Η West Ham πραγματοποιεί μία από τις χειρότερες εκκινήσεις της στην πρόσφατη ιστορία της. Φυσικά, η συγκεκριμένη πορεία είναι αναμενόμενη αφού η αλλαγή γηπέδου ανάγκασε τα «Σφυριά» να πρέπει να αγωνίζονται σε ένα από τα μεγαλύτερα γήπεδα της Ευρώπης χωρίς να έχουν το ρόστερ για να το υποστηρίξουν.
Γράφει ο Δημήτρης Σακελλάρης
Δεν πέρασε ούτε ένας χρόνος από τη διθυραμβική αναφορά μας στις Αλλαξομπαλιές για το σύνολο που οικοδομούσε ο Μπίλιτς. Ο Κροάτης τεχνικός κατάφερε και έφτιαξε πέρυσι μία ομάδα ειδικών συνθηκών, με κοντό πλάτος, αθλητικό και δυνατό άξονα και finishers στην επίθεση, που σε μικρό γήπεδο ήταν αδύνατον να της πάρεις αποτέλεσμα. Το καλό ήταν ότι το Boleyn Ground ανήκει στην κατηγορία των μικρότερων γηπέδων σε διαστάσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο και παραπάνω από τα μισά ματς της σεζόν τα έδωσε εκεί.
Πολύ σοφά για την εμπειρία και την προϊστορία του σα Football manager, ο Μπίλιτς έμαθε την ομάδα του να αναπτύσσεται κάθετα στον άξονα, να ανεβάζει τους αντίθετους πλάγιους στην περιοχή και να αξιοποιεί τα στημένα. Χαρακτηριστικό είναι ότι πέρυσι η West Ham παρότι τερμάτισε πολύ ψηλά στο βαθμολογικό πίνακα ήταν η ομάδα με τα λιγότερα χιλιόμετρα στον πρωτάθλημα και τα περισσότερα γκολ από στατικές φάσεις και σουτ από μακρινές αποστάσεις. Αν παρατηρήσουμε μάλιστα και τους διακριμένες, θα πρέπει να κοιτάξουμε αναγκαστικά σε παίκτες που δεν τους αρέσει η πλευρά όπως ο Παγιε, ο Λανσίνι και ο Βαλένσια(!). Οι συγκεκριμένοι ποδοσφαιριστές έδειχναν τόσο καλοί με τα Σφυριά και όμως στις εθνικές τους ομάδες υστερούσαν αφάνταστα σε σχέση με τους συμπαίκτες τους παρότι λογίζονταν ως «ακραίοι». Ο λόγος ήταν συγκεκριμένος. Η ομάδα είχε δουλευτεί άψογα σε μικρές διαστάσεις και η εικόνα που έβγαινε ήταν παραπλανητική ακόμη και για τον ίδιο τον προπονητή.
Δε μπορώ να πιστέψω ότι ο Κροάτης τεχνικός όταν προσελήφθη για 4 χρόνια δεν έμαθε για την τεράστια διαφορά του Boleyn Ground από το Ολυμπιακό Στάδιο του Λονδίνου. Δε μπορεί να μη γνώριζε τις συνέπειες που έζησαν άλλοι σύλλογοι στο παρελθόν από τη μετακόμιση σε μεγαλύτερα γήπεδα όπως η Λυών, η Λίλ, ο Αγιαξ και η Σάλκε. Και όμως, έκανε τίποτα. Συνέχισε ακριβώς το ίδιο μοντέλο αποκτώντας παίκτες στα περσινά χαρακτηριστικά όπως δυνατούς με κάκιστη μακρινή μεταβίβαση (Νορτβεϊτ), άτεχνους finishers (Αγιού, Τζάτζα, Καγέρι), μπακ χωρίς σέντρα (Μπάιραμ, Αρμπελόα, Μασουακού) που σε μεγάλο γήπεδο ήταν φυσιολογικό να εκτεθούν και να εκθέσουν την ομάδα.
Παρακολουθώντας τη West Ham είναι σα να βλέπεις μια ομάδα που παίζει με λιγότερους παίκτες από τους αντιπάλους, αφού όλοι οι παίκτες συγκλίνουν και τα άκρα είναι μονίμως εκτεθειμένα. Επίσης, βλέπεις μια ομάδα να προσπαθεί βίαια να αλλάξει τακτική προσέγγιση, να πρέπει να ακουμπάει τη μπάλα στο φορ, να αμύνεται στο ένας με έναν χωρίς να έχει παίκτες να το κάνει αυτό. Το χειρότερο είναι ότι καταστρέφει και εξελίξιμους παίκτες όπως ο Τζάτζα και ο Μασουακού που δυστυχώς εκθέτονται ανεπανόρθωτα ενώ με τα περσινά δεδομένα θα ήταν πρωταγωνιστές. Όμως, η αλήθεια είναι ότι η ομάδα δεν έχει άλλους παίκτες. Δεν έχει γρήγορους παίκτες στο κέντρο, δεν έχει δημιουργούς σε μεγάλο χώρο, δεν έχει καθαρά εξτρέμ, δεν έχει περιφερειακούς επιθετικούς (έναν είχε τον έδωσε στην Έβερτον), με λίγα λόγια δεν έχει πλάνο και δυστυχώς μέλλον με τα τωρινά δεδομένα.
Δε φταίει ούτε η ακουστική, ούτε η ελλιπής ατμόσφαιρα λόγω των μακρινών εξεδρών όπως ανακοίνωσε η διοίκηση για την πορεία ως τώρα. Φταίει ο ερασιτεχνισμός που επέδειξαν τόσο το τεχνικό όσο και το μεταγραφικό επιτελείο της ομάδας καθώς και ο κάκιστος επαγγελματισμός του Μπίλιτς που έχτισε το ρόστερ του με βάση τη χρονιά πρόσληψης εκθέτοντας τώρα τους ποδοσφαιριστές του, το σύλλογο και εν τέλει, τον ίδιο του τον εαυτό.
Υ.Γ.: Είναι εντυπωσιακό ότι άλλη μία ομάδα που επέλεξε μεγαλύτερο γήπεδο για το Champions League (Τοτεναμ – Webley), αντιμετωπίζει το ίδιο ακριβώς πρόβλημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου