Γράφει ο Δημήτρης Σακελλάρης
Πολλοί είναι οι ποδοσφαιριστές που από το 2006 σχεδόν προσπαθούν να πατήσουν στα χνάρια του, να αρχίσουν δηλαδή να «ματώνουν» τα αντίπαλα δίχτυα. Κανείς όμως εν τέλει δεν τα έχει καταφέρει. Από την τελική φάση μουντιάλ της Γερμανίας, σε εκείνη της στο σπίτι τους το 2014. Τα ονόματα, πολλά, όπως και τα εκατομμύρια που συνοδεύουν κάθε τους κίνηση. Από τον Αντριάνο του 2006, στο Λουίς Φαμπιάνο του 2010 και το Φρεντ τέσσερα χρόνια μετά. Τα αποτελέσματά τους είναι επιεικώς μέτρια. Και αναφέρω μέτρια σε σύγκριση με εκείνα του Ρονάλντο, τόσο στο σκοράρισμα, όσο και στη συνολική λειτουργία εντός του αγωνιστικού χώρου.
Η συνολική λειτουργία φυσικά αφορά τη συνεισφορά του παίκτη πέρα από την εκτέλεση, στη δημιουργία, τις κινήσεις, τα τρεξίματα και τη ψυχολογία. Κάτι τέτοιο δεν το έχουμε συναντήσει μετά «το φαινόμενο». Αποδείχθηκε ιδίως σήμερα όταν αρχικά ο Φρεντ και στη συνέχεια ο Τζο, δε μπορούσαν σε κλασικές ευκαιρίες να στείλουν τη μπάλα στα δίχτυα, δεν κατάφεραν να περάσουν το 60% στις πάσες και έβρισκαν πάντα την ευκαιρία να «τα λένε» με τους αντίπαλους ποδοσφαιριστές. Ακόμη και ο Νεϋμάρ, που περίπου εδώ και 2 χρόνια θεωρείται ο ηγέτης του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος της χώρας αδυνατεί να σηκώσει το βάρος του ηγέτη, δείχνοντας να πνίγεται. Πνίξιμο, που τον οδηγεί σε βεβιασμένες προσωπικές προσπάθειες, χωρίς αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές. Κάτι τέτοιο δεν υπήρχε περίπτωση να συμβεί στο Ρονάλντο. Η εξαιρετική του πρώτη επαφή, τα πολύ γρήγορα βήματα πάνω στην ντρίπλα και τα τελειώματά του είχαν πάντα γραμμική απόδοση.
Η ακούσια «κατάρα» του Ρονάλντο είναι εμφανής και βλάπτει την ομάδα. Η μπάλα δε βρίσκει πάτημα στους φορ και έτσι τα εξτρέμ ή τα αμυντικά χαφ αναγκάζονται να γεμίζουν περαιτέρω την αντίπαλη περιοχή. Συνεπώς, οι συνδετικοί δεσμοί της επιθετικής λειτουργίας αποκόπτονται και η ομάδα κόβεται σε δύο μέρη, χωρίς να μπορεί να το διορθώσει. Έτσι, καταλήγει σε ατομικές ενέργειες χωρίς μεγάλα ποσοστά επιτυχίας. Όταν πάλι, η ανάπτυξη είναι σωστή, η περιοχή είναι είτε άδεια είτε ο σύγχρονος Βραζιλιάνος φορ αδυνατεί να θυμηθεί το είδωλό του πριν κάποια χρόνια και να σκοράρει.
Πολλοί είναι οι ποδοσφαιριστές που από το 2006 σχεδόν προσπαθούν να πατήσουν στα χνάρια του, να αρχίσουν δηλαδή να «ματώνουν» τα αντίπαλα δίχτυα. Κανείς όμως εν τέλει δεν τα έχει καταφέρει. Από την τελική φάση μουντιάλ της Γερμανίας, σε εκείνη της στο σπίτι τους το 2014. Τα ονόματα, πολλά, όπως και τα εκατομμύρια που συνοδεύουν κάθε τους κίνηση. Από τον Αντριάνο του 2006, στο Λουίς Φαμπιάνο του 2010 και το Φρεντ τέσσερα χρόνια μετά. Τα αποτελέσματά τους είναι επιεικώς μέτρια. Και αναφέρω μέτρια σε σύγκριση με εκείνα του Ρονάλντο, τόσο στο σκοράρισμα, όσο και στη συνολική λειτουργία εντός του αγωνιστικού χώρου.
Η συνολική λειτουργία φυσικά αφορά τη συνεισφορά του παίκτη πέρα από την εκτέλεση, στη δημιουργία, τις κινήσεις, τα τρεξίματα και τη ψυχολογία. Κάτι τέτοιο δεν το έχουμε συναντήσει μετά «το φαινόμενο». Αποδείχθηκε ιδίως σήμερα όταν αρχικά ο Φρεντ και στη συνέχεια ο Τζο, δε μπορούσαν σε κλασικές ευκαιρίες να στείλουν τη μπάλα στα δίχτυα, δεν κατάφεραν να περάσουν το 60% στις πάσες και έβρισκαν πάντα την ευκαιρία να «τα λένε» με τους αντίπαλους ποδοσφαιριστές. Ακόμη και ο Νεϋμάρ, που περίπου εδώ και 2 χρόνια θεωρείται ο ηγέτης του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος της χώρας αδυνατεί να σηκώσει το βάρος του ηγέτη, δείχνοντας να πνίγεται. Πνίξιμο, που τον οδηγεί σε βεβιασμένες προσωπικές προσπάθειες, χωρίς αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές. Κάτι τέτοιο δεν υπήρχε περίπτωση να συμβεί στο Ρονάλντο. Η εξαιρετική του πρώτη επαφή, τα πολύ γρήγορα βήματα πάνω στην ντρίπλα και τα τελειώματά του είχαν πάντα γραμμική απόδοση.
Η ακούσια «κατάρα» του Ρονάλντο είναι εμφανής και βλάπτει την ομάδα. Η μπάλα δε βρίσκει πάτημα στους φορ και έτσι τα εξτρέμ ή τα αμυντικά χαφ αναγκάζονται να γεμίζουν περαιτέρω την αντίπαλη περιοχή. Συνεπώς, οι συνδετικοί δεσμοί της επιθετικής λειτουργίας αποκόπτονται και η ομάδα κόβεται σε δύο μέρη, χωρίς να μπορεί να το διορθώσει. Έτσι, καταλήγει σε ατομικές ενέργειες χωρίς μεγάλα ποσοστά επιτυχίας. Όταν πάλι, η ανάπτυξη είναι σωστή, η περιοχή είναι είτε άδεια είτε ο σύγχρονος Βραζιλιάνος φορ αδυνατεί να θυμηθεί το είδωλό του πριν κάποια χρόνια και να σκοράρει.
Τι μου μιλάς για παλτά ρε Σακελλαρίδη?
ΑπάντησηΔιαγραφήelpizw na mhn les palto ton Ronaldo
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι. Στον Φρεντ και τον Τζο αναφέρομαι
ΔιαγραφήΕντάξει "παλτό" είναι βαρύς χαρακτηρισμός για παίκτη. Είναι όμως λίγοι για το επίπεδο της εθνικής Βραζιλίας και η διαφορά τους εκθέτει!
ΑπάντησηΔιαγραφή