Αδικημένος όσο δεν παίρνει

Πάντα μετά από μια προεπιλογή κάποιας Εθνικής Ομάδας σε Euro ή Μουντιάλ υπάρχουν αντιδράσεις και δυσαρέσκειες. Για ποιο λόγο ο προπονητής προτίμησε τον τάδε ποδοσφαιριστή και όχι το δείνα; Είναι τα κριτήρια της επιλογής αξιοκρατικά ή μήπως υπάρχουν «κλίκες» και παίζουν ρόλο οι σχέσεις και οι γνωριμίες; Όποια και να είναι τα κριτήρια, δυσκολεύομαι ειλικρινά να κατανοήσω την απουσία του Φελίπε Κοουτίνιο από την αποστολή της Εθνικής Βραζιλίας για το επερχόμενο Μουντιάλ.

Γράφει ο Άρης Σταμόπουλος

Το φαινόμενο αυτό δεν είναι μόνο ελληνικό. Στις περισσότερες Εθνικές Ομάδες ανά τον κόσμο συμβαίνει. Παίκτες με εξαιρετικές χρονιές να αδικούνται κατάφωρα και να χάνουν, εν τέλει, τα μεγάλα ποδοσφαιρικά ραντεβού. Η περίπτωση του μεσοεπιθετικού της Λίβερπουλ δεν αποτελεί εξαίρεση. Παρά το νεαρό της ηλικίας του και τη μόλις μία συμμετοχή με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της χώρας του, πραγματοποίησε μια μεστή χρονιά, συμβάλλοντας τα μέγιστα στην επιστροφή των ‘‘Reds’’ του Merseyside στην ελίτ του αγγλικού ποδοσφαίρου.

Ιδανική. Μόνο με αυτή τη λέξη μπορεί να χαρακτηριστεί η σεζόν που διήνυσε νεαρός βραζιλιάνος. Ήταν από τους πιο σταθερούς παίκτες σε ολόκληρο το αγγλικό πρωτάθλημα. Δικαίως, λοιπόν, ο Ρότζερς στήριξε σημαντικό κομμάτι του φετινού οικοδομήματος που ονομάζεται Λίβερπουλ πάνω του. Ο 21χρονος ξεπέρασε τις προσδοκίες όλων, δίνοντας πολλά στοιχεία που έλειπαν στην ομάδα του τα προηγούμενα χρόνια. Τρεξίματα, κλεψίματα, φρεσκάδα, έκρηξη, ενθουσιασμό. Αυτή ήταν η προσφορά του. Και πολλά ακόμη που δεν αποτυπώνονται από τη στατιστική.

Έχοντας σκοράρει 5 γκολ σε 37 αγώνες, εύκολα μπορεί να πει κανείς ότι η συνεισφορά του ήταν μικρή. Άρα, οποιαδήποτε κουβέντα για συμμετοχή του στο Μουντιάλ είναι περιττή. Αν δείτε, όμως, τα συνολικά του στατιστικά και έχετε παρακολουθήσει και αγγλικό πρωτάθλημα η γνώμη σας θα άλλαζε άρδην. Σε αυτά τα 37 φετινά παιχνίδια, ο Κοουτίνιο πασάρει με ποσοστό ευστοχίας που αγγίζει το 82%. Επίσης, οι σωστές πάσες του ανά 90λεπτο ήταν γύρω στις 55. Μεγάλο κομμάτι του παιχνιδιού της ομάδας του, αν όχι το μεγαλύτερο, περνούσε από τα δικά του πόδια. Πολύ εύστοχα θα παρατηρήσετε ότι τα 5 γκολ του προέρχονται έπειτα από 76 προσπάθειες, εκ των οποίων οι 29 μόλις πήγαν προς το τέρμα. Ένα αρκετά χαμηλό ποσοστό για τελειώματα φάσεων. Να θυμίσω σε αυτό το σημείο ότι η στατιστική του περιλαμβάνει ακόμη 7 ασσίστ, 79 τάκλιν ( με ποσοστό επιτυχίας άνω του 70%) και το πιο σημαντικό. Από τα πόδια του δημιουργήθηκαν 69 ευκαιρίες για γκολ τη φετινή σεζόν!

