Γράφει ο Κωνσταντίνος Κοτζιάς
Σε μια χώρα με τόσους πολλούς κροίσους όπως η Ρωσία, τα ρούβλια ρέουν άφθονα στις ομάδες. Με όπλο τις υψηλές απολαβές που προσφέρουν, προσελκύουν γνωστά ονόματα. Μαζί τους βρίσκονται εδώ και λίγα χρόνια και οι ομάδες από την γείτονα μας χώρα, ειδικότερα η τριάδα Φενέρ-Εφές-Γαλατάσαραϊ. Έχοντας μια διαρκώς αναπτυσσόμενη οικονομία και αρκετούς υποστηρικτές από πίσω, μπορούν και εκείνες να διαθέσουν αρκετά χρήματα ώστε να πείσουν παίκτες να περάσουν τον Βόσπορο.
Με τον Ιούλιο να έχει μπει μόλις, ήδη έχουν μπει πιο δυνατά από κάθε άλλη ομάδα. Η ΤΣΣΚΑ Μόσχας του Δημήτρη Ιτούδη έχει προσεγγίσει πλήθος παικτών, μεταξύ των οποίων και ο Νικ Καλάθης και η Λοκομοτίβ Κούμπαν συμφώνησε με τον Μάλκολμ Ντιλέϊνι που έκανε πολύ καλή σεζόν πέρσυ με την Μπάγερν Μονάχου και απασχόλησε αρκετούς συλλόγους. Ενώ η Κίμκι απέκτησε τον πολύ ταλαντούχο Λοβέρν της Παρτιζάν καθώς και τον MVP του Final-4 της Euroleague, Ράις. Με άλλα λόγια, οι 4-5 μεγαλύτερες ομάδες της Ρωσίας έχουν μπάτζετ που είναι μεγαλύτερα από αρκετές της Euroleague.
Ιδιαίτερη κινητικότητα παρουσιάζεται και στην Κωνσταντινούπολη. Η Αναντόλου Εφές είναι αυτή που μπορεί μέχρι τώρα να χαρακτηριστεί πρωταθλήτρια των μεταγραφών στην Ευρώπη. Προσέλαβε έναν από τους πιο επιτυχημένους προπονητές της Γηραιάς Ηπείρου, τον Ντούσαν Ίβκοβιτς, και έχει κάνει 5 ουσιαστικές μεταγραφές. Δύο πολύ ικανούς περιφερειακούς (Περπέρογλου, Ντρέιπερ), δύο από τους καλύτερους σέντερ των περασμένων ετών στην Euroleague( Λάσμε, Κρστιτς), καθώς και το νέο μεγάλο ταλέντο του ευρωπαϊκού μπάσκετ, τον Ντάριο Σάριτς. Μαζί το αντίπαλο δέος της η Φενέρμπαχτσε, που έχει υπογράψει τον MVP του Eurocup με την Ούνιξ, Γκάουντελοκ, και τον Χίκμαν, ενώ έπεται και συνέχεια.
Αν κοιτάξει όμως κανείς τα εκατομμύρια που διαθέτουν αυτές οι ομάδες και τις διακρίσεις τους, θα παρατηρήσει ότι είναι δυσανάλογες μεταξύ τους ποσότητες. Ενώ πληρώνουν μεγάλα ποσά, πολύ λίγες φορές φτάνουν στην πηγή. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην Euroleague η μόνη που μπορεί να υπερηφανεύεται είναι η ΤΣΣΚΑ, που έχει 2 τίτλους με τον τελευταίο όμως να χρονολογείται το 2008. Μάλιστα ομάδα από την Τουρκία έχει φτάσει σε Final-4 μόλις μία φορά, η Εφές το μακρινό 2000. Κι ενώ όλοι πέρσυ πίστευαν ότι η Φενέρμπαχτσε είναι από τα φαβορί για την κατάκτηση της κορυφής, απέτυχε παταγωδώς φτάνοντας μόνο μέχρι το last-16.
Που οφείλεται όμως αυτή η έλλειψη διακρίσεων; Για να δώσουμε απάντηση σε αυτό το ερώτημα, αρκεί να μελετήσουμε τα ρόστερ των πρωταθλητριών Ευρώπης (ή όσων βρίσκονται σταθερά σε υψηλό επίπεδο), με αυτά των ομάδων από τις δύο αυτές χώρες. Η ειδοποιός διαφορά έγκειται στο ποσοστό γηγενών που διαθέτουν. Με εξαίρεση την ΤΣΣΚΑ Μόσχας και κυρίως την Μακάμπι, όλες οι υπόλοιπες στηρίζονταν σε μεγάλο βαθμό σε αυτούς. Είναι παίκτες που αρκετές φορές είναι και υποστηρικτές της ομάδας τους, γνωρίζουν καλύτερα τα γεγονότα και τις καταστάσεις από τους ξένους, μπορούν να αντιληφθούν διαχειριστούν ίσως σωστότερα την πίεση και συγκριτικά με την πλειοψηφία των μη γηγενών (ως επί το πλείστον των Αμερικάνων) αγωνίζονται περισσότερο για την ομάδα παρά για τον εαυτό τους. Με άλλα λόγια όσο δεν υπάρχει το εγχώριο στοιχείο στις ομάδες αυτές, οι επιτυχίες θα δυσκολέψουν αρκετά.
Φέτος περιμένουμε με αγωνία να δούμε αν η κατάσταση αυτή θα ανατραπεί. Η Φενέρ μετά την περσινή αποτυχία αποφάσισε φέτος να διώξει από την ομάδα αρκετούς παίκτες(μεταξύ των οποίων οι Κλέιζα, Μακάλεμπ) και να προβεί σε ορισμένες μεταγραφές περισσότερο ουσίας παρά εντυπωσιασμού. Ενώ η Εφές ελπίζει ότι με τον Ίβκοβιτς στον πάγκο, έναν προπονητή που είναι εξπέρ στο να δημιουργεί ομάδες από το μηδέν, θα καταφέρει να εκμετταλευτεί τις δυνατότητες όλων των φετινών αποκτημάτων της και δεν θα καταλήξουν στον κάδο των αχρήστων. Όσον αφορά τις ομάδες από την Ρωσία, ναι μεν διαθέτουν αρκετά γεμάτα ρόστερ αλλά μόνο η ΤΣΣΚΑ και η Νίζνι (και ίσως η Ούνιξ) θα αγωνιστούν στην Ευρωλίγκα. Παρ’όλα αυτά ευελπιστούν η πρώτη ότι με τον Ιτούδη ως κόουτς θα καταφέρει να επανέλθει στην κορυφή, και οι υπόλοιπες ότι θα σπάσουν την εγχώρια κυριαρχία της και ταυτόχρονα θα φτάσουν όσο πιο ψηλά μπορούν στην Ευρώπη.
Ζέλικο και Ντούντα, όπως και οι ρώσικοι σύλλογοι, καλούνται φέτος να αποδείξουν ότι τα χρήματα που επενδύονται σε αυτές τις δύο χώρες θα πιάσουν τόπο. Το έργο που θα έχουν να αντιμετωπίσουν βέβαια θα είναι δύσκολο, μιας και η ιστορία προς το παρόν έχει αποδείξει το αντίθετο σε αρκετές περιπτώσεις. Έχουν λοιπόν μπροστά τους την μεγάλη πρόκληση να αξιοποιήσουν την πληθώρα ταλέντου που διαθέτουν στα χέρια τους και να γράψουν ιστορία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου