Έγκλημα εκ προμελέτης

Εχθές, αργά το βράδυ, κυκλοφόρησε απλά σαν μια φήμη. Σήμερα, θα πρέπει να θεωρείται ως τετελεσμένη υπόθεση. Ο Κλάρενς Ζέεντορφ θα αποτελέσει παρελθόν από τη Μίλαν, με τον ίδιο να έχει την ατυχία να βρίσκεται στον πάγκο σε μια πολύ σκληρή χρονιά για την ομάδα. Διάδοχος του θα είναι ένας παίκτης που το όνομά του έγινε συνώνυμο με τα χρώματα των «ροσονέρι» επί 11 συναπτά έτη. Ο Φίλιπο Ιντζάγκι.


Γράφει ο Άρης Σταμόπουλος


Ας μη γελιόμαστε, η Μίλαν βιώνει τη μεγαλύτερη κρίση της σύγχρονης ιστορίας της. Μόνο τα χρώματα στη φανέλα και το έμβλημά της έχουν μείνει για να θυμίζουν την τεράστια ποδοσφαιρική οντότητα του συλλόγου. Το να κρατάς στα χέρια σου τα ινία της τεχνικής ηγεσίας της είναι σα να κρατάς… μια καυτή πατάτα. Η επιλογή του Ζέεντορφ τον περασμένο Γενάρη, σαν διάδοχος του Μάσσιμο Αλέγκρι, ήταν μια κίνηση συσπείρωσης μεταξύ παικτών, διοίκησης και κόσμου. Με τον Ολλανδό στον πάγκο η Μίλαν είχε καλύτερη συγκομιδή βαθμών, συγκριτικά με τον πρώτο γύρο του πρωταθλήματος, κυνηγώντας την έξοδο στην Ευρώπη. Την έχασε, ωστόσο, στις λεπτομέρειες κι αυτό γιατί σε κάποια κρίσιμα παιχνίδια δεν υπήρχε η απαραίτητη εμπειρία, ώστε να καθοδηγηθεί σωστά η ομάδα και να πορευθεί με ασφάλεια και σιγουριά προς τη νίκη.

Το οξύμωρο στην επιλογή Ιντζάγκι έγκειται στο γεγονός ότι οι μιλανέζοι θα υπολείπονται, για ακόμη μια χρονιά, προπονητικής εμπειρίας. Ο Πίπο είναι άπειρος στους πάγκους και δεν γνωρίζει κανείς τι αντίδραση θα έχει η ομάδα στα δύσκολα. Το καλύτερο για τη Μίλαν θα ήταν να βρει έναν έτοιμο και πεπειραμένο προπονητή, αντάξιο του ονόματος και των προσδοκιών του συλλόγου. Η περίπτωση του Ουνάι Έμερι, της Σεβίλλης, θα έμοιαζε ιδανική. Από τη στιγμή, όμως, που ο ίδιος δήλωσε πίστη και αφοσίωση στους σεβιγιάνους, η υπόθεση έκλεισε. Είναι ανεπίτρεπτο παίκτες σημαίες, όπως ο Ιντζάκι και ο Ζέεντορφ, να εκτίθενται με αυτόν τον τρόπο. Παίκτες οι οποίοι συνδέονται στο μυαλό των φιλάθλων με την ομάδα-φόβητρο που είχε κατακτήσει δύο Champions League και που ήταν μια από τις παραδοσιακά μεγάλες δυνάμεις του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Θυσιάζοντάς τους στο βωμό της εύκολης λύσης δεν καταστρέφεται μόνο την υστεροφημία τους, αλλά και τη φερεγγυότητα του συλλόγου προς τους οπαδούς του.

Φανταστείτε τι θα ειπωθεί από τον τύπο στα πρώτα κακά αποτελέσματα. Ο Ιντζάγκι δε θα γλιτώσει από τα πυρά των δημοσιογράφων απλά και μόνο επειδή είναι ο Ιντζαγκι. Θα λοιδορηθεί όπως πολλοί προπονητές στο παρελθόν, ικανότεροι από τον ίδιο, και η εικόνα του θα δεχθεί ένα ανεπανόρθωτο πλήγμα. Φυσικά, ο ίδιος θα τα υπομείνει όλα, διότι πάνω από όλα αγαπάει και λατρεύει τη Μίλαν. Θα ήταν προτιμότερο όμως ο κόσμος να τον θυμάται σαν τον Ιντζάγκι των 300 συμμετοχών και των 126 γκολ με τη φανέλα της Μίλαν, παρά σαν τον Ιντζάγκι που απέτυχε να επωμιστεί το ειδικό βάρος του συλλόγου ως προπονητής.

Το συμπέρασμα είναι ότι η Μίλαν είναι η Μίλαν. Δε μπορεί να γίνεται πειραματόζωο για την ανάδειξη νέων και φερέλπιδων προπονητών. Η διοίκηση της έχει τεράστιο μερίδιο ευθύνης για αύτη την κατάντια. Φαίνεται πως υπάρχει η διάθεση για προπονητή που έχει προϋπάρξει και παίκτης στην ομάδα. Με την ίδια λογική ας κάνουν και τον Μαλντίνι προπονητή. Αντσελότι και Σιμεόνε δε γίνεται να υπάρχουν συνέχεια στο ποδόσφαιρο. Κι αν υπάρχουν ομάδες του βεληνεκούς της Ατλέτικο, που δεν έχουν να χάσουν τίποτα με μια τέτοιου είδους επένδυση και τους παίρνει να πάρουν αυτά τα ρίσκα, η Μίλαν θα πρέπει να σεβαστεί την ιστορία της και σε αυτή τη δύσκολη περίοδο να βρει μια σταθερή και σίγουρη λύση.