Γράφει ο Δημήτρης Σακελλάρης
Ουρουγουάη
Τερματοφύλακες: Φερνάντο Μουσλέρα (Γαλατάσαράι), Mάρτιν Σίλβα (Βάσκο ντε Γκάμα), Ροντρίγκο Μουνιός (Λιμπερτάδ)
Αμυντικοί: Ντιέγκο Λουγκάνο (Γουέστ Μπρομ), Ντιέγκο Γκοντίν (Ατλέτικο), Χοσά Μαρία Χιμένες (Ατλέτικο), Μάρτιν Κάσερες (Γιουβέντους), Μαξιμιλιάνο Περέιρα ( Μπενφίκα), Χόρχε Φουσίλε (Πόρτο), Σεμπαστιάν Κοάτες (Νασιονάλ)
Μέσοι: Εχίδιο Αρεβάλο (Μορελία), Βάλτερ Γκαργκάνο (Πάρμα), Ντιέγκο Πέρες (Μπολόνια), Σεμπαστιάν Εγκουρέν (Παλμέιρας), Αλβάρο Γκονσάλες (Λάτσιο), Αλεχάντρο Σίλβα (Λανούς), Αλβάρο Περέιρα (Σαν Πάμπλο), Κριστιάν Ροντρίγκες (Ατλέτικο), Γκαστόν Ραμίρες (Σαουθάμπτον), Νίκολα Ροντέιρο (Παλέρμο)
Επιθετικοί: Λουίς Σουάρες (Λίβερπουλ), Έντισον Καβάνι (ΠΣΖ), Ντιέγκο Φορλάν (Οσάκα), Κριστιάν Στουάνι (Εσπανιόλ), Αμπέλ Ερνάντες (Παλέρμο)
Οι «Μπιανκοσελέστε» προέρχονται από μακρινό και πρόσφατο παρελθόν σε όλες τις διεθνείς διοργανώσεις. Εκκινώντας από το μακρινό 1930 και την κατάκτηση του πρώτου παγκοσμίου, φτάνουμε στο 1950 και τη δεύτερη κατάληψη της κορυφής. Από εκεί και πέρα, η χώρα έχει να επιδείξει δύο τέταρτες θέσεις, μία το 1970 και μία πριν 4 χρόνια στο Παγκόσμιο κύπελλο της Νοτίου Αφρικής. Ταυτόχρονα, αποτελεί 6 φορές πρωταθλήτρια Νοτίου Αμερικής, τίτλο που διατηρεί μέχρι και σήμερα αφού κατέκτησε το τρόπαιο στην τελευταία διοργάνωση.
Στο δρόμο για τα γήπεδα της Βραζιλίας η ομάδα έδειξε χαλαρή και στο τέλος, κινδύνεψε. Τερματίζοντας 5η με 25 σε 16 ματς πήρε το εισιτήριο για τα μπαράζ, εκεί όπου συνάντησε τη σαφώς υποδεέστερη Ιορδανία όπου και συνέτριψε.
Εντός του γηπέδου, το σύνολο του Όσκαρ Ταμπάρες αναπτύσσεται στο σύνηθες τα τελευταία χρόνια, 4-4-2. Κάτω από τα δοκάρια σταθερά συναντούμε το Μουσλέρα. Την αμυντική τετράδα απαρτίζουν οι Γκοντίν και Κάσερες έχοντας στα πλάγια τους Μ. Περέιρα και Α. Περέιρα. Η διάταξη στο κέντρο θυμίζει έντονα εκείνη της Ατλέτικο Μαδρίτης, αφού χρησιμοποιείται ένας κόφτης κι ένας δημιουργός. Πρόκειται για τους Πέρες και Α. Γκονσάλες, ενώ πλάι τους από δεξιά προς τα αριστερά έχουν τους Γκ. Ραμίρες και Κρ. Ροντρίγκες. Τη φημισμένη πια, δύναμη πυρός της ομάδας αναλαμβάνουν οι Καβάνι και Σουάρες.
Οι επιδιώξεις της ομάδας τη φετινή χρονιά δε μπορούν παρά να μην προσανατολίζονται στην κορυφή, όχι μόνο του ομίλου, αλλά της διοργάνωσης. Το ρόστερ είναι σίγουρα καλύτερο από εκείνο που παρατάχθηκε το 2010, οι παίκτες προέρχονται από καταπληκτικές χρονιές και η χημεία δείχνει έχει γαλουχηθεί πλέον αισθητά. Προσωπικά πιστεύω πως αξιοπρεπής θα θεωρηθεί η πορεία αν συνοδευτεί με είσοδο στην τετράδα της διοργάνωσης. Οι διασταυρώσεις μετά τους ομίλους είναι καλές, το σύνολο ικανό και η επιθυμία εμφανής.
Τερματοφύλακες: Κέιλορ Νάβας (Λεβάντε), Πάτρικ Πέμπερτον (Αλαχουελένσε), Ντάνιελ Καμπρονέρο (Ερεδιάνο), Εστέμπαν Αλβαράδο (Άλκμααρ)
Αμυντικοί: Τζόνι Ακόστα (Αλαχουελένσε), Τζιανκάρλο Γκονσάλες (Κολόμπους Κριου), Μάικλ Ουμάνια (Σαπρίσα), Όσκαρ Ντουάρτε (Μπριζ), Γουάιλον Φρανσίς (Κολόμπους Κριου), Έινερ Μόρα (Σαπρίσα), Ζούνιορ Ντίας (Μάιντς), Κρίστιαν Γκαμπόα (Ρόζενμποργκ), Ρόι Μίλερ (Ρεντ Μπουλ Νιου Γιορκ), Κένταλ Γουάτσον (Σαπρίσα)
Μέσοι: Σέλσο Μπόρχες (ΑΙΚ), Κρίστιαν Μπολάνιος (Κοπεγχάγη), Όσκαρ Εστέμπαν Γρανάδος (Ερενδιάνο), Μίκαελ Μπαράντες (Άαλεσουντ), Γιέλτσιν Τεχέδα (Σαπρίσα), Ντιέγο Κάλβο (Βαλερένγκα), Χοσέ Μιγκέλ Κουμπέρο (Ερενδιάνο), Κάρλος Ερνάντες (Γουέλινγκτον Φίνιξ), Αριέλ Ροδρίγκες (Αλαχουελένσε), Χάνσελ Αραούς (Σαπρίσα)
Επιθετικοί: Άλβαρο Σαμπόριο (Ρεάλ Σολτ Λέικ), Μπράιαν Ρουίς (Αϊντχόφεν), Ζόελ Κάμπελ (Ολυμπιακός), Ράνταλ Μπρένες (Καρταγινές), Μάρκο Ουρένια (Κούμπαν Κρασνοντάρ), Χάιρο Αριέτα (Κολόμπους Κριου)
Μπορεί το ποδοσφαιρικό μέγεθος της χώρας να μην είναι το ίδιο με των άλλων τριών ομάδων του ομίλου, οι ποδοσφαιριστές να της να μην κοστίζουν πολλά εκατομμύρια, πρωταγωνιστώντας σε περιοδικά, όμως η Κόστα Ρίκα είναι εδώ, δίνοντας το παρόν για 4η φορά σε παγκόσμιο κύπελλο. Κάνοντας διάλειμμα το 2010, επανέρχεται στο κορυφαίο εθνικό ποδοσφαιρικό θεσμό και σίγουρα οι προθέσεις της μόνο να γίνει «σάκος του μποξ» δεν είναι.
Καταφέρνοντας να συγκεντρώσει –ούτε λίγο ούτε πολύ- 18 βαθμούς σε 10 αγώνες, η ομάδα του Λουίζ Πίντο προκρίθηκε ως 2η πίσω από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Μάλιστα, το ποδόσφαιρο που εξήγαγε, οδήγησε σύσσωμο τον Αμερικανικό τύπο να της πλέξει το εγκώμιο, βραβεύοντας τον προπονητή με τον τίτλο του πιο επιτυχημένου στο επάγγελμά του για το 2013 σε ολόκληρη τη Βόρεια και Μέση Αμερική.
Περνώντας στο αγωνιστικό κομμάτι παρατηρούμε ότι το σύστημα της ομάδας είναι το 4-3-3 με καθαρά επιθετικές βλέψεις. Πιο συγκεκριμένα, στη θέση του τερματοφύλακα συναντούμε το Νάβας, ενώ η αμυντική τετράδα από δεξιά προς τα αριστερά απαρτίζεται από τους Γκαμπόα, Ουμάνια, Γκονσάλες και Ντουάρτε, με τον τελευταίο να προέρχεται από εξαιρετική χρονιά με την Έβερτον. Την τριάδα του κέντρου απαρτίζουν οι Μπόργκες, Τεγέδα και ο αρχηγός και από τους πιο αδικημένους, συλλογικά, ποδοσφαιριστές Μπράιν Ρούιζ. Τα φτερά, που είναι και η δύναμη της ομάδας αποτελούν ο Μπολάνος και ο πρώτος σκόρερ της ομάδας Ζ. Κάμπελ της Άρσεναλ(ήταν δανεικός φέτος στον Ολυμπιακό). Στην κορυφή συναντούμε το Σαμπόριο που περισσότερο αγωνίζεται ως περιφερειακός και ελάχιστες φορές ως poacher.
Η Κόστα Ρίκα θα είναι ευχαριστημένη αν καταφέρει να φύγει από τη διοργάνωση με το κεφάλι ψηλά. Οι ποδοσφαιριστές της δεν έχουν άγχος, γνωρίζουν ότι η πρόκριση είναι εξαιρετικά δύσκολη και θα φροντίσουν να το χαρούν όσο μπορούν. Προσωπικά, εκτιμώ ότι η χώρα θα καταφέρει να κοιτάξει στα ίσια τουλάχιστον μία από τις τρεις άλλες ομάδες, έστω κι αν στο τέλος ηττηθεί.
Τερματοφύλακες: Φρέιζερ Φόρστερ (Σέλτικ), Μπεν Φόστερ (Γουέστ Μπρομ), Τζο Χαρτ (Μάντσεστερ Σίτι)
Αμυντικοί: Λάιτον Μπέινς και Φιλ Τζαγκέλκα (Έβερτον), Γκάρι Κέιχιλ (Τσέλσι), Γκλεν Τζόνσον (Λίβερπουλ), Φιλ Τζόουνς και Κρις Σμόλινγκ (ManUtd), Λουκ Σο (Σαουθάμπτον)
Μέσοι: Ρος Μπάρκλεϊ (Έβερτον), Στίβεν Τζέραρντ, Τζόρνταν Χέντερσον και Ραχίμ Στέρλινγκ (Λίβερπουλ), Φρανκ Λάμπαρντ (Τσέλσι), Τζέιμς Μίλνερ (Μάντσεστερ Σίτι), Τζακ Γουίλσιρ και Άλεξ Όξλεϊντ-Τσάμπερλεϊν (Άρσεναλ), Άνταμ Λαλάνα (Σαουθάμπτον)
Επιθετικοί: Ρίκι Λάμπερτ (Σαουθάμπτον), Γουέιν Ρούνεϊ και Ντάνι Γουέλμπεκ (ManUtd), Ντάνιελ Στάριτζ (Λίβερπουλ)
Μία από τις πιο παραδοσιακές δυνάμεις του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, η Αγγλία, δίνει και φέτος το παρόν σε τελική φάση παγκοσμίου κυπέλλου. Οι παγκόσμιοι πρωταθλητές του 1966, χαρακτηρίζονται από το σύνολο του αθλητικού κόσμου ως η καταραμένη ομάδα. Ο λόγος εδράζει στο γεγονός πως εκτός της παραπάνω επιτυχίας, η ομάδα δεν έχει καταφέρει τίποτα για πάνω από μισό αιώνα, παρ' όλη την ποιότητα που παραδοσιακά έχει στο ρόστερ της.
Τα «Τρία Λιοντάρια» κατάφεραν να πάρουν την πρόκριση για την τελική φάση σχετικά εύκολα. Σ’ έναν όμιλο με μόνες ουσιαστικές αντιπάλους την Ουκρανία και το Μαυροβούνιο, οι Άγγλοι τερμάτισαν πρώτοι με 22 βαθμούς σε 10 αγώνες. Έτσι κατάφεραν και έκλεισαν το απευθείας εισιτήριο για Βραζιλία.
Αγωνιστικά, ο Ρόι Χότζον, χρησιμοποιεί περισσότερο το 4-3-2-1. Κάτω από τα δοκάρια αναμένεται (με την Αγγλία ποτέ δε μπορείς να είσαι σίγουρος για τη θέση αυτή) να δούμε το Χαρτ. Την τετράδα της άμυνας αποτελούν από δεξιά προς τα αριστερά οι Τζόνσον, Κέιχιλ, Τζαγκιέλκα και Μπέινς. Στο χώρο του κέντρου οι Τζέραρντ, Γουίλσιρ και Χέντερσον θα αναλάβουν ακριβώς το ρόλο που βλέπουμε χρόνια στην εθνική. Να μοιράζουν ρόλους ανά φάση καθώς και οι τρεις είναι δημιουργικοί, ανασταλτικά ικανοί και καταπίνουν αρκετά χιλιόμετρα. Τα εξτρέμ στη συγκεκριμένη διάταξη αναλαμβάνουν το πολύ δύσκολο ρόλο να καλύψουν το κενό της απουσίας κρυφού φορ. Έτσι, οι Στέρλινγκ και Στάριτζ αναμένεται να συγκλίνουν αρκετά και να παίζουν πιο κοντά στο μόνο προωθημένο Ρούνει. Ο επιθετικός της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αρέσκεται στο να οργανώνει το επιθετικό παιχνίδι από χαμηλά και έτσι δε θα πρέπει να εκπλαγούμε αν δούμε την ομάδα να εναλλάσσεται σε 4-6-0 στο επιθετικό της κομμάτι.
Η φετινή αποστολή των Άγγλων νομίζω ότι διαφέρει από τις υπόλοιπες. Η προσπάθεια που κάνει ο Ρόι Χότζον να αφήσει εκτός της κουρασμένη και απογοητευμένη εθνικά προηγούμενη γενιά, δίνει ελπίδες ότι κάτι αλλάζει. Εκτιμώ ότι το ταβάνι της ομάδας είναι η 8άδα, φυσικά λαμβάνοντας ως θέσφατο την πρόκριση από αυτόν τον πολύ δύσκολο όμιλο. Υπόψη φυσικά πρέπει να λάβουμε και την κόπωση των παικτών, λόγω του εξαντλητικού πρωταθλήματος της Πρέμιερ Λιγκ.
Τερματοφύλακες: Τζανλουίτζι Μπουφόν (Γιουβέντους), Σαλβατόρε Σίριγκου (Παρί Σεν-Ζερμέν), Ματία Περίν (Τζένοα)
Αμυντικοί: Ινιάτσο Αμπάτε και Ματία Ντε Σίλιο (Μίλαν), Αντρέα Μπαρτζάλι, Λεονάρντο Μπονούτσι και Τζόρτζιο Κιελίνι (Γιουβέντους), Γκαμπριέλ Παλέτα (Πάρμα), Κρίστιαν Μάτζο (Νάπολι), Αντρέα Ρανόκια ('Ιντερ), Ματέο Νταρμιάν (Τορίνο), Μανουέλ Πασκουάλ (Φιορεντίνα)
Μέσοι: Κλάουντιο Μαρκίζιο και Αντρέα Πίρλο (Γιουβέντους), Ρικάρντο Μοντολίβο (Μίλαν), Αντόνιο Καντρέβα (Λάτσιο), Ντανιέλε Ντε Ρόσι (Ρόμα), Μάρκο Παρόλο (Πάρμα), Τιάγκο Μότα και Μάρκο Βεράτι (Παρί Σεν-Ζερμέν), Ρόμουλο (Βερόνα), Αλμπέρτο Ακουιλάνι (Φιορεντίνα)
Επιθετικοί: Μάριο Μπαλοτέλι (Μίλαν), Αντόνιο Κασάνο (Πάρμα), Αλέσιο Τσέρτσι και Τσίρο Ιμόμπιλε (Τορίνο), Λορέντσο Ινσίνιε (Νάπολι), Τζουζέπε Ρόσι (Φιορεντίνα), Ματία Ντέστρο (Ρόμα)
Τελευταίος προορισμός στο ταξίδι μας στον 4ο όμιλο, η εθνική ομάδα της Ιταλίας. Οι Ατζούρι αποτελούν μια από τις πιο συνεπείς και ταυτόχρονα επιτυχημένες ομάδες της διοργάνωσης. Συνεπείς καθώς δεν έχουν λείψει ποτέ από τελική φάση εκτός του 1958 και επιτυχημένοι, αφού σε 18 τελικές φάσεις παγκοσμίου κυπέλλου έχουν καταφέρει να κατακτήσουν το τρόπαιο 4 φορές. Πρόκειται για το 1934 στην έδρα τους, το 1938 στη Γαλλία, το 1982 στο συναρπαστικό παγκόσμιο κύπελλο της Ισπανίας και το 2006 στη γείτονα χώρα Γερμανία. Πέραν των κατακτήσεων η οάδα έχει δώσει το παρόν και σε δύο ακόμη τελικούς το 1978 στην Αργεντινή και το 1994 στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου το χαμένο πέναλτι το Μπάτζιο ακόμη είναι χαραγμένο στη μνήμη των απανταχού ποδοσφαιρόφιλων.
Το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της Ιταλίας, είχε πολύ εύκολο έργο στη διαδικασία της προκριματικής φάσης αφού σε 10 αγώνες, συγκέντρωσε 22 βαθμούς και τερμάτισε μακράν πρώτο αφήνοντας τη Δανία αρκετά πίσω με 16 βαθμούς και εκτός μπαράζ λόγω άσχημης συγκομιδής. Αξίζει να σημειωθεί πως το σύνολο του Τζ. Πραντέλι, τελέιωσε τις υποχρεώσεις των προκριματικών όντας αήττητο γεμίζοντας αισιοδοξία τους φιλάθλους για την τελική φάση της Βραζιλίας.
Εντός του γηπέδου, o Πραντέλι ακολουθεί την ίδια συνταγή από τότε που ανέλαβε τα ηνία της ομάδας. Πιο συγκεκριμένα αρέσκεται στη χρησιμοποίηση του 4-2-1-2-1, χωρίς μεγάλο πλάτος και ανάπτυξη από τον άξονα. Πιο συγκεκριμένα, ο Μπουφόν, θα βρει μπροστά του στην άμυνα τους Κιελίνι, Μπαρτσάλι και στα άκρα τους Νταρμιάν και Ντε Σίλιο, να αναλαμβάνουν όλη την πλευρά. Στο χώρο του κέντρου, όπως η Αγγλία άνωθι οι Squadra Azzura αναμένεται να παραταχθεί με τρεις παίκτες στον άξονα. Η μόνη διαφορά είναι ότι αντί να χρησιμοποιήσει τρεις δημιουργικούς, παρατάσσει δύο αμυντικά χαφ (Ντε Ρόσι και Μότα) τοποθετώντας μπροστά τους το Βεράτι και αργότερα στο ματς τον Πίρλο. Πιο μπροστά και ελαφρώς πλάγια αναμένεται να συναντήσουμε τους εξαιρετικούς φέτος, Καντρέβα και Τσέρτσι που θα δίνουν βοήθειες κρυφών striker στο Μπαλοτέλι που θα αναλάβει την κορυφή της επίθεσης. Δε θα με εκπλήξει καθόλου αν μετά από ένα, το πολύ δύο ματς η κορυφή αλλάξει και τοποθετηθεί ο Ιμόμπιλε αντί του εκκεντρικού σταρ της Μίλαν.
Η Ιταλία όπως σε κάθε διοργάνωση έτσι και φέτος, αναμένεται να βάλει φουλ τις μηχανές για το 5ο αστέρι στη φανέλα. Η πληρότητα, το βάθος, η ποιότητα και η ετοιμότητα των παικτών υποδηλώνουν πως φέτος είναι η χρονιά για κάτι καλό ίσως λίγο καλύτερο από το EURO του 2012. Σ’ αυτό εκτιμώ συμβάλλει και ο δύσκολος όμιλος που ξυπνάει τους ποδοσφαιριστές της ομάδας που παραδοσιακά σε μουντιάλ τα βρίσκουν σκούρα κόντρα στους θεωρητικά βατούς αντιπάλους.
Follow @dimitris_sak
Αμυντικοί: Ντιέγκο Λουγκάνο (Γουέστ Μπρομ), Ντιέγκο Γκοντίν (Ατλέτικο), Χοσά Μαρία Χιμένες (Ατλέτικο), Μάρτιν Κάσερες (Γιουβέντους), Μαξιμιλιάνο Περέιρα ( Μπενφίκα), Χόρχε Φουσίλε (Πόρτο), Σεμπαστιάν Κοάτες (Νασιονάλ)
Μέσοι: Εχίδιο Αρεβάλο (Μορελία), Βάλτερ Γκαργκάνο (Πάρμα), Ντιέγκο Πέρες (Μπολόνια), Σεμπαστιάν Εγκουρέν (Παλμέιρας), Αλβάρο Γκονσάλες (Λάτσιο), Αλεχάντρο Σίλβα (Λανούς), Αλβάρο Περέιρα (Σαν Πάμπλο), Κριστιάν Ροντρίγκες (Ατλέτικο), Γκαστόν Ραμίρες (Σαουθάμπτον), Νίκολα Ροντέιρο (Παλέρμο)
Επιθετικοί: Λουίς Σουάρες (Λίβερπουλ), Έντισον Καβάνι (ΠΣΖ), Ντιέγκο Φορλάν (Οσάκα), Κριστιάν Στουάνι (Εσπανιόλ), Αμπέλ Ερνάντες (Παλέρμο)
Οι «Μπιανκοσελέστε» προέρχονται από μακρινό και πρόσφατο παρελθόν σε όλες τις διεθνείς διοργανώσεις. Εκκινώντας από το μακρινό 1930 και την κατάκτηση του πρώτου παγκοσμίου, φτάνουμε στο 1950 και τη δεύτερη κατάληψη της κορυφής. Από εκεί και πέρα, η χώρα έχει να επιδείξει δύο τέταρτες θέσεις, μία το 1970 και μία πριν 4 χρόνια στο Παγκόσμιο κύπελλο της Νοτίου Αφρικής. Ταυτόχρονα, αποτελεί 6 φορές πρωταθλήτρια Νοτίου Αμερικής, τίτλο που διατηρεί μέχρι και σήμερα αφού κατέκτησε το τρόπαιο στην τελευταία διοργάνωση.
Στο δρόμο για τα γήπεδα της Βραζιλίας η ομάδα έδειξε χαλαρή και στο τέλος, κινδύνεψε. Τερματίζοντας 5η με 25 σε 16 ματς πήρε το εισιτήριο για τα μπαράζ, εκεί όπου συνάντησε τη σαφώς υποδεέστερη Ιορδανία όπου και συνέτριψε.
Εντός του γηπέδου, το σύνολο του Όσκαρ Ταμπάρες αναπτύσσεται στο σύνηθες τα τελευταία χρόνια, 4-4-2. Κάτω από τα δοκάρια σταθερά συναντούμε το Μουσλέρα. Την αμυντική τετράδα απαρτίζουν οι Γκοντίν και Κάσερες έχοντας στα πλάγια τους Μ. Περέιρα και Α. Περέιρα. Η διάταξη στο κέντρο θυμίζει έντονα εκείνη της Ατλέτικο Μαδρίτης, αφού χρησιμοποιείται ένας κόφτης κι ένας δημιουργός. Πρόκειται για τους Πέρες και Α. Γκονσάλες, ενώ πλάι τους από δεξιά προς τα αριστερά έχουν τους Γκ. Ραμίρες και Κρ. Ροντρίγκες. Τη φημισμένη πια, δύναμη πυρός της ομάδας αναλαμβάνουν οι Καβάνι και Σουάρες.
Οι επιδιώξεις της ομάδας τη φετινή χρονιά δε μπορούν παρά να μην προσανατολίζονται στην κορυφή, όχι μόνο του ομίλου, αλλά της διοργάνωσης. Το ρόστερ είναι σίγουρα καλύτερο από εκείνο που παρατάχθηκε το 2010, οι παίκτες προέρχονται από καταπληκτικές χρονιές και η χημεία δείχνει έχει γαλουχηθεί πλέον αισθητά. Προσωπικά πιστεύω πως αξιοπρεπής θα θεωρηθεί η πορεία αν συνοδευτεί με είσοδο στην τετράδα της διοργάνωσης. Οι διασταυρώσεις μετά τους ομίλους είναι καλές, το σύνολο ικανό και η επιθυμία εμφανής.
Κόστα Ρίκα
Τερματοφύλακες: Κέιλορ Νάβας (Λεβάντε), Πάτρικ Πέμπερτον (Αλαχουελένσε), Ντάνιελ Καμπρονέρο (Ερεδιάνο), Εστέμπαν Αλβαράδο (Άλκμααρ)
Αμυντικοί: Τζόνι Ακόστα (Αλαχουελένσε), Τζιανκάρλο Γκονσάλες (Κολόμπους Κριου), Μάικλ Ουμάνια (Σαπρίσα), Όσκαρ Ντουάρτε (Μπριζ), Γουάιλον Φρανσίς (Κολόμπους Κριου), Έινερ Μόρα (Σαπρίσα), Ζούνιορ Ντίας (Μάιντς), Κρίστιαν Γκαμπόα (Ρόζενμποργκ), Ρόι Μίλερ (Ρεντ Μπουλ Νιου Γιορκ), Κένταλ Γουάτσον (Σαπρίσα)
Μέσοι: Σέλσο Μπόρχες (ΑΙΚ), Κρίστιαν Μπολάνιος (Κοπεγχάγη), Όσκαρ Εστέμπαν Γρανάδος (Ερενδιάνο), Μίκαελ Μπαράντες (Άαλεσουντ), Γιέλτσιν Τεχέδα (Σαπρίσα), Ντιέγο Κάλβο (Βαλερένγκα), Χοσέ Μιγκέλ Κουμπέρο (Ερενδιάνο), Κάρλος Ερνάντες (Γουέλινγκτον Φίνιξ), Αριέλ Ροδρίγκες (Αλαχουελένσε), Χάνσελ Αραούς (Σαπρίσα)
Επιθετικοί: Άλβαρο Σαμπόριο (Ρεάλ Σολτ Λέικ), Μπράιαν Ρουίς (Αϊντχόφεν), Ζόελ Κάμπελ (Ολυμπιακός), Ράνταλ Μπρένες (Καρταγινές), Μάρκο Ουρένια (Κούμπαν Κρασνοντάρ), Χάιρο Αριέτα (Κολόμπους Κριου)
Μπορεί το ποδοσφαιρικό μέγεθος της χώρας να μην είναι το ίδιο με των άλλων τριών ομάδων του ομίλου, οι ποδοσφαιριστές να της να μην κοστίζουν πολλά εκατομμύρια, πρωταγωνιστώντας σε περιοδικά, όμως η Κόστα Ρίκα είναι εδώ, δίνοντας το παρόν για 4η φορά σε παγκόσμιο κύπελλο. Κάνοντας διάλειμμα το 2010, επανέρχεται στο κορυφαίο εθνικό ποδοσφαιρικό θεσμό και σίγουρα οι προθέσεις της μόνο να γίνει «σάκος του μποξ» δεν είναι.
Καταφέρνοντας να συγκεντρώσει –ούτε λίγο ούτε πολύ- 18 βαθμούς σε 10 αγώνες, η ομάδα του Λουίζ Πίντο προκρίθηκε ως 2η πίσω από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Μάλιστα, το ποδόσφαιρο που εξήγαγε, οδήγησε σύσσωμο τον Αμερικανικό τύπο να της πλέξει το εγκώμιο, βραβεύοντας τον προπονητή με τον τίτλο του πιο επιτυχημένου στο επάγγελμά του για το 2013 σε ολόκληρη τη Βόρεια και Μέση Αμερική.
Περνώντας στο αγωνιστικό κομμάτι παρατηρούμε ότι το σύστημα της ομάδας είναι το 4-3-3 με καθαρά επιθετικές βλέψεις. Πιο συγκεκριμένα, στη θέση του τερματοφύλακα συναντούμε το Νάβας, ενώ η αμυντική τετράδα από δεξιά προς τα αριστερά απαρτίζεται από τους Γκαμπόα, Ουμάνια, Γκονσάλες και Ντουάρτε, με τον τελευταίο να προέρχεται από εξαιρετική χρονιά με την Έβερτον. Την τριάδα του κέντρου απαρτίζουν οι Μπόργκες, Τεγέδα και ο αρχηγός και από τους πιο αδικημένους, συλλογικά, ποδοσφαιριστές Μπράιν Ρούιζ. Τα φτερά, που είναι και η δύναμη της ομάδας αποτελούν ο Μπολάνος και ο πρώτος σκόρερ της ομάδας Ζ. Κάμπελ της Άρσεναλ(ήταν δανεικός φέτος στον Ολυμπιακό). Στην κορυφή συναντούμε το Σαμπόριο που περισσότερο αγωνίζεται ως περιφερειακός και ελάχιστες φορές ως poacher.
Η Κόστα Ρίκα θα είναι ευχαριστημένη αν καταφέρει να φύγει από τη διοργάνωση με το κεφάλι ψηλά. Οι ποδοσφαιριστές της δεν έχουν άγχος, γνωρίζουν ότι η πρόκριση είναι εξαιρετικά δύσκολη και θα φροντίσουν να το χαρούν όσο μπορούν. Προσωπικά, εκτιμώ ότι η χώρα θα καταφέρει να κοιτάξει στα ίσια τουλάχιστον μία από τις τρεις άλλες ομάδες, έστω κι αν στο τέλος ηττηθεί.
Αγγλία
Τερματοφύλακες: Φρέιζερ Φόρστερ (Σέλτικ), Μπεν Φόστερ (Γουέστ Μπρομ), Τζο Χαρτ (Μάντσεστερ Σίτι)
Αμυντικοί: Λάιτον Μπέινς και Φιλ Τζαγκέλκα (Έβερτον), Γκάρι Κέιχιλ (Τσέλσι), Γκλεν Τζόνσον (Λίβερπουλ), Φιλ Τζόουνς και Κρις Σμόλινγκ (ManUtd), Λουκ Σο (Σαουθάμπτον)
Μέσοι: Ρος Μπάρκλεϊ (Έβερτον), Στίβεν Τζέραρντ, Τζόρνταν Χέντερσον και Ραχίμ Στέρλινγκ (Λίβερπουλ), Φρανκ Λάμπαρντ (Τσέλσι), Τζέιμς Μίλνερ (Μάντσεστερ Σίτι), Τζακ Γουίλσιρ και Άλεξ Όξλεϊντ-Τσάμπερλεϊν (Άρσεναλ), Άνταμ Λαλάνα (Σαουθάμπτον)
Επιθετικοί: Ρίκι Λάμπερτ (Σαουθάμπτον), Γουέιν Ρούνεϊ και Ντάνι Γουέλμπεκ (ManUtd), Ντάνιελ Στάριτζ (Λίβερπουλ)
Μία από τις πιο παραδοσιακές δυνάμεις του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, η Αγγλία, δίνει και φέτος το παρόν σε τελική φάση παγκοσμίου κυπέλλου. Οι παγκόσμιοι πρωταθλητές του 1966, χαρακτηρίζονται από το σύνολο του αθλητικού κόσμου ως η καταραμένη ομάδα. Ο λόγος εδράζει στο γεγονός πως εκτός της παραπάνω επιτυχίας, η ομάδα δεν έχει καταφέρει τίποτα για πάνω από μισό αιώνα, παρ' όλη την ποιότητα που παραδοσιακά έχει στο ρόστερ της.
Τα «Τρία Λιοντάρια» κατάφεραν να πάρουν την πρόκριση για την τελική φάση σχετικά εύκολα. Σ’ έναν όμιλο με μόνες ουσιαστικές αντιπάλους την Ουκρανία και το Μαυροβούνιο, οι Άγγλοι τερμάτισαν πρώτοι με 22 βαθμούς σε 10 αγώνες. Έτσι κατάφεραν και έκλεισαν το απευθείας εισιτήριο για Βραζιλία.
Αγωνιστικά, ο Ρόι Χότζον, χρησιμοποιεί περισσότερο το 4-3-2-1. Κάτω από τα δοκάρια αναμένεται (με την Αγγλία ποτέ δε μπορείς να είσαι σίγουρος για τη θέση αυτή) να δούμε το Χαρτ. Την τετράδα της άμυνας αποτελούν από δεξιά προς τα αριστερά οι Τζόνσον, Κέιχιλ, Τζαγκιέλκα και Μπέινς. Στο χώρο του κέντρου οι Τζέραρντ, Γουίλσιρ και Χέντερσον θα αναλάβουν ακριβώς το ρόλο που βλέπουμε χρόνια στην εθνική. Να μοιράζουν ρόλους ανά φάση καθώς και οι τρεις είναι δημιουργικοί, ανασταλτικά ικανοί και καταπίνουν αρκετά χιλιόμετρα. Τα εξτρέμ στη συγκεκριμένη διάταξη αναλαμβάνουν το πολύ δύσκολο ρόλο να καλύψουν το κενό της απουσίας κρυφού φορ. Έτσι, οι Στέρλινγκ και Στάριτζ αναμένεται να συγκλίνουν αρκετά και να παίζουν πιο κοντά στο μόνο προωθημένο Ρούνει. Ο επιθετικός της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αρέσκεται στο να οργανώνει το επιθετικό παιχνίδι από χαμηλά και έτσι δε θα πρέπει να εκπλαγούμε αν δούμε την ομάδα να εναλλάσσεται σε 4-6-0 στο επιθετικό της κομμάτι.
Η φετινή αποστολή των Άγγλων νομίζω ότι διαφέρει από τις υπόλοιπες. Η προσπάθεια που κάνει ο Ρόι Χότζον να αφήσει εκτός της κουρασμένη και απογοητευμένη εθνικά προηγούμενη γενιά, δίνει ελπίδες ότι κάτι αλλάζει. Εκτιμώ ότι το ταβάνι της ομάδας είναι η 8άδα, φυσικά λαμβάνοντας ως θέσφατο την πρόκριση από αυτόν τον πολύ δύσκολο όμιλο. Υπόψη φυσικά πρέπει να λάβουμε και την κόπωση των παικτών, λόγω του εξαντλητικού πρωταθλήματος της Πρέμιερ Λιγκ.
Ιταλία
Τερματοφύλακες: Τζανλουίτζι Μπουφόν (Γιουβέντους), Σαλβατόρε Σίριγκου (Παρί Σεν-Ζερμέν), Ματία Περίν (Τζένοα)
Αμυντικοί: Ινιάτσο Αμπάτε και Ματία Ντε Σίλιο (Μίλαν), Αντρέα Μπαρτζάλι, Λεονάρντο Μπονούτσι και Τζόρτζιο Κιελίνι (Γιουβέντους), Γκαμπριέλ Παλέτα (Πάρμα), Κρίστιαν Μάτζο (Νάπολι), Αντρέα Ρανόκια ('Ιντερ), Ματέο Νταρμιάν (Τορίνο), Μανουέλ Πασκουάλ (Φιορεντίνα)
Μέσοι: Κλάουντιο Μαρκίζιο και Αντρέα Πίρλο (Γιουβέντους), Ρικάρντο Μοντολίβο (Μίλαν), Αντόνιο Καντρέβα (Λάτσιο), Ντανιέλε Ντε Ρόσι (Ρόμα), Μάρκο Παρόλο (Πάρμα), Τιάγκο Μότα και Μάρκο Βεράτι (Παρί Σεν-Ζερμέν), Ρόμουλο (Βερόνα), Αλμπέρτο Ακουιλάνι (Φιορεντίνα)
Επιθετικοί: Μάριο Μπαλοτέλι (Μίλαν), Αντόνιο Κασάνο (Πάρμα), Αλέσιο Τσέρτσι και Τσίρο Ιμόμπιλε (Τορίνο), Λορέντσο Ινσίνιε (Νάπολι), Τζουζέπε Ρόσι (Φιορεντίνα), Ματία Ντέστρο (Ρόμα)
Τελευταίος προορισμός στο ταξίδι μας στον 4ο όμιλο, η εθνική ομάδα της Ιταλίας. Οι Ατζούρι αποτελούν μια από τις πιο συνεπείς και ταυτόχρονα επιτυχημένες ομάδες της διοργάνωσης. Συνεπείς καθώς δεν έχουν λείψει ποτέ από τελική φάση εκτός του 1958 και επιτυχημένοι, αφού σε 18 τελικές φάσεις παγκοσμίου κυπέλλου έχουν καταφέρει να κατακτήσουν το τρόπαιο 4 φορές. Πρόκειται για το 1934 στην έδρα τους, το 1938 στη Γαλλία, το 1982 στο συναρπαστικό παγκόσμιο κύπελλο της Ισπανίας και το 2006 στη γείτονα χώρα Γερμανία. Πέραν των κατακτήσεων η οάδα έχει δώσει το παρόν και σε δύο ακόμη τελικούς το 1978 στην Αργεντινή και το 1994 στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου το χαμένο πέναλτι το Μπάτζιο ακόμη είναι χαραγμένο στη μνήμη των απανταχού ποδοσφαιρόφιλων.
Το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της Ιταλίας, είχε πολύ εύκολο έργο στη διαδικασία της προκριματικής φάσης αφού σε 10 αγώνες, συγκέντρωσε 22 βαθμούς και τερμάτισε μακράν πρώτο αφήνοντας τη Δανία αρκετά πίσω με 16 βαθμούς και εκτός μπαράζ λόγω άσχημης συγκομιδής. Αξίζει να σημειωθεί πως το σύνολο του Τζ. Πραντέλι, τελέιωσε τις υποχρεώσεις των προκριματικών όντας αήττητο γεμίζοντας αισιοδοξία τους φιλάθλους για την τελική φάση της Βραζιλίας.
Εντός του γηπέδου, o Πραντέλι ακολουθεί την ίδια συνταγή από τότε που ανέλαβε τα ηνία της ομάδας. Πιο συγκεκριμένα αρέσκεται στη χρησιμοποίηση του 4-2-1-2-1, χωρίς μεγάλο πλάτος και ανάπτυξη από τον άξονα. Πιο συγκεκριμένα, ο Μπουφόν, θα βρει μπροστά του στην άμυνα τους Κιελίνι, Μπαρτσάλι και στα άκρα τους Νταρμιάν και Ντε Σίλιο, να αναλαμβάνουν όλη την πλευρά. Στο χώρο του κέντρου, όπως η Αγγλία άνωθι οι Squadra Azzura αναμένεται να παραταχθεί με τρεις παίκτες στον άξονα. Η μόνη διαφορά είναι ότι αντί να χρησιμοποιήσει τρεις δημιουργικούς, παρατάσσει δύο αμυντικά χαφ (Ντε Ρόσι και Μότα) τοποθετώντας μπροστά τους το Βεράτι και αργότερα στο ματς τον Πίρλο. Πιο μπροστά και ελαφρώς πλάγια αναμένεται να συναντήσουμε τους εξαιρετικούς φέτος, Καντρέβα και Τσέρτσι που θα δίνουν βοήθειες κρυφών striker στο Μπαλοτέλι που θα αναλάβει την κορυφή της επίθεσης. Δε θα με εκπλήξει καθόλου αν μετά από ένα, το πολύ δύο ματς η κορυφή αλλάξει και τοποθετηθεί ο Ιμόμπιλε αντί του εκκεντρικού σταρ της Μίλαν.
Η Ιταλία όπως σε κάθε διοργάνωση έτσι και φέτος, αναμένεται να βάλει φουλ τις μηχανές για το 5ο αστέρι στη φανέλα. Η πληρότητα, το βάθος, η ποιότητα και η ετοιμότητα των παικτών υποδηλώνουν πως φέτος είναι η χρονιά για κάτι καλό ίσως λίγο καλύτερο από το EURO του 2012. Σ’ αυτό εκτιμώ συμβάλλει και ο δύσκολος όμιλος που ξυπνάει τους ποδοσφαιριστές της ομάδας που παραδοσιακά σε μουντιάλ τα βρίσκουν σκούρα κόντρα στους θεωρητικά βατούς αντιπάλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου