Κακή αρχή που γεννά ελπίδες…

Το ξεκίνημα του Παγκοσμίου Κυπέλλου για την Αγγλία δε ήταν και το ιδανικότερο. Η ήττα με 2-1 από την Ιταλία ψαλίδισε τις ελπίδες των ‘‘λιονταριών’’ για την κατάκτηση της 1ης θέσης του 4ου ομίλου, ενώ τους έβαλε σε περιπέτειες, όσον αφορά την υπόθεση πρόκριση. Αν εστιάσουμε, όμως, στον τρόπο με τον οποίο αγωνίστηκε η Αγγλία και στα νέα δεδομένα που μας έδειξε πως υπάρχουν, τα συμπεράσματα είναι υπέρ του δέοντος ενθαρρυντικά.

Γράφει ο Άρης Σταμόπουλος




Η Αγγλία, στον αγώνα του Σαββάτου, παρατάχθηκε στον αγωνιστικό χώρο με 4-3-3. Ο Τζέραρντ βρισκόταν σε ρόλο αμυντικού μέσου με συμπαραστάτη στο κέντρο τον Χέντερσον. Ο Ρούνεϊ, σε ρόλο δεκαριού, είχε αναλάβει την επιθετική οργάνωση της ομάδας, ενώ Στάριτζ δεξιά και Στέρλινγκ αριστερά πλαισίωναν τον Ντάνι Γουέλμπεκ που βρισκόταν στην κορυφή της επίθεσης. Ο Χόντγκσον φάνηκε να έχει διαβάσει καλά το 4-4-1-1, με το οποίο είχε κατεβάσει την Ιταλία ο Πραντέλι. Αυτό φάνηκε από την αρχή του αγώνα όταν οι Άγγλοι είχαν την πρωτοβουλία των κινήσεων, καθώς και τρεις τελικές προσπάθειες μέχρι το 20ο λεπτό της αναμέτρησης.

Οι Ιταλοί ευτύχισαν να προηγηθούν, έπειτα από πολύ καλό συνδυασμό και αδράνεια της άμυνας των Άγγλων, μόλις στη δεύτερη επίσκεψή τους στην περιοχή του Χαρτ. Η Αγγλία των προηγούμενων χρόνων και των προηγούμενων μεγάλων διοργανώσεων θα έχανε τη γη κάτω από τα πόδια της σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Η τωρινή όμως ισοφάρισε στην αμέσως επόμενη φάση, δείγμα του ότι έχουν αλλάξει πολλά πράγματα στο εσωτερικό της ομάδας στο φετινό Μουντιάλ. Μπορεί να μην κέρδισε, εν τέλει, τους Ιταλούς. Παρόλα αυτά το πάλεψε, το κυνήγησε, το επιζήτησε. Δε χάθηκε η ψυχραιμία, η μπάλα ήταν μονίμως στο γρασίδι και όχι στους… αιθέρες. Αν ο Σιρίγκου δεν ήταν σε τόσο τρομερή βραδιά το αποτέλεσμα μπορεί να ήταν διαφορετικό.

Μπορεί η γεύση από την ήττα να είναι πικρή, όμως η Αγγλία κέρδισε! Κέρδισε τον κόσμο με το ορθολογικό ποδόσφαιρο που έπαιξε, παρά την αλλαγή του συστήματος της Ιταλίας σε καθαρό 4-5-1 και με τους 11 παίκτες πίσω από το κέντρο, που δυσκόλεψε αφάνταστα το έργο της. Κέρδισε σε νοοτροπία, επειδή δεν πτοήθηκε σε κανένα σημείο του αγώνα και διεκδίκησε το παιχνίδι μέχρι τέλους. Η ομάδα του Χόντγκσον είναι νεανική. Μπορεί να έχει κάποιους παλιούς, έμπειρους παίκτες αλλά, ως επί το πλείστον, απαρτίζεται από μονάδες που μετέχουν για 1η φορά σε μια τόσο μεγάλη διοργάνωση, όπως το Μουντιάλ. Αυτό το μείγμα εμπειρίας και νεανικού ενθουσιασμού, σε συνδυασμό με την απουσία «βεντετισμού» στα αποδυτήρια, έχει δημιουργήσει ένα δυνατό σύνολο που αφήνει εχέγγυα για την συνέχεια της ομάδας στη Βραζιλία.

Είναι ξεκάθαρο πως υπάρχει ομοιογένεια. Ο προπονητής στηρίζεται σε παίκτες που προέρχονται από την ίδια ομάδα (Τζέραρντ, Χέντερσον, Στάριτζ, Στέρλινγκ,Τζόνσον από Λίβερπουλ. Ρούνεϊ, Γουέλμπεκ από Γιουνάιτεντ). Με αυτό το σκεπτικό, έχει καταφέρει να βρει χημεία μεταξύ των παικτών αλλά και ένα στυλ παιχνιδιού που σχεδόν κάθε παίκτης στο ρόστερ του μπορεί να υποστηρίξει. Ξεχνάμε εντελώς την Αγγλία της ψηλής, μακρινής μπαλιάς και της σέντρας προς της αντίπαλη περιοχή, σε κάθε ευκαιρία. Βλέπουμε μια Αγγλία που, στα χνάρια του Ρότζερς και της φετινής Λίβερπουλ, παίζει με τη μπάλα χαμηλά, ανταλλάζει πολλές πάσες και έχει υπομονή στο παιχνίδι της.

Εν κατακλείδι, η φετινή Αγγλία έχει αποποιηθεί το αγγλικό ποδόσφαιρο! Όχι το physical game και την ταχύτητα αλλά, όπως ανέφερα και πιο πάνω, όλα τα υπόλοιπα. Στόχος της, πλέον, είναι η νίκη απέναντι στην Ουρουγουάη, που δε βλέπεται κατά γενική ομολογία, για να πάει σε έναν τελικό την τελευταία αγωνιστική, απέναντι στην Κόστα Ρίκα. Δε λέω πως θα κατακτήσουν οι Άγγλοι το Παγκόσμιο Κύπελλο. Εδώ δεν είναι βέβαιο αν θα περάσουν τον όμιλο ακόμα. Σίγουρα όμως τους κατατάσσω μέσα στις 5 πιο ευχάριστες, στο μάτι, ομάδες της διοργάνωσης.