Γράφει ο Δημήτρης Σακελλάρης
Γερμανία
Τερματοφύλακες: Μάνουελ Νόιερ (Μπάγερν), Ρόμαν Βάιντενφέλερ (Ντόρτμουντ), Ρον-Ρόμπερτ Τσίλερ (Ανόβερο)
Αμυντικοί: Τζερόμ Μπόατενγκ και Φίλιπ Λαμ (Μπάγερν), Ματς Χούμελς, Έρικ Ντουρμ (Ντόρτμουντ), Μπένεντικτ Χέβεντες (Σάλκε), Περ Μερτεζάκερ (Άρσεναλ), Σκόντραν Μουστάφι (Σαμπντόρια)
Μέσοι: Γιούλιαν Ντράξλερ (Σάλκε), Ματίας Γκίντερ (Φράιμπουργκ), Τόνι Κρόος, Μπάστιαν Σβάινσταϊγκερ, Μάριο Γκέτσε και Τόμας Μίλερ (Μπάγερν), Σάμι Κεντίρα (Ρεάλ), Μεσούτ Εζίλ (Άρσεναλ), Κέβιν Γκρόσκροϊτς (Ντόρτμουντ), Κρίστοφ Κράμερ (Γκλάντμπαχ)
Επιθετικοί: Μίροσλαβ Κλόζε (Λάτσιο), Λούκας Ποντόλσκι (Άρσεναλ), Αντρέ Σέρλε (Τσέλσι)
Η Γερμανία αποτελεί μία από τις πιο παραδοσιακές ποδοσφαιρικές δυνάμεις του πλανήτη. Σε κάθε διοργάνωση είτε τελικά προελαύνει είτε αστοχεί παρουσιάζεται εκ των προτέρων ως ένα από τα φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου. Αυτό έγινε τελευταία φορά το 1990 στην Ιταλία, όπου μετά από δύο συνεχόμενες 2ες θέσεις κατάφερε να προσθέσει το 3ο αστέρι στη φανέλα. Η πρώτη κατάκτηση τροπαίου σε παγκόσμιο κύπελλο πραγματοποιήθηκε το μακρινό 1954 και η δεύτερη το 1974.
Στην τελική φάση της Βραζιλία η Nationalmannschaft, προκρίθηκε πολύ εύκολα. Πιο συγκεκριμένα, με 28 βαθμούς σε 10 αγώνες και συνολικά 9 νίκες και μία ισοπαλία κάθε θέση πέραν της 1ης ήταν μαθηματικώς αδύνατη. Πίσω από τη Γερμανία τερμάτισε η Σουηδία, που δεν κατάφερε τελικά να προκριθεί στην τελική φάση.
Από αγωνιστικής άποψης αυτό που ξεχωρίζει στη φετινή ομάδα είναι η ατυχία. Με τους Μπέντερ, Γκουντόγκαν και Ρόις εκτός μουντιάλ και τον Κεντίρα χωρίς ματς στα πόδια του οι επιλογές του Λοβ μειώνονται αισθητά. Εντός του γηπέδου ο Γερμανός προπονητής παρατάσσει την ομάδα του με το γνώριμο 4-2-3-1. Κάτω από τα δοκάρια τοποθετείται ο Νόιερ, ενώ η τετράδα της άμυνας αποτελείται από τους Λαμ, Μερτεζάχερ, Χούμελς και Χεβέντες. Τα φιλικά όμως της ομάδας μας έδειξαν την τάση του προπονητή να περνάει το Λαμ στη θέση του αμυντικού χαφ, λόγω της έλλειψης παικτών στη συγκεκριμένη θέση. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεξξί μπακ τοποθετείται ο Μπόατεγκ και δίπλα στο Λαμ, ο Σβαινστάιγκερ. Την επιτελική τριπλέτα αποτελούν οι Σούρλε, Οζίλ και Ποντόλσκι και μοναδικός προωθημένος είναι ο Μίλερ. Η ανάπτυξη της ομάδος τώρα, γίνεται σχεδόν εξ ολοκλήρου από τον άξονα με ελάχιστα overlap και αμέτρητα μακρινά σουτ.
Η Γερμανία έχει και την ποιότητα και την ικανότητα να φτάσει πολύ μακριά και τη φετινή διοργάνωση. Οι παίκτες που το 2010 χαρακτηρίστηκαν νεαροί, πλέον είναι ώριμοι ποδοσφαιρικά και έτοιμοι να διεκδικήσουν ο, τι μπορούν. Η άποψή μου είναι ότι η Γερμανία θα αγγίξει το τρόπαιο αλλά δε θα καταφέρει ούτε και φέτος να γευτεί τη χαρά της κατάκτησής του.
Πορτογαλία
Τερματοφύλακες: Άντονι Λόπες (Λιόν), Μπέτο (Σεβίλλη), Εντουάρντο (Μπράγκα), Ρουί Πατρίσιο (Σπόρτινγκ)
Αμυντικοί: Αντρέ Αλμέιδα (Μπενφίκα), Αντούνες (Μάλαγα), Μπρούνο Αλβες (Φενέρμπαχτσε), Πέπε και Φάμπιο Κοεντράο (Ρεάλ), Ζοάο Περέιρα και Ρικάρντο Κόστα (Βαλένθια), Νέτο (Ζενίτ), Ρολάντο (Ίντερ)
Μέσοι: Αντρέ Γκόμες και Ρούμπεν Αμορίμ (Μπενφίκα), Ζοάο Μάριο (Βιτόρια), Ζοάο Μοουτίνιο (Μονακό), Μιγκέλ Βελόζο (Ντινάμο Κιέβου), Ραούλ Μεϊρέλες (Φενέρμπαχτσε), Ουίλιαμ Καρβάλιο (Σπόρτινγκ), Σιλβέστρε Βαρέλα (Πόρτο) Βιεϊρίνια (Βόλφσμπουργκ), Νανί (ManUtd)
Επιθετικοί: Κριστιάνο Ρονάλντο (Ρεάλ), Έντερ και Ράφα (Μπράγκα), Έλντερ Ποστίγκα (Λάτσιο), Ούγκο Αλμέιδα (Μπεσίκτας), Ιβάν Καβαλέιρο (Μπενφίκα)
Οι Πορτογαλία αποτελεί τον ορισμό της αναδυόμενης ποδοσφαιρικά δύναμης μετά από πολλά χρόνια. Μπορεί να μην έχει καταφέρει ποτέ να σηκώσει κάποιο διεθνές τρόπαιο όμως από το 2004 και μετά είναι σταθερά σε ανοδική πορεία. Για να μελετήσουμε το ιστορικό υπόβαθρο της ομάδας σε παγκόσμιο κύπελλο πρέπει να μεταβούμε στο μακρινό 1964 όταν η καταπληκτική ομάδα του Εουσέμπιο πρόσφερε στην Πορτογαλία την 3η θέση παγκοσμίως. Έπειτα από ένα αρκετά μεγάλο διάστημα φτάνουμε στο 2006 όπου η ομάδα κατατάσσεται 4η στο Μουντιάλ της Γερμανίας.
Για να βρεθεί στην τελική φάση της Βραζιλίας η παρέα του Κριστιάνο Ρονάλντο πέρασε από χίλια κύματα. Ύστερα από 10 αγωνιστικές στον προκριματικό όμιλο η ομάδα κατετάχθη 2η πίσω από τη Ρωσία και αναγκάστηκε να παίξει στα μπαράζ κόντρα στη μαχητική Σουηδία. Μετά από δύο συναρπαστικά παιχνίδια, οι Πορτογάλοι κατάφεραν με δύο νίκες και συνολικό σκορ 4-2 να αρπάξουν το εισιτήριο για την τελική φάση της Βραζιλίας.
Εντός του γηπέδου οι Πορτογάλοι συνηθίζουν εδώ και χρόνια να παρατάσσουν το 4-3-3. Η αγωνία φυσικά βρίσκεται στο αν τελικά ο Ρονάλντο θα προλάβει τα εναρκτήρια ματς. Στην εστία της ομάδας με αρκετό ρίσκο τοποθετούμε τον Εντουάρντο. Μπροστά του η αμυντική τετράδα με ξεκάθαρες τις επιθετικές βλέψεις των ακραίων μπακ, αποτελούν οι Περέιρα, Πέπε, Νέτο και Φ. Κοεντράο. Την τριάδα της άμυνας απαρτίζουν ένα αμυντικό χαφ (Βελόζο), ένα επιτελικό χαφ (Μουτίνιο) και ο εξαιρετικός σε τρεξίματα και αλληλεπικαλύψεις Ρούμπεν Αμορίμ. Στα άκρα της επιθετικής πλευράς παρατηρούμε τους Ρονάλντο(;), Νάνι και στην κορυφή το φορμαρισμένο Έντερ. Η ανάπτυξη της ομάδας έχει ως πηγή τον άξονα, αλλά βασίζεται αρκετά και στις προσωπικές ενέργειες των εξτρέμ και ιδιαίτερα του αρχηγού, ηγέτη και ηνίοχου Κριστιάνο Ρονάλντο.
Η φετινή Πορτογαλία, αν τελικά όλα κυλίσουν ομαλά και καταφέρει να έχει τον αρχηγό εντός γηπέδου και όχι στον πάγκο αποτελεί ισχυρή δύναμη για τη διοργάνωση. Η κατάρα των φορ φαίνεται τελικά να σβήνει μετά τις καλές παρουσίες του Έντερ με το εθνόσημο και εκτιμώ ότι η επιτυχία του 2006 μπορεί να μην απέχει πολύ από την εγγύς πραγματικότητα. Κλειδί είναι φυσικά η διασφάλισης της πρόκρισης.
Γκάνα
Tερματοφύλακες: Άνταμ Κουαράσεϊ (Στρέμσγκοντσετ), Φατάου Νταούντα (Ορλάντο Πάιρετς), Στίβεν Άνταμς (Αντουάνα Σταρς)
Αμυντικοί: Σάμουελ Ινκούμ (Πλατανιάς), Ντάνιελ Οπάρε (Σταντάρ Λιέγης), Χάρισον Άφουλ (Εσπεράνς), Τζεφ Σλουπ (Λέστερ), Τζον Μπόι (Ρεν), Τζόναθαν Μενσά (Εβιάν), Ράσιντ Σουμάιλα (Μαμελόντι Σάνταουνς), Τζέρι Ακαμίνκο (Ακαμίνκο)
Μέσοι: Μάικλ Εσιέν και Σάλεϊ Μουντάρι (Μίλαν), Κουάντουο Ασαμόα (Γιουβέντους), Μοχάμεντ Ράμπιου (Κουμπάν), Εμάνουελ Αγκιεμάνγκ-Μπάντου (Ουντινέζε), Αλφρίγε Ακουά (Πάρμα), Κρίστιαν Ατσού (Φιτέσε), Άλμπερτ Αντόμα (Μίντλεσμπρο), Αντρέ Αγιού (Μαρσέιγ), Ουακάσο Μουμπάρακ (Ρουμπίν), Κέβιν-Πρινς Μπόατενγκ (Σάλκε)
Επιθετικοί: Ασαμόα Γκιάν (Αλ-Αΐν), Μάτζιντ Ουάρις (Βαλανσιέν), Τζόρνταν Αγιού (Σοσό), Ντέιβιντ Ακάμ (Χέλσινγμποργκ)
Αυτή είναι μόλις η 3η φορά που η Γκάνα προκρίνεται στην τελική φάση διοργάνωσης. Φαίνεται όμως ότι η ομάδα ήρθε για να μείνει για τα καλά αφού σε δύο συμμετοχές έχει καταφέρει να παρουσιάσει εξαιρετική άνοδο στα πλασαρίσματά της. Ιδιαίτερα το 2010 στη Νότιο Αφρική το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της Αφρικάνικης χώρας έφτασε ένα πέναλτι από την πρόκριση στα ημιτελικά σε εκείνο το συναρπαστικό προημιτελικό κόντρα στην Ουρουγουάη.
Όπως ήταν φυσικό η ομάδα κατάφερε να προκριθεί από τα προκριματικά και να δώσει κανονικά το παρόν στην τελική φάση της Βραζιλίας. Για να το καταφέρει αυτό όμως έπρεπε να περάσει το εμπόδιο ενός σχετικά εύκολου ομίλου με ομάδες χωρίς ποδοσφαιρική προοπτική και τέλος να κάμψει το εμπόδιο της μαχητικής Αιγύπτου. Το κατάφερε όμως σχετικά εύκολα και με δύο νίκες και συνολικό σκορ 7-3 έκλεισε τα εισιτήριά της με για τη χώρα του καφέ!
Τακτικά η ομάδα θυμίζει πολύ την ανάπτυξη του Καμερούν. Με σκληροτράχηλο κέντρο και ακατάπαυστο τρέξιμο σε όλο το γήπεδο η ομάδα ευελπιστεί να κουράσει και να τιμωρήσει τον αντίπαλο. Το σύστημα που προτιμά να παρατάσσει ο Άπια είναι το 4-4-2, με τις γραμμές σε παράλληλη σύσταση. Πιο συγκεκριμένα, κάτω από τα δοκάρια τοποθετείται ο Κουρακάσεϊ, ενώ στην άμυνα συναντούμε από δεξιά προς τα αριστερά τους Σλουπ, Μενσά, Ινκουμ και Ασαμόα. Τα δύο κεντρικά χαφ με ξεκάθαρες κυρίως τις ανασταλτικές τους οδηγίες απαρτίζουν οι Μουντάρι και Εσσιέν. Τα άκρα καλύπτουν οι Μπόατεγκ και Ατσού, ενώ στην επίθεση οι Ασαμόα και Τζ. Αγιού καλούνται να εκμεταλλευτούν κάθε λάθος των αντίπαλων αμυντικών. Η ανάπτυξη της ομάδας γίνεται κατά κόρον από τον άξονα, αφού και τα δύο άκρα του κέντρου συχνά συγκλίνουν μετατρέποντας το σύστημα σε 4-2-2-2.
Η ποιότητα της Γκάνας είναι σίγουρα καλύτερη από το 2010. Αν λοιπόν το 2010 η ομάδα κατάφερε με τον ίδιο κορμό, την ίδια νοοτροπία και το ίδιο πάθος να φτάσει ένα σουτ από τα ημιτελικά πραγματικά εκτιμώ ότι φέτος μπορούμε να δούμε αρκετά πράγματα από αυτό το σύνολο. Αυτό όμως προϋποθέτει κάτι βασικό: δύο θετικά αποτελέσματα κόντρα σε ΗΠΑ και Πορτογαλία. Αν τα καταφέρει άποψή μου είναι ότι θα φτάσει μακριά.
Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής (Η.Π.Α.)
