Επιτέλους δικαίωση για όλους

Έχουμε μια κακή συνήθεια. Μια συνήθεια που κάνει την εμφάνιση της πιο πολύ στους τελικούς. Δίνουμε περισσότερη αξία στον ηττημένο σε σχέση με τον νικητή. Αναλύουμε για πολλές μέρες γιατί το έχασε η μια ομάδα και όχι γιατί το κέρδισε η άλλη. Αυτό όμως δεν είναι καθόλου δίκαιο. Ειδικά για την ομάδα που πάλεψε και τα κατάφερε. Γιατί πρέπει να της κλέβουμε το παράσημο;

Γράφει η Δώρα Βελέντζα

Δικαιούται και ο ηττημένος παράσημο. Αυτό της προσπάθειας. Αλλά μέχρι εκεί. Από την Τετάρτη και την λήξη του τελικού όλοι ασχολούμαστε με την Μπενφίκα. Αραιά και που αναφέρεται η Σεβίλλη αλλά περισσότερο μιλάμε για τους Πορτογάλους. Μας έχει φάει η περίφημη κατάρα του Γκούτμαν. Πάντα όταν παίζει η Μπενφίκα τελικό κάνουμε το ίδιο πράγμα συνέχεια. Λέμε την ίδια ατάκα συνέχεια. «Η Μπενφίκα έχασε το κύπελλο λόγω της περίφημης κατάρας». Πότε δεν είπαμε ότι ο αντίπαλος της το κέρδισε επάξια γιατί έπαιξε καλύτερα. Μπορεί στην συγκεκριμένη περίπτωση ο αντίπαλος να μην έπαιξε καλύτερα (όπως πέρσι ας πούμε με την Τσέλσι) αλλά αυτό δεν αναιρεί αυτό που λέμε. Μια άλλη ατάκα που ακούστηκε ήταν περί απουσιών. Αυτή είναι πάντα μια ατυχής επιλογή λέξεων που χρησιμοποιούμε για να δικαιολογήσουμε την ήττα. Λέω ατυχής διότι υπάρχουν πολλά παράδειγμα περί του αντίθετου. Υπάρχουν πολλές ομάδες που πήραν τρόπαιο ενώ είχαν ηχηρές απουσίες στην ενδεκάδα τους (είτε λόγω τραυματισμού είτε λόγω τιμωρίας). Όποτε δεν το έχασε η Μπενφίκα. Η Σεβίλλη το κέρδισε και μάλιστα επάξια…

Είχα ακούσει κάποτε για την Σεβίλλη πως ξόφλησε. Λέγανε πως η περίφημη γένια που έκανε «εκκωφαντικό θόρυβο» λίγα χρόνια πριν δεν πρόκειται να ξαναυπάρξει. Λέγανε πως η Σεβίλλη δεν θα βρει παίκτες σαν τον Ράμος ή σαν τον Άλβες. Ακόμα και στον Πάλοπ αναφέρθηκαν. Δεν υπάρξει τερματοφύλακας σαν αυτόν έτσι υπέθεταν. Πως το λέει η παροιμία να δεις. «Καλύτερα να μασάς πάρα να μιλάς». Μπορεί μέχρι στιγμής αυτή η γένια να μην τόσο εφάμιλλη της προηγούμενης αλλά τουλάχιστον προσπαθεί. Δεν πρέπει να ξεχνάμε και το γεγονός πως πρόκειται για υπερπροσπάθεια. Πράγμα λογικά με την διάφορα μπάτζετ που υπάρχει. Η τωρινή βερσιόν της Σεβίλλης λειτούργει με πολύ λιγότερο μπάτζετ σε σχέση με την χρυσή γένια. Δεν έχει πλέον τον δαιμόνιο Μόντσι να κάνει τα μαγικά του. Έχει τον Καρμόνα που κατά γενική ομολογία είναι το ίδιο ικανός με τον προκάτοχο του. Φυσικά και αυτό αποτελεί δικαίωση για τον ίδιο. Αν νομίζετε πως είναι ο μόνος που πρέπει να αισθάνεται δικαίωση απατάσθε οικτρά. Είναι μεγάλη η λίστα των δικαιωμένων….

Αν θέλαμε να βάλουμε κάποιον από όλους στην κορυφή αυτός σίγουρα θα ήταν ο Εμέρι. Γέννημα – θρέμμα της Βαλένθια που πότε όμως δεν υπήρξε αρεστός στην ομάδα της «πατρίδας» του. Στην Βαλένθια έχει να επιδείξει ένα θαυμαστό έργο το οποίο όμως δεν αναγνωρίστηκε όσο του άξιζε. Πηγαίνοντας στην Σεβίλλη πίστευε πως το έργο του θα αναγνωριστεί. Ήξερε όμως ότι θα έχει δύσκολο έργο. Κανείς από τους προκάτοχους του δεν κατάφερε να εξαφανίσει το φάντασμα του Χουάντε Ράμος πάνω από την ομάδα. Δεν ήταν και λίγα τα 2 συνεχόμενα τρόπαια που πήραν οι Ανδαλουσιανοί επί Ράμος. Επίσης ο Ισπανός έκανε την ομάδα να προσφέρει και θέαμα. Κάτι που δεν μπόρεσαν να κατορθώσουν τα «δικά τους παιδιά» ( οι ενδιάμεσοι προπονητές ήταν όλοι συνδεμένοι με την ιστορία της). Φαίνεται ότι το έχει η μοίρα της ομάδας. Μόνο οι «ξένοι» να φέρνουν επιτυχίες….

Όταν πριν 3 χρόνια ο Ράκιτιτς έφευγε από την Σάλκε του Τσάμπιονς Λιγκ για να πάει στην Σεβίλλη κάποιοι τον είπαν τρελό. Κάποιοι είπαν ότι καταστρέφει την καριέρα του. Το να σηκώνει ως αρχηγός το τρόπαιο του Γιουρόπα Λιγκ είναι αδιαμφισβήτητα η απόλυτη δικαίωση της επιλογής του. Μάλιστα στην Σεβίλλη έχει βρει επιτέλους ποια είναι η καθαρή του θέση μες το γήπεδο. Φυσικά το τρόπαιο ήταν δικαίωση και για τον φυσικό αρχηγό της ομάδας τον Ρέγιες. Μπορεί να μην φορά το περιβραχιόνιο αλλά παραμένει ακόμα ο ηγέτης της. Ο Ρέγιες είχε την ατυχία να είναι μέλος της χρυσής γενιάς. Όταν η ομάδα της καρδιάς του έπαιρνε τα τρόπαια εκείνος σκούπιζε τον πάγκο της Ρέαλ. Όποτε δικαιούνταν αυτό το τρόπαιο και ας μην βοήθησε πολύ. Πέραν από τους ηγέτες δικαιωμένη εμφανίζεται και η υπόλοιπη ομάδα. Ο καθένας για δικούς του λόγους. Είτε επειδή βγήκε ξανά στην επιφάνεια είτε γιατί διέψευσε αυτούς που τον αμφισβητούσαν. Μπορεί κάνεις να τους κακολογήσει μετά από αυτό;

Βέβαια η Σεβίλλη δεν έδειξε το πόσο μεγάλη ομάδα είναι μόνο με την κατάκτηση του τρόπαιου. Το έδειξε και με τον τρόπο πανηγυρίσματος. Κάθε παίκτης είχε μια ξεχωριστή μπλούζα – μερικοί μέσα σε αυτήν την τρέλα θυμήθηκαν να την δείξουν οι υπόλοιποι όχι. Η μπλούζα αυτή αφορούσε έναν αδικοχαμένο ποδοσφαιριστή. Όχι μόνο δικό της (δηλαδή τον Πούερτα) αλλά και των αντιπάλων ομάδων. Δεν ξέρω για σας αλλά εμένα αυτό μου δείχνει ομάδα με ήθος. Τολμώ να προβλέψω ( και όποιος θέλει ας κράξει σε περίπτωση που βγω λάθος ) πως αυτή η βερσιόν της Σεβίλλης θα απεδείχθη πολύ καλύτερη από την προηγούμενη. Εδώ θα είμαστε να το διαπιστώσουμε όλοι….