Σαν υποστηριχτής του Παο μπορώ να δηλώσω πως ο κόσμος φέρθηκε πολύ κόσμια στο άκουσμα του τέλους της τέταρτης περιόδου. Αυτό οφείλεται στο γεγονός πως όλοι ήξεραν πως η φετινή ομάδα αυτό το διάστημα είναι πιο ντεφορμαρισμένη από ποτέ και πολύ λίγοι πίστευαν σε κάτι θετικό. Από την άλλη μόνο ντροπή μπορείς να νιώσεις για τις κινήσεις του ιδιοκτήτη της ΚΑΕ που μίλησε για επανάληψη αγώνα και κακή διαιτησία. Καλύτερα να μείνει με την ήττα παρά με την νίκη από εύνοια της διαιτησίας. Αυτό είναι το γενικό μοτίβο. Το τριφύλλι για κανένα λόγο δεν άξιζε την νίκη,και το καταλαβαίνεις και από τους παίχτες που χρησιμοποιήθηκαν. Εφτά στον αριθμό έναντι δέκα για τον Μπαρτζώκα που κοίταξε μέχρι το βάθος για λύσεις. Το πρόβλημα για τους Πρωταθλητές Ελλάδος έγκειται στο γεγονός πως αυτοί οι εφτά είναι οι συνήθεις εφτά τον τελευταίο μήνα,πράγμα που σημαίνει πως συσσωρεύεται όλη η κόπωση τώρα. Δεν περιμένει κανείς ουσιαστικά τον Παο να δείξει κάτι διαφορετικό στο ΣΕΦ. Ίσα ίσα πιστεύω πως το φάντασμα του πέμπτου αγώνα με την Τσσκα θα κάνει αισθητή την παρουσία του και θα ηττηθεί με διαφορά. Λίγο η ανεβασμένη ψυχολογία των Πειραιωτών,λίγο η έδρα,λίγο η χαμένη εμπιστοσύνη. Η απειρία του Αλβέρτη έχει τονιστεί πολλάκις και τώρα δικαιώνονται όσοι μίλαγαν για κακή αποχώρηση του Πεδουλάκη στα μέσα της σεζόν. Ίσως οι φετινοί(κατά πάσα πιθανότητα) τελικοί δώσουν ένα γερό μάθημα στη διοίκηση και φέρουν το μήνυμα της ολοκληρωτικής ανανέωσης. Λεφτά δεν υπάρχουν άρα σίγουρα θα πρέπει να δοθεί μεγάλη προσοχή στην φτηνή ελληνική αγορά που ποτέ δε πρόδωσε.
Με την σημερινή νίκη ο Γιώργος Μπαρτζώκας βρίσκεται με το ενάμιση πόδι στον πάγκο του Ολυμπιακού και την επόμενη χρονιά. Εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο την κακή απόδοση του αντιπάλου του και με ένα παιχνίδι που θύμισε λίγο Πεδουλάκη από τον ημιτελικό κυπέλλου πήρε αυτό που ήθελε. Οι περισσότερες επιθέσεις είχαν εσωτερική επικέντρωση στα forward και ειδικά στον δαιμονισμένο Πρίντεζη που πραγματικά δεν είχε αντίπαλο ούτε σήμερα. Πολλά ελεύθερα σουτ αλλά και πολλά επιθετικά ριμπάουντ στο δεύτερο ημίχρονο έδιναν την σταθερή διαφορά στους Πειραιώτες. Στο τέλος φάνηκε η έλλειψη ψυχολογίας και παραλίγο να γευτούν το ίδιο τους φάρμακο ,δηλαδή την ανατροπή αλλά η τεράστια κόπωση του Διαμαντίδη και Λάσμε μίλησε και έτσι πήραν το πολυπόθητο ροζ φύλλο. Ο Μάντζαρης φάνηκε πιο χρήσιμος από ποτέ και το φετινό καλοκαίρι προβλέπεται μεγάλη μάχη για την ανανέωση του καθώς και σε άλλους παίχτες όπως ο Σλούκας που ναι μεν δεν βοήθησε όσο έπρεπε,αλλά η καλή του μέρα ισούται με νίκη. Ο παίχτης κλειδί κατά την γνώμη μου ακούει στο όνομα Μπρετ Πετγουεη αφού με την μεγάλη ευστοχία του καθώς και τα αθλητικά του προσόντα κυριάρχησε στα ριμπάουντ και έδειξε πως μπορεί να ανταποκρίνεται σε επίπεδο τελικών πια. Θύμισε τον περσινό Γκιστ των τελικών κατά κάποιο τρόπο.
Ο τρίτος τελικός περνάει πια στο παρελθόν και αυτό που έχουμε να κρατήσουμε είναι το κόκκινη κυριαρχία,την κόσμια στάση του κόσμου αλλά και την μαχητικότητα του Διαμαντίδη που στο τέλος ξέχασε την ηλικία του και ξεπέρασε τα όρια του. Ο τίτλος όλο και κοκκινίζει περισσότερο και το μόνο που μένει να δούμε είναι αν η Κυριακή θα είναι ο επίλογος της φετινής Α1 ή θα δοθεί παράταση μέχρι την επόμενη Τετάρτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου