Λίγη σοβαρότητα δε βλάπτει

Ένας σωστός επαγγελματίας οφείλει, πρωτίστως στον εαυτό του, να έχει την απαιτούμενη εγκράτειακαι σοβαρότητα σε αρκετές πτυχές της ζωής του, αν όχι σε όλες. Ειδικά, όταν η εικόνα του προβάλλεται και οι πράξεις του έχουν αντίκτυπο σε μεγάλο κομμάτι του κοινωνικού συνόλου. Οι συμπεριφορές Δημήτρη Γιαννακόπουλου και αδερφών Αγγελόπουλου, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, έχουν προκαλέσει την κοινή γνώμη και έχουν διχάσει το φίλαθλο κόσμο.

Γράφει ο Άρης Σταμόπουλος


Ξεκινώντας χρονολογικά, μετά τον 3ο τελικό την Πέμπτη και το σπάσιμο της έδρας του τριφυλλιού από τους ερυθρόλευκους έπειτα από 21 χρόνια, οι τηλεθεατές έζησαν στιγμές… απείρου κάλλους. Ο πρόεδρος του Παναθηναϊκού, εν εξάλλω καταστάσει και φανερά εκτός εαυτού, εξαπέλυσε μια άνευ προηγουμένου λεκτική επίθεση κατά παντός υπευθύνου στην κάμερα της ΝΕΡΙΤ. Το αποτέλεσμα αυτού το παραληρήματος ήταν μια ξεδιάντροπη και απαράδεκτη χυδαιολογία, που μόνο σε πρόεδρο αθλητικού σωματείου δεν παραπέμπει. Το χείριστο όλων είναι πως αναφέρθηκε με ονοματεπώνυμα, με απώτερο σκοπό να πουλήσει φθηνό λαϊκισμό στον κόσμο της ομάδας του.

Για καλή του τύχη, το ένα πρόσωπο που θίχτηκε άμεσα, ο Γιάννης Αλαφούζος, είναι άνθρωπος που αγαπάει τον Παναθηναϊκό και ο ίδιος έσπευσε να υποβαθμίσει το περιστατικό. Η γενική συμπεριφορά του Γιαννακόπουλου, όμως, είναι αυτή που προβληματίζει. Αντί να συνετίζεται γίνεται ολοένα και χειρότερη. Θα πρέπει κάποια στιγμή να του εξηγήσει κάποιος, γιατί από μόνος του δε φαίνεται να το καταλαβαίνει, ότι δε μπορεί να συμπεριφέρεται σαν οπαδός, αλλά σαν πρόεδρος. Και μάλιστα της μεγαλύτερης ελληνικής ομάδας στον ελληνικό αθλητισμό. Δε θα είναι για πάντα στο απυρόβλητο. Οι πράξεις του έχουν αντίκτυπο στη γενική συμπεριφορά των φιλάθλων. Το να πετάει 50ευρα στους διαιτητές και να χυδαιολογεί μπροστά σε κάμερες και δημοσιογράφους είναι εικόνες ντροπής και κάποια στιγμή θα βρεθεί υπόλογος για όσα λέει και κάνει.

Ο Παύλος και ο Θανάσης Γιαννακόπουλος, οι κορυφαίοι πρόεδροι στην ιστορία του μπασκετικού Παναθηναϊκού, δεν ήταν άγιοι, επίσης. Μπορεί να προκαλούσαν ορισμένες φορές με τα λεγόμενά τους, αλλά πάντα είχαν μέτρο και πάντα οι προκλήσεις τους γίνονταν σε λογικά αθλητικά πλαίσια. Δε θυμάμαι ούτε μια φορά να ξεφεύγουν, να μπαίνουν μέσα στο γήπεδο πριν ή κατά τη διάρκεια ενός αγώνα. Η συμπεριφορά τους και η στάση τους ήταν υποδειγματική. Αν ο Παναθηναϊκός έχει αποκτήσει μπασκετικό κοινό είναι εξαιτίας αυτών των δύο ανθρώπων. Αν ο Δημήτρης προσπαθούσε στο ελάχιστο να τους μοιάσει, τα μπασκετικά δρώμενα της χώρας θα ήταν σαφώς σε καλύτερη μοίρα.

Στον αντίποδα, μετά το μπρέικ του Παναθηναϊκού στο Σ.Ε.Φ. την περασμένη Κυριακή, οι Αγγελόπουλοι εξαπέλυσαν ένα δριμύ κατηγορώ για τη διαιτησία του 4ου τελικού. Δεν έμειναν μόνο σε αυτό, πάντως. Εξέφρασαν την πρόθεσή τους να απαγορεύσουν την παρουσία των παικτών της ομάδας στα εθνικά συγκροτήματα, το καλοκαίρι. Μια άκαιρη και εντελώς άστοχη κίνηση, την οποία παρερμήνευσαν πολλοί. Η κόντρα των ερυθρόλευκων προέδρων με την Ε.Ο.Κ., όσον αφορά την ασφάλιση των παικτών που μετέχουν στην εθνική, κρατάει καιρό τώρα. Τουλάχιστον 3 και πλέον εβδομάδες. Δεν πιστεύουν τις υποσχέσεις της ομοσπονδίας. Λες και πρέπει να δουν ένα χαρτί με 2 σφραγίδες και 3 υπογραφές για να πειστούν πως όλα βαίνουν καλώς.

Όταν βγαίνεις, μιλάς για διαιτητικά όργια και υποστηρίζεις πως δε θα αφήσεις τους παίκτες να πάνε στην εθνική αλλά αυτό είναι άσχετο με την έκβαση του τελικού, άντε μετά να βρεθεί άνθρωπος να σε πιστέψει. Βγήκαν να μιλήσουν για σφαγή, όπως συνηθίζουν άλλωστε να κάνουν σε ήττες με μικρά σκορ, όταν η ομάδα τους ήταν υποδεέστερη του αντιπάλου της και από καθαρή σπόντα πλησίασε στη νίκη. Απλά καλύπτουν τα προβλήματα της ομάδας τους κάτω από το χαλί και τίποτα παραπάνω. Φάσεις που είναι αμφισβητούμενες υπάρχουν και για τις δύο ομάδες. Ναι, θα δεχτώ ότι του Ολυμπιακού ήταν περισσότερες και πιο εξόφθαλμες. Παρόλα αυτά, δε δίνω καμία δικαιολογία σε προέδρους ενός εκ των κορυφαίων μπασκετικών κλαμπ στην Ευρώπη να βγαίνουν και να κάνουν δηλώσεις, μόνο και μόνο για να αποθεωθούν από τους οπαδούς που βρίσκονται γύρω τους εκείνη τη στιγμή. Όπως και ο Δ. Γιαννακόπουλος, έτσι κι αυτοί έχουν τα δικά τους κολλήματα και εμμονές.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, την περασμένη τριετία Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός βρέθηκαν στο αγωνιστικό τους μεταίχμιο. Με συνεχείς παρουσίες σε final-four και κατακτήσεις ευρωπαϊκών τροπαίων. Τώρα, φαίνεται πως χρειάζονται αμφότεροι μια αλλαγή σελίδας. Ας κοιτάξουν, λοιπόν, οι πρόεδροι τις αγωνιστικές ανάγκες των ομάδων τους κι ας αφήσουν κατά μέρος τις μετωπικές συγκρούσεις και τις δημιουργίες εντυπώσεων. Οι οπαδοί αφουγκράζονται το πάθος τους και τις ανησυχίες τους για το καλό των συλλόγων. Ας λειτουργούν, έστω, σαν θετικά πρότυπα γι αυτούς.