Γράφει ο Δημήτριος Σακελλάρης
Φυσικά και η απόφαση για την απομάκρυνσή του είναι πέρα για πέρα ορθή. Ο Πορτογάλος τεχνικός είχε εδώ και καιρό χάσει τα αποδυτήρια και μαζί μ’ αυτά όποιον σύμμαχο είχε κοντά του. Σε ‘κείνους ανήκα κι εγώ. Ας δούμε όμως τι έφταιξε για το διαζύγιο από το καλοκαίρι και μετά.
Φυσικά και ένας από τους κύριους λόγους που ο Αντρέ δεν είναι πια προπονητής των «Σπερς» είναι οι λανθασμένες μεταγραφικές κινήσεις το καλοκαίρι. Φυσικά δεν εννοώ τα ονόματα, αφού κι ο Μουρίνιο υποστήριξε ότι μ’ αυτούς τους παίκτες, η ομάδα πάει για τίτλο. Αυτό που εννοώ, είναι η κακή προσαρμογή τους. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι καμία φετινή μεταγραφή των Λονδρέζων δεν έχει δείξει έστω τα μισά της αξίας της. Ούτε ο «χρυσός» Λαμέλα, ούτε ο έτερος Λατινοαμερικάνος Παουλίνιο, ούτε καν οι «Ευρωπαίοι» Σολδάδο, Έριξεν, Τσαντλί και Κίρικες. Όλοι τους πήραν ευκαιρίες και κανείς δεν κατάφερε να κάνει ούτε το αυτονόητο. Εξαιρείται φυσικά ο Καπού, που τραυματίστηκε με το καλημέρα. Συνεπώς, η ομάδα στηρίχθηκε στο περσινό «ακέφαλο» -μετά τη φυγή του Μπέιλ- ρόστερ και τα αποτελέσματα γνωστά τουτέστιν φάσεις με το σταγονόμετρο.
Σημαντική αιτία μπορεί να χαρακτηριστεί η φανερή έλλειψη προπόνησης στον τομέα της δημιουργίας. Μπορεί να μη βρισκόμουν καθημερινώς στο προπονητικό κέντρο ώστε να το πω με σιγουριά, ωστόσο μου αρκούν 16 αγωνιστικές για να υποστηρίξω τη θέση μου. Η ομάδα ήταν εντελώς ασύνδετη. Παρατάσσονταν 3 αμυντικά χαφ, δύο εξτρέμ με ξεκάθαρη εντολή να συγκλίνουν συνεχώς και ένας Σολδάδο απομονωμένος στην κορυφή, με Μ.Ο. πασών 2,3 ανά ματς! Σέντρα για να εκμεταλλευτεί η ομάδα την κεφαλιά του Ισπανού φορ, με το σταγονόμετρο. Αλλά και στο έδαφος οι προωθημένες πάσες ήταν ελάχιστες. Με λίγα λόγια, δεν υπήρχε δημιουργία και εφόσον δεν υπήρχε δημιουργία δεν έμπαινε η μπάλα στα δίχτυα ούτε με αίτηση. Αλήθεια, για ποιο πράγμα πανηγύριζε ο Μπόας μετά το 2-2 με τη Γιουνάιτεντ, για την ισοπαλία κόντρα στους πρωταθλητές ή για την επίτευξη 2 γκολ σε αγώνα για 1η φορά στη σεζόν στο πρωτάθλημα(;)!
Δεν είναι όμως μόνον αυτά. Ο Πορτογάλος τεχνικός όπως ανέφερα και άνωθι είχε χάσει και την επικοινωνία με τους ποδοσφαιριστές του. Φυσικά, κάτι τέτοιο δε γίνεται από τη μία στιγμή στην άλλη. Οι εσκεμμένοι παραγκωνισμοί παικτών όπως ο Αντεμπαγιόρ, ο Εκκοτό, ο Γκόμες και πέρυσι ο Λίβερμουρ έφεραν άσχημο κλίμα στην ομάδα. Οι συγκεκριμένοι ποδοσφαιριστές –με εξαίρεση ίσως τον πρώτο- ήταν χρόνια μαζί στην ομάδα και είχαν δημιουργήσει ισχυρούς δεσμούς με τους υπόλοιπους. Δεν ήταν καθόλου καλή τακτική από μεριάς προπονητή να τους «αδειάζει» κάθε τρεις και λίγο. «Μα δεν παίζουν καλά, μα εγώ τα κάνω όλα σωστά, μα να φύγει ο Εκκοτό γιατί δεν το θέλω στο ρόστερ», τέτοιες δηλώσεις κυκλοφορούσαν. Λόγια ανεπίτρεπτα, που γύρισαν τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές εναντίων του και κατά συνέπεια την εξέδρα και τέλος τη διοίκηση.
Όλα τα παραπάνω οδήγησαν την ομάδα πολύ γρήγορα σε αποσύνθεση που μεταφράστηκε σε βαριά εις βάρος της σκορ. Τα 6 από τη Μάντσεστερ Σίτι και τα 5 από τη Λίβερπουλ ήταν σκορ που η διοίκηση με τίποτα δε θα επέτρεπε να περάσουν έτσι. Και καλά σκεπτόταν αφού οι προδιαγραφές της ομάδος ήταν πολύ καλύτερες, τα λεφτά που δαπανήθηκαν πολλά και οι απαιτήσεις των οπαδών υψηλές.
Προδιαγραφές υπήρχαν, ρόστερ επίσης, προπονητικό ταλέντο άφθονο. Τι ήταν αυτό που έλλειπε; Ίσως η προσγείωση που έπρεπε να επιβάλει το τεχνικό τιμ στους παίκτες και όχι τα μεγάλα λόγια για τίτλους και στέφανα. Κάτι τέτοιο δεν έγινε, τα μυαλά των παικτών πήραν αέρα, δε δούλευαν στις προπονήσεις, δεν απέδιδαν στα ματς και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.
Όσο αναφορά την επόμενη μέρα; Ευτυχώς είναι ακόμη Δεκέμβριος και η χρονιά έχει δρόμο. Αυτό λοιπόν που οφείλει να κάνει ο Ντάνιελ Λέβι είναι να αποκτήσει έναν προπονητή που θα πάρει τα μυαλά των παικτών του και θα τα ξαναβάλει στο κεφάλι τους. Τα υπόλοιπα έπονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου