Το σύστημα της εθνικής ήταν το κλασσικό εδώ και καιρό 4-3-3, που μετατρέπεται σε 4-5-1 σε φάση άμυνας. Τα πρόσωπα που είναι υπό αμφισβήτηση, όσο αναφορά τη χρησιμοποίησή τους στη βασική 11άδα, μας έδωσαν μία πρώτη εικόνα για τη κατάσταση που βρίσκονται. Ο Καρνέζης που δεν έχει γεμάτη σεζόν στα πόδια του, έδειξε έτοιμος στις φάσεις που χρειάστηκε να επέμβει και αποσόβησε το κίνδυνο. Ο Μανωλάς που δείχνει να έχει το προβάδισμα για τη θέση δίπλα στο Παπασταθόπουλο, πήρε καλές θέσεις αλλά ο Μόρας ήταν εξίσου καλός όσο αγωνίστηκε, κάτι που εντείνει τον ανταγωνισμό τους.
Στο κέντρο που είναι το χρόνιο πρόβλημα, είδαμε την ίδια λογική από πλευράς επιλογής παικτών, που επηρεάζει την ανάπτυξη της ομάδας. Ο Τζιόλης με τον Κατσουράνη και τον Μανιάτη είναι εξαιρετικοί στο να ανταλλάσσουν πάσες μεταξύ τους και με την άμυνα. Την πρωτοβουλία να προωθήσει το παιχνίδι, την αναλαμβάνει ο Κατσουράνης με μακρινές μπαλιές αφού δε μπορεί να κουβαλήσει τη μπάλα. Επίσης κανείς από τους άλλους δύο δεν μπορεί να το κάνει με αποτέλεσμα να αναλωνόμαστε σε μακρινές μπαλιές που στο μεγαλύτερο ποσοστό τους, είναι αναποτελεσματικές. Ο μόνος box-to-box που έχει η ομάδα είναι ο Σάμαρης που δύσκολα θα προτιμηθεί, ίσως λόγω εμπειρίας. Παρ’ όλα αυτά μπορεί να λυθεί αυτό το πρόβλημα είτε με τον Κονέ στο κέντρο που παίρνει μέτρα με τη μπάλα, είτε με ριζική αλλαγή συστήματος.
Στην επίθεση το 4-3-3 είναι η κατάληξη του 4-5-1 και έτσι βρίσκεται ο Σαλπιγγίδης και ο Σαμαράς να παίζουν όλη τη πλευρά τους, πολύ μακριά από το χώρο δράσης τους. Ο Σαμαράς λόγω τεχνικής και σκαριού έχει τη δυνατότητα να το κάνει, αφού μπορεί να δει γήπεδο και να κουβαλήσει τη μπάλα. Από την άλλη δεν είναι τόσο καλός ανασταλτικά, σε αντίθεση με τον Σαλπιγγίδη που δε μπορεί να ανταπεξέλθει επιθετικά στο ρόλο του, αλλά μόνο αμυντικά. Ο Σαλπιγγίδης θέλει τη μπάλα στο τρέξιμό του και όχι να τη χειρίζεται ο ίδιος. Για αυτό σε ίδιο σύστημα, ο εξαιρετικός τακτικά φέτος Φετφατζίδης, ταιριάζει περισσότερο και φάνηκε στο σημερινό φιλικό. Θα κρατήσει τη μπάλα, θα ντριπλάρει, θα διεισδύσει και θα παίξει καλά με μέτωπο στο τέρμα. Ο Μήτρογλου είχε έναν άχαρο ρόλο, αποκομμένος από τους πάντες, αλλά φάνηκε ότι δεν είναι σε καλό φεγγάρι, αναφορικά με το ρυθμό. Ούτε να μοιράσει παιχνίδι δεν μπόρεσε σε κάποιες στιγμές που του δόθηκε η ευκαιρία.
Αυτά είναι τα χρόνια προβλήματα της εθνικής που την εμποδίζουν να αλλάξει τρόπο παιχνιδιού και ίσως να γίνει πιο αρεστή στο κοινό. Αφού, όμως, τροφοδοτούμε την Ιταλία με τόσους παίκτες και μερικοί από αυτούς είναι ήδη μαθημένοι, θα μπορούσαμε να εξετάσουμε το 3-5-2 ή το 3-4-3 που θα χώραγε ένα στόπερ μέσα και θα μας έδινε το κέντρο. Τοροσίδης και Χολέμπας μπορούν να παίξουν όλη τη πλευρά στα δύο άκρα και ο Βύντρα θα ήταν ο κατάλληλος για τον τρίτο αριστερά στην άμυνα. Η ανάπτυξη θα ήταν πιο εύκολη με την πληθώρα των παικτών στο κέντρο και στην επίθεση θα έπαιζαν οι δύο στο 3-5-2 ή οι τρεις στο 3-4-3 πιο κλειστά.
Στο κέντρο που είναι το χρόνιο πρόβλημα, είδαμε την ίδια λογική από πλευράς επιλογής παικτών, που επηρεάζει την ανάπτυξη της ομάδας. Ο Τζιόλης με τον Κατσουράνη και τον Μανιάτη είναι εξαιρετικοί στο να ανταλλάσσουν πάσες μεταξύ τους και με την άμυνα. Την πρωτοβουλία να προωθήσει το παιχνίδι, την αναλαμβάνει ο Κατσουράνης με μακρινές μπαλιές αφού δε μπορεί να κουβαλήσει τη μπάλα. Επίσης κανείς από τους άλλους δύο δεν μπορεί να το κάνει με αποτέλεσμα να αναλωνόμαστε σε μακρινές μπαλιές που στο μεγαλύτερο ποσοστό τους, είναι αναποτελεσματικές. Ο μόνος box-to-box που έχει η ομάδα είναι ο Σάμαρης που δύσκολα θα προτιμηθεί, ίσως λόγω εμπειρίας. Παρ’ όλα αυτά μπορεί να λυθεί αυτό το πρόβλημα είτε με τον Κονέ στο κέντρο που παίρνει μέτρα με τη μπάλα, είτε με ριζική αλλαγή συστήματος.
Στην επίθεση το 4-3-3 είναι η κατάληξη του 4-5-1 και έτσι βρίσκεται ο Σαλπιγγίδης και ο Σαμαράς να παίζουν όλη τη πλευρά τους, πολύ μακριά από το χώρο δράσης τους. Ο Σαμαράς λόγω τεχνικής και σκαριού έχει τη δυνατότητα να το κάνει, αφού μπορεί να δει γήπεδο και να κουβαλήσει τη μπάλα. Από την άλλη δεν είναι τόσο καλός ανασταλτικά, σε αντίθεση με τον Σαλπιγγίδη που δε μπορεί να ανταπεξέλθει επιθετικά στο ρόλο του, αλλά μόνο αμυντικά. Ο Σαλπιγγίδης θέλει τη μπάλα στο τρέξιμό του και όχι να τη χειρίζεται ο ίδιος. Για αυτό σε ίδιο σύστημα, ο εξαιρετικός τακτικά φέτος Φετφατζίδης, ταιριάζει περισσότερο και φάνηκε στο σημερινό φιλικό. Θα κρατήσει τη μπάλα, θα ντριπλάρει, θα διεισδύσει και θα παίξει καλά με μέτωπο στο τέρμα. Ο Μήτρογλου είχε έναν άχαρο ρόλο, αποκομμένος από τους πάντες, αλλά φάνηκε ότι δεν είναι σε καλό φεγγάρι, αναφορικά με το ρυθμό. Ούτε να μοιράσει παιχνίδι δεν μπόρεσε σε κάποιες στιγμές που του δόθηκε η ευκαιρία.
Αυτά είναι τα χρόνια προβλήματα της εθνικής που την εμποδίζουν να αλλάξει τρόπο παιχνιδιού και ίσως να γίνει πιο αρεστή στο κοινό. Αφού, όμως, τροφοδοτούμε την Ιταλία με τόσους παίκτες και μερικοί από αυτούς είναι ήδη μαθημένοι, θα μπορούσαμε να εξετάσουμε το 3-5-2 ή το 3-4-3 που θα χώραγε ένα στόπερ μέσα και θα μας έδινε το κέντρο. Τοροσίδης και Χολέμπας μπορούν να παίξουν όλη τη πλευρά στα δύο άκρα και ο Βύντρα θα ήταν ο κατάλληλος για τον τρίτο αριστερά στην άμυνα. Η ανάπτυξη θα ήταν πιο εύκολη με την πληθώρα των παικτών στο κέντρο και στην επίθεση θα έπαιζαν οι δύο στο 3-5-2 ή οι τρεις στο 3-4-3 πιο κλειστά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου