Euroleague - Η λίγκα των ολιγαρχών ( ; )

Εδώ και μερικούς μήνες η Euroleague και το ευρωπαϊκό μπάσκετ κατ' επέκταση έχουν μπει σε μια καινούρια εποχή. Λιγότερες ομάδες αλλά και περισσότεροι αγώνες, με όλους να παίζουν εναντίων όλων τουλάχιστον 2 φορές. Ένα σύστημα που μας έχει προσφέρει ορισμένα εντυπωσιακά ντέρμπι μέχρι τώρα και κάθε Πέμπτη και Παρασκευή σχεδόν μαγνητίζει τους μπασκετόφιλους. Ωστόσο ίσως δεν είναι όλα τόσο ρόδινα όσο φαίνονται και υπάρχει πιθανότατα και μια αρνητική πλευρά αυτού του εγχειρήματος.

Γράφει ο Κωνσταντίνος Κοτζιάς


Το νέο format της Euroleague λοιπόν, περιόρισε τις ομάδες από 24 σε 16, αυξάνοντας όμως τον minimum αριθμό αγώνων από 26 (ή 10 για τις ομάδες που αποκλείονταν από την regular season) σε 30. Για να χωρέσουν όμως αυτοί στο αγωνιστικό καλεντάρι, ήταν αναγκαίο να θεσπιστούν μερικές εβδομάδες κατά τις οποίες οι ομάδες θα αγωνίζονται 2 φορές. Κάτι το οποίο δημιουργεί ένα πρόβλημα όσον αφορά τα επόμενα χρόνια, από την στιγμή που η FIBA έχει ανακοινώσει ότι θα βάλει προκριματικούς αγώνες εθνικών ομάδων μεσούσης της σεζόν. Πως θα τα βγάλει πέρα η Euroleague τότε; Θα επεκτείνει το καλεντάρι ή θα βρει άλλες μεσοβέζικες λύσεις;

Το παραπάνω όμως ίσως απασχολεί λιγότερο την μπασκετική πιάτσα σε σχέση με το κύριο θέμα του άρθρου μας. Το κύριο ερώτημα που έχει προκύψει είναι αν η κορυφαία τη τάξει ευρωπαϊκή διοργάνωση σιγά – σιγά αρχίζει να ευνοεί όλο και περισσότερο τους ισχυρούς, και εντός και εκτός παρκέ. Ίσως αποτελεί υπερβολή για ορισμένους η θέση αυτή, όμως υπάρχουν αρκετά επιχειρήματα που δείχνουν ότι όντως πολύ πιθανόν να έχει μιά βάση.

1. Αρχικά η διοργάνωση έχει γίνει μια κλειστή λίγκα. Οι 11 από τους 16 συλλόγους προέρχονται από 4 μόλις χώρες, ενώ ίδιος είναι και ο αριθμός εκείνων που έχουν μόνιμο συμβόλαιο με την διοργανώτρια αρχή. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Ότι κάθε χρόνο θα βλέπουμε το πολύ 5 νέες ομάδες. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι π.χ. ο πρωταθλητής Γαλλίας ή ακόμα κι αυτός της Ιταλίας όχι μόνο δεν παίρνουν κάποιο εισιτήριο, αλλά δεν έχουν καν την ευκαιρία να το διεκδικήσουν μέσω προκριματικής φάσης, αφού καταργήθηκε κι αυτή. Έτσι η μόνη τους ευκαιρία είναι μέσω της μιας και μοναδικής wild card (που λογικά θα καταλήγει σε κάποια τούρκικη ή ρώσικη ομάδα) ή αν κατακτήσουν το Eurocup.
2. Με ένα τόσο εντατικό πρόγραμμα, οι ομάδες που μπορούν και ρίχνουν αρκετό χρήμα στην αγορά, σίγουρα θα έχουν πλεονέκτημα. Κι αυτό γιατί είναι σε θέση να φτιάξουν ένα ρόστερ με 10 – 11 παίκτες που θα έχουν ενεργό ρόλο στο rotation και μπορεί κάλλιστα την μια βδομάδα να παίζουν μόλις 5 λεπτά και την άλλη 20. Αντίθετα οι μικρομεσαίες ομάδες αναγκαστικά θα στηρίζονται σε 8 – 9 παίκτες συνήθως, με τους μισούς εξ αυτών να παίζουν συνήθως από 25 – 30 λεπτά έκαστος. Και σε βάθος σεζόν είναι λογικό να αρχίσει να βγαίνει η κόπωση, ειδικά μάλιστα από την στιγμή που και στα εγχώρια πρωταθλήματα τους ίσως να μην έχουν την ίδια ευχέρεια να ξεκουράζουν παίκτες.
3. Επίσης κάτι το οποίο θα φανεί στην πορεία βέβαια, είναι το πόσο ανταγωνιστική θα παραμένει σε όλη την διάρκεια της η κανονική περίοδος της διοργάνωσης. Με το προηγούμενο σύστημα, έπρεπε να φτάσουμε συνήθως 3 – 4 αγωνιστικές πριν την λήξη του Top 16 για να δούμε μία ή δύο ομάδες να μένουν εκτός διεκδίκησης της πρόκρισης στα προημιτελικά. Πλέον δεν αποκλείεται ήδη μετά την 24η – 25η περίπου να υπάρχουν τουλάχιστον 4 ή 5 που θα έχουν χάσει σχεδόν κάθε ελπίδα πρόκρισης. Αυτό θα ευνοήσει φυσικά όσους θα παίζουν απέναντι τους τις τελευταίες αγωνιστικές και θα καίγονται για την νίκη.

Βλέπουμε λοιπόν ότι το νέο format της διοργάνωσης δημιουργεί μια ιδιαιτερότητα ίσως : ναι μεν ενισχύει τον ανταγωνισμό, αλλά αυτός είναι ανταγωνισμός μεταξύ 10 – 11 ομάδων και όχι μεταξύ όλων. Σίγουρα οι φίλαθλοι θα βλέπουν περισσότερες μάχες μεταξύ των ισχυρών της Ευρώπης, κάτι το οποίο μόνο θετικό είναι, όμως πολλοί ιδιοκτήτες ομάδων θα ήθελαν να έχουν μια ευκαιρία να παίξουν στην Euroleague ή/και να διακριθούν. Πόσο μάλλον από την στιγμή που αρκετές εξ αυτών έχουν πέσει θύματα της κόντρας Euroleague – FIBA με αποτέλεσμα να έχουν δεχτεί εκβιασμό για να αγωνιστούν στο FIBA Champions League έναντι του Eurocup, διοργάνωση η οποία σαφώς και είναι κατώτερη.

Βέβαια, να σημειώσουμε ότι υπάρχει κι ένα θετικό της νέας αυτής απόπειρας. Λιγότερες ομάδες σημαίνει και περισσότερο μερίδιο από τα κέρδη για την καθεμία, ειδικά μάλιστα από την στιγμή που η Euroleague έχει δεσμευτεί ότι θα τα αυξήσει. Μένει όμως να δούμε αν αυτά θα κατανεμηθούν ομοιόμορφα, ή με αξιοκρατικά κριτήρια έστω, ή αν θα πάνε ως επί το πλείστον στους “μεγάλους”.

Τα πάντα λοιπόν θα φανούν στην πορεία. Ωστόσο μπορούμε ήδη να πούμε ότι οι πρόσφατες αλλαγές έχουν δημιουργήσει μεγάλο περιθώριο για κουβέντα και αναμένεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον το αν και πόσο μπροστά θα οδηγήσουν την Euroleague.