Περί Financial Fair Play ο λόγος

Ας πούμε την αλήθεια. Το γνωρίζαμε εξαρχής. Ειδικά εμείς οι «ρομαντικοί» του ποδοσφαίρου όσο και να θέλαμε να εφαρμοστεί. Παρά τις φανφάρες με τις οποίες συνοδεύτηκε ήταν βέβαιο πως το FFP δεν εφαρμόζονταν ποτέ. Βρείτε μου μια ομάδα που να θέλει να το εφαρμόσει.

Γράφει η Δώρα Βέλεντζα

Δεν μιλώ για αυτές που έχουν οικονομικά προβλήματα. Αυτές είναι υποχρεωμένες να το κάνουν. Για έναν και μοναδικό λόγο. Την βελτίωση των οικονομικών τους. Τους βοήθα απίστευτα άλλωστε. Από τις υπόλοιπες καμία δεν έχει την πρόθεση να ακολουθήσει αυτήν την λογική. Ειδικά όλες αυτές που ανήκουν στην κατηγορία των «παχιών αγελάδων». Οπού «παχιές αγελάδες» μεγαλοεπενδύτες που ξοδεύουν αβέρτα. Μην βιαστείτε να πείτε πως είναι λίγες. Από την άλλη και να το πείτε θα είστε μακριά νυχτωμένοι. Παρότι βρισκόμαστε σε περίοδο κρίσης πολλές ομάδες αλλάζουν χεριά. Η κρίση άλλωστε τους δίνει το πλεονέκτημα να πάρουν ένα «μαγαζί γωνία» πολύ φθηνά. Πιο φθηνά από όσα φανταζόντουσαν ακόμα και οι ίδιοι. Πάρτε παράδειγμα την Ιντέρ. 

Πιστεύετε πως αν ο Μοράτι δεν είχε οικονομικά θέματα με την ομάδα θα την πούλαγε; Την πούλησε όμως. Έναντι πολύ μικρού αντίτιμου μάλιστα – εν αντίθεση με άλλες τέτοιες περιπτώσεις. Βλέπεις η κρίση δεν σου αφήνει περιθώρια να ζητήσεις μεγάλα πόσα. Ο Ινδονήσιος με το που ανέλαβε υποσχέθηκε ότι θα κάνει όλα τα μεταγραφικά χατίρια του προπονητή. Μπορεί εντέλει να μην το έχει υλοποιήσει ακόμα άλλα αυτό δεν σημαίνει κάτι. Απεναντίας σημαίνει πολλά η σκέψη. Αντί να μιλήσει για ρύθμιση των οικονομικών θεμάτων μίλησε για μεταγραφές. Μια απορία μόνο. Ποιος δεν το περίμενε;

Είναι το «τυράκι» άλλωστε. Κάθε υποψήφιος επενδύτης ομάδας το χρησιμοποιεί. Μόνο και μόνο για επηρεάσει τους οπαδούς της ομάδας. Είτε για να τους χρησιμοποιήσει ως μοχλό πίεσης είτε για να αποφεύγει γκρίνιες στην αρχή της θητείας του. Έτσι την πάτησε και ο Ρόσελ. Έταξε παίκτες και τους έπαιρνε. Φυσικά το αντίτιμο ήταν πολύ μεγαλύτερο από την πραγματική αξία του παίκτη. Εδώ κολλάει το γνωστό κοινότυπο σχόλιο: «Φταίνε οι μάνατζερ». Έλα όμως που δεν φταίνε μόνο αυτοί. Απλά εμείς έχουμε μάθει να τους σιχτιρίζουμε. Το «τυράκι» που λέγαμε. Για να το πω πιο άπλα Οκ, ζήτησαν οι φίλαθλοι τον Νεϊμαρ. Δεκτό το ότι ο Ρόσελ δεν ήθελε να τους χαλάσει χατίρι. Μα 50.000.000; Ναι είναι παιχταράς ο Νεϊμαρ. Αλλά όχι αξίας 50.000.000. Προσωπική άποψη πάντα. Έπειτα είναι και το άλλο.

Το πόσο της μεταγραφής δεν πήγε όλο στην ομάδα του παίκτη. Αν πήγαινε κανονικά μπορεί και να δεχόμουν την υπερεκτίμηση του παίκτη. Άλλωστε όλες οι ομάδες κάνουν σκληρά παζάρια. Στην συγκεκριμένη περίπτωση η ομάδα ήταν η μόνη ζημιωμένη. Εν ολίγοις πήρε τα λιγότερα από ένα μοίρασμα που έγινε σε 15 μέρη. Το «15 μέρη» βέβαια τρόπος του λέγειν. Διότι τα λεφτά μοιραστήκαν σε πολλές μεριές. Σε μάνατζερ διαμεσολαβητές και προς φιλανθρωπικούς σκοπούς κατ’ εντολή του παίκτη. Αυτή είναι η νέα τάση στις μεταγραφές φαίνεται. Τα λεφτά να μοιράζονται σε διαφόρους. Σε αυτήν την παγίδα πέφτουν όλες οι ομάδες. Και οι νυν και οι πρώην.

Το γέλιο της υπόθεσης είναι πως δεν έχει να κάνει μόνο με την πρώην ομάδα. Τη μεγαλύτερη ζημιά την έπαθε η Μπαρτσέλονα. Φυσικά και δεν εννοώ το οικονομικό μέρος. Στο κομμάτι της «δημόσιας εικόνας» αναφέρομαι. Θα ρωτήσει κάποιος πως γίνεται αυτό. Πως γίνεται να χαλάσει την εικόνα μιας ομάδας η αγορά ενός παικταρά. Τα τεκταινόμενα τον τελευταίο καιρό στον σύλλογο της Καταλονίας το αποδεικνύουν. Αυτή η αγορά του παικταρά ώθησε σε παραίτηση τον Ρόσελ. Συνοδευομένη μάλιστα από ενδελεχή ερεύνα στις λεπτομέρειες της μεταγραφής. Δεν είναι πλήγμα στην εικόνα λοιπόν όταν σε ερευνούν τα πολιτικά δικαστήρια. Ειδικά όταν αφορά οικονομικές παρατυπίες.

Για τέτοιου είδους φαινόμενα ήθελα εναγωνίως να εφαρμοστεί το Financial Fair Play. Γι αυτό άλλωστε το «αγάπησα» εξαρχής. Μόνο που το διεθνές ποδόσφαιρο δεν είναι αγγελικά πλασμένο. Δεν είναι εύκολο ακόμα να υποτάξεις τις ομάδες υπό μια νέα λογική. Όταν μάλιστα εδώ και χρόνια βγαίνουν διατάξεις που τους «βολεύουν». Όλοι γνώριζαν πως είναι μια μάχη με γνωστό τον ηττημένο εξαρχής. Μόνο που ο Πλατινί και οι συμβουλάτορες του κάνανε τα στραβά μάτια. Δεν μπορούσαν να δεχθούν ότι ηττηθήκαν. Θέλουν να συνεχίσουν να προσπαθούν ακόμα. Μήπως λοιπόν να αλλάξεις αγαπητέ Πλατινί τακτική «μάχης»; Άντε μπας και δούμε μια άσπρη μέρα χωρίς χρέη...