Γράφει ο Ραφαήλ Νησιάγκας
Βέρος Καταλανός, στην οικογένεια της Μπαρτσελόνα βρίσκεται εδώ και 20 ολόκληρα χρόνια, αλλά το ντεμπούτο του με την «Μπλαουγκράνα» φανέλα χρονολογείται το 1996 με την Μπαρτσελόνα Β’, ενώ με την πρώτη ομάδα της Μπάρτσα το 1999. Συνολικά με την πρώτη ομάδα μετράει 593 συμμετοχές σε όλες τις διοργανώσεις. Με την Εθνική Ισπανίας μετράει 100 συμμετοχές, ενώ συμμετέχοντας και στην Εθνική Καταλονίας μετράει ακόμα 6 «διεθνής» εμφανίσεις.
Από τίτλους; Άλλο τίποτα. 6 πρωταθλήματα Ισπανίας, 2 Κύπελλα Ισπανίας, 6 Σούπερ Καπ Ισπανίας, 3 Τσάμπιονς Λιγκ, 2 ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ και 2 Παγκόσμια Κύπελλα Συλλόγων. Σε διεθνή επίπεδο, δεν θα μπορούσαν να του λείπουν ένα Euro και ένα Μουντιάλ. Όσον αφορά τις ατομικές του διακρίσεις, δεν θα τελειώσουμε σήμερα αν τις αναφέρουμε.
Ο 36χρονος πρώην, πλέον, αρχηγός της Μπάρτσα αντιμετώπισε πολλά προβλήματα τραυματισμών τα τελευταία δύο χρόνια, κάτι που στοίχισε την ομάδα είτε όταν δεν αγωνιζόταν, είτε… ακόμα και όταν αγωνιζόταν. Ήταν πλέον αρκετά επιρρεπής στους τραυματισμούς, ενώ τα χρόνια πέρασαν και η ταχύτητα του μειώθηκε. Η απουσία του στοίχισε και στον συναγωνιστή του στην άμυνα Πικέ, του οποίου αποκαλύφθηκαν τα όποια αδύναμα σημεία έχει, μιας και δεν είχε την στήριξη του Capita.
Στις 15 Μαΐου, σε μια εκδήλωση προς τιμήν του, μας ανακοίνωσε αυτό που ξέραμε από καιρό. Αποχωρεί από την Μπαρτσελόνα, αλλά αποσύρεται και από τον χώρο του ποδοσφαίρου. Όπως χαρακτηριστικά είπε: «Μετά την Μπαρτσελόνα, δεν υπάρχει ποδόσφαιρο…». Και όμως ήταν όλοι εκεί. Ότι δυσκολίες και να έχει ζήσει η Μπαρτσελόνα, ο Πουγιόλ είχε την ικανότητα να ενώνει. Να συσπειρώνει.
Είναι τεράστιος και ως αρχηγός και άνθρωπος. Ποιος αμφισβητεί το γεγονός πως αποτελεί τον κορυφαίο αμυντικός της τελευταίας 10ετίας; Ένας πιστός Καταλανός και δοσμένος στην καρδιά της αγαπημένης του Μπάρτσα. Ένας στρατηγός της άμυνας και στρατιώτης ταγμένος στον άοπλο Καταλανικό στρατό, όπως έχει χαρακτηρίσει την Μπαρτσελόνα ο αείμνηστος Ισπανός δημοσιογράφος και ορκισμένος φίλαθλος της Μπαρτσελόνα, Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν στο βιβλίο του «Ποδόσφαιρο: Μια θρησκεία σε αναζήτηση θεού, μια θρησκεία σε χέρια πολυεθνικών». Ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσει όποιος θέλει να αυτοαποκαλείται οπαδός των «Μπλαουγκράνα».
Αποτέλεσε, αποτελεί και θα αποτελέσει (από διαφορετικό πόστο) μια από τις εμβληματικότερες μορφές στην ιστορία της Μπαρτσελόνα. Ήταν ο παίκτης που έβαζε τον εαυτό του πάντα από την ομάδα. Ο τεχνικός διευθυντής Θουμπιθαρέτα έχει πει χαρακτηριστικά πως εκεί που όλοι βάζουν τα πόδια, ο Κάρλες έβαζε πάντα το κεφάλι του.
Για τον χαρακτήρα του γίνεται επίσης μια σημαντική αναφορά σε βιβλίο του Λουίς Λανζ, που γράφει για μια περιγραφή του Ομοσπονδιακού προπονητή Ντελ Μπόσκε: «Τον θυμάμαι με την εθνική ομάδα, μετά τον νικηφόρο ημιτελικό του παγκοσμίου κυπέλλου στην Νότια Αφρική, όπου πέτυχε το νικητήριο (και μοναδικό) γκολ του αγώνα, να φεύγει τρέχοντας για τα αποδυτήρια προσπερνώντας ευγενικά δημοσιογράφους και τηλεοπτικά συνεργεία. Οποιοσδήποτε άλλος στην θέση του, θα φούσκωνε υπερήφανα τα στήθη του και δικαίως, μετά από μια τέτοια επιτυχία. Ωστόσο για τον ίδιο, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια ακόμη μέρα στην δουλειά. Ένιωθε δηλαδή ότι είχε κάνει απλώς το καθήκον του».
Η εικόνα με το περιβραχιόνιο της Senyera στο μπράτσο θα λείψει από πολλούς. Η ηγετική του φυσιογνωμία δεν μπορούσε να «χωρέσει» μόνο σε αυτό. Αρκεί η αναφορά στο εξής. Στην ερώτηση για το ποια θεωρεί την σημαντικότερη στιγμή της καριέρας του, ξέρετε τι απάντησε; Το Τσάμπιονς Λιγκ του Γουέμπλεϊ, όταν προέτρεψε τον νικητή της ζωής Αμπιντάλ να σηκώσει το τρόπαιο στη θέση του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου