Γράφει ο Άρης Σταμόπουλος
Το παρήγορο για την Ατλέτικο είναι πως τυγχάνει να μην είναι η πρώτη φιναλίστ που φεύγει με σκυμμένο το κεφάλι από την Ελλάδα εναντίον του Ολυμπιακού. Βαλένθια, Λεβερκούζεν και Μονακό είχαν… δείξει το δρόμο στους Ισπανούς. Κι αν «νυχτερίδες» και «πρίγκιπες» έπεσαν μαχόμενοι με 1-0 αμφότεροι, τι να πουν και οι «ασπιρίνες», οι οποίες υπέπεσαν στην πιο ευρεία ήττα φιναλίστ στην ιστορία του Champions League, χάνοντας με 6-2! Μοναδική φιναλίστ που κατάφερε να δραπετεύσει με το διπλό ήταν η Γιουβέντους τη σεζόν 2003-2004, με δύο γκολ του μεγάλου Πάβελ Νέντβεντ.
Οι ερυθρόλευκοι έχουν αρχίζει να χτίζουν σημαντική παράδοση απέναντι τις ομάδες που την προηγούμενη χρονιά βρίσκονταν στον τελικό. Οι «ροχιμπλάνκος» δεν αποτέλεσαν εξαίρεση και υποτάχθηκαν στους πρωταθλητές Ελλάδος. Επ’ουδενί, οι πειραιώτες, δεν ήταν καλύτεροι από την Ατλέτικο μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Αντίθετα υστέρησαν σημαντικά , και δικαιολογημένα, στους περισσότερους τομείς του παιχνιδιού. Σε μεγάλο βαθμό θα πρέπει να αισθάνονται τυχεροί για την έκβαση της αναμέτρησης. Εκτελώντας με μπασκετική ακρίβεια(!), κατάφεραν να σκοράρουν στις δύο και μοναδικές φάσεις που τους παρουσιάστηκαν, φέρνοντας από νωρίς την Ατλέτικο σε δυσχερή θέση.
Μπορεί να του «έκατσαν» οι φάσεις, εντούτοις, αυτό που έδωσε στον Ολυμπιακό τη νίκη ήταν το πλάνο, το καλό διάβασμα και η τακτική, από πλευράς Μίτσελ. Το τρίγωνο στο κέντρο με Μανιάτη, Κασάμι και Μιλιβόγιεβιτς έκλεισε καλά τους χώρους, πρέσαρε δυνατά τους χαφ των Ισπανών, μη δίνοντας τη δυνατότητα ανάπτυξης από τον άξονα. Ο Τσόρι ήταν ο οργανωτής της ομάδας, με σαφή εντολή να πιέζει τον Γκάμπι στην πρώτη πάσα. Μποτία και Αμπιντάλ δεν έχαναν τη θέση τους, δείχνοντας πως μπορούν μαζί να συνθέσουν ένα δυνατό και αξιόπιστο αμυντικό δίδυμο.
Ο Μίτσελ γνώριζε πως για να νικήσεις μια ομάδα σαν την Ατλέτικο θα πρέπει να τη βγάλεις εκτός ρυθμού. Να την αποπροσανατολίσεις. Να την κάνεις να κάνει αυτό που δεν της αρέσει. Της έδωσε τη μπάλα, προκαλώντας την να φτιάξει εκείνη το παιχνίδι. Για μια ομάδα που είτε εντός, είτε εκτός έδρας έχει μάθει να δίνει μπάλα και χώρο στον αντίπαλο αυτό είναι αφύσικο. Μοιραία η Ατλέτικο με τη μπάλα στα πόδια δε μπορούσε να προσπεράσει τη διπλή ζώνη άμυνας που έστησε ο Μίτσελ. Όταν στην Ισπανία είναι η ομάδα με το χαμηλότερο ποσοστό κατοχής και δίνει κατοχή μπάλας ακόμα και στις υποδεέστερες ομάδες, τότε είναι δύσκολο να πράξει διαφορετικά στα ευρωπαϊκά της παιχνίδια.
Οι παίκτες του Ολυμπιακού έπεφταν στις προσωπικές μονομαχίες σα να μην υπήρχε αύριο! Με ένταση, με δύναμη, με πάθος. Όταν δέχτηκαν το 2-1 από τον Μάντουκιτς ήξεραν πώς να αντιδράσουν. Όπως ήξεραν και πώς να φερθούν όταν ο Γκριεζμάν έκανε το 3-2 στο 87ο λεπτό της αναμέτρησης. Δε φοβήθηκαν ποτέ, κοίταξαν τη μεγάλη τους αντίπαλο στα μάτια και πήραν μια πολύ σημαντική νίκη. Δε θα πω δίκαιη. Το ποδόσφαιρο έχει αποδείξει πως δεν είναι δίκαιο άθλημα. Ήταν μια νίκη που μεγαλώνει ακόμη περισσότερο το πρεστίζ και τη δυναμική της ομάδας. Ίσως και μεγαλύτερη από εκείνη του περασμένου Φλεβάρη απέναντι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Η ουσία είναι ότι ο Ολυμπιακός κατάφερε αυτό που σε τρεις συνεχόμενες πρεμιέρες Champions League, εντός έδρας, είχε αποτύχει να κάνει. Να ξεκινήσει, δηλαδή, με το δεξί τις ευρωπαϊκές του υποχρεώσεις. Έχει πάρει βραχεία κεφαλή, όσον αφορά το κομμάτι πρόκριση, φιλοδοξώντας την 1η του Οκτώβρη να φύγει από το Μάλμε με ένα τρίποντο που θα του ανοίξει διάπλατα το δρόμο για την υπέρβαση. Δεν έχει πετύχει τίποτα ακόμα. Όμως, από σήμερα, ορίζει εκείνος τη μοίρα του.
Υ.Γ: Το καλοκαίρι ακούστηκαν διθυραμβικά σχόλια για τις μεταγραφές των Κασάμι, Αφελάι, Αμπιντάλ κλπ. Η μεγαλύτερη επένδυση που έκαναν για φέτος οι ευρθρόλευκοι ακούει στο όνομα Αρτούρ Μαζουάκου. Αν και μόλις 20 χρονών ( το Νοέμβριο κλείνει τα 21) έχει καταφέρει να γίνει σημείο αναφοράς στον φετινό Ολυμπιακό. Στην πρώτη πραγματικά μεγάλη πρόκληση της καριέρας του. Δυνατός, θρασύς, ταλαντούχος. Από την εποχή του Γεωργάτου έχει να δει ο Ολυμπιακός τέτοιο αριστερό μπακ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου