Όταν το ποδόσφαιρο ασκεί πολιτική!

Καλησπέρα σας,

Μεγάλο σάλο σ’ ολόκληρη την Ευρώπη έχει προσκαλέσει τις τελευταίες μέρες η απόφαση της ΟΥΕΦΑ να αναγνωρίσει ως αυτόνομο κράτος το νησάκι του Γιβραλτάρ παραχωρώντας του το δικαίωμα να κατέχει την δική του εθνική ομάδα και να λαμβάνει μέρος στις αποφάσεις του Οργανισμού για τις άλλες ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες.

Γράφει ο Δημήτριος Σακελλάρης

Η συγκεκριμένη απόφαση μόνο σκανδαλώδης μπορεί να χαρακτηριστεί. Είναι αξιοσημείωτα περίεργο πως γίνεται η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου να δέχεται στους κόλπους της ένα υποψήφιο κρατίδιο το οποίο δεν έχει αναγνωριστεί επίσημα από καμία ευρωπαϊκή χώρα και δεν έχει κανένα απολύτως κατοχυρωμένο δικαίωμα σε όλα τα Εθνικά και Συνταγματικά δικαστήρια παγκοσμίως.

Το νοτιότερο άκρο της Ιβηρικής χερσονήσου αποτελεί από το 1704 τμήμα της Βρετανικών Υπερπόντιων εδαφών, χωρίς να έχει κανένα αυτόνομο δικαίωμα. Η μόνη εκπροσώπηση του διεθνώς είναι μέσω της Βρετανικής βουλής. Ξαφνικά το 2010 μία ομάδα από γηγενείς ακτιβιστές υπέβαλε επίσημα αίτημα απόσχισης από τους Βρετανούς. Το συγκεκριμένο εγχείρημα βρήκε μεγάλη ανταπόκριση στο εσωτερικό του κρατιδίου, αλλά ελάχιστη σε διεθνές επίπεδο. Συνεπώς, σύντομα εγκαταλείφτηκε. 

Κι ενώ όλα έδειχναν ότι η προσπάθεια των γηγενών για ανεξαρτησία θα είχε άδοξο τέλος, η ΟΥΕΦΑ με μια λιτή ανακοίνωσή της, μη λαμβάνοντας υπόψη κανένα πολιτικό δικαστήριο ουσιαστικά αναγνώρισε την ελευθερία των κατοίκων του Γιβραλτάρ  παραχωρώντας του σχεδόν ίσα δικαιώματα με όλες τις επίσημα αναγνωρισμένες ομοσπονδίες. Η απόφαση φυσικά και προξένησε θύελλα αντιδράσεων σε όλη τη Γηραιά Ήπειρο, με αποκορύφωμα την επίσημη κυβερνητική δήλωση των Ισπανών ότι αν δεν πάρει πίσω την απόφαση της η ΟΥΕΦΑ τότε εκείνη παύει να συμμετέχει στις διοργανώσεις της και σε εθνικό και σε συλλογικό επίπεδο προξενώντας τεράστιες ζημίες στον Οργανισμό. Η αντίδραση αυτή φυσικά και ήταν απολύτως αναμενόμενη αφού οι Ισπανοί ποτέ δεν αναγνώρισαν το έδαφος ως Αγγλικό και πάντα –έστω και θεωρητικά τελευταία- το διεκδικούσαν.

Όμως η ΟΥΕΦΑ δεν είναι πρώτη φορά που διαπράττει κάτι τέτοιο. Μόλις 7 χρόνια πριν, το 2005 είχε προβεί ακριβώς στην ίδια πράξη αφού 12 μήνες πριν την επίσημη διακήρυξη της ανεξαρτησίας του Μαυροβουνίου, το Βαλκανικό κρατίδιο κατείχε ήδη θέση στην ΟΥΕΦΑ και μάλιστα χωρίς να ζητηθεί από καμία χώρα-μέλος η άποψή της. Οι αντιδράσεις όπως και τώρα ήταν ιδιαίτερα έκρυθμες με την πλευρά της Σερβίας να δηλώνει πως δε θα επιτρέψει με κανένα τρόπο να διεξαχθεί αγώνας με το εθνόσημο του Μαυροβουνίου. Η κύρια διαφορά με το 2005 έγκειται στο γεγονός ότι το Μαυροβούνιο είχε στείλει μέσω επίσημης πρεσβείας αίτημα απόσχισης στη Λοζάννη  συνεπώς δεν ήταν μια μεμονωμένη, μη αναγνωρισμένη ομάδα που πήρε την πρωτοβουλία να προβεί σε ένα τέτοιο εγχείρημα.

Με βάση τα άνωθι, η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου φαίνεται να μην περιορίζει τις δραστηριότητές της μόνο εντός του αθλητικού γίγνεσθαι, αλλά αντιθέτως δημιουργεί προϋποθέσεις και πολιτικές που διχάζουν ακόμη και χώρες που είναι εδώ και δεκαετίες κάτω από την αθλητική «ομπρέλα» της. Ποια μπορεί να είναι μερικά μελλοντικά παρόμοια περιστατικά; Το μόνο που έχει να κάνει κάποιος αν θέλει να το βρει είναι να ανοίξει ένα χάρτη και να το διαπιστώσει. Το Κόσοβο  η Βόρεια Κύπρος, η Καταλονία και η Βλαχία είναι υποψήφια κρατίδια με μηδαμινή αναγνώριση ακόμη σε παγκόσμιο επίπεδο. Στην πρώτη τοποθεσία οι προσπάθειες για ανεξαρτητοποίηση δε βρίσκουν κανένα σύμμαχο πέραν της Αλβανίας, ενώ η Τουρκία είναι η μόνη χώρα που έχει αναγνωρίσει το «Ψευδοκράτος»  της Βόρειας Κύπρου. Επιπλέον, αν για το Γιβραλτάρ οι Ισπανοί απειλούν να φύγουν από τον οργανισμό της ΟΥΕΦΑ για την Καταλονία είναι ικανοί ακόμη και να συστήσουν δικιά τους Ομοσπονδία. Τέλος στην περίπτωση της απόσχισης της Βλαχίας από τη Μολδαβία, οι πρωτεργάτες του εγχειρήματος δεν έχουν ακόμη κανέναν απολύτως σύμμαχο.

Φυσικά και οι παραπάνω περιπτώσεις έχουν ποικίλες ιδιαιτερότητες μεταξύ των, όμως με την τάση της ΟΥΕΦΑ να δείχνει το δρόμο ακόμη σε μονοπάτια που δεν επιτρέπεται να βρίσκεται, ποτέ κανείς δεν ξέρει…