Γράφει ο Κωνσταντίνος Κοτζιάς
Μέχρι τα μέσα του 90’ περίπου, η κατάσταση ήταν διαφορετική. Τα πρωταθλήματα ήταν μοιρασμένα ανάμεσα στις δύο περιφέρειες (με την Ανατολή να έχει κι ένα μικρό προβάδισμα κιόλας), με κύριους εκφραστές τους Celtics, Bulls από την μία πλευρά και τους Lakers από την άλλη. Στην μετά – Jordan εποχή όμως η πλάστιγγα έχει γείρει προς την απέναντι μεριά. Είναι χαρακτηριστικό άλλωστε ότι από το τελευταίο πρωτάθλημα των Bulls το 1998 και μετά, ομάδες προερχόμενες από την Δύση έχουν κατακτήσει τα 10 από τα 15 πρωταθλήματα.
Που οφείλεται όμως αυτό; Ένας από τους βασικότερους ίσως παράγοντες είναι ότι ομάδες όπως οι Spurs και οι Lakers καταφέρνουν να διατηρούνται κάθε χρόνο σχεδόν σε υψηλό επίπεδο. Κάνοντας κάθε χρόνο λίγες αλλαγές και έχοντας κρατήσει τα μεγάλα αστέρια τους, δημιουργείται μια χημεία και μια συνοχή στο ρόστερ. Αντίθετα, στην Ανατολή ελάχιστες είναι οι ομάδες που έχουν πάρει τίτλο ή έχουν φτάσει πολύ κοντά και μπόρεσαν να είναι το ίδιο ανταγωνιστικές για παραπάνω από 3-4 συνεχόμενες σεζόν.
Σημαντική παράμετρος αποτελεί και το στυλ παιχνιδιού, καθώς στην κανονική περίοδο που οι άμυνες είναι πιο “χαλαρές” απ’ότι στα play-off, οι ομάδες της Δύσης που παίζουν πιο γρήγορα και επιθετικά έχουν ένα προβάδισμα.
Φέτος η διαφορά ήταν ακόμα πιο εμφανής. Η πρωτοπόρος της Ανατολής Indiana Pacers θα τερμάτιζε 4η αν βρισκόταν στην απέναντι περιφέρεια, και οι Miami Heat θα ισοβαθμούσαν με τον 5ο. Οι Phoenix Suns έμειναν εκτός play-off με ρεκόρ 48-34 (το 11ο καλύτερο της χρονιάς), έχοντας τις ίδιες νίκες με το Toronto που τερμάτισε 3ο! Ή αν πάμε σε head-to-head συγκρίσεις, οι 12 από τις 15 ομάδες της Δύσης είχαν θετικό πρόσημο στις 30 αναμετρήσεις τους με αυτές εκτός της περιφέρειας τους, ενώ από την Ανατολή μόνο 4.
Γεννάται έτσι το ερώτημα αν πρέπει να γίνει κάτι προκειμένου οι θέσεις να κατανέμονται με καλύτερο τρόπο. Σε όλα τα πρωταθλήματα πρώτων κατηγοριών της Ευρώπης δεν υπάρχει διαχωρισμός με γεωγραφικά κριτήρια και έτσι την πρόκριση για τα play-off παίρνουν αυτοί με τα καλύτερα ρεκόρ. Στο NBA το υπάρχον σύστημα αδικεί τις ομάδες της εκάστοτε “δυνατότερης” περιφέρειας, αφού ενώ μπορεί να υπερέχουν αρκετών από την πιο “αδύναμη”, λόγω του ότι στην δικιά τους υπάρχουν πολλές με μεγάλο ποσοστό νικών να τερματίζουν τελικά χαμηλότερα.
Συνεπώς, 30 χρόνια μετά την θέσπιση του, είναι πιθανότατα ανάγκη να αλλάξει. Ο κυριότερος ανασταλτικός παράγοντας βέβαια είναι οι αποστάσεις. Μέχρι τώρα, μια ομάδα δεν έκανε παραπάνω από 15-20 ταξίδια στον χρόνο για να παίξει εκτός της περιφέρειας της. Στην περίπτωση που καταργούταν ο διαχωρισμός Ανατολής-Δύσης αναγκαστικά ο αριθμός αυτός θα αυξανόταν. Όλοι θα έπαιζαν με όλους σε πιο συχνή βάση και έτσι θα υπήρχε μια πιο ξεκάθαρη εικόνα για το ποιοι αξίζουν το εισιτήριο για τα play-off.
Ήδη ο νέος κομισσάριος του NBA Adam Silver έχει δείξει κάποια διάθεση αλλαγής, η οποία όμως βρίσκεται σε θεωρητικό στάδιο ακόμα. Μια πρόταση θα μπορούσε να είναι η δημιουργία ομίλων με ομάδες και από τις δύο περιφέρειες. Μια δεύτερη, πιο δραστική, φαντάζει ένα σύστημα στο οποίο οι 16 καλύτερες θα παίρνουν το εισιτήριο, ανεξαρτήτως προέλευσης. Προκύπτουν όμως δύο προβληματισμοί: αφ’ενός στο τέλος μπορεί να κατέληγε ουσιαστικά σε ένα “εσωτερικό” πρωτάθλημα περιφέρειας και αφ’ετέρου μην ξεχνάμε και την επιπλέον καταπόνηση παικτών που ενδεχομένως αγωνίζονται σε περισσότερα από 100 ματς τον χρόνο.
Μένει λοιπόν να δούμε αν στα επόμενα χρόνια θα περάσουμε και σε κάτι ουσιαστικό ή όλα αυτά που αναφέραμε μείνουν σε θεωρητικό επίπεδο. Αυτό που αξίζει να επισημάνουμε είναι ότι πριν γίνει κάτι, χρειάζεται μελέτη του κατά πόσο μια ενδεχόμενη αλλαγή θα αποβεί θετική.
Μέχρι τα μέσα του 90’ περίπου, η κατάσταση ήταν διαφορετική. Τα πρωταθλήματα ήταν μοιρασμένα ανάμεσα στις δύο περιφέρειες (με την Ανατολή να έχει κι ένα μικρό προβάδισμα κιόλας), με κύριους εκφραστές τους Celtics, Bulls από την μία πλευρά και τους Lakers από την άλλη. Στην μετά – Jordan εποχή όμως η πλάστιγγα έχει γείρει προς την απέναντι μεριά. Είναι χαρακτηριστικό άλλωστε ότι από το τελευταίο πρωτάθλημα των Bulls το 1998 και μετά, ομάδες προερχόμενες από την Δύση έχουν κατακτήσει τα 10 από τα 15 πρωταθλήματα.
Που οφείλεται όμως αυτό; Ένας από τους βασικότερους ίσως παράγοντες είναι ότι ομάδες όπως οι Spurs και οι Lakers καταφέρνουν να διατηρούνται κάθε χρόνο σχεδόν σε υψηλό επίπεδο. Κάνοντας κάθε χρόνο λίγες αλλαγές και έχοντας κρατήσει τα μεγάλα αστέρια τους, δημιουργείται μια χημεία και μια συνοχή στο ρόστερ. Αντίθετα, στην Ανατολή ελάχιστες είναι οι ομάδες που έχουν πάρει τίτλο ή έχουν φτάσει πολύ κοντά και μπόρεσαν να είναι το ίδιο ανταγωνιστικές για παραπάνω από 3-4 συνεχόμενες σεζόν.
Σημαντική παράμετρος αποτελεί και το στυλ παιχνιδιού, καθώς στην κανονική περίοδο που οι άμυνες είναι πιο “χαλαρές” απ’ότι στα play-off, οι ομάδες της Δύσης που παίζουν πιο γρήγορα και επιθετικά έχουν ένα προβάδισμα.
Φέτος η διαφορά ήταν ακόμα πιο εμφανής. Η πρωτοπόρος της Ανατολής Indiana Pacers θα τερμάτιζε 4η αν βρισκόταν στην απέναντι περιφέρεια, και οι Miami Heat θα ισοβαθμούσαν με τον 5ο. Οι Phoenix Suns έμειναν εκτός play-off με ρεκόρ 48-34 (το 11ο καλύτερο της χρονιάς), έχοντας τις ίδιες νίκες με το Toronto που τερμάτισε 3ο! Ή αν πάμε σε head-to-head συγκρίσεις, οι 12 από τις 15 ομάδες της Δύσης είχαν θετικό πρόσημο στις 30 αναμετρήσεις τους με αυτές εκτός της περιφέρειας τους, ενώ από την Ανατολή μόνο 4.
Γεννάται έτσι το ερώτημα αν πρέπει να γίνει κάτι προκειμένου οι θέσεις να κατανέμονται με καλύτερο τρόπο. Σε όλα τα πρωταθλήματα πρώτων κατηγοριών της Ευρώπης δεν υπάρχει διαχωρισμός με γεωγραφικά κριτήρια και έτσι την πρόκριση για τα play-off παίρνουν αυτοί με τα καλύτερα ρεκόρ. Στο NBA το υπάρχον σύστημα αδικεί τις ομάδες της εκάστοτε “δυνατότερης” περιφέρειας, αφού ενώ μπορεί να υπερέχουν αρκετών από την πιο “αδύναμη”, λόγω του ότι στην δικιά τους υπάρχουν πολλές με μεγάλο ποσοστό νικών να τερματίζουν τελικά χαμηλότερα.
Συνεπώς, 30 χρόνια μετά την θέσπιση του, είναι πιθανότατα ανάγκη να αλλάξει. Ο κυριότερος ανασταλτικός παράγοντας βέβαια είναι οι αποστάσεις. Μέχρι τώρα, μια ομάδα δεν έκανε παραπάνω από 15-20 ταξίδια στον χρόνο για να παίξει εκτός της περιφέρειας της. Στην περίπτωση που καταργούταν ο διαχωρισμός Ανατολής-Δύσης αναγκαστικά ο αριθμός αυτός θα αυξανόταν. Όλοι θα έπαιζαν με όλους σε πιο συχνή βάση και έτσι θα υπήρχε μια πιο ξεκάθαρη εικόνα για το ποιοι αξίζουν το εισιτήριο για τα play-off.
Ήδη ο νέος κομισσάριος του NBA Adam Silver έχει δείξει κάποια διάθεση αλλαγής, η οποία όμως βρίσκεται σε θεωρητικό στάδιο ακόμα. Μια πρόταση θα μπορούσε να είναι η δημιουργία ομίλων με ομάδες και από τις δύο περιφέρειες. Μια δεύτερη, πιο δραστική, φαντάζει ένα σύστημα στο οποίο οι 16 καλύτερες θα παίρνουν το εισιτήριο, ανεξαρτήτως προέλευσης. Προκύπτουν όμως δύο προβληματισμοί: αφ’ενός στο τέλος μπορεί να κατέληγε ουσιαστικά σε ένα “εσωτερικό” πρωτάθλημα περιφέρειας και αφ’ετέρου μην ξεχνάμε και την επιπλέον καταπόνηση παικτών που ενδεχομένως αγωνίζονται σε περισσότερα από 100 ματς τον χρόνο.
Μένει λοιπόν να δούμε αν στα επόμενα χρόνια θα περάσουμε και σε κάτι ουσιαστικό ή όλα αυτά που αναφέραμε μείνουν σε θεωρητικό επίπεδο. Αυτό που αξίζει να επισημάνουμε είναι ότι πριν γίνει κάτι, χρειάζεται μελέτη του κατά πόσο μια ενδεχόμενη αλλαγή θα αποβεί θετική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου