Πρωτάθλημα για 2 κατηγορίες

Ελληνικό πρωτάθλημα,ή όπως λέμε το πρωτάθλημα των δύο ομίλων. Ένας που έχει τον Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό για το τρόπαιο,και ένας που έχει τις υπόλοιπες 12 ομάδες για να αποφασιστεί ποιος θα υποβιβαστεί και ποιος θα κάνει παρέα στις δύο υπερδυνάμεις μέχρι τα ημιτελικά των Play off.

 Γράφει Ο Λευτέρης Ζαφειρόπουλος

Ένα πρωτάθλημα που μόνο το Ισραηλινό μπορεί να συγκριθεί μαζί του,αφού και εκεί υπάρχει χαοτική διαφορά ανάμεσα στην Μακάμπι και τις υπόλοιπες. Πως όμως έφτασε σε αυτό το σημείο η ελληνική καλαθοσφαίριση ενώ πριν 10 χρόνια υπήρχε εντονότερος ανταγωνισμός και ομάδες όπως ο Άρης και ο Παοκ στο προσκήνιο πέρα των δύο αιωνίων;

Την φετινή περίοδο προκάλεσε έντονο ενθουσιασμό το γεγονός πως μια αδύναμη μπασκετικά ομάδα όπως ο Άρης έφτασε στον τελικό. Βέβαια είχε προηγηθεί ο αποκλεισμός του Ολυμπιακού από το τριφύλλι,αλλά δεν έχει καμία σημασία μπροστά στην είδηση πως μια ιστορική ομάδα θα είχε την ευκαιρία μετά από πολλά χρόνια να στεφθεί κυπελλούχος Ελλάδος. Δυστυχώς για τον βορρά αυτό δεν έγινε και χρειάστηκε ένα ημίχρονο για τον Παο να καθαρίσει τον αγώνα και να στεφθεί κυπελλούχος για 15ή φορά. Η Ελλάδα μετά από αρκετά χρόνια είχε ξεφύγει από τον κλασικό τελικό ανάμεσα σε Οσφπ-Παο και αυτό κάθε άλλο παρά λύπη μας προκαλεί. Μια λύπη που οφείλεται στο γεγονός πως ιστορικές υπερδυνάμεις όπως Παοκ,Άρης,Αεκ έχουν αποδυναμωθεί πλήρως και δεν προσφέρουν τον ανταγωνισμό που βλέπαμε δέκα,δεκαπέντε χρόνια πριν. Σε αυτό σίγουρα θα οφείλεται και η εκπληκτική πορεία των δύο προαναφερθέντων ομάδων στην Ευρώπη που τους προσφέρει μεγάλα ποσά από τα εισιτήρια και τις κατακτήσεις. Ποσά τα οποία οι υπόλοιπες ομάδες δεν μπορούν να βρουν για να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις. Βέβαια,κάτι παρόμοιο σε θέμα κατακτήσεων συμβαίνει και στην Ισπανία και Ρωσία,αλλά υπάρχουν δυνατές ομάδες που δεν επιτρέπουν στους ευρωπαϊκούς τους εκπροσώπους να σκεφτούν μόνο τις αναμετρήσεις του διημέρου της Πέμπτης και Παρασκευής.

Επιστρέφοντας στα ελληνικά παρκέ,με αφορμή την κρίση οι περισσότερες ομάδες έχουν δώσει μεγάλη βαρύτητα σε Έλληνες παίχτες που εντυπωσιάζουν με την αποφασιστικότητα τους. Προσωπικά,θεωρώ πως όλοι κερδισμένοι βγαίνουν από αυτήν την στρατηγική καθώς κάθε μεγάλο ταλέντο είτε βρίσκει τον δρόμο του σε κάποιο αιώνιο,όπως Σλούκας,Παππάς,Παπανικολάου ,είτε κάνει το μεγάλο βήμα για το εξωτερικό και σε ελάχιστες περιπτώσεις το άλμα για την Αμερική(κάτι που συνέβει στον Γιάννη Αντετοκούμπο,αλλά είμαι σίγουρος πως θα έχει συνέχεια αρχής γενομένης με τον αδερφό του). Ήδη έχουν βγει οι πρώτες φήμες πως ο Μποχωρίδης βρίσκεται σε συμφωνία με τον Παναθηναϊκό,και αυτό δείχνει πως οι μεγάλοι κοιτάνε την ελληνική αγορά. Ο Ολυμπιακός από την μεριά του την περσινή περίοδο έφερε τον Πετγουεϊ,Καββαδά και Αγραβάνη ,γεγονός που αποδεικνύει πως κινείται στην ίδια συχνότητα με τον αντίπαλο του. Όλα αυτά αναφέρονται για να τονιστεί το σημείο πως καμία ομάδα δεν περνάει απαρατήρητη από τους ισχυρούς της Ευρώπης,και αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να κατανοήσουν και οι ίδιες.

Αυτό που λείπει από την Α1 είναι η αυτοπεποίθηση και στις δώδεκα ομάδες. Δεν υπάρχει λόγος σε κάθε στραβοπάτημα των δύο αιωνίων να πανηγυρίζουν πέρα από τα πλαίσια ότι αποτελεί απλά μία νίκη. Αν θέλουν να είναι ισάξιοι με τους υπόλοιπους θα πρέπει να απαιτήσουν τον σεβασμό που δείχνεται στους υπόλοιπους,και όπως μας έχει δείξει ο χρόνος ούτε το ταλέντο ούτε η θέληση τους λείπουν για να το πετύχουν αυτό. Ας ελπίσουμε όλοι πως το ελληνικό πρωτάθλημα θα επιστρέψει στην παλιά του αίγλη.