Επομένως, η παρουσία του αποδεικνύεται καταλυτική για το σύλλογο του. Σε ένα αγγλικό πρωτάθλημα που ήταν από τα πιο ανταγωνιστικά των τελευταίων ετών, με τον ίδιο πρωταγωνιστή και όχι κομπάρσο. Η έκπληξή μου, όπως καταλαβαίνετε, ήταν μεγάλη, όσον αφορά τη μη κλήση του στην Εθνική Βραζιλίας. Διότι, είναι ο παίκτης με τα χαρακτηριστικά που κάθε προπονητής θα ήθελε στην ομάδα του. Είναι γρήγορος, με εξαιρετικά χτυπήματα, εκπληκτική τεχνική κατάρτιση, πολύ καλός στο παιχνίδι χωρίς μπάλα και άριστη επαφή με αυτή στα πόδια του. Ένας παίκτης που δε ρισκάρει το δύσκολο αλλά προτιμά το απλό και που ποτέ σχεδόν δεν πουλάει τη μπάλα στον αντίπαλο. Με τις υπόλοιπες επιλογές που έχει η Βραζιλία, από τη μέση και μπροστά, και δεδομένου ότι δεν υπάρχει σε κάθε θέση και ένα μεγάλο αστέρι, όπως συνέβαινε στο παρελθόν, ο Κοουτίνιο κατ εμέ συμπλήρωνε με τον ιδανικότερο τρόπο αυτό το ανομοιόμορφο πάζλ.

Στη θέση του προτιμήθηκαν παίκτες όπως Ερνάντες της Ίντερ και ο Ζο της Ατλέτικο Μίνέιρο. Ο πρώτος, έρχεται από μια σεζόν με 32 συμμετοχές, 6 γκολ και 5 ασσίστ, αγωνιζόμενος σε ομάδες που δεν κυνηγούσαν τίποτα παραπάνω την έξοδο στην Ευρώπη. Ο δεύτερος, έχει 2 συμμετοχές στο Μπραζιλέρο απαριθμώντας 1 ασσίστ και αυτή τη χρονική στιγμή δεν είναι έτοιμος να προσφέρει,
ενώ δεν αγωνίζεται καν στην Ευρώπη. Δε θεωρώ κανέναν εκ των δύο πιο ανερχόμενο ή καλύτερο του Κοουτίνιο. Ακόμα και ο Ραμίρες της Τσέλσι δεν πραγματοποίησε εμφανίσεις που να αιτιολογούν την παρουσία του στο ρόστερ για το Μουντιάλ. Γενικά η επιθετική γραμμή της Βραζιλίας έχει απογοητεύσει πολύ κόσμο. Ίσως για πρώτη φορά στα χρονικά, η βραζιλιάνοι διαθέτουν καλύτερες μονάδες στο μεσοαμυντικό τομέα παρά στο μεσοεπιθετικό.

Το Παγκόσμιο Κύπελλο είναι ένας θεσμός που συνήθιζε να μας προσφέρει θέαμα, με νέα πρόσωπα να κάνουν την εμφάνισή τους στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα. Η αλήθεια είναι ότι οι προπονητές των εθνικών ομάδων δε δίνουν εύκολα πλέον ευκαιρίες σε νέους ποδοσφαιριστές. Άλλωστε δεν υπάρχει ο χώρος που υπήρχε παλαιότερα στις ομάδες. Όταν όμως κάτι είναι άδικο, έχουμε χρέος να το αναφέρουμε. Και η μη συμμετοχή του Κοουτίνιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο είναι μια τέτοια τετελεσμένη αδικία.

Υ.Γ1: Τα Μουντιάλ του 2006 και του 2010 με είχαν απογοητεύσει, ειδικά στον τομέα του θεάματος και της έλλειψης νέων προσώπων. Με τις αποστολές των ομάδων να ολοκληρώνονται σιγά-σιγά, ως προς το δεύτερο σκέλος μόνο το Βέλγιο με έχει καλύψει. Ελπίδα όλων το φετινό Μουντιάλ να ξεπεράσει τα δύο προηγούμενα και να θυμίσει έστω κάτι από εκείνο της Κορέας και της Ιαπωνίας το 2002.

Υ.Γ2: Μια άλλη αδικία είναι και η μη κλήση του Μιράντα της Ατλέτικο Μαδρίτης. Ενός αξιόπιστου κεντρικού αμυντικού που προέρχεται από τρομερή χρονιά, επίσης. Στη θέση του προτιμήθηκε ο Ενρίκε της Νάπολι. Άβυσσος η ψυχή του προπονητή, τελικά.