Τίποτα στην ζωή δεν είναι αυτονόητο

Κάθε χρόνο στους τελικούς περνάνε οι οργανωμένες ομάδες- φυσικά και βάζω τις «εκπλήξεις» της κάθε χρόνιας. Αυτές που ξέρουν να δομούν το ρόστερ τους και να το διαχειρίζονται. Αυτές που δεν κοιτούν τις φανφάρες αλλά κάνουν μεταγραφές ουσίας. Διότι χωρίς οργάνωση δεν πας πουθενά…

Γράφει η Δώρα Βελέντζα


Είχα πει κάποτε σε φίλο μου πως το Ισπανικό πρωτάθλημα είναι έτη φωτός μπροστά σε θέματα οργάνωσης. Εκείνος προσπάθησε να με διαψεύσει δίνοντας μου ως παράδειγμα το Αγγλικό. Ναι η Πρέμιερ Λιγκ είναι το καλύτερο πρωτάθλημα στον κόσμο. Αλλά όχι και το οργανωτικό. Οι άπειρες άδειες εργασίας που δεν γίνονται κάθε χρόνο αποδέκτες το αποδεικνύουν. Όπου και να ψάξετε σε όλη την Ευρώπη θα βρείτε και έναν δανεικό από ομάδα της Πρέμιερ Λιγκ. Το Βέλγιο και η Ολλανδία έχουν την τιμητική τους. Όπως και η Ισπανία. Ο λόγος απλός. Οι τρεις αυτές χώρες δίνουν σε πολύ σύντομο χρόνο την υπηκοότητα τους σε ξένους παίκτες. Αν θυμάμαι καλά από το Football Manager οι Ισπανοί δίνουν υπηκοότητα σε 5 χρόνια. Θα πει κάποιος : «πως γίνεται να είναι οργανωτικοί αφού δίνουν υπηκοότητα με την σέσκουλα;». Αυτό είναι ένα πολύ ενδιαφέρον ερώτημα που θα απαντηθεί αμέσως. Για να αποφύγουν αυτόν τον πανζουρλισμό παικτών έχουν βάλει περιορισμούς. Καμία ομάδα δεν δηλώνει παραπάνω από 25 παίκτες όταν δηλώνει το ρόστερ της στην αρχή της χρονιάς. Ναι στο κύπελλο μπορεί να παίξουν όσοι θέλουν αλλά στο πρωτάθλημα παίζουν μόνο όσοι έχουν δηλωθεί. Για θυμηθείτε ισχύει και στην Αγγλία αυτό; Όχι βέβαια.

Φυσικά ούτε τα υπόλοιπα πρωταθλήματα δεν μπορούν να φτάσουν το ισπανικό. Όποτε για τους αντιφρονούντες θα πω ο προχθεσινός αποκλεισμός της «Μεγάλης Κυρίας» ήταν απόλυτα λογικός και αναμενόμενος. Μπορεί η Μπενφίκα να μην είναι πλήρως οργανωτική σε όλα τα θέματα. Είναι όμως στο πιο ουσιώδη. Κάθε χρόνο κάνει τις μεταγραφές που πρέπει συμφώνα με τις ανάγκες. Θα έχετε παρατηρήσει πως κάθε χρόνο 3-4 είναι οι μεταγραφές που καλύπτουν τις ανάγκες της. Οι υπόλοιπες είναι απλά επένδυση. Από την άλλη η Γιουβέντους έχει υπερφορτώσει το ρόστερ της. Για κάθε θέση έχει 2-3 παίκτες. Καθόλου κακό δεν είναι αυτό. Είναι πολύ κάλο όταν ειδικά εξασκείς το σπορ του ροτέισον. Αν είσαι σαν τον Κόντε που το έχει ξεχάσει τότε είναι πολύ κακό. Διότι όταν θα τον χρειαστείς ο αναπληρωματικός δεν θα είναι όπως θα έπρεπε να είναι. Φυσικά στην περίπτωση των Ιταλών δεν ευθύνονται κυρίως οι παίκτες. Φταίει η περιρρέουσα ατμόσφαιρα : « Ο τελικός είναι στο γήπεδο μας» !! Όλοι θέλανε σώνει και ντε να πάνε τελικό. Από τον πρόεδρο μέχρι τους φίλαθλους. Κάνεις δεν σκέφτηκε το ενδεχόμενο του αποκλεισμού. Όλοι θεωρούσαν αυτονόητη την ύπαρξη τους στο τελικό. Έτσι όμως δεν γίνεται δουλειά….

Αυτά που έγιναν προς το τέλος του αγώνα μου προκάλεσαν μεγάλη θλίψη. Μια μεγάλη ομάδα όπως η Γιουβέντους να επιδεικνύει μια άθλια συμπεριφορά επειδή δεν μπορούσε να δεχτεί την μοίρα της. Ότι δηλαδή θα αποκλειόταν. Φυσικά και αναφέρομαι στα επεισόδια. Δεν τιμά κανέναν εκεί στην Γιουβέντους αυτή η εικόνα που βγήκε προς τα έξω. Ανεκάθεν η Γιουβέντους σεβόταν τους αντιπάλους. Το να «επιτίθεσαι» φραστικά και σωματικά στον αντίπαλο –ειδικά όταν τον έχεις τραυματίσει –δεν είναι σεβασμός όμως. Ούτε να σπιλώνεις την ομάδα που σου δίνει ψωμί με το να επιτίθεσαι στο αντίπαλο προπονητικό τιμ. Διότι όσο και να διαφωνούμε όλοι η Μπενφίκα δεν έφταιξε πουθενά. Έκανε ότι κάνει κάθε ομάδα που θέλει να παίξει τελικό. Ναι έπαιξε καθυστερήσεις αλλά σε λογικά πλαίσια. Όπως θα παρατηρήσατε κανείς δεν προσποιήθηκε τραυματισμό. Ειδικά ο Γκαράι που έφυγε με φορείο. Όποτε προς τι ο χαμός; Τέτοιου είδους χαμό βλέπουμε σε συγκεκριμένες περιπτώσεις μόνο. Τον βλέπουμε μόνο όταν μια εκ των 2 ομάδων έχει υπερβολική αυτοπεποίθηση για την έκβαση του αγώνα. Σε σημείο δε που να ξέχνα τους βασικούς κανόνες. Αυτό όλο είναι η παγίδα που συναντάμε πολύ συχνά στα ποδοσφαιρικά δρώμενα. Η μαγκιά όμως είναι να την αποφύγεις. Μάλλον οι Ιταλοί δεν αποδείχθηκαν τόσο μάγκες.

Κάθε ομάδα έχει δικαίωμα στο όνειρο. Κάθε ομάδα έχει δικαίωμα να θέλει να προκριθεί σε ένα ευρωπαϊκό τελικό. Δεν ήταν λοιπόν πρέπον να το αποδεχτεί ο αντίπαλος και να αποδεχτεί την μοίρα του. Σπάνια βλέπουμε την παραδοχή αυτή πλέον. Σε μια εποχή που η ανταγωνιστικότητα ώρες ώρες ξεφεύγει από τα όρια είναι πολύ δύσκολο να γίνει κάτι τέτοιο. Μήπως λοιπόν πρέπει να κάνουμε κάτι για αυτό; Ίσως πρέπει να αρχίσουμε να ανακαλύπτουμε ξανά την μαγεία του ποδόσφαιρου – όπως αυτή υπήρξε τις προηγούμενες δεκαετίες. Οι 4 φιναλίστ των τελικών μας δείχνουν τον δρόμο. Η ουσία όμως είναι άλλη. Κατά πόσο είμαστε εμείς διατεθειμένοι να τους ακολουθήσουμε;