Χορεύοντας τάνγκο με ένα πόδι...

Η μοίρα ήθελε να σηκώσει το σπουδαιότερο διασυλλογικό τρόπαιο στο γήπεδο που αναδείχθηκε και παρουσιάστηκε στη ποδοσφαιρική Ευρώπη. Ο Άνχελ Ντι Μαρία πήρε στις πλάτες του την Ρεάλ Μαδρίτης και όντας ο πολυτιμότερος παίχτης του αγώνα -μαζί με το Μόντριτς- για τους νικητές, κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ. Η δικαίωση είναι το λιγότερο για έναν παίχτη που με το σπαθί του χτίζει τη καριέρα του.

Γράφει ο Μάριος Μπελεχρής

Στο άκουσμα της πολυέξοδης μεταγραφής του Μπέιλ από την Τότεναμ στη «Βασίλισσα», πολλοί πίστεψαν ότι ο Αργεντίνος θα έχανε έδαφος. Η παραμονή του στη βασική εντεκάδα τέθηκε υπό αμφισβήτηση, όχι μόνο στο προγραμματισμό της κοινής γνώμης αλλά και του ίδιου του Αντσελότι. Ο Ιταλός προπονητής όταν ο Ουαλός βρισκόταν σε θέση να αγωνιστεί, παραμέριζε τον Ντι Μαρία, αναγκάζοντάς μας να πιστέψουμε πως στον αγωνιστικό χώρο δεν χωρούσαν και οι δύο.

Ύστερα από αρκετό καιρό και πολλές απουσίες του Μπέιλ, ο Ντι Μαρία ήταν σε εξαιρετική κατάσταση και ενδεχόμενη αντικατάστασή του έμοιαζε αδιανόητη. Ο Αντσελότι υποχρεώθηκε να εφεύρει σύστημα στο οποίο θα χωρούσαν αμφότεροι και θα παρουσίαζαν όλες τις δυνατότητές τους στο χορτάρι. Το 4-3-3 που εμφανιζόταν ως η σύνθεση της Ρεάλ, πριν από την έναρξη των αγώνων, ήταν η μισή αλήθεια. Για την ακρίβεια ήταν η αμυντική αλήθεια, αφού στην επίθεση μεταλλασσόταν σε 4-2-4.

Αυτός που άλλαζε γραμμή και από 3ος στο κέντρο γινόταν 4ος στην επίθεση, δεν ήταν άλλος από τον Ντι Μαρία. Προτίμησε ο προπονητής αντί να φέρει στην ίδια πλευρά Μπέιλ και Ρονάλντο (αριστερή), να τους χωρίσει ώστε οι δύο σταρ να παίζουν διαγώνια στις οργανωμένες επιθέσεις και παράλληλα στις αντεπιθέσεις. Παρά, λοιπόν, το γεγονός ότι ο νεοφερμένος άσος είχε προϊστορία στην αριστερή πλευρά, αφού ξεκίνησε ως αριστερός μπακ, η επιλογή ο Ντι Μαρία έδειχνε ότι θα είναι αυτός που θα βοηθά τους δύο σταρ. Αφού έχει δυνατότητα να αγωνιστεί και στα δύο άκρα με την ίδια ευκολία.

Μόνο θετικά μπορεί να αποκομίσει η ομάδα του με αυτή την απόφαση, αφού ο Ντι Μαρία έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Παίζει τη μπάλα μόνο με το αριστερό πόδι και τον βολεύει να ξεκινά τη προσπάθεια με μέτωπο στην αντίπαλη περιοχή. Συγκλίνει εύκολα κάτι που τον μετατρέπει και σε έναν άτυπο…Μέσι της ομάδας του όποτε αποφασίσει να χρησιμοποιήσει αυτή την ικανότητά του. Να κάνει δηλαδή το 1-2 ή την τελική πάσα από πιο κεντρική θέση ή ακόμα και να σουτάρει. Εξαιρετικά χτυπήματα της μπάλας όσο αναφορά και τις σέντρες τον καθιστούν ένα επικίνδυνο όπλο για κάθε άμυνα.

Δημιουργείται, όμως, παράλληλα μία εύλογη απορία που σχετίζεται με την αντιμετώπισή του. Παίχτης που το δεξί το έχει μόνο για το τρέξιμο είναι πιο εύκολα προβλέψιμος από άλλους. Ένα νέο πρόβλημα τύπου Ρόμπεν δημιουργείται ή εμφανίζεται στο ποδοσφαιρικό χάρτη. Η απαράμιλλη επαφή που έχουν με τη μπάλα, τοποθετώντας την πολύ κοντά στα πόδια (κορυφαίος του είδους ο Ινιέστα) τους δίνει τη δυνατότητα γρήγορης εναλλαγής πορείας. Η έκρηξη είναι το δεύτερο στοιχείο που χρειάζεται ένας ποδοσφαιριστής με… ένα πόδι. Όχι μόνο έκρηξη στα πόδια αλλά και στο μυαλό, που όταν συνδυάζεται με ταχύτητα μπορεί να φέρει τα βέλτιστα αποτελέσματα.

Παρατηρήσαμε, λοιπόν, τον Ντι Μαρία να ελέγχει μόνο με το αριστερό τη μπάλα και να κάνει τρεις κούρσες που οι αμυντικοί της Ατλέτικο τον σταμάτησαν αναγκαστικά με φάουλ. Επίσης τον είδαμε να επιχειρεί σέντρες με το αριστερό που είχαν σχεδόν 100% επιτυχία, παρόλο που αντίπαλοι γνώριζαν ότι μόνο έτσι μπορεί να σεντράρει. Όταν έχεις εξελίξει το ρεπερτόριό σου στο υψηλότερο επίπεδο, τότε φαντάζει λεπτομέρεια η αδυναμία του ενός ποδιού. Παράδειγμα κορυφαίων στάνταρ ο Ρόμπεν και πιο πρόσφατο ελληνικό παράδειγμα ο Λέτο. 

Follow @marios_bele