Μήπως τελικά τα θέλουμε όλα δικά μας;

Γκρίνια. Γκρίνια. Γκρίνια. Έχω βαρεθεί τον τελευταίο μήνα(πιο συχνά σε σχέση με προηγουμένους μήνες) να βλέπω τους οπαδούς να γκρινιάζουν. Δεν μιλώ γενικά. Μιλώ συγκεκριμένα. Για τους φιλάθλους του Παναθηναϊκού αναφέρομαι.Εκείνους που επιδεικνύουν την μεγαλύτερη γκρίνια από όλους.

Γράφει η Δώρα Βελέντζα 

Ναι όλοι οι οπαδοί γκρινιάζουν. Μάλιστα σε μερικές περιπτώσεις είναι λογικό. Στην δική μας την περίπτωση όχι απλά δεν είναι λογικό αλλά ξεπέρνα και τα όρια της παράνοιας. Δεν είμαι υπερβολική. Ούτε βγάζω πράγματα και καταστάσεις από το μυαλό μου. Είναι ολοφάνερο. Μια γύρα να κάνει κάποιος στα social media θα το διαπιστώσει. Φυσικά και βάζω τον εαυτό μου μέσα. Είμαι από αυτούς τους οπαδούς που κάνουν αυτοκριτική. Διότι δεν μπορείς να κρίνεις αν δεν κρίνεις τον εαυτό σου πρώτα. 

Σήμερα δεν θα κάνουμε διακρίσεις. Θα αναφερθούμε και στα 2 αγαπημένα μας αθλήματα. Ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Βλέπεις σε αυτά τα 2 ανθεί το φαινόμενο «γκρίνια». Θα αναρωτηθεί κάποιος γιατί. Γιατί μόνο σε αυτά τα 2. Η απάντηση είναι απλή. Διότι αυτά τα 2 προβάλλονται περισσότερο - δυστυχώς για τα υπόλοιπα αθλήματα. Αφού λοιπόν έχουν την μεγαλύτερη προβολή είναι φυσικό επακόλουθο η γκρίνια. Ναι ναι δεν είναι υπερβολή. Λόγω της μεγάλης προβολής καλομαθαίνουμε εύκολα με τις επιτυχίες και γκρινιάζουμε επίσης εύκολα με τις αποτυχίες. Τρόπος του λέγειν αποτυχίες. Στα άσχημα αποτελέσματα γενικώς αναφέρομαι. 

Εντάξει το ποδόσφαιρο δεν είναι σαν το μπάσκετ. Δεν έχουμε βιώσει τόσες επιτυχίες τα τελευταία χρόνια όσες έχουμε από το μπάσκετ. Για αυτό θα ειπωθούν διαφορά. Περιρρέουσα ατμόσφαιρα(όλα αυτά που λέγονται για το πρωτάθλημα και τους διαιτητές). Κακές επιλογές στο ρόστερ. Εξωγηπεδικοί παράγοντες. Μπορεί να ισχύουν όλοι. Μπορεί και κανένας. Μπορεί απλά να ήταν θέμα συγκυρίων. Αυτά όμως ανήκουν στο παρελθόν. Από φέτος το καλοκαίρι έχει ξεκινήσει μια νέα προσπάθεια. Ένα από τα πρώτα που ειπωθήκαν ήταν να δώσουμε πίστωση σε αυτήν την νέα προσπάθεια. Μα πάνω από όλα στήριξη. 

Συγγνώμη που θα γίνω επιθετική. Βλέπει κανείς στήριξη; Εγώ το μόνο που βλέπω στην πλειοψηφία είναι γκρίνια. Εντός και εκτός γηπέδου. Ναι έχουν συμβεί πολλά. Ναι υπάρχουν διαφωνίες ως προς θέματα της ομάδας- ιδιαίτερα εξωγηπεδικά. Κάθε άποψη είναι δεκτή. Αλλά δεν γίνεται να την πληρώνει η ομάδα. Με κάθε άσχημο αποτέλεσμα βγαίνουν αυτά μπροστά και ξεκινά η γκρίνια. Δεν είναι άδικο; Γιατί να υποβαθμίζεται η προσπάθεια μιας φρέσκιας προσπάθειας λόγω άλλων παραγόντων. Ναι δεν θα διαφωνήσω και με την άλλη πλευρά. Ο Παναθηναϊκός έχει μεγάλη ιστορία. Δεν αξίζει να βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση. Αλλά αφού βρίσκεται τι πρέπει να γίνει; Δεν πρέπει να στηρίξουμε την ομάδα; 

Το μπάσκετ από την άλλη είναι μια τελείως διαφορετική περίπτωση. Εκεί ισχύει μια πολύ γνώστη μας παροιμία. «Καλόμαθε η γριά στα σύκα και της κακοφάνηκε». Με έναν Ζότς τα προηγούμενα χρόνια τα είχαμε όλα σίγουρα. Όλα εύκολα. Ξαφνικά όλα άλλαξαν. Αυτή η σιγουριά που είχαμε έφυγε. Μα είναι γνωστό ότι τίποτα δεν κρατά για πάντα. Έτσι λοιπόν αυτή η αίσθηση της υπεροχής ήταν μαθηματικά βέβαιο πως θα έκανε περίπατο. Κι όμως. Κάναμε(και κάνουμε ακόμα) σαν να ήρθε η συντέλεια του κόσμου. Σαν να τα ζούμε όλα για πρώτη φόρα. Φυσικά τα έχουμε ξαναζήσει. Απλά λόγω των περιστάσεων δεν δώσαμε ιδιαίτερη σημασία. Λέγαμε: « αφού υπάρχει ο Ζότς αυτόματα θα λυθούν τα πάντα». Μα και τώρα λύνονται. Απλά μάλλον μας ξενίζει αυτός που λύνει τώρα τα προβλήματα. Ας μιλήσουμε ξεκάθαρα κανείς μας δεν αποδεχτεί ακόμα τελείως τον Πεδούλακη. Και ούτε πρόκειται- ασφαλώς δεν το λέω με επιθετικό τόνο. 

Έχουμε πέσει στην ίδια παγίδα που έχει πέσει το ελληνικό ποδόσφαιρο- όπως σωστά θυμάστε έχουμε αναπτύξει το εν λόγω θέμα παλιότερα. Σηκώνουμε την μυτούλα και όποιον πάρει ο Χάρος. Μόνο που η ζωή – ειδικά η ποδοσφαιρική –έχει τα πάνω και τα κάτω της. Πάρτε για παράδειγμα την ΑΕΚ. Οι ίδιοι που ονειρεύονταν τελικό ΟΥΕΦΑ πριν μερικά χρόνια τώρα εμψυχώνουν στην Γ’ Εθνική. Η αγάπη για την ομάδα πάντα υπερισχύει άλλων παραγόντων. Μήπως ήρθε η ώρα να το θυμηθούμε κι εμείς αυτό;