Είναι αυτό που λέμε πεπρωμένο. Όταν το μέλλον σου έχει ήδη προκαθοριστεί. Ότι και να κάνεις δεν πρόκειται να την γλιτώσεις. Το πεπρωμένο σου θα το ακολουθήσεις. Μόνο που εσύ θα διαλέξεις το μετέπειτα. Γιατί φυσικά έχεις την δυνατότητα να το κάνεις. Το θέμα είναι αν θα μπορέσεις να αντέξεις την σύγκριση με το πεπρωμένο σου. Στο δικό σου χέρι είναι το αν θα λυγίσεις ή όχι.
Αυτή είναι η ζωή μιας κατηγορίας ποδοσφαιριστών. Δεν την επεδίωξαν. Έμαθαν να ζουν με αυτή – αφού δεν μπόρεσαν να γλιτώσουν. Για όλα φταίει το ρημάδι το όνομα. Δεν μπορείς να γλιτώσεις από το πεπρωμένο όταν έχεις «μεγάλο» όνομα. Όνομα με ιστορία στο Ελληνικό ποδόσφαιρο. Δεν μιλάμε για απλή συνωνυμία. Μιλάμε για την συνέχιση «αυτοκρατορίας» από άλλα μέλη της οικογένειας. Πώς να γλιτώσει ο Κώστας Μανωλάς όταν έχει θείο τον Στέλιο; Λόγω ονόματος και λόγω... θέσης. Θεωρείται επιτακτική η συνέχιση του «ονόματος». Ναι ο Στέλιος έχει παιδί (παίζει στην Β’ εθνική), καλά θυμάστε. Κώστας και αυτός. Την γλίτωσε λόγω θέσης. Αριστερό μπακ είναι το παιδί. Τι σύγκριση να υπάρξει μετά; Δεν είναι καθόλου τυχαίο το παράδειγμα. Εδώ και καμπόσο καιρό ο Κώστας έχει γίνει talk of the town. Έχει επαναφέρει – με τις εμφανίσεις του- τις συγκρίσεις με τον θείο του. Θα μου πει κάποιος ότι οι συγκρίσεις δεν σταμάτησαν ποτέ. Δεν θα έχει άδικο. Απλά πότε δεν είχαν την συχνότητα και την ένταση που έχουν τώρα. Άλλωστε τώρα είναι πιο μεγάλος και δεν θεωρείται πλέον λανθασμένη η σύγκριση.
Βεβαίως όταν ξεκίναγε ήταν άτοπη η κάθε σύγκριση. Όταν συγκρίνεις έναν νεοεμφανιζόμενο με ένα «όνομα» είναι σαν να τον «μαχαιρώνεις». Γιατί η σύγκριση πάντα είναι σαν δίκοπο μαχαίρι. Είτε θα απογειώσει την καριέρα είτε θα την καταρρακώσει. Νωπό άλλωστε είναι το παράδειγμα της Εθνικής Νέων. Που δεν είχαν και παρελθόν με «όνομα». Πρέπει να υπάρχουν αρκετές αγωνιστικές παραστάσεις για να στέκει η σύγκριση. Με παραστάσεις Champions League μπορεί να αποδείξει ότι μπορεί (να φτάσει τον θείο του εννοώ). Παρακαλώ οι φίλοι της ΑΕΚ να μην πέσουν να με φάνε. Διότι ο Κώστας ξεκίνησε την καριέρα του όταν η ΑΕΚ ήταν σε μια κακή συγκυρία. Δεν μιλώ μόνο αγωνιστικά. Μιλάω γενικώς για διοικητικά και εκτός γηπέδου θέματα που φανήκαν στην πορεία. Επιβεβαιώνοντας την κακή συγκυρία.
Η ουσία του θέματος είναι άλλη. Αφού έμαθε να ζει με αυτό , τουλάχιστον να μην επηρεαστεί. Να δέχεται τις όποιες συγκρίσεις χωρίς αυτές να επηρεάζουν την καριέρα του. Όπως καλή ώρα ο Μιχάλης Κάψης. Παρότι είχε «όνομα» ουδέποτε το εκμεταλλεύτηκε. Πάντα ήταν σεμνός και επαγγελματίας. Επειδή οι νεότεροι μπορεί να απορούν ο Μιχάλης είναι γιος του Άνθιμου Κάψη. Τι εστί Άνθιμος Κάψης; Βασικός και αναντικατάστατος στην ομάδα του Γουέμπλεϊ. Και όχι μόνο. Επί χρόνια δέσποζε στην αμυντική τετράδα του Παναθηναϊκού. Έτσι προέκυψε η αγάπη για την θέση αυτή από τον Μιχάλη. Ένα κοινό που έχουν Μιχάλης και Κώστας είναι ότι διάλεξαν την θέση λόγω προτύπου. Γιατί ως πρότυπο είχε ο ένας τον πατέρα του και ο άλλος τον θείο του. Αν δεν είχαν ως συγγενείς μεγάλους σέντερ – μπακ δεν νομίζω να είχαν διαλέξει την θέση.
Όπως και ο Στρακόσια. Ο υιός παίζει – όπως και ο πατέρας –στην θέση του τερματοφύλακα. Μόνο που έχει γλιτώσει τις συγκρίσεις για έναν λόγο. Δεν αγωνίζεται εδώ. Αγωνίζεται στην Ιταλία και δη στις ακαδημίες της Λάτσιο. Με κολακευτικά λόγια από τους προπονητές του. Οι οποίοι δεν μεροληπτούν λόγω ονόματος. Παραδεχτείτε το! Έχουμε το κακό συνήθειο να μεροληπτούμε λόγω ονόματος. Δεν αμφισβητώ το ταλέντο σε καμιά περίπτωση. Απλά μερικές φορές υπερβάλουμε. Πράγμα που επιβεβαιώνεται με τον καιρό. Δεν φταίμε εμείς. Η αθλητική μας παιδεία φταίει. Έχουμε μεγαλώσει μέσα σε συγκρίσεις και το κάνουμε και εμείς. Όταν σε παιδική ηλικία ακούς πάντα το ερώτημα «Τελικά ο Σαράβακος είναι καλύτερος από τον Δομάζο;» δεν γλιτώνεις. Αυτόματα μπαίνεις στην διαδικασία να κάνεις και εσύ το ίδιο. Όσο σωστό και να μην είναι.
Με όποιον γνώστη ποδοσφαίρου και να συζητήσεις το ίδιο θα σου πει. Η νοοτροπία –που έχουμε ως Έλληνες –φταίει για την μη σωστή κληρονόμηση του «ονόματος». Διότι η πλειοψηφία δεν εκμεταλλεύεται σωστά την όποια κληρονομιά – που προσφέρει το όνομα. Ξάφνου εμφανίζεται – ενώ δεν υπήρχε τα προηγούμενα χρόνια- ένα τουπέ. Τουπέ της μορφής «είμαι ο γιος/ανιψιός του τάδε και είμαι αντάξιος του». Μόνο που τέτοιες συμπεριφορές μπορεί να σε φτάσουν από την κορυφή στον πάτο. Μήπως ήρθε η ώρα για την νέα γενιά να σεβαστεί την κληρονομιά που κουβαλάει; Γιατί να «χάνονται» ή να δυσφημούνται θρύλοι λόγω κακών συμπεριφορών; Λίγος σεβασμός παραπάνω δεν θα έβλαπτε. Προς γνώση και συμμόρφωση όλων.
Αυτή είναι η ζωή μιας κατηγορίας ποδοσφαιριστών. Δεν την επεδίωξαν. Έμαθαν να ζουν με αυτή – αφού δεν μπόρεσαν να γλιτώσουν. Για όλα φταίει το ρημάδι το όνομα. Δεν μπορείς να γλιτώσεις από το πεπρωμένο όταν έχεις «μεγάλο» όνομα. Όνομα με ιστορία στο Ελληνικό ποδόσφαιρο. Δεν μιλάμε για απλή συνωνυμία. Μιλάμε για την συνέχιση «αυτοκρατορίας» από άλλα μέλη της οικογένειας. Πώς να γλιτώσει ο Κώστας Μανωλάς όταν έχει θείο τον Στέλιο; Λόγω ονόματος και λόγω... θέσης. Θεωρείται επιτακτική η συνέχιση του «ονόματος». Ναι ο Στέλιος έχει παιδί (παίζει στην Β’ εθνική), καλά θυμάστε. Κώστας και αυτός. Την γλίτωσε λόγω θέσης. Αριστερό μπακ είναι το παιδί. Τι σύγκριση να υπάρξει μετά; Δεν είναι καθόλου τυχαίο το παράδειγμα. Εδώ και καμπόσο καιρό ο Κώστας έχει γίνει talk of the town. Έχει επαναφέρει – με τις εμφανίσεις του- τις συγκρίσεις με τον θείο του. Θα μου πει κάποιος ότι οι συγκρίσεις δεν σταμάτησαν ποτέ. Δεν θα έχει άδικο. Απλά πότε δεν είχαν την συχνότητα και την ένταση που έχουν τώρα. Άλλωστε τώρα είναι πιο μεγάλος και δεν θεωρείται πλέον λανθασμένη η σύγκριση.
Βεβαίως όταν ξεκίναγε ήταν άτοπη η κάθε σύγκριση. Όταν συγκρίνεις έναν νεοεμφανιζόμενο με ένα «όνομα» είναι σαν να τον «μαχαιρώνεις». Γιατί η σύγκριση πάντα είναι σαν δίκοπο μαχαίρι. Είτε θα απογειώσει την καριέρα είτε θα την καταρρακώσει. Νωπό άλλωστε είναι το παράδειγμα της Εθνικής Νέων. Που δεν είχαν και παρελθόν με «όνομα». Πρέπει να υπάρχουν αρκετές αγωνιστικές παραστάσεις για να στέκει η σύγκριση. Με παραστάσεις Champions League μπορεί να αποδείξει ότι μπορεί (να φτάσει τον θείο του εννοώ). Παρακαλώ οι φίλοι της ΑΕΚ να μην πέσουν να με φάνε. Διότι ο Κώστας ξεκίνησε την καριέρα του όταν η ΑΕΚ ήταν σε μια κακή συγκυρία. Δεν μιλώ μόνο αγωνιστικά. Μιλάω γενικώς για διοικητικά και εκτός γηπέδου θέματα που φανήκαν στην πορεία. Επιβεβαιώνοντας την κακή συγκυρία.
Η ουσία του θέματος είναι άλλη. Αφού έμαθε να ζει με αυτό , τουλάχιστον να μην επηρεαστεί. Να δέχεται τις όποιες συγκρίσεις χωρίς αυτές να επηρεάζουν την καριέρα του. Όπως καλή ώρα ο Μιχάλης Κάψης. Παρότι είχε «όνομα» ουδέποτε το εκμεταλλεύτηκε. Πάντα ήταν σεμνός και επαγγελματίας. Επειδή οι νεότεροι μπορεί να απορούν ο Μιχάλης είναι γιος του Άνθιμου Κάψη. Τι εστί Άνθιμος Κάψης; Βασικός και αναντικατάστατος στην ομάδα του Γουέμπλεϊ. Και όχι μόνο. Επί χρόνια δέσποζε στην αμυντική τετράδα του Παναθηναϊκού. Έτσι προέκυψε η αγάπη για την θέση αυτή από τον Μιχάλη. Ένα κοινό που έχουν Μιχάλης και Κώστας είναι ότι διάλεξαν την θέση λόγω προτύπου. Γιατί ως πρότυπο είχε ο ένας τον πατέρα του και ο άλλος τον θείο του. Αν δεν είχαν ως συγγενείς μεγάλους σέντερ – μπακ δεν νομίζω να είχαν διαλέξει την θέση.
Όπως και ο Στρακόσια. Ο υιός παίζει – όπως και ο πατέρας –στην θέση του τερματοφύλακα. Μόνο που έχει γλιτώσει τις συγκρίσεις για έναν λόγο. Δεν αγωνίζεται εδώ. Αγωνίζεται στην Ιταλία και δη στις ακαδημίες της Λάτσιο. Με κολακευτικά λόγια από τους προπονητές του. Οι οποίοι δεν μεροληπτούν λόγω ονόματος. Παραδεχτείτε το! Έχουμε το κακό συνήθειο να μεροληπτούμε λόγω ονόματος. Δεν αμφισβητώ το ταλέντο σε καμιά περίπτωση. Απλά μερικές φορές υπερβάλουμε. Πράγμα που επιβεβαιώνεται με τον καιρό. Δεν φταίμε εμείς. Η αθλητική μας παιδεία φταίει. Έχουμε μεγαλώσει μέσα σε συγκρίσεις και το κάνουμε και εμείς. Όταν σε παιδική ηλικία ακούς πάντα το ερώτημα «Τελικά ο Σαράβακος είναι καλύτερος από τον Δομάζο;» δεν γλιτώνεις. Αυτόματα μπαίνεις στην διαδικασία να κάνεις και εσύ το ίδιο. Όσο σωστό και να μην είναι.
Με όποιον γνώστη ποδοσφαίρου και να συζητήσεις το ίδιο θα σου πει. Η νοοτροπία –που έχουμε ως Έλληνες –φταίει για την μη σωστή κληρονόμηση του «ονόματος». Διότι η πλειοψηφία δεν εκμεταλλεύεται σωστά την όποια κληρονομιά – που προσφέρει το όνομα. Ξάφνου εμφανίζεται – ενώ δεν υπήρχε τα προηγούμενα χρόνια- ένα τουπέ. Τουπέ της μορφής «είμαι ο γιος/ανιψιός του τάδε και είμαι αντάξιος του». Μόνο που τέτοιες συμπεριφορές μπορεί να σε φτάσουν από την κορυφή στον πάτο. Μήπως ήρθε η ώρα για την νέα γενιά να σεβαστεί την κληρονομιά που κουβαλάει; Γιατί να «χάνονται» ή να δυσφημούνται θρύλοι λόγω κακών συμπεριφορών; Λίγος σεβασμός παραπάνω δεν θα έβλαπτε. Προς γνώση και συμμόρφωση όλων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου