Μια ομάδα που λατρεύεις να αγαπάς και να μισείς!

Θα είμαι ξεκάθαρη εξαρχής. Όταν άκουσα την άνοιξη για τον Αναστασίου χάρηκα. Είμαι άλλωστε από τους λάτρεις του ολλανδικού μοντέλου. Σε πολύ μεγάλο βαθμό. Τόσο που ήθελα και ονειρευόμουν – μιας και έχουμε πολύ καλές ακαδημίες –ο Παναθηναϊκός να γίνει ένας νέος Άγιαξ. Μεγάλα λόγια. Μεγάλα όνειρα. Αλλά το να ονειρεύεσαι δεν είναι κακό. Η πραγματικότητα είναι το πρόβλημα.

Γράφει η Δώρα Βελέντζα

Όσο ενθουσιασμό και να είχα με την επιλογή προπονητή μου κόπηκε το καλοκαίρι. Μέχρι να λήξει η μεταγραφική περίοδος για κάθε μεταγραφική κίνηση είχα και έναν δισταγμό. Για μερικούς ήταν δικαιολογημένος. Για μερικούς άλλους αδικαιολόγητος δεδομένης της οικονομικής κατάστασης. Όπως λέει και ένας φίλος μου: «Αυτά έχουμε, αυτούς παίρνουμε». Συμφωνώ κι επαυξάνω. Απλά μια παρατήρηση. Κάποιες φόρες μπορεί να χρειάζεται να υπάρξει περισσότερο ψάξιμο αντί να πάρουμε ότι βρούμε μπροστά μας. Γιατί αυτό κοστίζει. Οικονομικά και αγωνιστικά. Νωπό είναι άλλωστε το παράδειγμα της ΑΕΚ. Και ας με συγχωρήσουν οι φίλοι της ΑΕΚ διότι δεν το λέω με κακό σκοπό. Προς γνώση και συμμόρφωση περισσότερο...

Ενδοιασμούς έχω ακόμη. Απλά δεν είναι στην συχνότητα που ήταν πριν. Τότε ήταν λογικός ο κάθε ενδοιασμός. Έβαζες μια «νεαρή» ουσιαστικά ομάδα να παίξει με την δυνατή φωτιά. Διότι όσο και να το απαξιώνουμε το πρωτάθλημα μας ώρες ώρες είναι φωτιά και λάβρα. Οι «μικρές» στην κάνουν την στραβή εκεί που δεν το περιμένεις. Εδώ ο Ατρόμητος πέρσι παραλίγο να βγει στο Τσαμπιονς Λιγκ. Για αυτό επιμένω ότι τουλάχιστον σε ποδοσφαιρικό επίπεδο ισχύει το «πότε μην λες πότε». Πέρα από τους ενδοιασμούς μου, μέσα μου χαιρόμουν για αυτήν την ομάδα. Διότι λατρεύω τα ταλέντα και αν μου έδινες μια ομάδα μόνο μικρούς θα έβαζα μέσα. Άντε και κάνα 2 μεγάλους έτσι για εμψύχωση.

Ήμουν από τους πρώτους που όταν ανακοινώθηκε ο Καρέλης χάρηκα. Διότι ήταν από τα αγαπημένα μου ταλέντα της Εθνικής νέων. Φαινόταν εξαρχής ότι ο Εργοτέλης ήταν λίγος για να τον κρατήσει. Βέβαια η μετέπειτα επιλογή ήταν πολύ λάθος. Μα στην Ρωσία; Χίλιες φόρες να έμενε λίγο ακόμα στον Εργοτέλη. Η ακόμα καλυτέρα ας ψάχνονταν για κάποια άλλη ελληνική. Βέβαια και ότι ήρθε και με τα μισά από αυτά που έπαιρνε λέει πολλά. Ήξερε τους τυχόν κινδύνους του «πειράματος» αλλά δεν μάσησε. Μέχρις στιγμής με δικαιώνει για την αδυναμία που του έχω. Λίγη βελτίωση ακόμα θέλει διότι καμιά χάνει ευκαιρίες που δεν χάνονται ούτε και στο Pro. Την ίδια αίσθηση είχα και με τον Κλωναρίδη.

Ο Βίκτωρας είχε δείξει εξαρχής πως ξέρει πολλά καντάρια μπάλα. Απλά έπεσε στην κακή συγκυρία της ΑΕΚ που είχαμε αναφέρει σε παλιότερο άρθρο. Δυστυχώς έχουμε ένα κακό στην Ελλάδα. Όταν μια ομάδα είναι σε μια κακή συγκυρία δυστυχώς παρασέρνει και το ρόστερ της σε αυτή. Και μπορεί ο Κλωναρίδης να έπεσε πρώτος από το καράβι αλλά δεν σημαίνει ότι δεν το μετάνιωσε κιόλας. Καλοί χρυσοί άγιοι εκεί στην Λιλ αλλά έχουν ένα ελάττωμα. Προτιμούν περισσότερο να αναδείξουν «δικά» τους παιδιά. Όπως όλοι οι Γάλλοι άλλωστε. Απορώ εξαρχής πως δαπάνησαν τόσα χρήματα αφού τελικά δεν του έδωσαν ευκαιρία καν. Γάλλοι είναι αυτοί. Πότε δεν θα καταλάβεις πως σκέφτονται και πράττουν.

Μάρκους Μπέργκ- Νταβίντ Μέντες ντα Σίλβα- Ντάνιελ Πράνιτς. Τα 3 «φαινομενικά» μεγάλα ονόματα. Ως λάτρης του ευρωπαικού ποδοσφαίρου ( και του football manager βεβαίως βεβαίως τους ήξερα. Ήξερα τι είδους παίκτες ήταν και τι θα μπορούσαν να προσφέρουν στην καλή τους μέρα. Άλλωστε οι 2 έπαιξαν Γερμανία και ο έτερος Ολλανδία. Που δεν τα λες και εύκολα πρωταθλήματα ειδικά το Γερμανικό. Όπως επίσης δεν πρέπει να αμελούμε ότι ο τρίτος της παρέας στάθηκε αξιοπρεπέστατα σε ολόκληρη Μπαγέρν Μοναχού. Ναι αυτήν την «λούζερ» που πήρε πέρσι Τσάμπιονς Λιγκ. Εμένα δεν με φόβιζαν οι παραστάσεις αντίθετα μου έδιναν ελπίδες. Με τρόμαζε η πρόσφατη προιστορία. Με λίγα λόγια οι τραυματισμοί. Πότε δεν πρέπει να παίρνεις αψήφιστα τους τραυματισμούς. Και όμως αυτά τα 3 παλικάρια με κάνανε να αναθεωρήσω. Διότι αποδείχθηκαν καλύτεροι από ότι περίμενα.

Για τις υπόλοιπες μεταγραφικές επιλογές δεν λέω κάτι. Διότι δεν θέλω να αδικήσω κανέναν. Θέλω πρώτα να βγάλω ένα ασφαλές συμπέρασμα και μετά να καταθέσω την άποψη μου. Η στάμπα μένει για πάντα και το γνωρίζουμε όλοι. Για αυτό λοιπόν – όταν έχουμε αμφιβολίες για μερικούς παίκτες της ομάδας μας –ας μην βγάζουμε βιαστικά συμπεράσματα. Η ιστορία έχει αποδείξει πως έχουν καταστραφεί καριέρες από κάτι τέτοια. Με αφορμή αυτό θα ήθελα να πω στους Παναθηναικους που θα διαβάζουν αυτό το άρθρο να κινητοποίηθουν από αυτό. Ας δώσουν μια ευκαιρία ακόμη σε παίκτες που δεν πιστεύουν και μπορεί να εκπλαγούν. Δεν είναι κακό καμιά φόρα να αναθεωρούμε...