Σαν κάτι να άλλαξε!

Η Εθνική μας Ομάδα υπερκέρασε το εμπόδιο της Κύπρου και σε συνδυασμό με τη συντριβή των Βόσνιων από τους Βέλγους, στις Βρυξέλλες, φιγουράρει στην κορυφή του ομίλου. Κι αν στο εναρκτήριο παιχνίδι με το Γιβραλτάρ η νίκη θεωρείτο δεδομένη από τα... αποδυτήρια, ο αγώνας με την Κύπρο αποτέλεσε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία ώστε να βγουν πιο ουσιαστικά συμπεράσματα, όσον αφορά το τι προσπαθεί να παίξει η Γαλανόλευκη.


Γράφει ο Άρης Σταμόπουλος


Η φιλοσοφία της Εθνικής έχει αλλάξει

Όπως αναφέραμε και πιο πάνω, το παιχνίδι στο Γιβραλτάρ ήταν αρκετά χαμηλής δυναμικότητας. Επομένως δεν ήταν αρκετά κατατοπιστικό για να φανούν οι αλλαγές που έχουν λάβει χώρα στα ενδότερα της ομάδας. Στον αγώνα κόντρα στην Κύπρο φάνηκε ακόμη καλύτερα αυτό που πολλοί υποψιαζόμασταν μετά το τέλος του φιλικού με τους "Οράνιε" στην Ολλάνδία. Η φιλοσοφία της Εθνικής έχει αλλάξει άρδην. Ο Σκίμπε με το δικό του τρόπο έχει αποβάλλει την πίεση από τους διεθνής μας, μεταμορφώνοντας τους σε πραγματικό σύνολο. Οι παίκτες δεν έχουν αλλάξει. Οι ίδιοι έχουν παραμείνει. Οι ίδιοι που έχασαν μέσα-έξω από τα Φερόες. Οι ίδιοι που τερμάτισαν στον πάτο των προκριματικών του Euro, με μόλις 6 βαθμούς. Οι ίδιοι που αποκαλούνταν "Εθνική Μυκόνου", μη μπορώντας να αντικρούσουν τη χλεύη και τη χωλή φιλάθλων και δημοσιογράφων.

Η Κύπρος είναι σαφώς μια ομάδα μεγαλύτερης δυναμικής από αυτές που ταπείνωσαν στο πρόσφατο παρελθόν της Εθνική μας. Ένας αντίπαλος που θα σου δημιουργούσε πρόβλημα, αν του άφηνες περιθώρια. Δε χρειάζεται να αναλωθούμε στο αν υπάρχει φάουλ στο πρώτο γκολ (κατ'εμέ υπάρχει), ή αν δεν έκανε το λάθος ο τερματοφύλακας τι θα γινόταν. Ας σταθούμε απλά στη συνολική εικόνα. Το πρίσμα είναι απόλυτα θετικό. Μην ξεχνάμε πως είχε η κατάσταση πριν μερικούς μήνες. Από τη νευρικότητα, την έλλειψη αυτοπεποίθησης και την ηττοπάθεια, στην ηρεμία, την πίστη και την εμπιστοσύνη η διαδρομή είναι τεράστια. Και αυτό πιστώνεται πρωτίστως στον προπονητή, ο οποίος αγώνα με τον αγώνα φαίνεται πως έχει περάσει τη φιλοσοφία του στους ποδοσφαιριστές. Άλλωστε το γερμανικό μοντέλο, αυτό της πειθαρχίας και των αγωνιστικών αρχών, είναι δοκιμασμένο με εξαιρετικά αποτελέσματα στη χώρα μας.

Κάναμε την αρχή, υπάρχει ακόμα δρόμος

Το 2/2 στον όμιλο φέρνει ενθουσιασμό, καθώς υπάρχει η πίστη για πρόκριση στο Mundial της Ρωσίας. Όμως υπάρχει πολύς δρόμος ακόμη. Η ίδια η διαδικασία των προκριματικών μας έχει διδάξει πως από αγωνιστική σε αγωνιστική τα πάντα μπορούν να ανατραπούν. Θα πρέπει να υπάρχει μεγάλη συγκέντρωση και κάθε παιχνίδι να αντιμετωπίζεται ως μία ξεχωριστή-μεμονωμένη κατάσταση. Μόνο με τη λογική βήμα-βήμα θα πληθαίνουν οι πιθανότητες πρόκρισης. Βέβαια, αυτή τη χρονική στιγμή η πρόκριση θα πρέπει να είναι το τελευταίο που μας απασχολεί. Η άμεση πρόκληση δεν είναι η συμμετοχή σε ένα ακόμη Παγκόσμιο Κύπελλο, αλλά η εύρεση της χαμένης ποδοσφαιρικής μας ταυτότητας, την οποία και είχαμε απολέσει εσχάτως.

Σαφέστατα και θα αποτελούσε κέρδος μεγαλύτερο κι από την πρόκριση. Το σημαντικότερο όλων είναι να μη ξεχνάς τι αγωνιστικά ιδανικά πρεσβεύεις και τι κληρονομιά κουβαλάς στις πλάτες σου. Κακά τα ψέματα. Για πάνω από μία δεκαετία, είχαμε δημιουργήσει τη δική μας ποδοσφαιρική σχολή. Είχαμε κερδίσει το σεβασμό ολόκληρης της Ευρώπης. Είχαμε γιγαντωθεί σαν ποδοσφαιρικό μέγεθος. Πρακτικά τρυπώσαμε στον ποδοσφαιρικό χάρτη. Όλα αυτά δεν τα διαγράφει μία κακή (θέλουμε να ελπίζουμε) παρένθεση.

Το αύριο ατενίζεται με αισιοδοξία

Παρά το δυσάρεστο γεγονός της λειψανδρίας Ελλήνων ποδοσφαιριστών στα μεγάλα κλαμπ της χώρας, η Εθνική μας σφύζει από νιάτα και ταλέντο. Είναι κάτι που, αν μη τι άλλο, σε κάνει να γεμίζεις με αισιοδοξία για το μέλλον αυτής της ομάδας. Ο κόσμος πρέπει να αγκαλιάσει την προσπάθεια της νέας Εθνικής και να την υποστηρίξει πηγαίνοντας στο γήπεδο. Όπως είπαμε η πρόκριση δεν είναι ο αυτοσκοπός. Πρώτο μέλημα, να βρούμε την αγωνιστική μας ταυτότητα και το μέταλλο με το οποίο θα σφυρηλατηθεί η ομάδα του σήμερα για να έρθουν οι επιτυχίες του αύριο...