Μπορεί να έρθει η μέρα που μία ποδοσφαιρική ανάλυση που προετοιμάζεις να πάει στράφι. Μπορεί να έρθει το βράδυ που θα ξενυχτήσεις για ένα superclasico και δε θα αποζημιωθείς από τη ποδοσφαιρική ποιότητα του παιχνιδιού και από τα γκολ. Τα παραπάνω έγιναν συνδυαστικά, λίγο μετά την έναρξη της χθεσινής ημέρας και όλα έμοιαζαν ότι θα κατέστρεφαν τη ροή του μυαλού μου.
Γράφει ο Μάριος Μπελεχρής
Για μια στιγμή, όμως. Μπόκα Τζούνιορς εναντίον Ρίβερ Πλέιτ δεν είναι ένα παιχνίδι που αναζητάς μόνο το θέαμα και τη πληθώρα των γκολ. Έχει τη δική του μαγεία, χωρίς να πλησιάζει καν σε ποιότητα πολλά ευρωπαϊκά ντέρμπι. Υπάρχει κάτι που σε ελκύει σε ένα τέτοιο οπτικό υλικό και δεν είναι άλλο από τη γοητεία της παράδοσης. Γοητεία που θέλγει από τους πιο παλιούς και μυημένους στην αντιπαλότητα των δύο αντιπάλων, μέχρι τους πιο νέους που διψούν να πλουτίσουν τις εμπειρίες και τις εικόνες τους από superclasico.
Η πιο εντυπωσιακή κερκίδα παγκοσμίως, που ξεκινάει από τα βεγγαλικά πριν την έναρξη, συνεχίζεται με το συνωστισμό αντικειμένων ενθουσιασμού και (δεν) τελειώνει με τις αδιάκοπες φωνές των οπαδών καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού. Πολύ θα σπεύσουν να καμαρώσουν για τα δικά μας «αιώνια» ντέρμπι αλλά αποφασίσαμε να απέχουμε από αυτή τη σύγκριση. Σωστό ή λάθος θα κρίνει η ιστορία, αλλά η ποδοσφαιρική Ευρώπη μας παρέσυρε χωρίς να μας ρωτήσει.
Μπορεί η αντιπαλότητα μεταξύ Ρεάλ Μαδρίτης και Μπαρτσελόνα να κρύβει πολιτικές, αδικίες και άλλα πολλά, ενώ η μάχη μεταξύ Μπόκα και Ρίβερ μία απλή διάσταση μεταξύ εργατικής τάξης και αστών. Μπορεί να είναι το πιο ακριβό ντέρμπι παγκοσμίως, με τα σπουδαιότερα ονόματα, αλλά τους λείπει κάτι μοναδικό. Η προέλευση και ο ρομαντισμός έχουν χαθεί στους αιώνες για όλα ντέρμπι της Γηραιάς ηπείρου.
Αργεντινοί ποδοσφαιριστές απαρτίζουν κατά κύριο λόγο, τις δύο αυτές ομάδες, ενώ οι αλλοδαποί προέρχονται σίγουρα από κάποια άλλη χώρα της Λατινικής Αμερικής. Αυτό συνεπάγεται καθαρά ντόπιο προϊόν στις οθόνες μας. Άρτια επαφή με τη μπάλα, μαγικές μπαλιές, επιβαλλόμενες ατομικές ενέργειες και σκληρά μαρκαρίσματα στα μετόπισθεν. Ταλέντα που τα ρουφάει ο ευρωπαϊκός ανταγωνισμός και το Τσάμπιονς Λιγκ και οπαδοί που δένονται με τους γηγενείς πρωταγωνιστές.
Δεν έχουν ανάγκη εκεί να πάρουν τον Αφρικανό που θα δώσει λύσεις στην άμυνα και στην αντοχή στο κέντρο, ούτε στον Ασιάτη που θα τους φέρει έσοδα στα ταμεία. Δεν τους ενδιαφέρει να πάρουν προπονητή, δάσκαλο της τακτικής, ούτε Ευρωπαίο γυμνασμένο να μην πέφτει κάτω στα charge.
Αγαπούν το ποδόσφαιρο αλάνας, με τα βρώμικα τάκλιν, τα τρελά γκολ και την μαγική ατμόσφαιρα. Τιμούν τη παράδοσή τους, για αυτό θα συνεχίσουν να βγάζουν ταλέντα, να μας παράγουν τους πιο θεαματικούς παίχτες, τις πιο μαγικές στιγμές και να μας ξαγρυπνούν όλους στα ντέρμπι τους. Ραντεβού την επόμενη Παρασκευή για τον επαναληπτικό του Μοντεβιδέο.
Follow @marios_bele
Γράφει ο Μάριος Μπελεχρής
Για μια στιγμή, όμως. Μπόκα Τζούνιορς εναντίον Ρίβερ Πλέιτ δεν είναι ένα παιχνίδι που αναζητάς μόνο το θέαμα και τη πληθώρα των γκολ. Έχει τη δική του μαγεία, χωρίς να πλησιάζει καν σε ποιότητα πολλά ευρωπαϊκά ντέρμπι. Υπάρχει κάτι που σε ελκύει σε ένα τέτοιο οπτικό υλικό και δεν είναι άλλο από τη γοητεία της παράδοσης. Γοητεία που θέλγει από τους πιο παλιούς και μυημένους στην αντιπαλότητα των δύο αντιπάλων, μέχρι τους πιο νέους που διψούν να πλουτίσουν τις εμπειρίες και τις εικόνες τους από superclasico.
Η πιο εντυπωσιακή κερκίδα παγκοσμίως, που ξεκινάει από τα βεγγαλικά πριν την έναρξη, συνεχίζεται με το συνωστισμό αντικειμένων ενθουσιασμού και (δεν) τελειώνει με τις αδιάκοπες φωνές των οπαδών καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού. Πολύ θα σπεύσουν να καμαρώσουν για τα δικά μας «αιώνια» ντέρμπι αλλά αποφασίσαμε να απέχουμε από αυτή τη σύγκριση. Σωστό ή λάθος θα κρίνει η ιστορία, αλλά η ποδοσφαιρική Ευρώπη μας παρέσυρε χωρίς να μας ρωτήσει.
Μπορεί η αντιπαλότητα μεταξύ Ρεάλ Μαδρίτης και Μπαρτσελόνα να κρύβει πολιτικές, αδικίες και άλλα πολλά, ενώ η μάχη μεταξύ Μπόκα και Ρίβερ μία απλή διάσταση μεταξύ εργατικής τάξης και αστών. Μπορεί να είναι το πιο ακριβό ντέρμπι παγκοσμίως, με τα σπουδαιότερα ονόματα, αλλά τους λείπει κάτι μοναδικό. Η προέλευση και ο ρομαντισμός έχουν χαθεί στους αιώνες για όλα ντέρμπι της Γηραιάς ηπείρου.
Αργεντινοί ποδοσφαιριστές απαρτίζουν κατά κύριο λόγο, τις δύο αυτές ομάδες, ενώ οι αλλοδαποί προέρχονται σίγουρα από κάποια άλλη χώρα της Λατινικής Αμερικής. Αυτό συνεπάγεται καθαρά ντόπιο προϊόν στις οθόνες μας. Άρτια επαφή με τη μπάλα, μαγικές μπαλιές, επιβαλλόμενες ατομικές ενέργειες και σκληρά μαρκαρίσματα στα μετόπισθεν. Ταλέντα που τα ρουφάει ο ευρωπαϊκός ανταγωνισμός και το Τσάμπιονς Λιγκ και οπαδοί που δένονται με τους γηγενείς πρωταγωνιστές.
Δεν έχουν ανάγκη εκεί να πάρουν τον Αφρικανό που θα δώσει λύσεις στην άμυνα και στην αντοχή στο κέντρο, ούτε στον Ασιάτη που θα τους φέρει έσοδα στα ταμεία. Δεν τους ενδιαφέρει να πάρουν προπονητή, δάσκαλο της τακτικής, ούτε Ευρωπαίο γυμνασμένο να μην πέφτει κάτω στα charge.
Αγαπούν το ποδόσφαιρο αλάνας, με τα βρώμικα τάκλιν, τα τρελά γκολ και την μαγική ατμόσφαιρα. Τιμούν τη παράδοσή τους, για αυτό θα συνεχίσουν να βγάζουν ταλέντα, να μας παράγουν τους πιο θεαματικούς παίχτες, τις πιο μαγικές στιγμές και να μας ξαγρυπνούν όλους στα ντέρμπι τους. Ραντεβού την επόμενη Παρασκευή για τον επαναληπτικό του Μοντεβιδέο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου