Ιατρική ανικανότητα ή έλλειψη ψυχραιμίας;

Καλησπέρα σας,

 Η αυλαία του EURO 2012 άνοιξε χθες με τα παιχνίδια του πρώτου ομίλου. Σε μία συγκλονιστική ημέρα Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου με επτά γκολ και πολύ καλές εμφανίσεις και των τεσσάρων ομάδων που αγωνίστηκαν, η εθνική μας αποχώρησε από το γήπεδο με το αίσθημα της αδικίας και της ατυχίας, καθώς όμως και με τον έναν πολύτιμο βαθμό για τη συνέχεια των αναμετρήσεων της.

Στο συγκεκριμένο άρθρο δε θα σταθώ ούτε στα εσφαλμένα διαιτητικά σφυρίγματα, ούτε στην τρομερή ρέντα του Φερνάντο Σάντος στις αλλαγές, αλλά ούτε και στην αδυναμία της ομάδας να σκοράρει από τα έντεκα βήματα και να κλειδώσει το ματς. Αντίθετα, αποφάσισα να αφιερώσω αυτές τις γραμμές στον άσχημο τραυματισμό του Αβραάμ Παπαδόπουλου και την χαρακτηριστική αδράνεια που επέδειξε το ιατρικό επιτελείο του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος.

Δεν αναφέρομαι ασφαλώς μόνο στη λανθασμένη εκτίμηση των ιατρών, που ενώ ο παίκτης αντιμετώπιζε τόσο σημαντικό πρόβλημα του έδωσαν την άδεια να συνεχίσει μέχρι ουσιαστικά τελικής πτώσεως. Αναφέρομαι πως το συγκεκριμένο περιστατικό είναι απλώς ένα ακόμη λιθαράκι στις κακές εκτιμήσεις των γιατρών της συγκεκριμένης ομάδος. Τα παραδείγματα τα τελευταία δύο χρόνια πολλά και διάφορα. Αναφέρω χαρακτηριστικά το περιστατικό με το σοβαρότατο τραυματισμό του Βασίλη Τοροσίδη στο Παγκόσμιο κύπελλο, όπου το ιατρικό επιτελείο πάλι δεν έκρινε ότι είναι κάτι σοβαρό και έδωσε άδεια στο δεξί μπακ του Ολυμπιακού να συνεχίσει τον αγώνα, με αποτέλεσμα να μείνει εκτός στη συνέχεια για τρεις μήνες. Σ’ αυτό το περιστατικό έρχεται να προστεθεί άλλη μία περίπτωση, αυτή του τραυματισμού του Σωτήρη Νίνη στο παιχνίδι με το Ισραήλ όπου πάλι το ομοσπονδιακό ιατρικό επιτελείο έκρινε ότι η κατάσταση δεν εμπνέει ανησυχία και δεν έστειλε τον παίχτη για εξετάσεις στο νοσοκομείο. Το συμπέρασμα που ανάγεται από τα παραπάνω παραδείγματα είναι ότι σαφώς και το ιατρικό επιτελείο της Εθνικής αποδεικνύει όποτε του δίνεται ευκαιρία ότι δεν είναι και το πιο αξιόπιστο, καθώς σύμπτωση που επαναλαμβάνεται παύει να είναι σύμπτωση. 

Συνοψίζοντας, το πιο σημαντικό όμως είναι ότι ενισχύει το επιχείρημα των συλλόγων που ακριβοπληρώνουν τους παίχτες στο ότι οι εθνικές υποχρεώσεις μόνο κακό προξενούν στο ποδόσφαιρο αφού είναι επικίνδυνες για τους παίχτες τους. Έτσι υποστηρίζουν ότι υπό το φόβο τέτοιων περιστατικών θα πρέπει να τους παραχωρηθεί το δικαίωμα να απαγορεύουν ενίοτε στους παίκτες τους να δίνουν το παρόν σε αγώνες με το αντιπροσωπευτικό τους συγκρότημά. Η συγκεκριμένη κόντρα μεταξύ των ομοσπονδιών και των συλλόγων έχει ξεκινήσει τα τελευταία χρόνια και συνεχώς το θερμόμετρο ανεβαίνει. Σαφώς και τα παιχνίδια των εθνικών ομάδων πρέπει να παραμείνουν και να μη μειωθούν, όμως όταν το ίδιο το ομοσπονδιακό επιτελείο ρίχνει λάδι στη φωτιά αυτής της αντιπαράθεσης το μόνο σίγουρο είναι πως δε βοηθά την πλευρά που εκπροσωπεί, αντίθετα μάλιστα την υποσκάπτει...

Ευχαριστώ,
Δημήτριος Σακελλάρης

Για παλαιότερες αναρτήσεις μου πατήστε εδώ.