Ταλέντο από τα λίγα... στα λίγα!

«Αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα του κόσμου στη θέση «8» και το μέλλον του ανήκει». Αυτά ήταν τα λόγια του Κάρλο Αντσελότι το 2012 για τον Τζος Μακέκραν μετά το ντεμπούτο του με τη φανέλα της Τσέλσι. Εντούτοις, δύο χρόνια αργότερα, ο Άγγλος ποδοσφαιριστής δεν έχει καταφέρει να δικαιολογήσει επ ουδενί τη συγκεκριμένη δήλωση.

Γράφει Δημήτρης Σακελλάρης

Ο 22χρονος κεντρικός μέσος, εντάχθηκε στις ακαδημίες της Τσέλσι σε μια πολύ περίεργη εποχή. Πρόκειται για τις αρχές του 2003 όπου η πρόσφατη αγορά του συλλόγου από το Ρομάν Αμπράμοβιτς άλλαξε εκ βάθρων το σκεπτικό των υποδομών της ομάδας. Πιο συγκεκριμένα η νέα διοίκηση των Λονδρέζων αποφάσισε να περιορίσει το budget για το εγχώριο scouting δίνοντας έμφαση περισσότερο στους αλλοδαπούς παίκτες. Ποδοσφαιριστές όπως οι Βαν Ααγχολντ, Μ. Στοχ, Κακουτά, κ.λ.π., έκαναν πιο δύσκολο το έργο των ποδοσφαιριστών από τη Γηραιά Αλβιώνα.

Παρόλη την κατάσταση ο Μακέκαρν φάνηκε να κάνει τη διαφορά. Μόλις στα 14 του χρόνια κατάφερε να κάνει την πρώτη συμμετοχή του στη δεύτερη ομάδα των μπλε σκοράροντας κιόλας με κεφαλιά. Αυτό όμως ήταν και η αρχή αφού τα 12γκολ σε 38 παιχνίδια με τις ρεζέρβες της ομάδας του έδωσαν το 2010 την ευκαιρία για το μεγάλο ντεμπούτο του με την επίσημη ομάδα. Μάλιστα το ντεμπούτο του πραγματοποιήθηκε σε αγώνα Champions League και συγκεκριμένα κόντρα στη Ζίλινα. Πρόκειται για μια πολύ σημαντική καταξίωση για τον ίδιο αφού ήταν o πρώτος γηγενής ποδοσφαιριστής των ακαδημιών της Τσέλσι που έκανε ευρωπαϊκό ντεμπούτο μετά από εκείνο του Τέρι 6 χρόνια πριν.

Αμέσως σύσσωμος ο τύπος της χώρας άρχισε τα διθυραμβικά σχόλια για τον ποδοσφαιριστή, που παρέα με το Τζακ Γουίλσιρ αναφέρονταν ως τα μεγαλύτερα ταλέντα της χώρας εκείνη τη στιγμή. Μεγαλύτερος θαυμαστής του νεαρού; Μα φυσικά ο προπονητής των μπλε Κάρλο Αντσελότι που σε κάθε συμμετοχή του φρόντιζε να του εξυμνεί την ποιότητά του. Το τρέξιμο με την μπάλα, οι καταπληκτικές κάθετες πάσες και το δυνατό σουτ ήταν τα χαρακτηριστικά του παίκτη που τον έκαναν να ξεχωρίσει.

Αυτά όμως μέχρι και το καλοκαίρι του 2012. Λίγο η πληρότητα στη θέση «8», λίγο ο πρωταθλητισμός που δεν επέτρεπε τις πολλές ευκαιρίες, λίγο η απομάκρυνση του Κάρλο Αντσελότι από τη θέση του προπονητή δεν κατάφεραν να αναδείξουν περαιτέρω το ταλέντο του παίκτη που βάλτωσε. Ο δανεισμός στη Σουόνσι ήταν μια προσπάθεια για ανάκαμψη που τελικά δεν απέδωσε. Το ίδιο κι εκείνοι σε Μιντλεσμπρο, Γουότφορντ και Γουίγκαν. Ο νεαρός Μακέκραν είχε πάψει πια να είναι στα πρωτοσέλιδα. Ούτε καν στα οπισθόφυλλα των αθλητικών εφημερίδων έβλεπε το όνομά του.

Τη φετινή χρονιά ο Ζοσέ Μουρίνιο αποφάσισε να τον δώσει δανεικό στο προσφιλές περιβάλλον της Φίτεσε. Σε συνέντευξη τύπου το καλοκαίρι δήλωσε πως μέσω της συμμετοχής του στης Ολλανδική ομάδα θα καταφέρει να βρει και πάλι τα πατήματά του και να βοηθήσει τους μπλε τις επόμενες χρονιές. Δυστυχώς όμως ούτε αυτό το σενάριο μοιάζει να επιβεβαιώνεται. Οι μόλις 4 συμμετοχές του δε δικαιολογούν τον ισχυρισμό για νέο ξεκίνημα, βυθίζοντας τόσο τις ελπίδες ανάτασης όσο και την ψυχολογία του αθλητή.

Η περίπτωση του Τζος είναι ακόμη μία ποδοσφαιρική ιστορία που αν και ακόμη δεν έχει γραφτεί επίλογος μπορεί να συγκαταλεχθεί σ’ αυτές των αιωνίων ταλέντων. Από την εξέλιξη, στο θαυμασμό κι από εκεί στην εξέδρα και το μαρασμό. Το ποδόσφαιρο είναι κομμάτι της κοινωνίας που αποδεικνύει πως το ταλέντο δε μπορεί από μόνο του να στηρίξει και μια αξιόλογη πορεία και καριέρα.