Ας είναι το τελευταίο πισωγύρισμα...

Η κίνηση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, να αποδεσμεύσει από τα καθήκοντά του, τον Αργύρη Πεδουλάκη είναι αυτή που θα κυριαρχεί για πολύ καιρό στις μπασκετικές συζητήσεις. Με τους πρώτους ψίθυρους να ακούγονται κιόλας από πέρσι, οι προθέσεις του προέδρου κρεμόντουσαν, σχεδόν πάντα, από μία λεπτή κλωστή. Ώσπου έσπασε και βρέθηκε ο μπασκετικός Παναθηναϊκός σε μία θέση που είχε να βρεθεί από το 1997.

Γράφει ο Μάριος Μπελεχρής


Και οι διαφορές με τότε είναι πολλές, ως προς πολλά ζητήματα. Πέρα από τα πρόσωπα που είναι, λογικό να είναι διαφορετικά, στην ομάδα άλλαξε και η φανέλα. Το βάρος της έφτασε να ζυγίζει τόνους και ίσως αυτή τη στιγμή να είναι για πολλούς ασήκωτη. Ίσως να ήταν και για τον Πεδουλάκη, μα αυτός έχει να αντικρούσει τούτη εδώ την υπόθεση.

Ο πρώην, πλέον, τεχνικός έφυγε έχοντας κάνει αρκετά αξιομνημόνευτα επιτεύγματα. Η περσινή σκούπα που έκανε στους back-to-back πρωταθλητές Ευρώπης είναι κάτι που όλοι οι φίλαθλοι θα θυμούνται. Με εκκωφαντικό τρόπο πήρε το πρωτάθλημα αυτό αλλά και το περσινό κύπελλο. Ο Ολυμπιακός ήταν ο αγαπημένος του αντίπαλος αφού είχε βρει όλες τις αδυναμίες του και τρόπους να τις εμφανίζει στο παρκέ. Κύριο χαρακτηριστικό του η άμυνα που έσπαγε σίδερα και κλείδωνε ομάδες, όπως η Μπαρτσελόνα, κοντά στους 60 πόντους. Ένα επιπλέον θετικό ήταν η καταγωγή του και η προϋπηρεσία του στους πράσινους, που τον έκανε κυρίαρχο στο μυαλό των παιχτών.

Κάποια αρνητικά του, όμως τον «έφαγαν» που πρέπει να λάβουμε υπόψη. Στα αγωνιστικά που μπορούμε να διακρίνουμε, δύο είναι τα θέματα. Αρχικά το εμφανές στοιχείο της αδυναμίας στην επίθεση. Με παίχτες κλάσης, όπως είναι οι περισσότεροι στο ρόστερ του τριφυλλιού δε δικαιολογείται να τελειώνεις τους αγώνες με τόσους λίγους πόντους. Το ρόστερ μεγάλωσε και επιθετικούς παίχτες διαθέτει πολλούς. Εκεί έγκειται και το δεύτερο ατόπημά του. Μικρό ροτέισον, σε μία χρονιά που όλοι χαιρόντουσαν στην αρχή για το πλουραλισμό του έμψυχου δυναμικού. Παραδείγματα πολλά, όπως του Παππά, του Μαυροκεφαλίδη, ακόμα και ο Γιάνκοβιτς.

Γυρνώντας, όμως, πίσω στη σύγκριση του παρελθόντος με το παρόν πέρασαν πολλοί τίτλοι από τα χέρια των αρχηγών της ομάδας. Προστέθηκαν πέντε ευρωπαϊκά (1996 το πρώτο) και ο Παναθηναϊκός χαρακτηρίστηκε η καλύτερη ομάδα της 15ετίας. Με οδηγό τον Ομπράντοβιτς, που πέρασε στην ιστορία για τη μακροζωία του στο πράσινο πάγκο. Ο Θανάσης και ο Παύλος Γιαννακόπουλος ποτέ δε σκέφτηκαν να αλλάξουν τον Σέρβο, παρόλο που είχαν βρεθεί αφορμές. Μία χρονιά ο ΠΑΟ έμεινε εκτός 8άδας και ενώ όλοι περίμενα να πάει τελικό.

Αλλαγή νοοτροπίας, λοιπόν, τη στιγμή που οι πρεσβύτεροι έδωσαν τα ηνία στο γιο του Παύλου. Το όνομα και τη δύναμη την έχει για να διοικεί το Παναθηναϊκό, όμως υπέπεσε σε ένα σφάλμα που οι προκάτοχοι έμαθαν να μη το κάνουν. Η αλλαγή προπονητή στη πιο κρίσιμη καμπή της Euroleague δεν είναι χαρακτηριστικό μεγάλης ομάδας. Πόσο μάλλον όταν ο προπονητής που φεύγει έχει επιδείξει έργο και ουσία.

Παραδείγματα πολλά για του λόγου το αληθές. Σε πολλές κουβέντες ανάμεσα σε φιλάθλους ακούγεται η φράση «ο Παναθηναϊκός στο μπάσκετ είναι ότι η Μπαρτσελόνα στο ποδόσφαιρο». Δυστυχώς η τελευταία πράξη υποδηλώνει διαφορετική νοοτροπία. Μπορεί να ισχύει για το μέγεθος της φανέλας αλλά δεν ίσχυσε για τη νοοτροπία της ηγεσίας. Σε κανένα μεγάλο ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό κλαμπ δεν είναι σύνηθες (!) να φεύγει προπονητής σε τόσο κρίσιμο σημείο. Εκτός αν υπάρχουν άλλα ζητήματα όπως π.χ. πρόβλημα στα αποδυτήρια. Αφού δεν έχει βγει, ούτε προκύπτει κάτι αντίστοιχο δεν υπήρχε λόγος αλλαγής.

Έτσι ο έξι φορές πρωταθλητής Ευρώπης βρέθηκε αρκετά χρόνια πίσω σε νοοτροπία. Τα τρόπαια έχουν σημασία, οι νίκες επίσης αλλά τα λάθη θα πρέπει να σημειώνονται για να μην επαναληφθούν. Ο επόμενος προπονητής θα έχει πολύ δύσκολο έργο, όχι τόσο στην Ευρώπη αλλά κυρίως απέναντι στον Ολυμπιακό.