Μία πρόκριση αλλόκοτη και ονειρεμένη

Η Ελλάδα είναι στους 16 του Μουντιάλ. Όσο όνειρο και αν είναι, όσο ψέμα και να μοιάζει, είναι η πραγματικότητα. Για να φτάσουμε σε αυτό το επίπεδο, χρειάστηκε να μοχθήσουμε και να υπερβούμε τους εαυτούς μας. Και το κάναμε. Έπρεπε να ξεπεράσουμε τις κριτικές και τα κακόβουλα σχόλια. Και αυτό το κάναμε. Η Εθνική απέδειξε ότι αξίζει να υπερηφανεύεται για μία τέτοια πρόκριση.

Γράφει ο Κωστής Γκόρος

Μπορεί η αρχή να ήταν σκληρή με το 3-0 από την Κολομβία. Μπορεί η συνέχεια να έγινε δύσκολη με το στείρο 0-0 με την Ιαπωνία. Το φινάλε όμως είχε γλυκιά γεύση και μπόλικο σασπένς. Ένα σασπένς διαφορετικό από αυτά που έχει ζήσει η Εθνική. Ένα σασπένς που μπορεί να ξεπεράσει ακόμα και αυτά του ΄΄χρυσού΄΄ 2004.

Για να μπούμε και στο ματς, η Εθνική παρουσιάστηκε με τελείως διαφορετικό πρόσωπο βάσει συγκυριών και ατυχιών. Το πάθος δεν έλειπε και η δίψα για την πρόκριση ήταν εμφανής. Η νίκη ήταν μονόδρομος, γιατί ειδάλλως το αεροπλάνο για Ελλάδα θα προσγειωνόταν σήμερα κιόλας. Η ατυχία μας χτύπησε την πόρτα επικίνδυνα με τις δύο αναγκαστικές αλλαγές μέχρι το 25’. Δεν σταμάτησε ούτε στα τρία δοκάρια που είχαμε –το τρίτο του Τοροσίδη ήταν περισσότερο τύχη που κατέληξε εκεί-. Η επίθεση όμως συνέχιζε να βγάζει φάσεις. Ο Χριστοδουλόπουλος έκανε ένα τρομερό ματς με διαρκή τρεξίματα. Ο Σάμαρης στο πρώτο του τουρνουά απέδειξε το ταλέντο του με το γκολ, αλλά και με τις βοήθειες που έδινε στο δημιουργικό κομμάτι.

Η άμυνα λειτουργούσε στο μεγαλύτερο διάστημα πολύ καλά. Σωστές αλληλοκαλύψεις, έλεγχος του εναέριου παιχνιδιού, σωστές τοποθετήσεις στα ένας εναντίον ενός. Όσο περνούσε η ώρα, η κούραση φαινόταν ότι επηρέαζε τα πόδια των παικτών μας. Φάνηκε ότι επηρέασε και το μυαλό μας, όταν σε κάποια στιγμή χάσαμε την αυτοσυγκέντρωση μας και δώσαμε το γκολ στην Ακτή. Και όμως, δεν το βάλαμε κάτω. Συνεχίσαμε να πιέζουμε και να φτιάχνουμε φάσεις μέχρι το 91’ που ήρθε το πέναλτι. Μία φάση που ξεκίνησε με αγωνία για το αν έδωσε κάτι ο διαιτητής και τέλειωσε με πανηγυρισμούς όταν η μπάλα μπήκε στο πλεκτό και πλέον ήταν δεδομένο ότι προκριθήκαμε.

Η μεγαλύτερη εντύπωση ήταν ότι δεν παίξαμε παθητικά με έντονο τρόπο, ακόμα και την ώρα που προηγούμασταν. Όταν κλέβαμε την μπάλα στην άμυνα, υπήρχαν οι παίκτες που θα έδιναν την σωστή πάσα σε αυτούς που έκαναν κίνηση για αντεπίθεση. Όχι το αντιθεαματικό διώξιμο όπου-όπου. Γι’αυτό λοιπόν, η πρόκριση ήταν δίκαιη και μάγκικη. Ήρθε χωρίς αντιποδόσφαιρο και χωρίς σκοπιμότητες.

Η επόμενη μέρα μας βρίσκει σε πελάγη ευτυχίας, αλλά και προσμονής για το ματς με την Κόστα Ρίκα. Δεν είναι ομάδα-φόβητρο, αλλά είναι και αυτή μία ομάδα με το ίδιο πάθος και την ίδια θέληση. Και μην ξεχνάμε ότι πέρασε από έναν όμιλο με Αγγλία, Ιταλία, Ουρουγουάη δεχόμενη μόνο 1 γκολ και αυτό από πέναλτι.

Εφόσον πιστέψουμε στις δυνατότητες μας, θα ξανακάνουμε νέα υπέρβαση. Αρκεί να πιστέψει και ο Σάντος στον εαυτό του και να προβεί σε ορθολογικές επιλογές, βάσει πλάνου. Γιατί οι χθεσινές επιλογές των Σάμαρη, Καραγκούνη, Λάζαρου και Σαμαρά στην κορυφή ήρθαν βάσει συγκυριών και ατυχιών.




Υ.Γ. Επειδή ως λαός πιστεύουμε στη μοίρα και στην προϊστορία, υπάρχει ένα στατιστικό που δεν περνάει απαρατήρητο. Όλες οι προκρίσεις μας ήρθαν με απολογισμό μίας νίκης, μίας ισοπαλίας και μίας ήττας.