Γράφει ο Άρης Σταμόπουλος
Δίχως αμφιβολία, ο νεαρός φόργουορντ των Σπερς έχει καταφέρει σχεδόν να επισκιάσει ακόμα και τα «θρυλικά» επιτεύγματα του αγέραστου Τιμ Ντάνκαν στους φετινούς τελικούς. Μπορεί στα πρώτα δύο παιχνίδια η απόδοσή του να κυμάνθηκε σε μέτρια ως κακά επίπεδα, βάσει δυνατοτήτων, όμως φαίνεται πως φύλαγε απαντήσεις για τα κρίσιμα. Και στα κρίσιμα δήλωσε εκκωφαντικά παρόν, θυμίζοντας ξανά τον παίκτη που λάτρεψε ο κόσμος στους περσινούς τελικούς.
Παρά το γεγονός ότι βρίσκεται μόλις στην 3η χρονιά του στο ΝΒΑ, έχει καταφέρει να βρεθεί για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στους τελικούς. Πέρυσι, μολονότι είχε το ταλέντο και το τσαγανό υστερούσε εξαιρετικά σε εμπειρία και ποιότητα. Φέτος, μέσα σε 365 μέρες, βλέπουμε έναν ολοκληρωμένο παίκτη που ξέρει τι ζητάει μέσα στο γήπεδο, που δεν υπερεκτιμά τον εαυτό του και που δεν παίρνει τραβηγμένες προσπάθειες. Βλέπουμε ένα μεστό μπασκετμπολίστα και έναν ανερχόμενο σταρ του κορυφαίου πρωταθλήματος μπάσκετ του πλανήτη.
Μπορεί στη regular season να μην έβγαλε μάτια με την απόδοσή του. Μπορεί πολλοί να πίστεψαν ότι οι εμφανίσεις του στους τελικούς του 2013 να ήταν μάλλον ένα πυροτέχνημα, δημιούργημα του ενθουσιασμού που έβγαλε ένα 21χρονο «παιδαρέλι». Η φετινή post season ήρθε για να διαψεύσει τους πάντες. Ακόμη και τον ίδιο του τον εαυτό. Σε όλα τα παιχνίδια που το Σαν Αντόνιο χρειαζόταν λύσεις βγήκε μπροστά. Δεν κρύφτηκε ποτέ πίσω από τους Ντάνκαν, Τζινόμπιλι και Πάρκερ. Αντιθέτως, στάθηκε δίπλα τους σαν ισάξιος, κάποιες φορές ακόμη και σαν ανώτερος αυτών (βλασφημία το ξέρω αλλά το έκανε).
Στα φετινά play-offs αποδεικνύεται πως έχει γίνει από τα πρώτα βιολιά της ομάδας του και σε επίθεση και σε άμυνα, με την απόδοσή του να αποτελεί βαρόμετρο για την ομάδα του Τέξας. Τα τεράστια άκρα του και τα εκπληκτικά αλτικά και αθλητικά του προσόντα τον κάνουν να κυριαρχεί και στα δύο άκρα του γηπέδου. Ο ίδιος έχει κατορθώσει να κοντρολάρει τα προσόντα του στο μέγιστο βαθμό. Πράγμα που πιστώνεται στη σοβαρή και σκληρή δουλειά που έχει κάνει υπό τις οδηγίες ενός μύθου των πάγκων, όπως είναι ο Gregg Popovic.
Με τον Leonard στη μέρα του, οι Σπερς φαντάζει αδύνατο να ηττηθούν. Στο χθεσινό παιχνίδι τελείωσε τον αγώνα με 20 πόντους, 14 ριμπάουντ, 3 ασσίστ, 3 κλεψίματα, 3 κοψίματα και μόλις 1 λάθος σε 39 λεπτά(περισσότερα από κάθε άλλον παίκτη της ομάδας του στο γήπεδο). Στον προηγούμενο αγώνα, στο πρώτο break των Σπερς στο Μαϊάμι, έκανε ρεκόρ καριέρας στα play-offs με 29 πόντους και 77% στα σουτ εντός παιδιάς! Πέρα των πόντων και των ποσοστών ευστοχίας, έχει γίνει ένας πλήρης παίκτης που… επιβάλλει το νόμο του στους αιθέρες και που έχει αποκτήσει απίστευτο πλουραλισμό κινήσεων στο ρεπερτόριό του. Με άλλα λόγια, έχει καταφέρει να πείσει και τον πλέον δύσπιστο πως πρόκειται για αθλητή με τεράστια αξία.
Κατ εμέ, το Σαν Αντόνιο κατακτά, λογικά, αυτό το πρωτάθλημα λόγω της εξαιρετικής ομαδικής συνεργασίας που είχε καθ όλη τη χρονιά. Σίγουρα ο Ντάνκαν θα άξιζε να βγει ΜVP μόνο και μόνο για την προσφορά του και για τα ρεκόρ που έσπασε (1ος σε double-double και σε λεπτά συμμετοχής στα play-offs στην ιστορία του ΝΒΑ). Και ο Πάρκερ και ο Τζινόμπιλι μπορεί να αξίζουν να πάρουν το βραβείο. Ίσως και ο αφανής ήρωας, ο ακούραστος εργάτης αυτής της σπουδαίας ομάδας, ο Μπόρις Ντιαό, να πουν πολλοί πως έχει κάποιες πιθανότητες (εντάξει υπερβολή το τελευταίο αλλά και με τη δική του συμβολή οι Σπερς γίνονται πρωταθλητές). Όμως ο Leonard ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες στο γάλα.
Έκανε την προσωπική του έκρηξη στο κατάλληλο σημείο της χρονιάς. Αποδείχθηκε καταλυτικός στα περισσότερα παιχνίδια της ομάδας του. Όχι τόσο στο σκοράρισμα αλλά στην άμυνα, στις κατοχές, στις σωστές αποφάσεις. Είναι ο παίκτης με τα λιγότερα λάθη στην postseason. Η λογική λέει ότι στο Σαν Αντόνιο, το Σάββατο ή τη Δευτέρα, το πρωτάθλημα θα τελειώσει. Οποιαδήποτε άλλη επιλογή πλην του Leonard για MVP δε θα είναι άδικη, αλλά σίγουρα θα είναι λανθασμένη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου