Γράφει ο Δημήτρης Σακελλάρης
Η αλήθεια είναι ότι το καλοκαίρι δεν άρχισε τόσο καλά -κυρίως επικοινωνιακά για τους Βεστφαλούς. Οι πωλήσεις των Χούμελς στη Μπάγερν και Γκουντόγκαν στη Μάντσεστερ Σίτι έβγαζαν ένα έντονο αίσθημα ανασφάλειας για την επόμενη χρονιά. Σ’ αυτές προστέθηκε και η απώλεια του Μικιταριάν που ακολούθησε το Μουρίνιο στη Μάντσεστερ Γιουνάτεντ. Παρατηρώντας καλύτερα όμως τις συγκεκριμένες πωλήσεις, θα διαπιστώσουμε ότι ήταν ίσως αναγκαίο να πραγματοποιηθούν.
Τόσο ο Χούμελς, όσο και ο Γκουντογκάν ήταν επί τρεις μεταγραφικές περιόδους με το ένα πόδι εκτός ομάδας. Αυτό πέρναγε μέσα στα αποδυτήρια, οι σχέσεις δεν ήταν όπως παλαιότερα και η διοίκηση μέσα στη χρονιά έπρεπε συνεχώς να κάνει… τον πυροσβέστη. Η κατάσταση αυτή δε μπορούσε να συνεχιστεί. Έπρεπε η ομάδα να πουλήσει τους ποδοσφαιριστές κυρίως για να λύσει μια και καλή το πρόβλημα σε αποδυτήρια και εξέδρα. Η περίπτωση του Αρμένιου Playmaker διαφέρει. Εκείνος δεν είχε δημιουργήσει ποτέ πρόβλημα, αποτέλεσε ακρογωνιαίο λίθο της περσινής χρονιάς στην ομάδα και η φυγή του οφείλεται αποκλειστικά σε αγωνιστικούς λόγους αφού από τα φιλικά κιόλας φαίνεται η πρόθεση του Τούχελ να τοποθετεί εκτελεστή και όχι δημιουργό στη θέση εκείνη.
Πάμε τώρα στις αγορές. Ο φετινός σχεδιασμός των Βεστφαλών πρέπει ίσως να διδάσκεται σε σεμινάρια διοίκηση του ποδοσφαίρου. Η ομάδα κατάφερε και αγόρασε 8 ποδοσφαιριστές και κατάφερε ταυτόχρονα να λύσει όλους τους αγωνιστικούς προβληματισμούς, να αποδυναμώσει τους αντιπάλους της, να επενδύσει για το μέλλον και να βγει και κερδισμένη οικονομικά. Είναι πραγματικά απίστευτο αυτό που έχουν πετύχει σε δύο μήνες οι άνθρωποι της Ντόρτμουντ.
Στο αγωνιστικό κομμάτι παρατηρούμε ότι με την απόκτηση των Μορ, Γκερέιρο, Ντεμπελέ, Ρόντε, Σίρλε και Γκέτσε η ομάδα έχει αποκτήσει δημιουργία από την άμυνα και εκτέλεση από όλους. Το σχέδιο του Τούχελ στο κλειστό 4-2-3-1 ή 4-2-1-3 για δημιουργία κυρίως από την αμυντική τετράδα και εκτέλεση από όλη την επιθετική τετράδα ή τριάδα πλέον μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Κάτι που είδαμε στο φιλικό με τη Γιουνάιτεντ με τα αργά αμυντικά χαφ όπου άφηναν τους λιγότερο δημιουργικούς αλλά τρομερούς στις κινήσεις και τα τελειώματα επιθετικογενείς ποδοσφαιριστές των Γερμανών εντελώς ακάλυπτους. Αυτό θέλει να πετύχει ο Τούχελ και η επιλογή παικτών είναι άριστη. Είτε με τετράδα επιθετικών τους Ρόις, Ομπαμεγιάνγκ, Ντεπελέ και Γκέτσε είτε με τους Σίρλε, Ράμος, Μορ και Καγκάβα η ομάδα είναι το ίδιο γρήγορη και το ίδιο εντυπωσιακή.
Αυτό που κάνει η Ντόρτμουντ φέτος είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που κάνουν ομάδες όπως η Ρόμα ή η Βαλένθια. Επενδύει με αγωνιστικό πλάνο, αδιαφορώντας για τα ονόματα και τους παίκτες των εφημερίδων. Οι Γερμανοί αποκτούν παίκτες που λύνουν τα χέρια του προπονητή χωρίς να φέρνουν 2-3 ονόματα μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουν τους οπαδούς τους. Έτσι προσπαθούν να δημιουργήσουν χημεία και με αυτή σαν όπλο να κυνηγήσουν την πολύ πιο πλούσια και έτοιμη Μπάγερν. Αντίθετα, η Ρόμα που είναι στην ακριβώς ίδια κατάσταση κάνει τη μία ανούσια κίνηση μετά την άλλη, δεν ενδιαφέρεται για τη χημεία και ελπίζει σε λαχείο για να υπερνικήσει τη Γιουβέντους. Το ίδιο και στην Ισπανία όπου η Βαλένθια προτιμά να πορευτεί με «γνωστούς» αλλά καθοδικούς ποδοσφαιριστές από το να δημιουργήσει κάτι αξιόλογο ώστε να μπορέσει να κοιτάξει πιο ψηλά. Και οι τρεις διαθέτουν τα χτήματα, μία όμως τη θέληση.
Δε θα με εκπλήξει η φετινή Ντόρτμουντ να φτάσει ψηλά φέτος τόσο στη Γερμανία όσο και στην Ευρώπη. Σπάνια, ομάδες με σοβαρή νοοτροπία και σχέδιο αποτυγχάνουν όσο πλούσιες και λαμπερές κι αν είναι οι αντίπαλοί της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου