Η επίσημη αγαπημένη όλων των Ελλήνων, η Εθνική Ομάδα ποδοσφαίρου, που πληροί και με το παραπάνω τις άνωθεν προϋποθέσεις και μας κάνει υπερήφανους σε επίπεδο ανδρών ήρθε η στιγμή να μας κάνει να φουσκώσουμε από υπερηφάνεια και σε επίπεδο ελπίδων.
Την περασμένη Τετάρτη η Εθνική Ελπίδων έδινε, στην Κατερίνη, έναν αγώνα επιβίωσης για την πρόκριση στο Euro του 2015 στην Τσεχία. Είχε απέναντί της την Τουρκία, μια ομάδα με πλούσιο ταλέντο, που είχε τον ίδιο στόχο με την Εθνική μας και που είχε επικρατήσει στο μεταξύ μας παιχνίδι τον Οκτώβριο στην Τουρκία με 1-0. Οι παίκτες του Κώστα Τσάνα κάνοντας μια επική ανατροπή επικράτησαν με 2-1 αν και βρέθηκαν πίσω στο σκορ από πολύ νωρίς, στο 10ο λεπτό, ενώ αγωνιζόταν για 65 ολόκληρα λεπτά με 9 ποδοσφαιριστές λόγω των αποβολών του Τριανταφυλλόπουλου και του Κίτσιου. Μια νίκη που όχι μόνο αναπτερώνει τις ελπίδες της Εθνικής μας για πρόκριση αλλά της δίνει τη δυνατότητα να βρίσκεται σε απόσταση βολής από την 1η θέση του ομίλου και την Πολωνία που έχει 3 βαθμούς παραπάνω αλλά και 1 παιχνίδι περισσότερο.
Για να είμαι ειλικρινής, όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου να ασχολείται με το ποδόσφαιρο πραγματικά δε μου έρχεται στο μυαλό κάτι παρόμοιο. Ήταν κάτι το πρωτόγνωρο. Μιλάμε για μια ποδοσφαιρική υπέρβαση. Για έναν άθλο. Αν συνέβαινε αυτό σε οποιοδήποτε πρωτάθλημα του εξωτερικού ή σε κάποια μεγάλη διοργάνωση θα μνημονευόταν για χρόνια. Μπορεί να έμενε και στην ιστορία. Τέτοιου είδους παιχνίδια γεννούν αστικούς μύθους και μένουν ανεξίτηλα χαραγμένα στα μυαλά και στις καρδιές των φιλάθλων και των τηλεθεατών. Είναι παιχνίδια που “φτιάχνουν” ποδοσφαιρικές καριέρες. Μες στο γήπεδο δεν έβλεπες παίκτες. Έβλεπες 9 μανιασμένα λιοντάρια, 9 “πεινασμένους στρατιώτες” οι οποίοι συντέλεσαν σε αυτό το θαύμα καταθέτοντας την ψυχή τους στον αγωνιστικό χώρο και δείχνοντας ένα υπέρμετρο ποδοσφαιρικό θράσος που σπανίζει σε τόσο μικρές ηλικίες. Σε αντίθεση με τους άνδρες που ηττήθηκαν από τους νοτιοκορεάτες με κάτω τα χέρια, οι πιτσιρικάδες απέδειξαν ότι έχουν πνεύμα νικητή, αυταπάρνηση και ότι δε συμβιβάζονται με την ήττα.
Κατά γενική ομολογία, οι ομάδες των Εφήβων, των Νέων ανδρών και των Ελπίδων μας έχουν κάνει υπερήφανους ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν. Θυμηθείτε τη φουρνιά του Μήτρογλου, του Νίνη και του Παπασταθόπουλου που έφτασε στο Euro του 2007 μέχρι τον τελικό όπου και ηττήθηκε με 1-0 από τη μετέπειτα Πρωταθλήτρια Ευρώπης Ισπανία. Θυμηθείτε, επίσης, το 2012 όταν πάλι στον τελικό του Euro η τωρινή Εθνική Ελπίδων των Καπίνο, Μαυρία, Μπουγαΐδη και Μπουχαλάκη ηττήθηκε και πάλι από την Ισπανία με 1-0. Τέλος θυμηθείτε ότι μόλις το περασμένο καλοκαίρι στην Τουρκία η Εθνική μας συμμετείχε για 1η φορά στην ιστορία της σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου Νέων φτάνοντας μέχρι τις 16 κορυφαίες ομάδες του κόσμου.
Όλα αυτά τα νέα παιδιά, που έχουν φέρει τόσες μεγάλες επιτυχίες, είναι προϊόντα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αυτού που κάθε σαββατοκύριακο απαξιώνεται και εξευτελίζεται με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο είτε μέσω των οργανωμένων οπαδών είτε μέσω των παραγόντων των ομάδων είτε ακόμη και μέσω των ίδιων των εκτελεστικών του οργάνων. Παρόλα αυτά, η μεγάλη επιτυχία της Εθνικής Ομάδας στο Euro του 2004 στην Πορτογαλία έχει αφήσει πίσω της μια ανέλπιστη κληρονομιά η οποία διατηρείται, αναπτύσσεται, εξελίσσεται. Όταν η Ελλάδα γινόταν Πρωταθλήτρια Ευρώπης οι περισσότεροι από τους σημερινούς αθλητές της Εθνικής Ελπίδων ήταν 10 με 11 χρονών. Το κατόρθωμα αυτό πιθανότατα ήταν το έναυσμα για πολλούς από αυτούς να ασχοληθούν με το ποδόσφαιρο και τους ώθησε προς αυτή την κατεύθυνση.
Όσοι υποστηρίζουν ότι η κατάκτηση του ευρωπαϊκού δεν άλλαξε τίποτα στο ελληνικό ποδόσφαιρο πλανώνται πλάνην οικτρά. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι πριν το Euro του 2004 απλά δεν υπήρχαμε στον ποδοσφαιρικό χάρτη ως ποδοσφαιρική οντότητα και χάρις αυτό αποκτήσαμε ποδοσφαιρική ταυτότητα, αναγνώριση και σεβασμό. Οι αλλαγές που επέφερε το Euro της Πορτογαλίας, λοιπόν, μπορεί να μην έγιναν σε θεσμικό επίπεδο, ούτε σε επίπεδο συμπεριφοράς των φιλάθλων. Σίγουρα όμως άλλαξε το ελληνικό ποδόσφαιρο σε επίπεδο υποδομών, τεχνογνωσίας και ζήτησης. Η δουλειά που γίνεται τόσο στις μικρές εθνικές όσο και στους συλλόγους είναι το λιγότερο υποδειγματική. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερα νέα παιδιά κάνουν την εμφάνισή τους στο ελληνικό ποδοσφαιρικό στερέωμα.
Αν πιστέψουμε ότι όλα αυτά είναι τυχαία ή συμπτωματικά τότε ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε. Μέσα από σκληρή δουλειά, με τους κατάλληλους ανθρώπους και τις απαραίτητες γνώσεις το ποδόσφαιρό μας κατάφερε κάτι που τα παλαιότερα φάνταζε ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Τη μαζική παραγωγή ταλέντων και νέων παικτών. Με αφορμή ένα πρόσφατο άρθρο του καλού συναδέλφου Δημήτρη Σακελλάρη, το οποίο κάνει αναφορά σε 2 νεαρά παιδιά που δοκιμάζουν την τύχη τους προς την ποδοσφαιρική καταξίωση στην Ιταλία, θεωρώ ως άξιο αναφοράς το γεγονός ότι όλο και περισσότερα ελληνόπουλα δοκιμάζονται από ομάδες του εξωτερικού, δείγμα της αλματώδους προόδου που έχουμε κάνει σαν ποδόσφαιρο. Θα ήταν λάθος να διαφύγει της προσοχής μας πως υπάρχει ραγδαία αύξηση των ακαδημιών και των τμημάτων σκάουτινγκ αρκετών ξένων ομάδων στην Ελλάδα, κάτι που δείχνει ότι δε χρειάζεται να είσαι Βραζιλία ή Αργεντινή για να παράγεις ποδόσφαιρο.
Από εκείνη την κατάκτηση του “μαγικού” Euro το 2004 και έπειτα είχαν ακουστεί ποικίλες γνώμες και απόψεις κατά καιρούς. Ότι ήταν ένα πυροτέχνημα, μια φούσκα, ένα τυχαίο γεγονός. Το πήραμε παίζοντας αντιποδόσφαιρο, ήμασταν αντιτουριστικοί ως ομάδα, δεν το αξίζαμε και πολλά άλλα. Φέρτε λοιπόν σαν σκέψη στο μυαλό σας πως θα ήταν το ποδόσφαιρό μας δίχως αυτήν την επιτυχία. Πόσο πίσω θα ήμασταν. Περίπου 10 χρόνια αργότερα η μεγάλη αυτή ομάδα έχει δικαιωθεί στο 200% για όλα όσα έχει προσφέρει στον ελληνικό αθλητισμό, γενικά, και στο ελληνικό ποδόσφαιρο, ειδικότερα. Και οι καρποί αυτής της δικαίωσης είναι αυτά τα νέα παιδιά. Εγώ ένα πράγμα έχω μόνο να πω. Keep going…
Υ.Γ1: Είναι ντροπή για το κανάλι που έχει τα τηλεοπτικά δικαιώματα των Εθνικών Ομάδων που το παιχνίδι δε μεταδόθηκε. Μας έχουν και μας “πουλάνε” τηλεοπτικές “σαβούρες” αντί να δείχνουν τίποτα της προκοπής. Τέτοιες κινήσεις μας πάνε πίσω ποδοσφαιρικά.
Υ.Γ2: Πολλά συγχαρητήρια στο φίλαθλο κόσμο της Κατερίνης που γέμισε το γήπεδο και υποστήριξε την ομάδα μέχρι το τέλος χωρίς ακρότητες. Μεγάλο μέρος αυτής της νίκης οφείλεται σε αυτούς και τους ανήκει δικαιωματικά.
Την περασμένη Τετάρτη η Εθνική Ελπίδων έδινε, στην Κατερίνη, έναν αγώνα επιβίωσης για την πρόκριση στο Euro του 2015 στην Τσεχία. Είχε απέναντί της την Τουρκία, μια ομάδα με πλούσιο ταλέντο, που είχε τον ίδιο στόχο με την Εθνική μας και που είχε επικρατήσει στο μεταξύ μας παιχνίδι τον Οκτώβριο στην Τουρκία με 1-0. Οι παίκτες του Κώστα Τσάνα κάνοντας μια επική ανατροπή επικράτησαν με 2-1 αν και βρέθηκαν πίσω στο σκορ από πολύ νωρίς, στο 10ο λεπτό, ενώ αγωνιζόταν για 65 ολόκληρα λεπτά με 9 ποδοσφαιριστές λόγω των αποβολών του Τριανταφυλλόπουλου και του Κίτσιου. Μια νίκη που όχι μόνο αναπτερώνει τις ελπίδες της Εθνικής μας για πρόκριση αλλά της δίνει τη δυνατότητα να βρίσκεται σε απόσταση βολής από την 1η θέση του ομίλου και την Πολωνία που έχει 3 βαθμούς παραπάνω αλλά και 1 παιχνίδι περισσότερο.
Για να είμαι ειλικρινής, όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου να ασχολείται με το ποδόσφαιρο πραγματικά δε μου έρχεται στο μυαλό κάτι παρόμοιο. Ήταν κάτι το πρωτόγνωρο. Μιλάμε για μια ποδοσφαιρική υπέρβαση. Για έναν άθλο. Αν συνέβαινε αυτό σε οποιοδήποτε πρωτάθλημα του εξωτερικού ή σε κάποια μεγάλη διοργάνωση θα μνημονευόταν για χρόνια. Μπορεί να έμενε και στην ιστορία. Τέτοιου είδους παιχνίδια γεννούν αστικούς μύθους και μένουν ανεξίτηλα χαραγμένα στα μυαλά και στις καρδιές των φιλάθλων και των τηλεθεατών. Είναι παιχνίδια που “φτιάχνουν” ποδοσφαιρικές καριέρες. Μες στο γήπεδο δεν έβλεπες παίκτες. Έβλεπες 9 μανιασμένα λιοντάρια, 9 “πεινασμένους στρατιώτες” οι οποίοι συντέλεσαν σε αυτό το θαύμα καταθέτοντας την ψυχή τους στον αγωνιστικό χώρο και δείχνοντας ένα υπέρμετρο ποδοσφαιρικό θράσος που σπανίζει σε τόσο μικρές ηλικίες. Σε αντίθεση με τους άνδρες που ηττήθηκαν από τους νοτιοκορεάτες με κάτω τα χέρια, οι πιτσιρικάδες απέδειξαν ότι έχουν πνεύμα νικητή, αυταπάρνηση και ότι δε συμβιβάζονται με την ήττα.
Κατά γενική ομολογία, οι ομάδες των Εφήβων, των Νέων ανδρών και των Ελπίδων μας έχουν κάνει υπερήφανους ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν. Θυμηθείτε τη φουρνιά του Μήτρογλου, του Νίνη και του Παπασταθόπουλου που έφτασε στο Euro του 2007 μέχρι τον τελικό όπου και ηττήθηκε με 1-0 από τη μετέπειτα Πρωταθλήτρια Ευρώπης Ισπανία. Θυμηθείτε, επίσης, το 2012 όταν πάλι στον τελικό του Euro η τωρινή Εθνική Ελπίδων των Καπίνο, Μαυρία, Μπουγαΐδη και Μπουχαλάκη ηττήθηκε και πάλι από την Ισπανία με 1-0. Τέλος θυμηθείτε ότι μόλις το περασμένο καλοκαίρι στην Τουρκία η Εθνική μας συμμετείχε για 1η φορά στην ιστορία της σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου Νέων φτάνοντας μέχρι τις 16 κορυφαίες ομάδες του κόσμου.
Όλα αυτά τα νέα παιδιά, που έχουν φέρει τόσες μεγάλες επιτυχίες, είναι προϊόντα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αυτού που κάθε σαββατοκύριακο απαξιώνεται και εξευτελίζεται με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο είτε μέσω των οργανωμένων οπαδών είτε μέσω των παραγόντων των ομάδων είτε ακόμη και μέσω των ίδιων των εκτελεστικών του οργάνων. Παρόλα αυτά, η μεγάλη επιτυχία της Εθνικής Ομάδας στο Euro του 2004 στην Πορτογαλία έχει αφήσει πίσω της μια ανέλπιστη κληρονομιά η οποία διατηρείται, αναπτύσσεται, εξελίσσεται. Όταν η Ελλάδα γινόταν Πρωταθλήτρια Ευρώπης οι περισσότεροι από τους σημερινούς αθλητές της Εθνικής Ελπίδων ήταν 10 με 11 χρονών. Το κατόρθωμα αυτό πιθανότατα ήταν το έναυσμα για πολλούς από αυτούς να ασχοληθούν με το ποδόσφαιρο και τους ώθησε προς αυτή την κατεύθυνση.
Όσοι υποστηρίζουν ότι η κατάκτηση του ευρωπαϊκού δεν άλλαξε τίποτα στο ελληνικό ποδόσφαιρο πλανώνται πλάνην οικτρά. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι πριν το Euro του 2004 απλά δεν υπήρχαμε στον ποδοσφαιρικό χάρτη ως ποδοσφαιρική οντότητα και χάρις αυτό αποκτήσαμε ποδοσφαιρική ταυτότητα, αναγνώριση και σεβασμό. Οι αλλαγές που επέφερε το Euro της Πορτογαλίας, λοιπόν, μπορεί να μην έγιναν σε θεσμικό επίπεδο, ούτε σε επίπεδο συμπεριφοράς των φιλάθλων. Σίγουρα όμως άλλαξε το ελληνικό ποδόσφαιρο σε επίπεδο υποδομών, τεχνογνωσίας και ζήτησης. Η δουλειά που γίνεται τόσο στις μικρές εθνικές όσο και στους συλλόγους είναι το λιγότερο υποδειγματική. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερα νέα παιδιά κάνουν την εμφάνισή τους στο ελληνικό ποδοσφαιρικό στερέωμα.
Αν πιστέψουμε ότι όλα αυτά είναι τυχαία ή συμπτωματικά τότε ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε. Μέσα από σκληρή δουλειά, με τους κατάλληλους ανθρώπους και τις απαραίτητες γνώσεις το ποδόσφαιρό μας κατάφερε κάτι που τα παλαιότερα φάνταζε ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Τη μαζική παραγωγή ταλέντων και νέων παικτών. Με αφορμή ένα πρόσφατο άρθρο του καλού συναδέλφου Δημήτρη Σακελλάρη, το οποίο κάνει αναφορά σε 2 νεαρά παιδιά που δοκιμάζουν την τύχη τους προς την ποδοσφαιρική καταξίωση στην Ιταλία, θεωρώ ως άξιο αναφοράς το γεγονός ότι όλο και περισσότερα ελληνόπουλα δοκιμάζονται από ομάδες του εξωτερικού, δείγμα της αλματώδους προόδου που έχουμε κάνει σαν ποδόσφαιρο. Θα ήταν λάθος να διαφύγει της προσοχής μας πως υπάρχει ραγδαία αύξηση των ακαδημιών και των τμημάτων σκάουτινγκ αρκετών ξένων ομάδων στην Ελλάδα, κάτι που δείχνει ότι δε χρειάζεται να είσαι Βραζιλία ή Αργεντινή για να παράγεις ποδόσφαιρο.
Από εκείνη την κατάκτηση του “μαγικού” Euro το 2004 και έπειτα είχαν ακουστεί ποικίλες γνώμες και απόψεις κατά καιρούς. Ότι ήταν ένα πυροτέχνημα, μια φούσκα, ένα τυχαίο γεγονός. Το πήραμε παίζοντας αντιποδόσφαιρο, ήμασταν αντιτουριστικοί ως ομάδα, δεν το αξίζαμε και πολλά άλλα. Φέρτε λοιπόν σαν σκέψη στο μυαλό σας πως θα ήταν το ποδόσφαιρό μας δίχως αυτήν την επιτυχία. Πόσο πίσω θα ήμασταν. Περίπου 10 χρόνια αργότερα η μεγάλη αυτή ομάδα έχει δικαιωθεί στο 200% για όλα όσα έχει προσφέρει στον ελληνικό αθλητισμό, γενικά, και στο ελληνικό ποδόσφαιρο, ειδικότερα. Και οι καρποί αυτής της δικαίωσης είναι αυτά τα νέα παιδιά. Εγώ ένα πράγμα έχω μόνο να πω. Keep going…
Υ.Γ1: Είναι ντροπή για το κανάλι που έχει τα τηλεοπτικά δικαιώματα των Εθνικών Ομάδων που το παιχνίδι δε μεταδόθηκε. Μας έχουν και μας “πουλάνε” τηλεοπτικές “σαβούρες” αντί να δείχνουν τίποτα της προκοπής. Τέτοιες κινήσεις μας πάνε πίσω ποδοσφαιρικά.
Υ.Γ2: Πολλά συγχαρητήρια στο φίλαθλο κόσμο της Κατερίνης που γέμισε το γήπεδο και υποστήριξε την ομάδα μέχρι το τέλος χωρίς ακρότητες. Μεγάλο μέρος αυτής της νίκης οφείλεται σε αυτούς και τους ανήκει δικαιωματικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου