Η εβδομάδα που διανύουμε δε μπήκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για το Δικέφαλο. Η ήττα από τον Παναθηναϊκό ολοκλήρωσε ένα μαρτυρικό εξαήμερο αγώνων, που ξεκίνησε ονειρικά με την κατάκτηση του Κυπέλλου την περασμένη Τρίτη. Έκτοτε, τόσο στο παιχνίδι με τον Πανιώνιο όσο και σε εκείνο της Λεωφόρου, τα σημάδια της πνευματικής κόπωσης και του εφησυχασμού είναι έκδηλα στις τάξεις της Ένωσης.
Γράφει ο Άρης Σταμόπουλος
Γράφει ο Άρης Σταμόπουλος
Κόπωση και φτωχό rotation
Σύμφωνοι. Ο παράγοντας “σωματική καταπόνηση” σε αυτό το διάστημα, με τη σεζόν να φτάνει προς το τέλος της, αποτελεί σοβαρό ζήτημα για τους ποδοσφαιριστές της ομάδας. Τα 3 παιχνίδια σε έξι ημέρες μπορούν να κριθούν ως αδιάψευστο άλλοθι, όμως ξεγύμνωσαν όλα τα αγωνιστικά προβλήματα της ΑΕΚ. Όπως για παράδειγμα, την έλλειψη εναλλακτικών λύσεων από τον πάγκο και το πενιχρό rotation, ειδικά στον επιθετικό τομέα. Δεν είναι τυχαίο πως στα δύο τελευταία παιχνίδια των πλέι-οφς μοναδική διαφοροποίηση στην ενδεκάδα της Ένωσης ήταν ο Μπακάκης στη θέση του, κατά γενική ομολογία, εξαντλημένου από τα συνεχή παιχνίδια Γκάλο.
Αν λάβουμε υπόψη μας και τον τελικό με τον Ολυμπιακό αλλά και το πρώτο ματς των πλέι-οφς στην Τούμπα, καθίσταται σαφές ότι οι 7 στους 11 της βασικής ενδεκάδας είναι οι ίδιοι και στα 4 αυτά παιχνίδια που κλήθηκε να δώσει ο Δικέφαλος. Και αυτό διότι παίκτες όπως οι Μπουονανότε, Τζανετόπουλος και Πεκχαρτ δε χαίρουν της εμπιστοσύνης του Στέλιου Μανωλά. Αν δούμε πιο διεξοδικά την κατάσταση, οι Τζεμπούρ και Αραβίδης είναι οι δύο αναντικατάστατοι στην επιθετική τριάδα, με τις μόνες εναλλαγές γύρω τους να είναι πότε ο Πλατέλας, πότε ο Μπαρμπόσα και πότε ο Βάργκας. Στο κέντρο οι Γιόχανσον και Σιμόες κοντεύουν να… καταπιούν τα πνευμόνια τους, πέρα από τα δεκάδες αγωνιστικά χιλιόμετρα, όντας οι παίκτες με τα περισσότερα λεπτά συμμετοχής, με τον Κορδέρο να χρησιμοποιείται στο τελευταίο παιχνίδι κόντρα στον Παναθηναϊκό περισσότερο από ανάγκη και λιγότερο από επιλογή.
Η κούπα της έσβησε το κίνητρο…
Πέρα από την κόπωση, που όπως αναφέραμε αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα αυτή την περίοδο, στην ΑΕΚ διακρίνεται και ένας πρωτοφανής εφησυχασμός. Μια πνευματική χαλάρωση που υφίσταται (και) λόγω της κατάκτησης του Κυπέλλου στον τελικό με τον Ολυμπιακό. Απόλυτα φυσιολογική, αν θέλετε την άποψη μου. Το να επιστρέφεις μετά από 2 χρόνια περιπλάνησης στις μικρές κατηγορίες, να κατακτάς τη δεύτερη θέση στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος και να διεκδικείς την έξοδο στα προκριματικά του Champions League δε μπορούν να συγκριθούν με την κατάκτηση κάποιου τίτλου. Οι προαναφερθείσες επιτυχίες δε σε συγκινούν, δε σε γεμίζουν ολοκληρωτικά σαν ποδοσφαιριστή και σαν ΠΑΕ. Η νίκη όμως σε έναν τελικό, απέναντι στο συγκεκριμένο αντίπαλο το κάνει και με το παραπάνω.
Στην Ένωση μοιάζουν ακόμη μεθυσμένοι από την κατάκτηση του Κυπέλλου, που παρεμπιπτόντως της δίνει το καλό εισιτήριο για το Europa League, σε περίπτωση που δεν καταφέρει να βγει πρώτη στα πλέι-οφς. Ανεξάρτητα από το αν θα καταταγεί δεύτερη ή τέταρτη, πηγαίνει στον 3ο προκριματικό, με σαφώς πιο αδύναμο αντίπαλο από ότι θα είχε στον 3ο προκριματικό του Champions League, και με καλές πιθανότητες πρόκρισης στους ομίλους του Europa. Πιθανολογώ πως αυτό το σενάριο βρίσκεται στο πίσω μέρος του μυαλού των ανθρώπων της ομάδας.
Ολική καθίζηση και επιτακτική ανάγκη για ανάκαμψη
Με το πέρας της κανονικής διάρκειας του πρωταθλήματος, η εν γένει αγωνιστική εικόνα της ΑΕΚ είναι από μέτρια έως κακή. Με τον ΠΑΟΚ, στην 1η αγωνιστική των πλέι-οφς, έχασε αν και προηγήθηκε, με τη συνολική εικόνα του ματς να σε βεβαιώνει πως ο αγώνας θα χανόταν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Στον τελικό του Κυπέλλου προηγήθηκε 2-0 εκμεταλλευόμενη στο 100% τις φάσεις που δημιούργησε, απέναντι σε έναν υποτονικό αντίπαλο. Στο ΟΑΚΑ με τον Πανιώνιο θα έπρεπε να βρίσκεται πίσω στο σκορ στο ημίχρονο, αν οι κυανέρυθροι ήταν πιο ψύχραιμοι στην τελική προσπάθεια. Με τον Παναθηναϊκό βρέθηκαν πίσω στο σκορ με 2-0 από το 31’ και δεν υπήρξε αντίδραση.
Κοινός παρονομαστής όλων αυτών των παιχνιδιών; Η ΑΕΚ ήταν ως επί το πλείστο χειρότερη από τον αντίπαλο της. Δημιούργησε λιγότερες καθαρές ευκαιρίες και παρότι τρέχει περισσότερο ως ομάδα, χωλαίνει στη δημιουργία και το γκολ. Αυτά τα βρίσκει κυρίως λόγω του ατομικού ταλέντου μεμονωμένων παικτών της όχι βάσει κάποιου ποδοσφαιρικού πλάνου. Η αγωνιστική καθίζηση επιβεβαιώθηκε κόντρα στον Παναθηναϊκό, αλλά με τον Πανιώνιο στο ΟΑΚΑ είχαν φανεί τα πρώτα σημάδια. Όταν για 50 και βάλε λεπτά η ΑΕΚ έμοιαζε με ομάδα χωρίς ξεκάθαρο σχέδιο και ήρθε το γκολ του Μάνταλου να επαναφέρει τις ισορροπίες.
Φαίνεται πως η ανάγκη για αγωνιστική ανάκαμψη μοιάζει κάτι παραπάνω από επιτακτική, καθώς ακολουθούν 3 πολύ δυνατά παιχνίδια, αρχής γενομένης με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ την Πέμπτη. Εκεί η ΑΕΚ θα πρέπει να κυνηγήσει μέχρι τέλους τη νίκη και την έξοδο στα προκριματικά της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης. Γιατί οι μεγάλες ομάδες, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται οι κιτρινόμαυροι, οφείλουν πρωτίστως στους εαυτούς τους να έχουν μεγάλες φιλοδοξίες και να μην επαναπαύονται στις πρόσκαιρες επιτυχίες.
Σύμφωνοι. Ο παράγοντας “σωματική καταπόνηση” σε αυτό το διάστημα, με τη σεζόν να φτάνει προς το τέλος της, αποτελεί σοβαρό ζήτημα για τους ποδοσφαιριστές της ομάδας. Τα 3 παιχνίδια σε έξι ημέρες μπορούν να κριθούν ως αδιάψευστο άλλοθι, όμως ξεγύμνωσαν όλα τα αγωνιστικά προβλήματα της ΑΕΚ. Όπως για παράδειγμα, την έλλειψη εναλλακτικών λύσεων από τον πάγκο και το πενιχρό rotation, ειδικά στον επιθετικό τομέα. Δεν είναι τυχαίο πως στα δύο τελευταία παιχνίδια των πλέι-οφς μοναδική διαφοροποίηση στην ενδεκάδα της Ένωσης ήταν ο Μπακάκης στη θέση του, κατά γενική ομολογία, εξαντλημένου από τα συνεχή παιχνίδια Γκάλο.
Αν λάβουμε υπόψη μας και τον τελικό με τον Ολυμπιακό αλλά και το πρώτο ματς των πλέι-οφς στην Τούμπα, καθίσταται σαφές ότι οι 7 στους 11 της βασικής ενδεκάδας είναι οι ίδιοι και στα 4 αυτά παιχνίδια που κλήθηκε να δώσει ο Δικέφαλος. Και αυτό διότι παίκτες όπως οι Μπουονανότε, Τζανετόπουλος και Πεκχαρτ δε χαίρουν της εμπιστοσύνης του Στέλιου Μανωλά. Αν δούμε πιο διεξοδικά την κατάσταση, οι Τζεμπούρ και Αραβίδης είναι οι δύο αναντικατάστατοι στην επιθετική τριάδα, με τις μόνες εναλλαγές γύρω τους να είναι πότε ο Πλατέλας, πότε ο Μπαρμπόσα και πότε ο Βάργκας. Στο κέντρο οι Γιόχανσον και Σιμόες κοντεύουν να… καταπιούν τα πνευμόνια τους, πέρα από τα δεκάδες αγωνιστικά χιλιόμετρα, όντας οι παίκτες με τα περισσότερα λεπτά συμμετοχής, με τον Κορδέρο να χρησιμοποιείται στο τελευταίο παιχνίδι κόντρα στον Παναθηναϊκό περισσότερο από ανάγκη και λιγότερο από επιλογή.
Η κούπα της έσβησε το κίνητρο…
Πέρα από την κόπωση, που όπως αναφέραμε αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα αυτή την περίοδο, στην ΑΕΚ διακρίνεται και ένας πρωτοφανής εφησυχασμός. Μια πνευματική χαλάρωση που υφίσταται (και) λόγω της κατάκτησης του Κυπέλλου στον τελικό με τον Ολυμπιακό. Απόλυτα φυσιολογική, αν θέλετε την άποψη μου. Το να επιστρέφεις μετά από 2 χρόνια περιπλάνησης στις μικρές κατηγορίες, να κατακτάς τη δεύτερη θέση στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος και να διεκδικείς την έξοδο στα προκριματικά του Champions League δε μπορούν να συγκριθούν με την κατάκτηση κάποιου τίτλου. Οι προαναφερθείσες επιτυχίες δε σε συγκινούν, δε σε γεμίζουν ολοκληρωτικά σαν ποδοσφαιριστή και σαν ΠΑΕ. Η νίκη όμως σε έναν τελικό, απέναντι στο συγκεκριμένο αντίπαλο το κάνει και με το παραπάνω.
Στην Ένωση μοιάζουν ακόμη μεθυσμένοι από την κατάκτηση του Κυπέλλου, που παρεμπιπτόντως της δίνει το καλό εισιτήριο για το Europa League, σε περίπτωση που δεν καταφέρει να βγει πρώτη στα πλέι-οφς. Ανεξάρτητα από το αν θα καταταγεί δεύτερη ή τέταρτη, πηγαίνει στον 3ο προκριματικό, με σαφώς πιο αδύναμο αντίπαλο από ότι θα είχε στον 3ο προκριματικό του Champions League, και με καλές πιθανότητες πρόκρισης στους ομίλους του Europa. Πιθανολογώ πως αυτό το σενάριο βρίσκεται στο πίσω μέρος του μυαλού των ανθρώπων της ομάδας.
Ολική καθίζηση και επιτακτική ανάγκη για ανάκαμψη
Με το πέρας της κανονικής διάρκειας του πρωταθλήματος, η εν γένει αγωνιστική εικόνα της ΑΕΚ είναι από μέτρια έως κακή. Με τον ΠΑΟΚ, στην 1η αγωνιστική των πλέι-οφς, έχασε αν και προηγήθηκε, με τη συνολική εικόνα του ματς να σε βεβαιώνει πως ο αγώνας θα χανόταν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Στον τελικό του Κυπέλλου προηγήθηκε 2-0 εκμεταλλευόμενη στο 100% τις φάσεις που δημιούργησε, απέναντι σε έναν υποτονικό αντίπαλο. Στο ΟΑΚΑ με τον Πανιώνιο θα έπρεπε να βρίσκεται πίσω στο σκορ στο ημίχρονο, αν οι κυανέρυθροι ήταν πιο ψύχραιμοι στην τελική προσπάθεια. Με τον Παναθηναϊκό βρέθηκαν πίσω στο σκορ με 2-0 από το 31’ και δεν υπήρξε αντίδραση.
Κοινός παρονομαστής όλων αυτών των παιχνιδιών; Η ΑΕΚ ήταν ως επί το πλείστο χειρότερη από τον αντίπαλο της. Δημιούργησε λιγότερες καθαρές ευκαιρίες και παρότι τρέχει περισσότερο ως ομάδα, χωλαίνει στη δημιουργία και το γκολ. Αυτά τα βρίσκει κυρίως λόγω του ατομικού ταλέντου μεμονωμένων παικτών της όχι βάσει κάποιου ποδοσφαιρικού πλάνου. Η αγωνιστική καθίζηση επιβεβαιώθηκε κόντρα στον Παναθηναϊκό, αλλά με τον Πανιώνιο στο ΟΑΚΑ είχαν φανεί τα πρώτα σημάδια. Όταν για 50 και βάλε λεπτά η ΑΕΚ έμοιαζε με ομάδα χωρίς ξεκάθαρο σχέδιο και ήρθε το γκολ του Μάνταλου να επαναφέρει τις ισορροπίες.
Φαίνεται πως η ανάγκη για αγωνιστική ανάκαμψη μοιάζει κάτι παραπάνω από επιτακτική, καθώς ακολουθούν 3 πολύ δυνατά παιχνίδια, αρχής γενομένης με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ την Πέμπτη. Εκεί η ΑΕΚ θα πρέπει να κυνηγήσει μέχρι τέλους τη νίκη και την έξοδο στα προκριματικά της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης. Γιατί οι μεγάλες ομάδες, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται οι κιτρινόμαυροι, οφείλουν πρωτίστως στους εαυτούς τους να έχουν μεγάλες φιλοδοξίες και να μην επαναπαύονται στις πρόσκαιρες επιτυχίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου