάλα, ΔΕΝ άξιζε να την πάρει ο Λιονέλ Μέσι. Σίγουρα δεν αξίζει το τόσο πολύ κράξιμο που ακούει, αλλά ήταν αδικία. Να έπαιρνε το βραβείο ο εξαιρετικός Χάμες Ροντρίγκες που πήρε από το χέρι την, βραβευμένη με το βραβείο fair play, Κολομβία μέχρι τα προημιτελικά και αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης, να πούμε οκ, εντάξει το παιδί ήταν ο παίκτης-αποκάλυψη. Να το έπαιρνε ο Άριεν Ρόμπεν που έκανε μερικά από τα καλύτερα παιχνίδια της καριέρας του και οδήγησε την Ολλανδία μέχρι την παράταση των ημιτελικών, να πούμε λογικό, το αξίζει (προσωπικά τον Ρόμπεν θεωρώ παίκτη της διοργάνωσης).

Όμως το να το πάρει ο Μέσι ήταν άδικο. Εν μέρη δικαιολογείται πως αν δεν ήταν ο Μέσι, η Αργεντινή δεν θα έφτανε τόσο μακριά. Την ώθησε και αγωνίστηκε και στον τελικό. Αυτό ήταν το αβαντάζ του, ασχέτως αν πραγματοποίηση μια από τις χειρότερες εμφανίσεις της καριέρας του. Φαίνεται πως Μαραντόνα ήταν και θα είναι ένας, ενώ ο Μέσι μπορεί να μην αποτελεί ακόμα έναν παίκτη γραμμής «Νέος Ντιέγκο», αλλά σίγουρα έχει φτάσει πολύ καλά. Βέβαια, έχει τουλάχιστον ακόμα ένα Μουντιάλ να παίξει, μήπως και καταφέρει να το αποκτήσει. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο φετινός Μέσι δεν είναι αυτός που ξέρουμε. Το ταπεινό και χαμογελαστό αγόρι-θαύμα της Μπαρτσελόνα, έχει μετατραπεί σε έναν μικρό εγωιστή, που μπαίνει στο γήπεδο με βλέμα του Ράσελ Κρόου όταν έπαιξε τον μονομάχο και μπήκε στο Κολοσσαίο να πολεμήσει, ενώ έχει πάψει να παίζει τόσο ομαδικά. Ίσως χρειάζεται μια αλλαγή, με ότι αυτό συνεπάγεται. Ακόμα και αποχώρηση από την Μπαρτσελόνα. Πριν είναι αργά και πριν αρχίσει να σκέφτεται στα 30 του την απόσυρση, όπως ο Ροναλντίνιο. Αν άξιζε κάποιος την χρυσή μπάλα από την Αργεντινή, αυτός ήταν ο Μασεράνο, ο οποίος το πάλεψε μόνος του! Για αυτό και τον αποθέωσα στο προηγούμενο άρθρο μου.

Όπως δείχνει και η κεντρική φωτογραφία, η Γερμανία έπαιξε με μυαλό και για αυτό κέρδισε. Η καρδιά και το λατινοαμερικάνικο πάθος της Αρτζεντίνα δυστυχώς δεν έφτασαν. Την περιμένουμε όμως καλύτερη.Το άρθρο ήταν μεγάλο, αλλά όπως έγραψα χθες στο twitter (μπορείτε να με βρείτε στο @senterfor) είχαμε πολλά να πούμε σήμερα για το Μουντιάλ. Εξάλλου, αποτελεί το τελευταίο μου άρθρο για το Μουντιάλ του 2014! Έπρεπε να έχει την τιμητική του.