Γράφει ο Κωνσταντίνος Κοτζιάς
Ήταν λες και τα πάντα είχαν συνωμοτήσει εκείνο το Σαβ/κο ώστε να θρηνήσουμε θύματα. Το πρώτο χτύπημα είχε ήδη δοθεί από την πρώτη μέρα των καταταρκτήριων δοκιμών, όταν ο Rubens Barrichello είχε έξοδο η οποία διέλυσε ολοσχερώς το αμάξι του και υπέστη τραυματισμό που δεν του επέτρεψε να συμμετάσχει στον αγώνα. Την δεύτερα μέρα ήρθαν τα χειρότερα. Ο Αυστριακός Roland Ratzenberger προσέκρουσε στο διάζωμα με την Simtek του. Αμέσως μεταφέρθηκε στο ιατρικό κέντρο της πίστας και έπειτα στο νοσοκομείο της Μπολόνια, οπού μετά από λίγα λεπτά υπέκυψε στα τραύματα του. Η είδηση αυτή έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία.
Μάλιστα επηρέασε και τον ίδιο τον Senna. Είναι χαρακτηριστικό ότι ξέσπασε σε λυγμούς όταν το πληροφορήθηκε, όπως αναφέρει ο επικεφαλής του ιατρικού κέντρου, ο οποίος μάλιστα συμβούλευσε τον Βραζιλιάνο να μην αγωνιστεί στο Grand Prix. Εκείνος ωστόσο ήταν ανένδοτος. Και δυστυχώς αυτή του η απόφαση καθόρισε το μέλλον του.
Ήταν κατά τον 7ο γύρο του αγώνα, όταν ο Ayrton «πέταξε» προς την γειτονιά των αγγέλων. Στην στροφή Tamburello γράφτηκε ο επίλογος της της γεμάτης επιτυχίες ζωής του, όταν η Williams που οδηγούσε έφυγε από την πορεία της και καρφώθηκε στον τοίχο με ταχύτητα που άγγιζε τα 310 km/h. Ο θάνατος του ήταν σχεδόν ακαριαίος, αφου υπέστη σοβαρές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις και τραυματισμούς. Οι διασώστες έσπευσαν αμέσως στο σημείο, ο Senna μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο με ελικόπτερο, όμως τα πάντα ήταν αναπόφευκτα. Στις 18 : 37 της ίδιας ημέρας κατέληξε, βυθίζοντας σε πένθος όχι μόνο τον μηχανοκίνητο αθλητισμό, αλλά και ολόκληρο τον πλανήτη.
Γεννημένος στο Σάο Πάολο στις 21 Μαρτίου του 1960, ξεκίνησε την ενασχόληση του με τα καρτ από μικρή ηλικία. Οι επιτυχίες του εκεί σε συνδυασμό με αυτές στην Formula 3, του άνοιξαν την πόρτα της Formula 1 το 1984 στο τιμόνι μιας Toleman. Μετά από ένα πέρασμα και από την Lotus με την οποία σημείωσε την πρώτη του νίκη στην Πορτογαλία το 1985, η μετακίνηση του στην McLaren το 1988 έμελλε να αποδειχθεί καθοριστική για το μέλλον του. Όντας δεύτερος οδηγός για την βρετανική ομάδα, πίσω από τον επίσης μεγάλο Alain Prost, κέρδισε το πρώτο του πρωτάθλημα σημειώνοντας δύο αξιοσημείωτα ρεκόρ. Αυτά των περισσότερων νικών σε μία χρονιά (οχτώ) και περισσότερων pole – positions (δεκατρείς). Επιβεβαίωσε έτσι ότι το άστρο του είχε ανατείλει για τα καλά πλέον.
Η κόντρα του με τον Γάλλο, η οποία πολλές φορές ξεπερνούσε τα όρια, είναι από τις μεγαλύτερες στην Formula 1. Ο Prost κατέκτησε τον τίτλο την επόμενη χρονιά, όμως ο Senna επανήλθε με δύο συνεχόμενους τίτλους το 1990 και το 1991. Με αυτόν τον τρόπο έγραψε ιστορία, όντας ο νεαρότερος μέχρι τότε οδηγός που αναδεικνυόταν τρεις φορές πρωταθλητής. Το Αυστραλιανό Grand Prix του 1993 έμελλε να αποτελέσει και το τελευταίο στο οποίο ο Βραζιλιάνος έβλεπε την καρώ σημαία. 41 νίκες, 65 pole positions και 80 βάθρα σε σύνολο 162 αγώνων τον κατατάσσουν αναμφισβήτητα ανάμεσα στους κορυφαίους.
Μπορεί να πρόλαβε να αγωνιστεί μόλις 10 χρόνια, αλλά πρόλαβε να αφήσει το στίγμα του όσο λίγοι στην Formula 1. Ήταν άλλωστε ένας από τους πιο χαρισματικούς πιλότους που έχουν περάσει. Σε μια εποχή που ο ανταγωνισμός ήταν ιδιαίτερα μεγάλος, κατάφερε να ξεχωρίσει και να καταφέρει να ξεπεράσει από τα πρώτα χρόνια της παρουσίας του αρκετούς αντιπάλους του με μεγαλύτερη εμπειρία. Ένα πράγμα για το οποίο είμαστε σίγουροι είναι ότι αν δεν έφευγε τόσο νωρίς, η τριάδα Senna – Schumacher – Hakkinen θα μας χάριζε στα τέλη των 90’s τις επικότερες μάχες που έχουμε δει ποτέ ίσως στο σπορ αυτό.
Όμως δεν ήταν μόνο η αγωνιστική του παρουσία. Ο Βραζιλιάνος ήταν ένας άνθρωπος που είχε καταφέρει να κερδίσει τον σεβασμό όλων και εκτός σιρκουί. Οι συναθλητές του είχαν να λένε μόνο τα καλύτερα για εκείνον. Ακόμα κι ο Prost με τον οποίο δεν είχαν τις καλύτερες σχέσεις, έχει δηλώσει πως αισθάνεται μετανιωμένος που ποτέ δεν ήταν «φίλοι». Η αγάπη που είχε για το χόμπι του ήταν απερίγραπτη. Όπως πολλές φορές έχει αναφέρει, δεν επιδίωκε να είναι καλός αλλά ο καλύτερος. Μέχρι και την τελευταία στιγμή της σύντομης ζωής του ήξερε να ζει στο όριο και να μην επαναπαύεται σε αυτά που έχει, αλλά να κυνηγάει την βελτίωση. Η μοίρα μάλιστα του έπαιξε περίεργο παιχνίδι, καθώς πέθανε με τον τρόπο που είχε ευχηθεί ο ίδιος : ακαριαία προκειμένου να μην ζει υποφέροντας από κάποιον τραυματισμό ή αρρώστια που θα έκανε την ζωή του μαρτύριο.
Η κληρονομιά που άφησε ήταν και θα είναι τεράστια. Ο θάνατος του δεν άλλαξε μόνο τον κόσμο της Formula 1 (οδηγώντας και σε αναθεώρηση των συνθηκών ασφαλείας, με τα ατυχήματα όμως να συνεχίζονται) αλλά κι όλο τον αθλητισμό. Κάθε σπορ έχει αυτόν που άλλαξε τον ρου της ιστορίας του. Ο Senna είναι ένας από εκείνους. Και σίγουρα εκεί ψηλά θα συνεχίζει τον δικό του αγώνα ακόμα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου