Όταν η δικαίωση αργεί

Ανακοινώθηκε πριν μερικές μέρες η προεπιλογή της Εθνικής Ομάδας ποδοσφαίρου. Μια προεπιλογή που περιλαμβάνει 30 ποδοσφαιριστές και που θα πρέπει μέχρι το τέλος της προετοιμασία να περιοριστεί σε 23. Ανάμεσα σε αυτούς, ίσως ο πιο αδικημένος, εν ενεργεία, Έλληνας ποδοσφαιριστής. Ο Βαγγέλης Μόρας.

Γράφει ο Άρης Σταμόπουλος

Η πορεία του Μόρα με την Ελλάς Βερόνα δε μπορεί παρά να προκαλέσει δέος. Πέρυσι, την οδήγησε, εκ του ασφαλούς, προς την επάνοδο στη Serie A, έπειτα από αρκετά χρόνια απουσίας. Φέτος, ως νεοφώτιστη στη μεγάλη κατηγορία, με τον Έλληνα κεντρικό αμυντικό ως στυλοβάτη, η Βερόνα άγγιξε το θαύμα της εξόδου στην Ευρώπη. Τις τελευταίες αγωνιστικές την έχασε. Είναι εξαιρετικά δύσκολο για μια ομάδα που ανεβαίνει στα μεγάλα σαλόνια, πόσο μάλλον του ιταλικού ποδοσφαίρου, να εμπιστευτεί κεντρικό αμυντικό που προέρχεται από χαμηλότερη κατηγορία. ‘Όχι μόνο τον εμπιστεύτηκαν, τον έχρισαν και αρχηγό της ομάδας. Ένα δείγμα σεβασμού και αναγνώρισης της προσφοράς του στο σύλλογο.

Ο Μόρας δεν είναι άλλωστε τυχαίος παίκτης. Το 2007 φεύγοντας από την ΑΕΚ έκανε το μεγάλο βήμα πηγαίνοντας στη Μπολόνια. Σε μια ΑΕΚ που, επί παρουσίας του, είχε εξελιχθεί σε διεκδικήτρια του τίτλου στο ελληνικό πρωτάθλημα. Παρέμεινε στη Μπολόνια μέχρι το 2011, φτιάχνοντας καλό όνομα στην Ιταλία. Παρόλα αυτά, τόσο ο Ότο Ρεχάγκελ όσο και ο Φερνάντο Σάντος δεν τον εμπιστεύονταν. Δεν ήταν κρυφό αυτό. Οι μόλις 16 συμμετοχές του με το εθνόσημο μαρτυρούν ότι δεν έχαιρε της εμπιστοσύνης των δύο ομοσπονδιακών προπονητών.

Το ατυχές πέρασμά του από τη Σουόνσι και η μετέπειτα παρουσία του στη Serie B και τη Τσεζένα, το 2012, μάλλον ήταν αυτές που φρέναραν το Σάντος να τον καλέσει στην Εθνική Ομάδα. Στην περίπτωση του Ρεχάγκελ δεν υπήρχε καμία απολύτως δικαιολογία. Οι συμμετοχές του Μόρα με την Εθνική δεν είναι εφάμιλλες του ταλέντου, της ποιότητας και του status που έχει ο ίδιος σαν ποδοσφαιριστής. Στο Euro του 2012 ήταν εκτός αποστολής της εθνικής, ενώ στο Μουντιάλ του 2010 στη Νότια Αφρική είχε αποδείξει ότι αποτελεί μια ποιοτική λύση. Στα προκριματικά για το Μουντιάλ της Βραζιλίας κλήθηκε ελάχιστα και δε μπόρεσε να συνεισφέρει, παρότι υπερτερεί, σε σχεδόν όλους τους τομείς, έναντι των περισσότερων κεντρικών αμυντικών μας.

Έστω και έτσι, έχει αποδοθεί, εν μέρει, δικαιοσύνη. Ο Μόρας είναι στην προεπιλογή για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Το «έγκλημα» θα είναι αν δε βρεθεί στην τελική επιλογή. Είναι ένας γρήγορος κεντρικός αμυντικός, με έφεση στο ψηλό παιχνίδι, αντίληψη του χώρου και γρήγορες αντιδράσεις. Έχει και κάτι που μόνο ο Παπασταθόπουλος διαθέτει, μεταξύ των υπολοίπων Ελλήνων αμυντικών. Ξέρει ποδόσφαιρο, είναι εξαιρετικός με τη μπάλα στα πόδια. Δεν είναι τυχαίο ότι το παιχνίδι της Βερόνα ξεκινά από τα πόδια του. Μπορεί να κατεβάσει τη μπάλα με άνεση και να μεταβιβάσει με ασφάλεια την πρώτη πάσα. Είναι ηγέτης στην άμυνα και ψύχραιμος σε καταστάσεις υπό πίεση.

Αν θέλετε την προσωπική μου άποψη, το κεντρικό αμυντικό δίδυμο στο Μουντιάλ πρέπει να είναι ο Μόρας με τον Παπασταθόπουλο. Αν συμβεί αυτό, θα μιλάμε για ένα από τα πιο ποιοτικά δίδυμα ολόκληρου του Μουντιάλ! Μετά και τη μη κλήση του Σιόβα, μες στο μυαλό μου, δε φαίνεται λογική οποιαδήποτε άλλη σκέψη, όσον αφορά την άμυνα. Ο Μανωλάς είναι ένας καλός παίκτης, αλλά με το που βγει μακριά από την περιοχή δέχεται εύκολα φάσεις και δημιουργούνται επικίνδυνες καταστάσεις για την ομάδα του. Ο Παπαδόπουλος δε θεωρώ ότι θα είναι στην τελική 23άδα, διότι πολύ απλά δείχνει ότι μπορεί να προσφέρει αυτή τη στιγμή. Πιο πιθανό να κληθεί ο Βύντρα να προσφέρει λύση σε περίπτωση ανάγκης στο κέντρο της άμυνας. 

Όπως και να χει, η παρουσία του Μόρα στην Εθνική Ομάδα είναι κάτι που ο ίδιος ο παίκτης κέρδισε δικαιωματικά. Άργησε να έρθει αυτή η δικαίωση, αλλά ακόμη και στα 31 του χρόνια ήρθε. Δεν είμαι στο μυαλό του Σάντος για το ποια είναι τα πλάνα του ενόψει Μουντιάλ. Το σίγουρο είναι ότι μια ιστορική αδικία φαίνεται να αποκαθίσταται, έστω και αργοπορημένα.