Γράφει η Δώρα Βελέντζα
Βέβαια ο τίτλος δεν ήρθε μόνο από τις «μηχανές» . Μια μικρή βοήθεια υπήρξε και από εκκολαπτόμενους αστέρες – τους οποίους μάθαμε παρά πολύ καλά αργότερα. Η Βραζιλία του ’98 ήταν γεμάτη αστέρες. Από τον Ντούγγκα μέχρι τον Ριβάλντο και από τον Ρονάλντο στον Ρομπέρτο Κάρλος. Παίκτες που ήταν στην πρώτη γραμμή πύρος των συλλόγων τους. Η Γαλλία δεν ήταν έτσι. Κανένας δεν ήταν πιο διάσημος από τον άλλο. Φυσικά χωρίς να παίζει ρόλο το σε ποια ομάδα έπαιζε ο κάθε παίκτης. Ο Καρέμπε της Ρέαλ είχε την ίδια αναγνώρισιμοτητα με τον Λιζαράζου της Μπάγερν. Ο Μπλάν μπορούσε άνετα να κοντραριστεί με τον Ζιντάν - άρτι αφιχθείσα στην Γιουβέντους τότε – για το ποιανού το όνομα έχει γίνει σύνθημα. Πότε κανείς τους δεν το έπαιξε ντίβα. Δεν ήταν θέμα προπονητή ήταν απλά θέμα χαρακτήρα. Γεννηθήκαν έτσι πώς να το κάνουμε…..
Όλοι θα θυμάστε πως εκείνη την περίοδο η Γαλλία πήρε 2 τίτλους μαζεμένους. Μουντιάλ και Ευρωπαϊκό μαζί. Ήταν από τις ομάδες που είχαν ….. προλάβει τους Ισπανούς σε αυτό το επίτευγμα. Άλλωστε ήταν η «Ισπανία» εκείνης της περιόδου. Μετά …. ήρθε το χάος!! Οι τροπαιούχοι του 98’ υπέστησαν βαρτελώ στο αμέσως επόμενο Μουντιάλ του 2002. Γιατί; Αφού έτσι και αλλιώς το ρόστερ ήταν περίπου ίδιο. Τι άλλαξε και από την κατάκτηση τροπαίου οδηγήθηκε σε αποτυχία με αποκλεισμό από τους ομίλους κιόλας; Δεν υπήρξε αλλαγή χαρακτήρα στον βασικό κορμό όπως θα περίμενε κανείς. Απλούστατα όταν παίζει κάποιος χάλια παρασύρεται όλη η ομάδα όσο κάλους παίκτες και να έχει. Στο Μουντιάλ του 2002 οι εκκολαπτόμενοι αστέρες μεγάλωσαν και μπήκε νέο αίμα. Το οποίο νέο αίμα δεν είχε την απλότητα στον χαρακτήρα του παλιού. Τα ταλέντα μεγάλωσαν και «ύψωσαν» ανάστημα. Αν ο Ανρί ή ο Τρεζεγκέ έκαναν μια κακή εμφάνιση πότε δεν έφταιγαν οι ίδιοι. Πάντα έφταιγαν οι άλλοι – στο ίδιο μήκος κύματος φυσικά και η τρίτη επιλογή επιθετικού ο Σισέ. Δεν έχουν όλοι την απλότητα του Ζιντάν….
Από την άλλη το Μουντιάλ του 2006 είναι μια άλλη ιστορία. Η πορεία μέχρι τους τελικούς είχε πολλές παραμέτρους να προσμετρούνται. Η μια είναι σίγουρα η επαναφορά του Ζιντάν για μια «τελευταία παράσταση» - άσχετα αν αύτη του βγήκε ξινή. Μια άλλη παράμετρος είναι η ύπαρξη της «νέας γενιάς». Ριμπερί , Μαλούντα και Γκόβου έβαλαν το χεράκι τους για αυτήν την πορεία. Αυτή την φορά το «νέο αίμα» λειτούργησε ευεργετικά. Κάτι που δεν συνέβη το 2010. Εκεί ο ξεροκέφαλος – κατά τα φαινόμενα – Ντομένεκ αποφάσισε να βάλει μεγάλη ποσότητα «νέου αίματος». Ναι δεν είναι κακό στην εξέλιξη των εθνικών ομάδων. Είναι κακό στην περίπτωση που οι εν λόγω παίκτες δεν έχουν παίξει πότε ξανά μαζί. Για να σας προλάβω τα προκριματικά είναι μια άλλη περίπτωση. Πάντα κάποιος θα λείπει λόγω τραυματισμού ή τιμωρίας. Βέβαια υπάρχει και η παράμετρος «έχουν υπάρξει παλιά συμπαίκτες σε συλλογικό επίπεδο». Φυσικά και βοηθάει αλλά μόνο στο ελάχιστο. Στα 3/11 ας πούμε….
Στο φετινό Μουντιάλ η Γαλλία θα ψάξει για εξιλέωση. Όλοι οι φίλαθλοι της προσδοκούν για μια πορεία αντάξια του 2006. Βέβαια υπάρχει λόγος από τον οποίο προκύπτει αυτή η αισιοδοξία. Ντιντιέ Ντέσαμπ : ένα όνομα μια ιστορία. Ως τροπαιούχος της διοργάνωσης ξέρει καλύτερα από τον καθένα πώς να καταφέρει κάτι τέτοιο. Βέβαια έχει βάλει και αυτός μπόλικο «νέο αίμα». Υπάρχει όμως μια διαφορά. Το «νέο αίμα» του Ντέσαμπ έχει ήδη κάνει κρας τεστ. Μπορεί στο Ευρωπαϊκό να μην τα πήγαν καλά αλλά τουλάχιστον βοήθησε στην διαμόρφωση του ρόστερ. Δείτε το σαν πρόβα τζενεράλε πριν την αυλαία του θεατρικού (Μουντιάλ). Εντάξει η πρόβα δεν ήταν τόσο καλή. Στο χέρι τους όμως είναι το χειροκρότημα στο τέλος…..
Ξέρω πολλούς που έχουν ως ευσεβή πόθο να πάρει η Γαλλία τον τίτλο. Συμμερίζομαι τον ενθουσιασμό τους αλλά δεν πρέπει να το δένουμε και κόμπο. Όπως έχω πει πολλάκις πριν από σημαντικά ματς η νίκη/πρόκριση είναι πάντα στα χέρια των παικτών. Αν αυτοί παίξουν καλά τότε το εκάστοτε τρόπαιο είναι δικό τους. Η Γαλλία μας έχει αποδείξει στο παρελθόν πως όταν θέλει μπορεί. Το ερώτημα είναι πλέον : Φέτος η Γαλλία θέλει τον τίτλο ή οδεύει πάλι προς μια αποτυχία; Η απάντηση αναμένεται προσεχώς…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου