Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός : Να 'χα χίλια μάτια!

Ήταν μια από τις πιο εκπληκτικές σειρές τελικών Α1 που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, ίσως και διαχρονικά. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός προσέφεραν 4 μεγάλα ματς, αντάξια της ιστορίας τους. Δύο τεράστιοι παίκτες, Δημήτρης Διαμαντίδης και Βασίλης Σπανούλης, που ο καθένας άφησε με τον δικό του τρόπο το στίγμα του. Μια σειρά που θα μνημονεύουμε για καιρό.

Γράφει ο Κωνσταντίνος Κοτζιας

Μάλλον λίγοι θα προέβλεπαν τέτοια εξέλιξη πριν την έναρξη των τελικών. Δύο ομάδες που προέρχονταν από μια απογοητευτική σε γενικές γραμμές σεζόν, και έβλεπαν το πρωτάθλημα ως την ευκαιρία να κλείσουν με θετικό τρόπο την χρονιά. Ένας Ολυμπιακός με πολλά σκαμπανεβάσματα στην απόδοση του κι αποκλεισμό από την φάση των 16 της Euroleague μόλις, κι ένας Παναθηναϊκός που προέβη σε αλλαγή προπονητή λίγες μόλις εβδομάδες πριν τα συγκεκριμένα παιχνίδια. Κι όμως, αυτές οι δύο ομάδες παρά τα αγωνιστικά προβλήματα τους διαφήμισαν το σπορ και έδειξαν γιατί ανήκουν δικαιωματικά στην ελίτ της Ευρώπης.

Break με το καλημέρα από τον ΠΑΟ στο ΣΕΦ, που έβαλε από νωρίς “φωτιά” στην σειρά. Με τον Καλάθη να κάνει εκπληκτικό παιχνίδι, οι “πράσινοι” έκαναν το 1-0 παρά την υπερπροσπάθεια του Γιώργου Πρίντεζη, που παρά τον χαμό του πατέρα του ανήμερα του αγώνα, έπαιξε κανονικά και ήταν ο κορυφαίος της ομάδας του. Ο Παναθηναϊκός μάλιστα άγγιξε το 2-0 και στο ΟΑΚΑ. Τότε που ήταν ανώτερος στην μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα και το μεγάλο τρίποντο του Διαμαντίδη δευτερόλεπτα πριν την λήξη έδειχνε ότι θα δώσει σημαντικό προβάδισμα τίτλου στον ΠΑΟ. Ο Βασίλης Σπανούλης όμως ήταν αυτός που είπε την τελευταία κουβέντα και με ένα buzzer – beater τρίποντο ισοφάρισε την σειρά, χαρίζοντας μαζί με τον 3D μια μοναδική παράσταση σε εκείνο το παιχνίδι. Για να φτάσουμε πάλι στο ΣΕΦ, που ενώ όλα έδειχναν ότι οι παίκτες του Αργύρη Πεδουλάκη θα έφευγαν ξανά με το διπλό, οι “ερυθρόλευκοι” είχαν διαφορετική γνώμη και με αντεπίθεση στα τελευταία λεπτά έκαναν την ανατροπή μεταφέροντας πλέον την πίεση στην πλευρά του Παναθηναϊκού.

Ό,τι και να πει πάντως κανείς για αυτά που ζήσαμε στο 4ο παιχνίδι, είναι λίγα. Μοναδικές στιγμές στο ΟΑΚΑ, στην τελευταία – όπως έμελλε – παράσταση του Δημήτρη Διαμαντίδη. 50 λεπτά στα οποία οι αλλαγές των συναισθημάτων διαδέχονταν η μία την άλλη. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός, Δημήτρης Διαμαντίδης και Βασίλης Σπανούλης, αρνούνταν να χάσουν και το πάθος υπερίσχυε της ποιότητας και της κούρασης. Πρώτα ο Ολυμπιακός σπατάλησε την ευκαιρία να πάρει το ματς στην τελευταία φάση της κανονικής περιόδου. Στην συνέχεια η τύχη του χαμογέλασε με το τρίποντο του Μάντζαρη 1 δευτερόλεπτο πριν την λήξη της 1ης παράτασης μετά τις χαμένες βολές του Χάκετ να μας στέλνει εκ νέου σε παράταση. Εκεί όμως μίλησε η κλάση του Kill – Bill. Ο αρχηγός του Ολυμπιακού για δεύτερη φορά σε μια βδομάδα σκόραρε το νικητήριο τρίποντο, προκαλώντας ένα απίστευτο κοντράστ συναισθημάτων. Από την μια οι Πειραιώτες που για πρώτη φορά κατέκτησαν τον τίτλο μέσα στο ΟΑΚΑ και μάλιστα με έναν τρόπο μοναδικό, και από την άλλη μια αρχική παγωμάρα στους “πράσινους”, την οποία όμως γρήγορα αντικατέστησε ένα ανεπανάληπτο standing ovation για τον Δημήτρη Διαμαντίδη.

Το δεδομένο είναι ότι η ιστορία θα γράφει ότι ο Ολυμπιακός αναδείχθηκε πρωταθλητής Ελλάδος 2015 – 2016. Μπορεί συνολικά στα 4 ματς να μην ήταν καλύτερος του ΠΑΟ, όμως όταν "έκαιγε" η μπάλα ήταν αυτός που ήταν πιο αποτελεσματικός, οπότε μάλλον δίκαια κατέκτησε και τον τίτλο. Είχε την ευχέρεια να διαθέτει στο ρόστερ του δύο από τους καλύτερους αθλητές στην Ευρώπη στην θέση τους. Κι αν στα πρώτα 2 ματς ο Πρίντεζης επισκίασε με την απόδοση του τον Σπανούλη, στην συνέχεια ο δεύτερος έδειξε γιατί ήταν και θα είναι από τους μεγαλύτερους clutch παίκτες. Καθοριστικά καλάθια και προσωπική δικαίωση για τον ίδιο η έκβαση της σειράς. Σημαντική και η βοήθεια του Λοτζέσκι που κράτησε το σκοράρισμα όποτε χρειάστηκε, αλλά και των Χάκετ – Χάντερ κατά διαστήματα. Τακτικά μπορεί ο Σφαιρόπουλος να έχασε την μάχη από τον Πεδουλάκη και η ομάδα του πολλές φορές επιθετικά να “έσβηνε”, όμως οι μεγάλες προσωπικότητες που διαθέτει στα χέρια του και η refuse to lose νοοτροπία αποδείχτηκαν σημαντικά στοιχεία. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι πρέπει να παραμελήσουν την μεταγραφική ενίσχυση. Ο Ολυμπιακός χρειάζεται σίγουρα το καλοκαίρι έναν γκαρντ να αποφορτίζει τον Σπανούλη, ένα τεσσάρι να δίνει ανάσες στον Πρίντεζη που φέτος έκανε υπέρβαση, και έναν σέντερ στην θέση του Χάντερ που οδεύει προς Ρεάλ.

Όσον αφορά τον Παναθηναϊκό, θα μπορούσε να νιώθει αδικημένος από την τελική έκβαση της σειράς αφού έχασε 2 παιχνίδια στο τελευταίο δευτερόλεπτο κυριολεκτικά κι άλλο ένα αρκετά οριακά. Όμως με το “αν” δεν γράφεται ιστορία. Ο Αργύρης Πεδουλάκης πάντως κατάφερε να παρουσιάσει ένα αξιόμαχο σύνολο σε αυτή την σειρά. Έβγαλε άσσο από το μανίκι με την εμπιστοσύνη που έδειξε σε Παππά, Χαραλαμπόπουλο και Παπαγιάννη, ενώ η επιλογή του να παίξει σχεδόν αποκλειστικά με Φώτση στο 4 και Γκιστ στο 5, προσέφερε λύσεις. Βέβαια αυτό του γύρισε μπούμερανγκ στα τελευταία λεπτά κάθε αναμέτρησης, αφού λόγω του περιορισμένου rotation οι παίκτες του δεν είχαν ανάσες. Δεδομένου του χρόνου και του ρόστερ που είχε πάντως, άσχημη δουλειά δεν έκανε μάλλον. Εκείνο που προβληματίζει ίσως περισσότερο είναι η επόμενη μέρα. Σίγουρα μια απώλεια πρωταθλήματος όσο να 'ναι πονάει, αλλά τώρα ο ΠΑΟ βρίσκεται σε ένα καθοριστικό σταυροδρόμι για τα επόμενα χρόνια. Με τον Διαμαντίδη να έχει αποσυρθεί εδώ και λίγες ώρες και τον Φώτση να είναι επίσης στην δύση της καριέρας του, είναι η στιγμή που οι “πράσινοι” πρέπει να βάλουν τις βάσεις για το μέλλον. Αυτός που αναμένεται να πάρει τα κλειδιά της ομάδας είναι ο Νικ Καλάθης. Ωστόσο παρά το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του, ο ομογενής γκαρντ σίγουρα δεν είναι Διαμαντίδης και σίγουρα ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος θα πρέπει να προβεί σε συνετές κινήσεις τόσο στον πάγκο της ομάδας όσο και στο μεταγραφικό παζάρι. Ο Παναθηναϊκός έχει τις προοπτικές να επιστρέψει στις 3-4 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης, αρκεί να μην βιαστεί και να τηρήσει ένα πλάνο.

Για το τέλος, προσωπικά θα ήθελα να κάνω μια αναφορά στους δύο μεγάλους αρχηγούς των “αιωνίων”. Αρχικά ένα τεράστιο ευχαριστώ στον “Μήτσο” για όσα προσέφερε αυτή την δεκαπενταετία περίπου. Δεν είναι υπερβολή νομίζω να λεχθεί ότι ήταν ο πιο all – around παίκτης που πάτησε τα ευρωπαϊκά παρκέ τον 21ο αιώνα. Μια μεταγραφή που άλλαξε όλη την σύγχρονη ιστορία του Παναθηναϊκού, ένας παίκτης που έδινε πάντα το κάτι παραπάνω εντός των 4 γραμμών, χαμηλών τόνων και ο ιδανικός συμπαίκτης πιθανότατα. Εκείνο το τρίποντο με την Γαλλία ήταν ίσως το σουτ που σήμανε και την αναγέννηση του ελληνικού μπάσκετ. Όπως μια βαθιά υπόκλιση αξίζει κι ο Βασίλης Σπανούλης. Ο Kill – Bill που τόσα έχει ακούσει από φίλους και εχθρούς, εκείνο όμως που δεν χωράει αμφισβήτηση είναι ότι τόσο clutch αθλητής σαν αυτόν δεν έχει υπάρξει τελευταία και είναι ευλογία για τον αθλητισμό μας. Ίσως ο μόνος που ξέρεις ότι ακόμα κι αν για 37-38 λεπτά είναι κακός, στα κρίσιμα θα είναι πάντα εκεί να σε ξελασπώσει. Κι αν δεν διαβάσατε τις χτεσινές δηλώσεις και των δύο, αξίζει να το κάνετε. Δηλώσεις που δείχνουν τεράστιο ήθος, αλληλοσεβασμό και προάγουν το ευ αγωνίζεσθαι.


*φώτο από sportit.gr