Τερματοφύλακες: Μπραντ Γκούζαν (Άστον Βίλα), Τιμ Χάουαρντ (Έβερτον), Νικ Ριμάντο (Real Salt Lake)
Αμυντικοί: Ματ Μπέσλερ (Sporting Kansas City), Τζον Μπρουκς (Χέρτα), Τζέοφ Κάμερον (Στόουκ), Τίμι Τσάντλερ (Νυρεμβέργη), Ομάρ Γκονσάλες (LA Galaxy), Φάμπιαν Τζόνσον (Χόφενχαϊμ), ΝτεΆντρε Γέντλιν (Seattle Sounders FC)
Μέσοι: Κλιντ Ντέμπσεϊ (Seattle Sounders FC), Κάιλ Μπέκερμαν (Real Salt Lake), Αλεχάντρο Μπεντόγια (Ναντ), Μάικλ Μπράντλεϊ (Toronto FC), Μπραντ Ντέιβις (Houston Dynamo), Μιξ Ντίσκερουντ (Ρόζενμποργκ), Τζούλιαν Γκριν (Μπάγερν), Τζερμέιν Τζόουνς (Μπεσίκτας), Γκρέιαμ Τζούζι (Sporting Kansas City), ΝταΜάρκους Μπίσλεϊ (Πουέμπλα)
Επιθετικοί: Τζόζι Άλτιντορ (Σάντερλαντ), Άρον Γιόχανσον (Άλκμααρ), Κρις Βοντολόβσκι (San Jose Earthquakes
Και φτάνουμε στις ΗΠΑ, την ομάδα που υποστηρίζεται περισσότερο εκτός της χώρας παρά εντός. Οι ΗΠΑ λοιπόν μετρούν 29 συμμετοχές σε παγκόσμιο κύπελλο. Μάλιστα η καλύτερη θέση που έχει επιτευχθεί ποτέ ήταν η 3η στο πρώτο μουντιάλ της ιστορίας, 84 χρόνια πριν. Από τότε και ύστερα το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα των Ηνωμένων Πολιτειών έχει καταφέρει να πάρει μόλις μία πρόκριση στα προημιτελικά, 12 χρόνια πριν.
Για την πρόκριση τους στην επόμενη φάση οι ΗΠΑ -όπως αναμενόταν- δεν αντιμετώπισε κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Η ομάδα του Κλίνσμαν, προκρίθηκε ως 1η συγκεντρώνοντας 22 βαθμούς σε 10 αγώνες, αφήνοντας πίσω της σπουδαίες ομάδες όπως η Κόστα Ρίκα, η Ονδούρα και το Μεξικό. Συνεπώς το εισιτήριο για τη Βραζιλία δεν αποδείχθηκε και τόσο ακριβό τελικά.
Τακτικά, η ομάδα χρησιμοποιεί το 4-4-2 σε ανοικτή διάταξη. Απουσίες, πέραν της αδικαιολόγητης μη κλήσης του Ντόνοβαν δεν υπάρχουν και έτσι η παράταξη είναι η ακόλουθη. Κάτω από τα δοκάρια, τοποθετείται ο εξαιρετικός φέτος Χάουαρντ. Μπροστά του από δεξιά προς τα αριστερά βλέπει τους Τζόνσον, Μπρουκς, Κάμερον και Τσάντλερ. Στο κέντρο τα άκρα είναι όλη η ομάδα και έτσι οι Ντέμσι και Μπίσλι θα λάβουν αρκετές πληροφορίες και θα πλαισιώσουν επάξια τους Μπράντλεϊ και Τζόουνς. Τέλος, η επιθετική γραμμή αποτελείται από τους Άλντιντορ και Γιόχανσον που αμφότεροι έκαναν πολύ μεστές χρονιές και βρίσκονται σε πολύ καλή κατάσταση.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορεί να μην συγκαταλέγονται στις υπερδυνάμεις του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, όμως τα τελευταία χρόνια φαίνονται ικανές για αρκετά και καλά πράγματα σε διεθνές επίπεδο. Η επιλογή προπονητή, η επιτυχία του Confederations Cup πριν 5 χρόνια και συνεχώς αυξανόμενη ποδοσφαιρική αγορά εντός των 51 Πολιτειών προμηνύουν θετικά μηνύματα για το ποδοσφαιρικό μέλλον της χώρας. Εκτιμώ, ότι την πρόκριση πολύ δύσκολα θα καταφέρουν να την πάρουν όμως σίγουρα θα μας προσφέρουν τρία εξαιρετικά ματς κόντρα στις άλλες τρεις αντιπάλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου