Λένε πως δεν πρέπει να επαναπαύεσαι στις «δάφνες» του παρελθόντος. Δεν είναι σωστό για την νέα σου καριέρα ειδικά όταν το γυρνάς στην προπονητική. Εντάξει, το «όνομα» ως παίκτης μπορεί να επηρεάσει θετικά την προπονητική σου καριέρα. Ειδικά όταν έχεις καλές προοπτικές. Τι γίνεται όμως αν όλη η κατάσταση γυρίσει μπούμερανγκ;
Γράφει η Δώρα Βελέντζα
Καμιά φορά μπορεί να συμβεί και αυτό. Καμιά φορά το όνομα και οι παλιότερες επιτυχίες μπορεί να σκιάσουν την όποια προσπάθεια για προπονητική καριέρα. Το τελευταίο είναι μια παγίδα που πέφτουν όλες οι ομάδες. Παρασύρονται εύκολα από το παρελθόν του μελλοντικού προπονητή στις περιπτώσεις βέβαια που δεν υπάρχει η ανάλογη πείρα. Οι λόγοι πολλοί. Μπορεί να έχουν καεί από τα έμπειρα προπονητικά και να θέλουν κάτι καινούργιο. Κάτι που να αφουγκράζεται τα εντός αγωνιστικού χώρου. Κάποια φορά ένας πρώην παίκτης –νυν προπονητής μπορεί να λύσει καλύτερα τα θέματα εντός και έκτος τερέν. Δεν λέω πως οι λοιποί προπονητές (αυτοί που δεν έχουν αγωνιστικό παρελθόν) είναι άσχετοι. Μια χαρά γνώσεις και δυνατότητες έχουν. Απλά πέραν των τακτικών στα άλλα υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να πελαγώσουν. Σε αντίθεση με την άλλη κατηγορία.
Ένας που δεν πελαγώνει στα σίγουρα είναι ο Σιμέονε. Ναι στον Ντιέγκο Σιμέονε αναφέρομαι. Ναι ένας από τους λόγους που δεν πελαγώνει είναι η προϋπηρεσία του. Όχι η προπονητική αλλά η αγωνιστική. Σε όλη του την καριέρα ήταν παίκτης – αλεπού. Ήξερε πότε έπρεπε να κάνει αυτό που του ζητούσαν. Ήξερε πότε να χρησιμοποίει τον εαυτό του για το καλό της ομάδας του. Ήξερε πότε έπρεπε να καταφέρει την κόκκινη κάρτα εις βάρος του αντίπαλου. Κάνεις δεν περίμενε ότι αυτή η «αύρα» θα τον ακολουθούσε και στην προπονητική του καριέρα. Συνήθως στην μεταφορά από την αγωνιστική στην προπονητική καριέρα ενός αθλητή όλο και κάποιες αλλαγές γίνονται. Όχι συνειδητά απλά προκύπτουν λόγω της αλλαγής. Άλλωστε το έχουμε διαπιστώσει. Πολλές φορές βλέπουμε τις κινήσεις ενός προπονητή και απορούμε. Απορία του τύπου «αφού αυτός δεν ήταν έτσι ως παίκτης». Υπάρχει βέβαια και η μειοψηφία. Αυτοί οι προπονητές που δεν έχουν αλλάξει καθόλου σκεπτικό- αυτό δηλαδή που είχαν ως παίκτες.
Αν αυτή η μειοψηφία γίνονταν λίστα το Νο1 της λίστας θα ήταν γνωστό. Δεν υπάρχουν αμφιβολίες άλλωστε πως η κορυφή αυτής της λίστας έχει ήδη εδώ χρόνια τον ίδιο κάτοχο. Τον Σιμέονε ασφαλώς. Μάλιστα από την αρχή της προπονητικής του καριέρας μπήκε στο νο1 της λίστας και πότε δεν έπεσε. Όλοι γνώρισαν και εκτίμησαν τις ικανότητες του τώρα τελευταία μετά τα επιτεύγματα του με την Ατλέτικο Μαδρίτης. Μόνο που τις ικανότητες της είχε δείξει πιο πριν. Απλά εμείς δεν το είδαμε ή μπορεί και να μην θέλαμε να το δούμε. Πήρε 2 τίτλους στην Αργεντινή και αμέσως αποδόθηκαν στην ποιότητα των ρόστερ που είχε. Ακούστηκαν και σχόλια του τύπου «Δεν θα έπαιρνε τίτλο χωρίς τον Βέρον» (στην περίπτωση Εστουντιάδες αναφέρομαι). Έσωσε την Κατάνια και πάλι το αποδώσαμε στις συγκυρίες. Αυτή η προκατάληψη που μας πιάνει για οτιδήποτε καινούργιο να μην μας έπιανε….
Ο Ντιέγκο πάντως φρόντισε να μας δώσει μια ηχηρή απάντηση μέσω της Ατλέτικο. Εντάξει θα πει κάποιος εύκολα – χωρίς αν ευσταθεί όμως – ότι το μέγεθος της ομάδας και το ρόστερ του τα έκαναν όλα εύκολα. Γιατί οι προηγούμενες δεν ήταν; Ώρες είναι να μας πουν πως η Ρίβερ Πλέιτ δεν θεωρείται ιστορική ομάδα και με πολλές επιτυχίες. Πότε ένα ρόστερ δεν φέρει την άνοιξη. Το ξέρουμε όλοι. Όλοι μας έχουμε δει ομάδες με καταπληκτικό ρόστερ να υποβιβάζονται. Έχουμε δει ομάδες να φτιάχνουν ρόστερ για τίτλους και στο τέλος να αποτυγχάνουν παντού. Φυσικά και η Ατλέτικο είχε πολύ ράστερ αλλά όπως το είδαμε δεν ήταν αρκετό. Μέχρι και στην 10η θέση έφτασε με ράστερ που άξιζε για 2η από τότε. Είχε ολόκληρο Φαλκάο και παρόλα αυτά βουτούσε στο κενό. Είχε ένα διαμάντι που ονομάζεται Ντιέγκο Κόστα και τον έστελνε δανεικό. Μέγα λάθος όπως προκύπτει τα τελευταία 2 χρόνια.
Από την ημέρα πρόσληψης του Σιμέονε η Ατλέτικο είδε επιτυχίες εφάμιλλες του παρελθόντος της. Έριξε 4άρα στα λεφτά του Αμπραμόβιτς. Έκανε διπλό στο Μπερνάμπεου που έχει να το κάνει από την εποχή του τελευταίου της πρωταθλήματος. Πήρε το Γιούροπα Λιγκ απέναντι στον –κατά πολλούς –«δάσκαλο» του Μαρσέλο Μπιέλσα. Αν το καλοσκεφτούμε ο χαρακτηρισμός στέκει βλέποντας τον τρόπο παιχνιδιού της Ατλέτικο. Με μια διαφορά : ο μαθητής δίνει μεγαλύτερη βαρύτητα στην αμυντική λειτουργία εν αντιθέσει με τον δάσκαλο. Δεν είναι τυχαία η αγωνιστική άνοδος οπού κατά μεγάλο μέρος οφείλεται στην άμυνα. Φυσικά μεγάλο μερίδιο στην επιτυχία έχει και η «βελτίωση» των παικτών. Όχι δεν αναφέρομαι στην αγωνιστική βελτίωση. Εννοώ την βελτίωση στον χαρακτήρα των παικτών. Η ομάδα είχε πολλούς παίκτες –αγρίμια . Ο Σιμέονε κατάφερε να τους «ηρεμήσει». Εκεί που δεν θέλανε να ακούνε για πάγκο πλέον τον δέχονται αδιαμαρτύρητα. Θυμάστε πότε εσείς τον Βίγια να δέχεται να κάθεται στον πάγκο; Φυσικά και δεν εννοώ όταν γίνεται αλλαγή.
Ξέρω πολλές ομάδες που αυτήν την στιγμή ζηλεύουν την Ατλέτικο. Όχι λόγω βαθμολογικής θέσης. Όχι επειδή υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να ξανάσπασει μετά από χρόνο το γνωστό δίπολο. Η ζήλια αυτή αφορά όλο το οικοδόμημα. Αφορά την όλη λειτουργία της ομάδας και την δουλειά του προπονητή. Θα θέλανε όλες να είχανε έναν Σιμέονε. Δεν το θεωρώ αφύσικο. Το θεωρώ αναμενόμενο μέχρι αηδίας που λένε. Για αυτό ετοιμαστείτε. Αν καταφέρει ο Σιμέονε να σπάσει το δίπολο και πάρει το πρωτάθλημα με την Ατλέτικο θα γίνει ο «κακός χαμός». Με την καλή έννοια πάντα. Αλήθεια ποιος δεν θα ήθελε η ομάδα του να μοιάσει στην Ατλέτικο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου