Αλήθειες και ψέματα

Ήρθε πάλι το καλοκαίρι. Ήρθε πάλι η αγαπημένη εποχή όλων. Για να σας προλάβω αυτή η προσμονή δεν ευθύνεται μόνο στο Μουντιάλ. Άλλωστε και αυτό μια φορά στα τέσσερα χρόνια υπάρχει. Η προσμονή οφείλεται κυρίως στο μεταγραφικό παζάρι του καλοκαιριού. Οι φίλαθλοι προσμένουν να δουν αγαπημένους τους παίκτες στα χρώματα της ομάδας τους. Οι δημοσιογράφοι είναι μια άλλη ιστορία. Εκείνοι προσμένουν αποκλειστικότητες και παραπάνω φύλλα. Τι είναι λοιπόν αλήθεια και τι ψέμα στις αποκλειστικότητες των δημοσιογράφων;

Γράφει η Δώρα Βελέντζα


Κάθε ομάδα κάνει παρά πολλές επαφές με παίκτες κάθε χρόνο τέτοια εποχή. Αυτό δεν σημαίνει πως είναι όλες τους σίγουρες μετάγραφες. Αν ήταν έτσι όλες οι ομάδες θα είχαν από 1000 παίχτες η καθεμιά στο ρόστερ της. Προσφάτως γίναμε μάρτυρες ενός μεταγραφικού σεναρίου που προκάλεσε προβλήματα. Οι Πορτογάλοι δημοσιογράφοι μίλησαν για «σίγουρη» μεταγραφή του Κώστα Μανώλα στην Μπενφίκα. Προφανώς δεν το έψαξαν παραπάνω ακολουθώντας το κακό παράδειγμα των δικών μας δημοσιογράφων. Διότι το θέμα «Κώστας Μανώλας – Μπενφίκα» κυκλοφορεί μέρες τώρα στα ελληνικά ταμπλόιντ. Βέβαια όχι με την μορφή της σίγουρης μεταγραφής αλλά ως φήμη για επικειμένη πρόταση. Οι Πορτογάλοι λοιπόν το προχώρησαν λίγο παραπάνω μιλώντας για σίγουρη μεταγραφή. Η Μπενφίκα με την αιχμηρή ανακοίνωση της δεν τα έβαζε κυρίως με τους δημοσιογράφους απλά έπαιρνε η μπάλα και αυτούς. Όχι άδικα βέβαια.

Κάποιος μου ρώτησε χθες για τον σκοπό της ανακοίνωσης. Για τόσες ομάδες βγαίνουν φήμες αλλά καμιά δεν απαντά. Γιατί ξαφνικά τώρα η Μπενφίκα απάντησε; Διότι ως μια μεγάλη ομάδα που σέβεται τον εαυτό της δεν θέλει να παραπλανούνται οι φίλαθλοι της. Στην περίπτωση που συμβεί αυτό ξέρει πολύ καλά ότι θα υπάρξει γκρίνια και εσωστρέφεια. Κάτι που αυτήν την περίοδο δεν θέλει η Μπενφίκα – ειδικά από την στιγμή που έχασε το τρόπαιο του Γιουρόπα Λιγκ. Τις μέρες που ακολούθησαν μετά τον χαμένο τελικό οι φίλαθλοι της Μπενφίκα κυκλοφορούσαν με το ίδιο μότο. «Δεν μας νοιάζουν τα εγχώρια αλλά ένας ευρωπαϊκός τίτλος». Βέβαια το συγκεκριμένο μότο στην προκείμενη περίπτωση συνοδεύεται και από ένα δεύτερο. «Οι μεταγραφές να είναι ουσίας για να μας οδηγήσουν στον ευρωπαϊκό τίτλο». Για να σας προλάβω δεν υποβαθμίζω καθόλου τον Μανώλα. Μια χαρά μεταγραφή ουσίας είναι για οποιαδήποτε ομάδα. Απλά στην Πορτογαλία όταν μιλάνε για μεταγραφές ουσίας εννοούν άλλο.

Οι Πορτογάλοι φημίζονται για το φοβερό σκαούτινγκ που έχουν. Για τους φίλαθλους όμως το σκαούτιγνκ αναγνωρίζεται μόνο όταν κάνει σούπερ εμφανίσεις με την μια. Οι της Πόρτο έκαναν χρόνια για να αποδεχθούν τον Μαρτίνεζ ως αντικαταστάτη του Φαλκάο. Φανταστείτε πως ούτε ο τελευταίος λατρεύτηκε αμέσως. Όταν λοιπόν οι πορτογαλικές ομάδες κάνουν μεταγραφές συνήθως κοιτούν το πάνω ράφι – για να κάνουν και το χατίρι των φίλαθλων. Ψάχνουν παίκτες που περισσεύουν στα λεγόμενα μεγάλα πρωταθλήματα. Κάτι τέτοιοι παίκτες είναι διαμάντια για το επίπεδο της πορτογαλικής λίγκας. Πάρτε παράδειγμα τον Γκάραι. Αν ρωτήσεις ένα Ισπανό θα στον χαρακτηρίσει ως ένα μέτριο παίκτη που δεν θα κάνει πότε καριέρα σε μεγάλη ομάδα. Αντιθέτως στην Πορτογαλία λατρεύεται σαν θεός. Πολλοί μάλιστα δεν διστάζουν να πουν πως δεν θέλουν να μεταγραφεί σε άλλη ομάδα. Εμ δεν είναι και λίγο να παίρνεις έναν παίκτη από τα αζήτητα ολόκληρης Ρέαλ….

Όταν λοιπόν έχεις μάθει να κάνεις τέτοιες μεταγραφές φέρεσαι λίγο σαν κακομαθημένο πλουσιόπαιδο. Διαλέγεις πάντα το πιο ακριβό ακόμα και όταν έχεις την δυνατότητα να πάρεις κάτι πιο φθηνό. Εδώ θα αναρωτηθεί κάποιος : «τι διαφορά έχει ο Μανώλας με τον Κατσουράνη;». Βάζω τον Κατσουράνη ως παράδειγμα λόγω κόστους. Όταν οι Πορτογάλοι πήραν τον Κατσουράνη εκείνος κουβάλαγε ακόμα την αύρα του 2004. Έκτος αυτού είχαν δει και τις ικανότητες του ιδίοις ομάσοι και έτσι δεν είχαν την μουρμούρα του φίλαθλου κοινού. Τώρα για τους άλλους 2 Έλληνες που πήρε η Μπενφίκα ήταν αλλά τα δεδομένα. Ο Φύσσας αποκτήθηκε μεσούσης περιόδου ως μπακ-απ – είχε τραυματιστεί ο βασικός μπακ και χρειαζόντουσαν άμεσα αντικαταστάτη. Τώρα σε σχέση με τον Καραγκούνη εκείνος ανήκε στην κατηγορία «Γκαράι». Πήγε στην Πορτογαλία από τα αζήτητα της Ίντερ. Όσο να πεις μια παραπάνω αίγλη την είχε. Ειδικά από την στιγμή που τον «αβαντάρε» η σημαία της Μπένφικα ο Ρούι Κόστα. Όταν μιλά η σημαία κάνεις δεν διαμαρτύρεται…

Μην απορείτε λοιπόν με την τόση αιχμηρότητα της ανακοίνωσης. Ούτε να αναθεματίζετε την Μπενφίκα για τον ίδιο λόγο. Καμιά ομάδα δεν λειτούργει στα τυφλά. Όλες έχουν μάθει να προσέχουν και την παραμικρή λεπτομέρεια. Ακόμα και αν αυτή η λεπτομέρεια έχει να κάνει με μια ανακοίνωση/διάψευση. Απαντώντας αιχμηρά στις φήμες η Μπενφίκα προσπαθεί να δώσει ένα μάθημα προς τους ατζέντηδες. Για να μάθουν να μην εκμεταλλεύονται άλλους με σκοπό να ανεβάσουν την τιμή του πελάτη τους. Η ερώτηση που προκύπτει πλέον είναι άλλη. Πόσοι είναι διατεθειμένοι να ακολουθήσουν το παράδειγμα της Μπενφίκα;