Γράφει ο Μάριος Μπελεχρής
Ερχόμαστε μετά από τη μικρή αναφορά στα προηγούμενα, στο φλέγων ζήτημα του Κατσουράνη. Το περιβάλλον των social media αλλά και οι δημοσιογράφοι έχουν ασχοληθεί πολύ με αυτό το θέμα. Λίγοι όμως αναφέρονται στο ποδόσφαιρο που υπηρετεί ο αθλητής αυτός και σπάνια αναλώνονται σε ανάλυση των χαρακτηριστικών του παίχτη.
Να ξεκινήσουμε από τα θετικά του παίχτη, που δεν είναι αμελητέα. Η εμπειρία είναι κάτι που δεν υπάρχει έμφυτο σε κανέναν άνθρωπο και είτε το θέλουμε είτε όχι, έχει μπόλικη. Αυτό τον βοηθάει να παίζει με το μυαλό πολλές φορές και να κερδίζει χώρο και χρόνο στο χορτάρι. Δηλαδή ένας άπειρος ποδοσφαιριστής ίσως τρέξει άσκοπα κάποια χιλιόμετρα που ο Κατσουράνης δεν θα τα τρέξει. Είναι καλός στο ψηλό παιχνίδι και μπορεί να βοηθήσει την ομάδα στα στημένα, ειδικά στην επίθεση που έχει σκοράρει αρκετές φορές. Οι μακρινές μπαλιές του είναι σε απλά καλό επίπεδο και μπορεί να προσφέρει άμεσες επιθέσεις.
Όλα αυτά ισχύουν αλλά δεν αρκούν για μία διοργάνωση όπως το Μουντιάλ. Ας πούμε το ότι μπορεί να κερδίζει σε συνολικά χιλιόμετρα έναν νέο δεν θα μας αρκεί όταν βρεθεί στο 1 με 1 με κάποιον αντίπαλο. Φάνηκε με την Ιαπωνία που δεν μπόρεσε να προλάβει κανένα και δεν άντεξε ούτε ημίχρονο. Επίσης δεν έδειξε να χρησιμοποιεί το μυαλό του, αφού γνώριζε ότι είχε ήδη κίτρινη και «επιδίωξε» τη δεύτερη.
Δεν μπορεί, λοιπόν, να αντέξει σε τέτοιο επίπεδο να τρέχει συνέχεια και αυτό φάνηκε και με τη Κολομβία που άρχισε τα τάκλιν, όντας κουρασμένος. Αδυνατεί να κουβαλήσει μπάλα και έχει τη τάση να σηκώνει τη μπάλα από το έδαφος, χωρίς λόγο πολλές φορές. Επιδιώκει πολλές μακρινές μπαλιές κάτι το οποίο έχει ξεπεραστεί στο σημερινό ποδόσφαιρο (παρ’ όλο που συγκαταλέγεται στα θετικά του).
Όλα αυτά είναι καταφανέστατα αν σκεφτούμε τους εκάστοτε συλλόγους που έχει αγωνιστεί το τελευταίο καιρό. Έχει γυρίσει στα στόπερ για να αντέξει να βγάλει το παιχνίδι και να μην ζημιωθεί η ομάδα του. Να είναι ο στόπερ που θα περάσει τη μπάλα μπροστά και όχι να έχει τις τεράστιες ευθύνες ενός παίχτη στα χαφ. Ο Τεν Κάτε τελευταίος τον έβαζε συστηματικά στο κέντρο να προωθείται για να σκοράρει, και το κατάφερνε γιατί ήταν ακόμα σε καλό επίπεδο. Ολόκληρος Τζέραρντ άκουσε τον προπονητή του να λέει ότι αν αλλάξει θέση έχει ακόμα δύο με τρία ποιοτικά χρόνια ποδοσφαίρου.
Επειδή όμως η Ελλάδα στα στόπερ είναι υπερπλήρης δεν μπορεί ούτε κατά διάνοια να πάρει θέση εκεί ο Κατσουράνης. Πέρα από όλα αυτά όμως είναι δικαιότατα αρχηγός της εθνικής μαζί με το Καραγκούνη, αλλά είναι απαράδεκτο να είσαι αρχηγός και να τρως κόκκινη χωρίς λόγο στο 40 αδειάζοντας την ομάδα σου.
Σεβασμός χρειάζεται, θα είναι πάντα είδωλο στο μυαλό μας μετά την επιτυχία του 2014. Είδωλο όμως είναι και ο Πελέ, αλλά στη Βραζιλία δεν τον ξεκινούν βασικό. Τον ευχαριστούμε και τον χρειαζόμαστε στην ομάδα αυτή τη στιγμή να δώσει τα φώτα του στους μικρότερους, αλλά όχι μέσα από το αρχικό σχήμα γιατί πέρασαν τα χρόνια.
Ερχόμαστε μετά από τη μικρή αναφορά στα προηγούμενα, στο φλέγων ζήτημα του Κατσουράνη. Το περιβάλλον των social media αλλά και οι δημοσιογράφοι έχουν ασχοληθεί πολύ με αυτό το θέμα. Λίγοι όμως αναφέρονται στο ποδόσφαιρο που υπηρετεί ο αθλητής αυτός και σπάνια αναλώνονται σε ανάλυση των χαρακτηριστικών του παίχτη.
Να ξεκινήσουμε από τα θετικά του παίχτη, που δεν είναι αμελητέα. Η εμπειρία είναι κάτι που δεν υπάρχει έμφυτο σε κανέναν άνθρωπο και είτε το θέλουμε είτε όχι, έχει μπόλικη. Αυτό τον βοηθάει να παίζει με το μυαλό πολλές φορές και να κερδίζει χώρο και χρόνο στο χορτάρι. Δηλαδή ένας άπειρος ποδοσφαιριστής ίσως τρέξει άσκοπα κάποια χιλιόμετρα που ο Κατσουράνης δεν θα τα τρέξει. Είναι καλός στο ψηλό παιχνίδι και μπορεί να βοηθήσει την ομάδα στα στημένα, ειδικά στην επίθεση που έχει σκοράρει αρκετές φορές. Οι μακρινές μπαλιές του είναι σε απλά καλό επίπεδο και μπορεί να προσφέρει άμεσες επιθέσεις.
Όλα αυτά ισχύουν αλλά δεν αρκούν για μία διοργάνωση όπως το Μουντιάλ. Ας πούμε το ότι μπορεί να κερδίζει σε συνολικά χιλιόμετρα έναν νέο δεν θα μας αρκεί όταν βρεθεί στο 1 με 1 με κάποιον αντίπαλο. Φάνηκε με την Ιαπωνία που δεν μπόρεσε να προλάβει κανένα και δεν άντεξε ούτε ημίχρονο. Επίσης δεν έδειξε να χρησιμοποιεί το μυαλό του, αφού γνώριζε ότι είχε ήδη κίτρινη και «επιδίωξε» τη δεύτερη.
Δεν μπορεί, λοιπόν, να αντέξει σε τέτοιο επίπεδο να τρέχει συνέχεια και αυτό φάνηκε και με τη Κολομβία που άρχισε τα τάκλιν, όντας κουρασμένος. Αδυνατεί να κουβαλήσει μπάλα και έχει τη τάση να σηκώνει τη μπάλα από το έδαφος, χωρίς λόγο πολλές φορές. Επιδιώκει πολλές μακρινές μπαλιές κάτι το οποίο έχει ξεπεραστεί στο σημερινό ποδόσφαιρο (παρ’ όλο που συγκαταλέγεται στα θετικά του).
Όλα αυτά είναι καταφανέστατα αν σκεφτούμε τους εκάστοτε συλλόγους που έχει αγωνιστεί το τελευταίο καιρό. Έχει γυρίσει στα στόπερ για να αντέξει να βγάλει το παιχνίδι και να μην ζημιωθεί η ομάδα του. Να είναι ο στόπερ που θα περάσει τη μπάλα μπροστά και όχι να έχει τις τεράστιες ευθύνες ενός παίχτη στα χαφ. Ο Τεν Κάτε τελευταίος τον έβαζε συστηματικά στο κέντρο να προωθείται για να σκοράρει, και το κατάφερνε γιατί ήταν ακόμα σε καλό επίπεδο. Ολόκληρος Τζέραρντ άκουσε τον προπονητή του να λέει ότι αν αλλάξει θέση έχει ακόμα δύο με τρία ποιοτικά χρόνια ποδοσφαίρου.
Επειδή όμως η Ελλάδα στα στόπερ είναι υπερπλήρης δεν μπορεί ούτε κατά διάνοια να πάρει θέση εκεί ο Κατσουράνης. Πέρα από όλα αυτά όμως είναι δικαιότατα αρχηγός της εθνικής μαζί με το Καραγκούνη, αλλά είναι απαράδεκτο να είσαι αρχηγός και να τρως κόκκινη χωρίς λόγο στο 40 αδειάζοντας την ομάδα σου.
Σεβασμός χρειάζεται, θα είναι πάντα είδωλο στο μυαλό μας μετά την επιτυχία του 2014. Είδωλο όμως είναι και ο Πελέ, αλλά στη Βραζιλία δεν τον ξεκινούν βασικό. Τον ευχαριστούμε και τον χρειαζόμαστε στην ομάδα αυτή τη στιγμή να δώσει τα φώτα του στους μικρότερους, αλλά όχι μέσα από το αρχικό σχήμα γιατί πέρασαν τα χρόνια.
σιγα τον παικτη ρε μπελε μου. οχι και ειδωλο
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιο μυρωδική ανάλυση δεν έχω ξαναδιαβάσει.Ειλικρινά
ΑπάντησηΔιαγραφήΓράφω πάλι με το όνομα διότι ξέχασα να αλλάξω. στο τέλος τι θα πεις ρε φίλε όοοχι μπελεδάκι; Ήδη πολύ μας την λες στο τσατ εδώ και μέρες. Απλά βρες άλλα μέρη να βγάλεις το άχτι σου
Διαγραφή