Εθνική παρωδία

Τέσσερις αγώνες, ένας βαθμός. Μία επίδοση που κανείς δεν φανταζόταν, όταν έγινε η κλήρωση των προκριματικών. Η Εθνική φιγουράρει στον πάτο της βαθμολογίας κάτω και από τα άσημα Νησιά Φερόε. Η ομάδα που είχε να κάνει διπλό από το 1995 κατάφερε να περάσει από το Καραϊσκάκη με σχετική άνεση και να βάλει σε τεράστια προβλήματα την Ελλάδα.

Γράφει ο Κωστής Γκόρος

Το κυριότερο είναι ότι έχουμε τρεις ήττες σε τρία εντός έδρας παιχνίδια. Το πάλαι ποτέ φρούριο της Εθνικής κατέρρευσε και έγινε πλέον η χαρά κάθε αντιπάλου. Με γκολ 0-4 και τραγική εικόνα, δεν μπορείς να κάνεις βλέψεις για κάτι παραπάνω. 9 χαμένοι βαθμοί που δεν είναι βέβαιο ότι θα σε σώσουν, ακόμα και αν τους πάρεις έξω.

Όταν παίζεις ένα ματς με την πλάτη στον τοίχο απέναντι σε μία 11άδα ερασιτεχνών που έχουν για καλύτερο παίκτη τον τερματοφύλακα της Μάδεργουελ, εύκολα-δύσκολα το κερδίζεις. Ακόμα και η Εθνική των Ρεχάγκελ-Σάντος θα έπαιρνε το ισχνό, αλλά πολύτιμο 1-0 και με ευκολία. Η Εθνική του Ρανιέρι έδειξε να στερείται προσωπικότητας και πάθους. Συνεχώς δεύτεροι στις μονομαχίες με τους διψασμένους αντιπάλους, κατάχρηση της μπάλας και αβίαστα λάθη σε πάσες-κοντρόλ ήταν η χθεσινή εικόνα μιας ομάδας που φάνηκε να μην έχει πλάνο.

Ο Ιταλός κόουτς μπορεί να έκανε εκπλήξεις με τις κλήσεις των Ντίνα-Τασουλή-Μπακάκη, αλλά τουλάχιστον παρέταξε μία ορθολογική 11άδα στον αγωνιστικό χώρο. Δεν πιστώνεται στον Ρανιέρι η κακή εμφάνιση του Καράμπελα. Όταν ένας παίκτης κάνει ντεμπούτο στην Εθνική στα 30 του, περιμένεις από αυτόν να βγάζει πείσμα και όχι άγχος. Το λάθος του προπονητή ήταν η αλλαγή στο ημίχρονο. Από κει φάνηκε ότι δεν έχει επίγνωση της κατάστασης και δεν έχει καταλήξει σε ένα συγκεκριμένο πλάνο αυτούς τους τρεις μήνες. Το να αλλάξει επιθετικό ήταν εντελώς άκαιρο, αφού δεν έφταιγε ο Γκέκας που δεν έβγαινε τελική φάση. Το πρόβλημα ήταν στα χαφ που δεν υπήρχε κάποιος παίκτης να τροφοδοτήσει τον επιθετικό. Παρ’όλα αυτά, θεώρησε ότι με τον Αθανασιάδη η κυκλοφορία μπάλας θα ήταν καλύτερη και η επιθετική λειτουργία πιο παραγωγική.

Μερίδιο ευθύνης καταλογίζεται προφανώς και στους παίκτες. Ειδικά στους αμυντικούς που κάνουν παιδαριώδη λάθη για την εμπειρία τους. Σε τέσσερα ματς έχουμε δεχτεί πέντε γκολ, φαινόμενο μη σύνηθες με τα παλιά στάνταρ της Εθνικής. Συνολικά, είναι εμφανές το πρόβλημα έλλειψης πλάνου που προκαλεί σύγχυση στους ποδοσφαιριστές. Αυτό δεν αναιρεί την αδιαφορία και την χαμηλή αποδοτικότητα που έχουν δείξει στα προκριματικά έως τώρα.

Από το μοίρασμα των ευθυνών δεν γλιτώνει ούτε η ομοσπονδία που επέλεξε να εμπιστευτεί την επόμενη μέρα της Εθνικής σε λάθος άνθρωπο. Όσο και αν προσπάθησε να αναστρέψει την κοινή γνώμη με την πρόσληψη Καραγκούνη, δεν γίνεται να παραγκωνιστεί το γεγονός ότι σπατάλησε ολόκληρο καλοκαίρι εν μέσω Μουντιάλ για να φέρει έναν άνθρωπο εντελώς αντίθετο και άμαθο από την ελληνική νοοτροπία.

Η λογική επικράτησε και η Εθνική θα πορευθεί στη συνέχεια χωρίς τον Ρανιέρι. Δεν είναι μόνο οι γκέλες που μας έχουν αφήσει πολύ πίσω στο θέμα πρόκριση. Είναι η όλη η γκρίνια και δυσφορία που υπάρχει για τον Ιταλό που δεν χαίρει εκτίμησης από το φίλαθλο κοινό. Θα ήταν παράτολμο να δοθεί επιπλέον πίστωση χρόνου, αφού ήταν σχεδόν απίθανο να αλλάξει κάτι. Μακάρι όλα αυτά να είναι ένα κακό ξεκίνημα και να αλλάξει άρδην το σκηνικό, αλλά προσωπικά θεωρώ ότι η επιλογή Ρανιέρι μας στέρησε την Γαλλία.