Γράφει ο Λευτέρης Ζαφειρόπουλος
Δεν είναι όμως η Αμερική η χώρα που μιλάει όλος ο μπασκετικός πλανήτης,αλλά η Σερβία. Μία ομάδα που θεωρούνταν τελειωμένη στον όμιλο κατακτώντας την τέταρτη θέση χωρίς να έχει δείξει κάτι ουσιώδες. Μπορούμε να θεωρήσουμε πως το σύνολο του Τζόρτζεβιτς έδειξε ένα πρόσωπο που δεν περιμέναμε στον γύρο των 16 και έπειτα. Με εξαίρεση τον Ραντούλιτσα και τον Τεόντοσιτς, και Κρίσιτς κανένας άλλος δεν έχει χτίσει ένα μεγάλο όνομα στην Ευρώπη, ή Αμερική έτσι ώστε οι Σέρβοι να αποτελούν ένα φόβητρο όπως οι Ισπανοί. Αυτή η ομάδα όμως εκμεταλλεύτηκε την μεγάλη φυσική της δύναμη και τις καλές εμφανίσεις του Μίλος, και έφτασε ένα βήμα πριν την κορυφή απέναντι σε μια Αμερική που δεν κατέβηκε με πρωτοκλασάτα ονόματα πέραν του Ρόουζ. Είδαμε μια Αμερική που βασίστηκε στο ''physical game'' και στην τεράστια ευστοχία που έχουν πίσω από τα 6,75,χωρίς όμως να υπάρχει η παρουσία κάποιου μεγάλου σταρ που θα πάρει όλες τις επιθέσεις. Ούτε η αμυντική αδυναμία του Χάρντεν δεν φάνηκε μπροστά στο επιθετικό τους κρεσέντο. Μία ομάδα με ανερχόμενα αστέρια στις θέσεις της περιφέρειας όπου ακόμα και ο δωδέκατος παίχτης έκανε την διαφορά όταν έμπαινε μέσα. Ίσως οι Αμερικάνοι κατάλαβαν πως μετά την αποτυχία του 2006,τα μεγάλα ονόματα δε μπορούν να λειτουργήσουν μαζί για χάρη της χώρας τους. Οι Γάλλοι δεν θα μπορούσαν να λείπουν από αυτήν την λίστα,καθώς ο απών Τόνι Πάρκερ δεν τους εμπόδισε από το να κατακτήσουν το χάλκινο μετάλλιο,και να χάσουν στα σημεία την πρόκριση στον τελικό. Η δική μας χώρα δε θα μπορούσε άλλωστε να λείπει από αυτήν την λίστα. Για πρώτη φορά χωρίς μεγάλα ονόματα όπως Σπανούλης, Διαμαντίδης, Παπαλουκάς και με μέσο όρο ηλικίας πολύ χαμηλότερο από τα προηγούμενα χρόνια, προσέφεραν πλούσιο θέαμα,αλλά έπεσαν θύματα της εκπληκτικής Σερβίας.
Στην αντίπερα όχθη,όλοι θεωρούσαμε πως οι Ισπανοί ήταν αδιαμφισβήτητο φαβορί για την πρόκριση στον τελικό,και με τις χαλαρές εμφανίσεις των Αμερικάνων στην αρχή,πολλοί την έχρισαν ως και φαβορί για την κατάκτηση,μιας και ήταν γηπεδούχος. Όλα τα μεγάλα ονόματα είχαν κατέβει για χάρη των πρωταθλητών του 2006 με μηδενικές απουσίες. Μια δωδεκάδα που θα ζήλευε και προπονητής του NBA με πληρότητα σε κάθε θέση. Μια δωδεκάδα όμως που δε κατάφερε να πάει παραπέρα από τον γύρο των 8. Η φιλοσοφία των προπονητών στο μπάσκετ είναι η δημιουργία χημείας μεταξύ των παιχτών,κάτι που απέτυχε ο τεχνικός των προαναφερθέντων. Είναι ένα γεγονός που παρατηρήσαμε και στην Ευρωλίγκα τα τέσσερα τελευταία χρόνια όπου ομάδα χωρίς το πλούσιο ρόστερ να πηγαίνει κόντρα στα προγνωστικά και να κατακτάει την κορυφή,έχοντας απέναντι της Τσσκα ή Ρεαλ ή Μπαρτσελόνα που δαπανούν τα τριπλάσια από τις πρωταθλήτριες ομάδες. Οι Ισπανοί με τον εγωισμό τους κατάφεραν να υποτιμήσουν τους Γάλλους αφού τους είχαν ήδη συντρίψει στον πρώτο γύρο,αλλά ο Νικολά Μπατούμ και η παρέα του είχαν μια διαφορετική άποψη. Εξάλλου ποια ομάδα νίκησε αγώνα με 22 λιγότερα ριμπάουντ? Από αυτό το στοιχείο φαίνεται το πόσο χαλαρά μπήκαν οι γηπεδούχοι κάτι που το πλήρωσαν με το γιουχάρισμα των οπαδών απέναντι στον Πρόεδρο της ισπανικής ομοσπονδίας.
Όπως ακόμα παρατηρούμε τα λεφτά δεν φέρνουν την μπασκετική επιτυχία ακόμα. Τι και αν μιλάμε για συλλόγους ή εθνικές η νίκη πηγαίνει σε αυτόν που το θέλει περισσότερο και όχι αυτόν που θέλει τα περισσότερα. Ελπίζουμε πως αυτοί οι παίχτες που είχαμε την χαρά να δούμε αυτόν τον Σεπτέμβρη να είναι τα επόμενα μεγάλα ονόματα που θα παρακολουθήσουμε στο επόμενο μουντομπάσκετ.
Δεν είναι όμως η Αμερική η χώρα που μιλάει όλος ο μπασκετικός πλανήτης,αλλά η Σερβία. Μία ομάδα που θεωρούνταν τελειωμένη στον όμιλο κατακτώντας την τέταρτη θέση χωρίς να έχει δείξει κάτι ουσιώδες. Μπορούμε να θεωρήσουμε πως το σύνολο του Τζόρτζεβιτς έδειξε ένα πρόσωπο που δεν περιμέναμε στον γύρο των 16 και έπειτα. Με εξαίρεση τον Ραντούλιτσα και τον Τεόντοσιτς, και Κρίσιτς κανένας άλλος δεν έχει χτίσει ένα μεγάλο όνομα στην Ευρώπη, ή Αμερική έτσι ώστε οι Σέρβοι να αποτελούν ένα φόβητρο όπως οι Ισπανοί. Αυτή η ομάδα όμως εκμεταλλεύτηκε την μεγάλη φυσική της δύναμη και τις καλές εμφανίσεις του Μίλος, και έφτασε ένα βήμα πριν την κορυφή απέναντι σε μια Αμερική που δεν κατέβηκε με πρωτοκλασάτα ονόματα πέραν του Ρόουζ. Είδαμε μια Αμερική που βασίστηκε στο ''physical game'' και στην τεράστια ευστοχία που έχουν πίσω από τα 6,75,χωρίς όμως να υπάρχει η παρουσία κάποιου μεγάλου σταρ που θα πάρει όλες τις επιθέσεις. Ούτε η αμυντική αδυναμία του Χάρντεν δεν φάνηκε μπροστά στο επιθετικό τους κρεσέντο. Μία ομάδα με ανερχόμενα αστέρια στις θέσεις της περιφέρειας όπου ακόμα και ο δωδέκατος παίχτης έκανε την διαφορά όταν έμπαινε μέσα. Ίσως οι Αμερικάνοι κατάλαβαν πως μετά την αποτυχία του 2006,τα μεγάλα ονόματα δε μπορούν να λειτουργήσουν μαζί για χάρη της χώρας τους. Οι Γάλλοι δεν θα μπορούσαν να λείπουν από αυτήν την λίστα,καθώς ο απών Τόνι Πάρκερ δεν τους εμπόδισε από το να κατακτήσουν το χάλκινο μετάλλιο,και να χάσουν στα σημεία την πρόκριση στον τελικό. Η δική μας χώρα δε θα μπορούσε άλλωστε να λείπει από αυτήν την λίστα. Για πρώτη φορά χωρίς μεγάλα ονόματα όπως Σπανούλης, Διαμαντίδης, Παπαλουκάς και με μέσο όρο ηλικίας πολύ χαμηλότερο από τα προηγούμενα χρόνια, προσέφεραν πλούσιο θέαμα,αλλά έπεσαν θύματα της εκπληκτικής Σερβίας.
Στην αντίπερα όχθη,όλοι θεωρούσαμε πως οι Ισπανοί ήταν αδιαμφισβήτητο φαβορί για την πρόκριση στον τελικό,και με τις χαλαρές εμφανίσεις των Αμερικάνων στην αρχή,πολλοί την έχρισαν ως και φαβορί για την κατάκτηση,μιας και ήταν γηπεδούχος. Όλα τα μεγάλα ονόματα είχαν κατέβει για χάρη των πρωταθλητών του 2006 με μηδενικές απουσίες. Μια δωδεκάδα που θα ζήλευε και προπονητής του NBA με πληρότητα σε κάθε θέση. Μια δωδεκάδα όμως που δε κατάφερε να πάει παραπέρα από τον γύρο των 8. Η φιλοσοφία των προπονητών στο μπάσκετ είναι η δημιουργία χημείας μεταξύ των παιχτών,κάτι που απέτυχε ο τεχνικός των προαναφερθέντων. Είναι ένα γεγονός που παρατηρήσαμε και στην Ευρωλίγκα τα τέσσερα τελευταία χρόνια όπου ομάδα χωρίς το πλούσιο ρόστερ να πηγαίνει κόντρα στα προγνωστικά και να κατακτάει την κορυφή,έχοντας απέναντι της Τσσκα ή Ρεαλ ή Μπαρτσελόνα που δαπανούν τα τριπλάσια από τις πρωταθλήτριες ομάδες. Οι Ισπανοί με τον εγωισμό τους κατάφεραν να υποτιμήσουν τους Γάλλους αφού τους είχαν ήδη συντρίψει στον πρώτο γύρο,αλλά ο Νικολά Μπατούμ και η παρέα του είχαν μια διαφορετική άποψη. Εξάλλου ποια ομάδα νίκησε αγώνα με 22 λιγότερα ριμπάουντ? Από αυτό το στοιχείο φαίνεται το πόσο χαλαρά μπήκαν οι γηπεδούχοι κάτι που το πλήρωσαν με το γιουχάρισμα των οπαδών απέναντι στον Πρόεδρο της ισπανικής ομοσπονδίας.
Όπως ακόμα παρατηρούμε τα λεφτά δεν φέρνουν την μπασκετική επιτυχία ακόμα. Τι και αν μιλάμε για συλλόγους ή εθνικές η νίκη πηγαίνει σε αυτόν που το θέλει περισσότερο και όχι αυτόν που θέλει τα περισσότερα. Ελπίζουμε πως αυτοί οι παίχτες που είχαμε την χαρά να δούμε αυτόν τον Σεπτέμβρη να είναι τα επόμενα μεγάλα ονόματα που θα παρακολουθήσουμε στο επόμενο μουντομπάσκετ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου