Γράφει η Δώρα Βελέντζα
Το θέμα, μα κυρίως η ουσία είναι ότι υπάρχει επιθυμία για επένδυση, ειδικά στο δύσμοιρο ελληνικό ποδόσφαιρο. Γιατί έτσι όπως το έχουμε κάνει μόνο κάποιος «άρρωστος» θα επένδυε. Όπερ και εγένετο.
Όπως παρατηρούμε – μέσα από τις 4 μεγάλες ομάδες –στα δύσκολα μόνο «άρρωστοι» επενδύουν. Γιατί οι 3 ήδη υπάρχοντες και ο ένας πιθανός μελλοντικός επιβεβαιώνουν τα παραπάνω. Ο Γιαννακόπουλος- σε περίπτωση που ευδοκιμήσει το όλο θέμα- θα βαδίσει στον δρόμο που χάραξαν Μαρινάκης, Σαββίδης και Μελισσανίδης. Δεν είναι κακό. Έχουμε ανάγκη να υπάρχουν πολλές ανταγωνιστικές ομάδες- ειδικά όταν πρόκειται για τις λεγόμενες μεγάλες. Το κακό βρίσκεται αλλού. Είναι η παγίδα που έχουμε πέσει εδώ και χρόνια. Η οποία διογκώθηκε τα τελευταία χρόνια.
Εντάξει μπαίνουν επενδυτές. Ε και; Τι λογική έχει να αρχίσουμε να φανταζόμαστε διαφορά όπως Ευρωπαϊκούς τίτλους και παικταράδες. Ότι θα γίνουμε το φόβητρο των μεγάλων ευρωπαϊκών ομάδων. Δεν είναι κακό να ονειρευόμαστε. Αλλά να κατεβούμε και λίγο στην Γη. Γιατί όλοι οι ευρωπαϊκοί τίτλοι ήρθαν μετά από πολλή δουλειά. Κυρίως όμως βάσει «κορμού». Κανείς δεν σου δένει κόμπο ότι κάνοντας π.χ 12 μετάγραφες παικταράδων θα πάρει τρόπαιο η ομάδα σου. Φυσικά για αυτό φταίνε οι επενδυτές. Αυτοί με τις προγραμματικές δηλώσεις φουσκώνουν τα μυαλά. Όλα στον βωμό του κέρδους. Μιλώντας για παικταράδες κερδίζεις αύξηση διαρκείας αρά και περισσότερα έσοδα. Δεν λέω ότι είναι κακό ούτε γίνομαι εμπαθής. Φυσικά ούτε προτιμώ τα κάθε είδους σαπάκια.
Αλλά ας μιλήσουμε λογικά. Ονόματα μεγάλα δεν πρόκειται να δούμε τώρα κοντά. Όταν λέω μεγάλα ονόματα αναφέρομαι σε παίκτες που τώρα συζητιέται το όνομα τους. Ήδη γνωστούς ή ανερχόμενα αστέρια. Δεν υπάρχει περίπτωση ας πούμε να δούμε τον Πιάνιτς να αφήνει στα κρύα του λουτρού την Ρόμα. Ειδικά για το «μεγάλο» ελληνικό ποδόσφαιρο. Όσα μεγάλα ονόματα έχουμε δει μέχρι στιγμής ήταν παίκτες που ήθελαν μια επανεκκίνηση καριέρας. Διότι στην πλειοψηφία τους ένας τραυματισμός τους πήγε πίσω. Ήθελαν και τους άξιζε μια δεύτερη ευκαιρία. Μια ευκαιρία που η Ελλάδα έδωσε απλόχερα.
Δεν μπορούσε να μην το κάνει κιόλας. Εν αντιθέσει με τα χάλια του ποδόσφαιρου μας (που δεν λένε να φύγουν) κάτι τέτοιες ευκαιρίες δεν πρέπει να πηγαίνουν χαμένες. Διότι μόνο καλό κάνουν. Γιατί το να έχει το πρωτάθλημα σου Σισέ ή Ριβάλντο ή Σαβιόλα δίνει παραπάνω προβολή- άσχετα αν οι πράξεις μας «χαλάνε» αυτήν την προβολή. Φυσικά και δεν είμαστε αχάριστοι. Αλλά μην τρέφουμε αυταπάτες.
Όλες οι ομάδες μας –ειδικά οι μεγάλες – έχουν σφηνωθεί στον βούρκο των παρελθοντικών λαθών. Όλες έχουν χρέη που πρέπει να τακτοποιηθούν, Μήπως είναι συνετό να κοιτάμε μόνο αυτό; Να «ελευθερωθεί» η ομάδα μας από τις δύσκολες καταστάσεις και μετά σιγά σιγά (με την βοήθεια ενός κάλου «κορμού») θα έρθουν οι διακρίσεις που όλοι θέλουμε. Θα έρθει η ώρα να γίνει ο σύλλογος «Εθνική Ελλάδος». Αουτσάιντερ δηλαδή που πήρε τρόπαιο. Άλλωστε ακόμα και η επιτυχία του Wembley δεν προήλθε εν μια νυκτί. Η στελέχωση του ρόστερ είχε ξεκινήσει χρόνια πριν.
Είναι λογικό. Όλοι μας ονειρευόμαστε η ομάδα μας να πάρει τρόπαιο και να γίνει Μπαρτσελόνα ή Ρέαλ ( για μας τους αντιφρονούντες). Το θέμα είναι ότι δεν πρέπει τα μυαλά μας να παίρνουν αέρα. Γιατί μέχρι το τρόπαιο υπάρχει ένας δύσκολος δρόμος. Που δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Οπότε θα συνιστούσα (όπως λέω και στον τίτλο) να κατεβάσουμε την μύτη και να στεκόμαστε δίπλα στην ομάδα. Να μην υπάρχει μουρμούρα όταν π.χ η ομάδα δεν πέρνα στους 8. Για να μην πέρνα σημαίνει πως μπορεί να μην είναι έτοιμη. Πόσο δύσκολο είναι να το καταλάβουμε αυτό; Για το τέλος θα ήθελα να επισημάνω κάτι (για τους ονειροπόλους): Το ποδόσφαιρο δεν είναι μπάσκετ. Αυτό λέει πολλά…..
Εντάξει μπαίνουν επενδυτές. Ε και; Τι λογική έχει να αρχίσουμε να φανταζόμαστε διαφορά όπως Ευρωπαϊκούς τίτλους και παικταράδες. Ότι θα γίνουμε το φόβητρο των μεγάλων ευρωπαϊκών ομάδων. Δεν είναι κακό να ονειρευόμαστε. Αλλά να κατεβούμε και λίγο στην Γη. Γιατί όλοι οι ευρωπαϊκοί τίτλοι ήρθαν μετά από πολλή δουλειά. Κυρίως όμως βάσει «κορμού». Κανείς δεν σου δένει κόμπο ότι κάνοντας π.χ 12 μετάγραφες παικταράδων θα πάρει τρόπαιο η ομάδα σου. Φυσικά για αυτό φταίνε οι επενδυτές. Αυτοί με τις προγραμματικές δηλώσεις φουσκώνουν τα μυαλά. Όλα στον βωμό του κέρδους. Μιλώντας για παικταράδες κερδίζεις αύξηση διαρκείας αρά και περισσότερα έσοδα. Δεν λέω ότι είναι κακό ούτε γίνομαι εμπαθής. Φυσικά ούτε προτιμώ τα κάθε είδους σαπάκια.
Αλλά ας μιλήσουμε λογικά. Ονόματα μεγάλα δεν πρόκειται να δούμε τώρα κοντά. Όταν λέω μεγάλα ονόματα αναφέρομαι σε παίκτες που τώρα συζητιέται το όνομα τους. Ήδη γνωστούς ή ανερχόμενα αστέρια. Δεν υπάρχει περίπτωση ας πούμε να δούμε τον Πιάνιτς να αφήνει στα κρύα του λουτρού την Ρόμα. Ειδικά για το «μεγάλο» ελληνικό ποδόσφαιρο. Όσα μεγάλα ονόματα έχουμε δει μέχρι στιγμής ήταν παίκτες που ήθελαν μια επανεκκίνηση καριέρας. Διότι στην πλειοψηφία τους ένας τραυματισμός τους πήγε πίσω. Ήθελαν και τους άξιζε μια δεύτερη ευκαιρία. Μια ευκαιρία που η Ελλάδα έδωσε απλόχερα.
Δεν μπορούσε να μην το κάνει κιόλας. Εν αντιθέσει με τα χάλια του ποδόσφαιρου μας (που δεν λένε να φύγουν) κάτι τέτοιες ευκαιρίες δεν πρέπει να πηγαίνουν χαμένες. Διότι μόνο καλό κάνουν. Γιατί το να έχει το πρωτάθλημα σου Σισέ ή Ριβάλντο ή Σαβιόλα δίνει παραπάνω προβολή- άσχετα αν οι πράξεις μας «χαλάνε» αυτήν την προβολή. Φυσικά και δεν είμαστε αχάριστοι. Αλλά μην τρέφουμε αυταπάτες.
Όλες οι ομάδες μας –ειδικά οι μεγάλες – έχουν σφηνωθεί στον βούρκο των παρελθοντικών λαθών. Όλες έχουν χρέη που πρέπει να τακτοποιηθούν, Μήπως είναι συνετό να κοιτάμε μόνο αυτό; Να «ελευθερωθεί» η ομάδα μας από τις δύσκολες καταστάσεις και μετά σιγά σιγά (με την βοήθεια ενός κάλου «κορμού») θα έρθουν οι διακρίσεις που όλοι θέλουμε. Θα έρθει η ώρα να γίνει ο σύλλογος «Εθνική Ελλάδος». Αουτσάιντερ δηλαδή που πήρε τρόπαιο. Άλλωστε ακόμα και η επιτυχία του Wembley δεν προήλθε εν μια νυκτί. Η στελέχωση του ρόστερ είχε ξεκινήσει χρόνια πριν.
Είναι λογικό. Όλοι μας ονειρευόμαστε η ομάδα μας να πάρει τρόπαιο και να γίνει Μπαρτσελόνα ή Ρέαλ ( για μας τους αντιφρονούντες). Το θέμα είναι ότι δεν πρέπει τα μυαλά μας να παίρνουν αέρα. Γιατί μέχρι το τρόπαιο υπάρχει ένας δύσκολος δρόμος. Που δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Οπότε θα συνιστούσα (όπως λέω και στον τίτλο) να κατεβάσουμε την μύτη και να στεκόμαστε δίπλα στην ομάδα. Να μην υπάρχει μουρμούρα όταν π.χ η ομάδα δεν πέρνα στους 8. Για να μην πέρνα σημαίνει πως μπορεί να μην είναι έτοιμη. Πόσο δύσκολο είναι να το καταλάβουμε αυτό; Για το τέλος θα ήθελα να επισημάνω κάτι (για τους ονειροπόλους): Το ποδόσφαιρο δεν είναι μπάσκετ. Αυτό λέει πολλά…..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου