Γράφει ο Κωνσταντίνος Κοτζιάς
Από το απόγευμα της Παρασκευής πήραμε μια δυνατή γεύση για το τι θα παρακολουθήσουμε. Η ΤΣΣΚΑ όπως και στον τελικό της Κων/πολης πριν 2 χρόνια, είχε ένα σοβαρό προβάδισμα στο 30’, αυτή την φορά 15 πόντων. Τότε ήταν ο Ολυμπιακός αντίπαλος. Τώρα οι Ισραηλινοί. Με μια επική ανατροπή και μεγάλα καλάθια, έριξαν στο καναβάτσο τους Ρώσους μετά από lay-up του Ράις 5 δευτερόλεπτα πριν την κόρνα της λήξης. Το κοντράστ συναισθημάτων ήταν απίστευτο. Στο κιτρινομπλέ στρατόπεδο έβλεπες εκστασιασμένα πρόσωπα για αυτό που μόλις πέτυχαν, ενώ στο μοσχοβίτικο ακριβοπληρωμένους παίκτες που για 3η συνεχόμενη χρονιά αποτύγχαναν στον στόχο τους.
Στον 2ο ημιτελικό, η Ρεάλ έκανε επίδειξη δύναμης απέναντι στην Μπαρτσελόνα. Με ένα μεστό παιχνίδι, ειδικά στο 2ο ημίχρονο, όχι μόνο επικράτησε στο “El Classico” αλλά διέλυσε κιόλας τους Καταλανούς με σκορ 100 – 62. Πέτυχε με αυτόν τον τρόπο μια από τις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές νίκες της, δεδομένου κιόλας του μεγέθους του αντιπάλου και της σημαντικότητας του αγώνα. Η “Βασίλισσα” έδειξε με τον καλύτερο τρόπο της διαθέσεις της για τον τελικό, σε αντίθεση με την ομάδα του Πασκουάλ που για άλλο ένα Final – 4 φάνηκε κατώτερη των περιστάσεων.
Φτάνουμε λοιπόν στο βράδυ της Κυριακής με τους δύο μονομάχουν να ρίχνονται στην αρένα του Mediolanum Forum. Από την μία η Ρεάλ που έχει την πολυτέλεια να διαθέτει τους Φερνάντεζ, Ροντρίγκεθ, Μίροτιτς δηλαδή τους κατά γενική ομολογία καλύτερους παίκτες της φετινής διοργάνωσης στην θέση τους, μαζί με αρκετούς άλλους παίκτες που θα είχαν θέση στις περισσότερες ομάδες της Euroleague. Από την άλλη το σύνολο του Ντέιβιντ Μπλατ στο οποίο απουσιάζει το μεγάλο όνομα και η εμπειρία από τέτοια ματς, υπάρχει όμως διάθεση, πάθος και η έλλειψη άγχους αφού ακόμα και αν δεν κέρδιζαν, μόνο αποτυχημένοι δεν θα ήταν. Σε αντίθεση με τους Ισπανούς που είχαν δημιουργήσει τεράστιες προσδοκίες στους οπαδούς τους.
Η Ρεάλ από την αρχή τα βρήκε σκούρα απέναντι στην ομάδα του λαού. Ο Ρούντι ξεκίνησε δυνατά σκοράροντας αρκετούς από τους πρώτους πόντους της, όμως με κύριο εκφραστή τον Σμιθ και τα pick ‘n’ roll που είχαν σαν αποτέλεσμα να ανοίγει η άμυνα της “βασίλισσας” και να βγαίνουν ελεύθερα σουτ, η Μακάμπι κρατιόταν στο σκορ. Καθοριστική αποδείχτηκε εκεί η είσοδος του Ρέγες ο οποίος έκανε θραύση στα επιθετικά ριμπάουντ και το σκοράρισμα με αποτέλεσμα από το 7-11 του 7ου λεπτού να φτάσουμε στο 29-20 του 15ου. Το ημίχρονο έκλεισε τελικά με +2 για την ομάδα της Μαδρίτης.
Στην επανάληψη ο μέχρι τότε εξαφανισμένος Χίκμαν άρχισε να ανεβάζει στροφές ενώ οι παίκτες του Μπλατ πήραν πολλές δεύτερες ευκαιρίες από επιθετικά ριμπάουντ, καταφέρνοντας έτσι με ορισμένες ηρωϊκές προσπάθειες να κοντράρουν στα ίσα τους Ισπανούς. Ο Φερνάντεζ στο 4ο δεκάλεπτο προσέφερε ελάχιστα εως καθόλου, και πέρα από τους Σέρχι – Μπουρούση οι υπόλοιποι συμπαίκτες του έμοιαζαν να τα έχουν χαμένα. Ο Λάσο – αδικαιολόγητα – ξέχασε αρκετή ώρα έξω τον Ρέγες ενώ κι playmaker της Ρεάλ φορτώθηκε με 4ο φάουλ. Στην επίθεση συνέχισε να απειλεί κυρίως με μακρινά σουτ, την στιγμή που οι ψηλοί της είχαν πλεονέκτημα απέναντι στους αντιπάλους τους. Ο αμερικανοϊσραηλινός κόουτς της Μακάμπι πολύ έξυπνα χτύπαγε στο 1 vs 1 κυρίως με τον Ράις, που έχει περάσει κι από τον Πανιώνιο, ο οποίος με τα drive του προκάλεσε μεγάλη ζημιά. Έχασε όμως το τελευταίο σουτ κι έτσι για πρώτη φορά τελικός της Euroleague οδηγήθηκε στην παράταση.
Εκεί ήταν φανερό πλέον ότι οι παίκτες της Ρεάλ έπασχαν από αγωνιστικότητα καθώς όπως είδαμε και απέναντι στον Ολυμπιακό δεν είναι μαθημένοι στην πίεση, ενώ εκείνοι της Μακάμπι έβγαζαν απίστευτο πάθος. Η πεντάδα Ράις – Χίκμαν - Σμιθ – Μπλού – Τάιους κυνήγαγε κυριολεκτικά κάθε μπάλα σε άμυνα κι επίθεση. Η λήξη βρήκε τον Σχορτσανίτη και τους συμπαιίκτες του μαζί με τους πολυάριθμους Ισραηλινούς φιλάθλους να πανηγυρίζουν σαν μικρά παιδιά τον πιο “μάγκικο” τίτλο τους. Η ομάδα της οποίας την φανέλα έχουν τιμήσει παίκτες όπως οι Μπέρκοβιτς, Τζάμχι, Γιασικεβίτσιους, Πάρκερ, Βούισιτς έγραψε ξανά ιστορία φτάνοντας τις 6 κατακτήσεις.
Αυτό που μας έμεινε είναι ότι τις περισσότερες φορές δεν υπάρχουν φαβορί και αουτσάιντερ στο γήπεδο, παρά μόνο στα χαρτιά. Η ομάδα του Λάσο μπορεί όλη την χρονιά να πήγαινε “τρένο” όμως ηττήθηκε στο κρισιμότερο ματς της σεζόν. Ένας από τους πιο υποτιμημένους προπονητές στην Ευρώπη χωρίς τεράστιο μπάτζετ στην διάθεση του, κατάφερε αυτό που πριν την έναρξη της χρονιάς έμοιαζε ακατόρθωτο και ετοιμάζεται πιθανότατα να αφήσει το Τελ Αβίβ για την Μόσχα.
Στον 2ο ημιτελικό, η Ρεάλ έκανε επίδειξη δύναμης απέναντι στην Μπαρτσελόνα. Με ένα μεστό παιχνίδι, ειδικά στο 2ο ημίχρονο, όχι μόνο επικράτησε στο “El Classico” αλλά διέλυσε κιόλας τους Καταλανούς με σκορ 100 – 62. Πέτυχε με αυτόν τον τρόπο μια από τις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές νίκες της, δεδομένου κιόλας του μεγέθους του αντιπάλου και της σημαντικότητας του αγώνα. Η “Βασίλισσα” έδειξε με τον καλύτερο τρόπο της διαθέσεις της για τον τελικό, σε αντίθεση με την ομάδα του Πασκουάλ που για άλλο ένα Final – 4 φάνηκε κατώτερη των περιστάσεων.
Φτάνουμε λοιπόν στο βράδυ της Κυριακής με τους δύο μονομάχουν να ρίχνονται στην αρένα του Mediolanum Forum. Από την μία η Ρεάλ που έχει την πολυτέλεια να διαθέτει τους Φερνάντεζ, Ροντρίγκεθ, Μίροτιτς δηλαδή τους κατά γενική ομολογία καλύτερους παίκτες της φετινής διοργάνωσης στην θέση τους, μαζί με αρκετούς άλλους παίκτες που θα είχαν θέση στις περισσότερες ομάδες της Euroleague. Από την άλλη το σύνολο του Ντέιβιντ Μπλατ στο οποίο απουσιάζει το μεγάλο όνομα και η εμπειρία από τέτοια ματς, υπάρχει όμως διάθεση, πάθος και η έλλειψη άγχους αφού ακόμα και αν δεν κέρδιζαν, μόνο αποτυχημένοι δεν θα ήταν. Σε αντίθεση με τους Ισπανούς που είχαν δημιουργήσει τεράστιες προσδοκίες στους οπαδούς τους.
Η Ρεάλ από την αρχή τα βρήκε σκούρα απέναντι στην ομάδα του λαού. Ο Ρούντι ξεκίνησε δυνατά σκοράροντας αρκετούς από τους πρώτους πόντους της, όμως με κύριο εκφραστή τον Σμιθ και τα pick ‘n’ roll που είχαν σαν αποτέλεσμα να ανοίγει η άμυνα της “βασίλισσας” και να βγαίνουν ελεύθερα σουτ, η Μακάμπι κρατιόταν στο σκορ. Καθοριστική αποδείχτηκε εκεί η είσοδος του Ρέγες ο οποίος έκανε θραύση στα επιθετικά ριμπάουντ και το σκοράρισμα με αποτέλεσμα από το 7-11 του 7ου λεπτού να φτάσουμε στο 29-20 του 15ου. Το ημίχρονο έκλεισε τελικά με +2 για την ομάδα της Μαδρίτης.
Στην επανάληψη ο μέχρι τότε εξαφανισμένος Χίκμαν άρχισε να ανεβάζει στροφές ενώ οι παίκτες του Μπλατ πήραν πολλές δεύτερες ευκαιρίες από επιθετικά ριμπάουντ, καταφέρνοντας έτσι με ορισμένες ηρωϊκές προσπάθειες να κοντράρουν στα ίσα τους Ισπανούς. Ο Φερνάντεζ στο 4ο δεκάλεπτο προσέφερε ελάχιστα εως καθόλου, και πέρα από τους Σέρχι – Μπουρούση οι υπόλοιποι συμπαίκτες του έμοιαζαν να τα έχουν χαμένα. Ο Λάσο – αδικαιολόγητα – ξέχασε αρκετή ώρα έξω τον Ρέγες ενώ κι playmaker της Ρεάλ φορτώθηκε με 4ο φάουλ. Στην επίθεση συνέχισε να απειλεί κυρίως με μακρινά σουτ, την στιγμή που οι ψηλοί της είχαν πλεονέκτημα απέναντι στους αντιπάλους τους. Ο αμερικανοϊσραηλινός κόουτς της Μακάμπι πολύ έξυπνα χτύπαγε στο 1 vs 1 κυρίως με τον Ράις, που έχει περάσει κι από τον Πανιώνιο, ο οποίος με τα drive του προκάλεσε μεγάλη ζημιά. Έχασε όμως το τελευταίο σουτ κι έτσι για πρώτη φορά τελικός της Euroleague οδηγήθηκε στην παράταση.
Εκεί ήταν φανερό πλέον ότι οι παίκτες της Ρεάλ έπασχαν από αγωνιστικότητα καθώς όπως είδαμε και απέναντι στον Ολυμπιακό δεν είναι μαθημένοι στην πίεση, ενώ εκείνοι της Μακάμπι έβγαζαν απίστευτο πάθος. Η πεντάδα Ράις – Χίκμαν - Σμιθ – Μπλού – Τάιους κυνήγαγε κυριολεκτικά κάθε μπάλα σε άμυνα κι επίθεση. Η λήξη βρήκε τον Σχορτσανίτη και τους συμπαιίκτες του μαζί με τους πολυάριθμους Ισραηλινούς φιλάθλους να πανηγυρίζουν σαν μικρά παιδιά τον πιο “μάγκικο” τίτλο τους. Η ομάδα της οποίας την φανέλα έχουν τιμήσει παίκτες όπως οι Μπέρκοβιτς, Τζάμχι, Γιασικεβίτσιους, Πάρκερ, Βούισιτς έγραψε ξανά ιστορία φτάνοντας τις 6 κατακτήσεις.
Αυτό που μας έμεινε είναι ότι τις περισσότερες φορές δεν υπάρχουν φαβορί και αουτσάιντερ στο γήπεδο, παρά μόνο στα χαρτιά. Η ομάδα του Λάσο μπορεί όλη την χρονιά να πήγαινε “τρένο” όμως ηττήθηκε στο κρισιμότερο ματς της σεζόν. Ένας από τους πιο υποτιμημένους προπονητές στην Ευρώπη χωρίς τεράστιο μπάτζετ στην διάθεση του, κατάφερε αυτό που πριν την έναρξη της χρονιάς έμοιαζε ακατόρθωτο και ετοιμάζεται πιθανότατα να αφήσει το Τελ Αβίβ για την Μόσχα.
πολυ ωραιο το αρθρο σου κωνσταντινε,διαφωνω μονο στο οτι ο μπλατ ειναι υποτιμημενος προπονητης.θεωρω οτι ειναι πολυ καλυτερος απο αυτα που ηδη εχει πετυχει και τυγχανει τον σεβασμο ολων των αντιπαλων,αμα παρακολουθησεις και τις συνεντευξεις τυπου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤον θεωρώ υποτιμημένο με την έννοια ότι μέχρι τώρα δεν του έχει δοθεί η δυνατότητα να κοουτσάρει άλλη μεγάλη ομάδα πέρα από την Μακάμπι στα 20 χρόνια της καριέρας του, ενώ είναι ένας αξιοπρόσεκτος και σεμνός προπονητής (που ήταν τιμή κιόλας για την Ελλάδα και τον Άρη που πέρασε πριν 4 χρόνια). Πιστεύω ότι αν καταλήξει τελικά στην ΤΣΣΚΑ, θα του δοθεί η ευκαιρία να κάνει ακόμα πιο πολλά.
ΑπάντησηΔιαγραφή