Παρασκευή 5 Μαΐου 2017

Ολυμπιακός : Όπως μόνο αυτός ξέρει

Το βράδυ της περασμένης Τρίτης το τελευταίο εισιτήριο για το Final – 4 της Κωνσταντινούπολης βρήκε κάτοχο. Ο Ολυμπιακός έκανε το break στο break (πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο στην Euroleague από τότε που θεσπίστηκε το σύστημα best of 5 στα προημιτελικά), και έτσι μετά από απουσία ενός χρόνου επιστρέφει στην τετράδα της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης της Ευρώπης.

Γράφει ο Κωνσταντίνος Κοτζιάς


Πριν φτάσει εκεί βέβαια βρέθηκε με το ένα πόδι εκτός, έχοντας μάλιστα και το πλεονέκτημα έδρας. Βλέπετε η νίκη της Εφές στο δεύτερο παιχνίδι στο ΣΕΦ αλλά και στο τρίτο στην Τουρκία, που συνοδεύτηκαν με δύο άσχημες εμφανίσεις, έκαναν πολλούς να αμφιβάλλουν αν μπορεί να κάνει την ανατροπή από το 1-2. Εξάλλου καμία ομάδα στο παρελθόν δεν είχε καταφέρει κάτι τέτοιο. Στην περίπτωση του μπασκετικού Ολυμπιακού όμως όπως μας έχει διδάξει η ιστορία τα τελευταία 5 χρόνια, όλα είναι πιθανά. Έτσι οι παίκτες του Γιάννη Σφαιρόπουλου με μια ψυχωμένη εμφάνιση χάλασαν το πάρτυ που είχαν ετοιμάσει οι Τούρκοι στο τέταρτο παιχνίδι και έστειλαν την σειρά πίσω στο ΣΕΦ για τον “τελικό”.

Αυτό το ματς δεν γινόταν να το χάσουν οι “ερυθρόλευκοι”. Με μπαρουτοκαπνισμένους παίκτες που ζουν για τέτοια παιχνίδια όπως ο Σπανούλης, ο Πρίντεζης κι ο Παπανικολάου, με τον κόσμο στο πλευρό τους αλλά και την εμπειρία που διαθέτουν, έκαναν το καθήκον τους παρά την αξιέπαινη προσπάθεια της Εφές. Πλέον ετοιμάζονται να επιστρέψουν στην πόλη που ουσιαστικά σήμανε την αναγέννηση του τμήματος το 2012, με αντίπαλο την ΤΣΣΚΑ στον ημιτελικό της 19ης Μαϊου. Μια ομάδα που φέρνει ευχάριστες ισως αναμνήσεις στον Πειραιά, αφού απέναντι της μετρούν το 3/3 σε αναμετρήσεις Final – 4 από εκείνη την χρονιά και έπειτα.

Οι Τούρκοι έβαλαν πιο δύσκολα στον Ολυμπιακό απ'ότι θα περίμεναν οι περισσότεροι ίσως. Ωστόσο το γεγονός αυτό δεν θα έπρεπε να ξενίζει θαρρώ. Ο Βέλιμιρ Περάσοβιτς για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά παρουσίασε ένα σύνολο αρκετά δουλεμένο, και φάνηκε ότι είχε προετοιμάσει την ομάδα του για τα παιχνίδια αυτά, μελετώντας τις αδυναμίες του Ολυμπιακού. Μπορεί να μην βρήκε πολλές απαντήσεις απέναντι στο σετ παιχνίδι του αντιπάλου (αφού η Εφές στηρίζεται σε ένα πιο άναρχο – γρήγορο στυλ), όμως παρουσίασε καλή εικόνα σε όλη την σειρά. Άλλωστε στο τελευταίο τρίτο της κανονικής περιόδου ήταν ανάμεσα στις 3 – 4 πιο φορμαρισμένες ομάδες, και παίκτες όπως ο Χάνεϊκατ, ο Γκρέιντζερ κι ο Ντάνστον ανέβασαν πολύ τις μετοχές τους μετά την φετινή τους παρουσία.

Αυτός ο Ολυμπιακός όμως έδειξε ότι ήταν αποφασισμένος να πετύχει τον ελάχιστο στόχο που είχε τεθεί στην αρχή της χρονιάς, δηλαδή την παρουσία στο Final – 4. Κάποιοι θα πουν ότι ήταν υπέρβαση αυτό που έκανε δεδομένου του ρόστερ ή του μπάτζετ, όμως με αυτά που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια μάλλον θα ήταν αποτυχία (ή καλύτερα μια κακή παρένθεση) αν έμενε εκτός έχοντας και το πλεονέκτημα έδρας. Ακόμα κι όταν βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο, μπόρεσε να αντιδράσει και να επιβεβαιώσει την ανωτερότητα του. Σε βάθος σεζόν μάλιστα μπορεί να ειπωθεί ότι ο Ολυμπιακός δίκαια έφτασε στην Κωνσταντινούπολη. Ναι μεν είχε τα σκαμπανεβάσματα του, ναι μεν ξεκίνησε άσχημα με ήττες από Μακάμπι και Γαλατασαράι μεταξύ άλλων, όμως στο μεγαλύτερο διάστημα αυτού του μαραθωνίου των 30 αγωνιστικών βρισκόταν εντός της πρώτης τετράδας. Ας μην ξεχνάμε κιόλας ότι για αρκετούς αγώνες στερήθηκε και δύο σημαντικά γρανάζια της μηχανής του, τους Χάκετ και Λοτζέσκι.

Ποιό είναι το μυστικό της επιτυχίας; Η αλήθεια είναι ότι μάλλον δεν είναι μόνο ένα αλλά πολλά. Το κυριότερο είναι όμως ότι ο Ολυμπιακός είναι ομάδα με όλη την σημασία της λέξεως. Τέτοια χημεία και ομοιογένεια μεταξύ των μελών του ίσως να μην έχει καμία άλλη ομάδα της Euroleague. Βλέπεις ότι δεν είναι συμπαίκτες αλλά φίλοι ουσιαστικά και ο καθένας μπορεί να βάλει το “εγώ” του κάτω από το “εμείς”. Μάλιστα αυτό που κάνει πιο ξεχωριστό την πορεία που διαγράφει είναι το γεγονός που είναι η μόνη τοπ ομάδα που έχει τους γηγενείς της ως αστέρια και τους ξένους ως ρολίστες! Όχι μόνο φέτος, αλλά και σε βάθος δεκαετίας – δεκαπενταετίας. Και αυτό είναι μια ευλογία, να βλέπεις συνεχώς Ελληνόπουλα στο παρκέ με τον δαφνοστεφανωμένο στην φανέλα.

Ένα από αυτά είναι και ο Βασίλης Σπανούλης. Ό,τι και να πούμε για αυτόν τον παίκτη είναι περιττό. Ένας άνθρωπος γεννημένος νικητής, ένας αθλητής που δεν συμβιβάζεται με την ήττα, ένας ηγέτης τόσο εντός όσο και εκτός γηπέδου, όλα αυτά στα 35 του πλέον. Μπορεί την φετινή χρονιά να ταλαιπωρήθηκε από τραυματισμούς και να πέρασε περιόδους ντεφορμαρίσματος, όμως όταν έπρεπε ήταν εκεί. Δεν είναι μόνο η εκπληκτική του παρουσία στην σειρά (17 πόντοι και 6 ασίστ μ.ο. με 17 τρίποντα – τα περισσότερα εύστοχα από έναν παίκτη σε play-off), αλλά και ότι ήταν πάντα εκεί για να ξεσηκώσει τους συμπαίκτες του. Με δική του πρωτοβουλία οι παίκτες του Ολυμπιακού συγκεντρώθηκαν ένα βράδυ μετά το χαμένο 3ο ματς ώστε να κάνουν την αυτοκριτική τους, και τα αποτελέσματα της πράξης αυτής γνωστά. Ας τον απολαύσουμε όσο μπορούμε ακόμα, πριν παραδώσει την σκυτάλη στους επόμενους φύσει ηγέτες αυτής της ομάδας, τους Πρίντεζη και Παπανικολάου.

Ανεξαρτήτως αποτελέσματος, η ευρωπαϊκή παρουσία του Ολυμπιακού φέτος είναι επιτυχημένη. Αυτό όμως δεν του απαγορεύει να κάνει όνειρα ακόμα και για την κατάκτηση του τίτλου, σε ένα αρκετά αμφίρροπο Final – 4. Εξάλλου με 5 παρουσίες σε αυτό, 2 τίτλους και 2 τελικούς (τουλάχιστον) τα τελευταία 8 χρόνια, στον Πειραιά μπορούν να υπερηφανεύονται για αυτά που έχουν καταφέρει.

Υ.Γ. Ευχή από του χρόνου να δούμε και τον Παναθηναϊκό να επιστρέφει στην ελίτ. Φέτος έφτασε κοντά σχετικά, όμως φάνηκε ότι είναι ακόμα ένα βήμα πίσω από τους 4 που θα βρεθούν στην Πόλη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου