Αχ αυτές οι κάρτες...

Ημιτελικοί ήταν και πάει. Με αφορμή τους τελικούς που πλησιάζουν, σε Τσάμπιονς Λιγκ και Γιουρόπα Λιγκ, έχει έρθει και πάλι στην επιφάνεια ένα θέμα που, κατά την προσωπική μου άποψη, αποτελεί βραχνά για το προϊόν ποδόσφαιρο. Αυτό των καρτών.

Γράφει ο Άρης Σταμόπουλος



Το βράδυ της Τρίτης ο Τσάμπι Αλόνσο δέχθηκε κίτρινη κάρτα για ένα άτσαλο μαρκάρισμα. Μια κάρτα η οποία του στερεί τη δεύτερη παρουσία του σε μεγάλο τελικό, μετά το 2005 και τον αλησμόνητο τελικό της Κωνσταντινούπολης. Αντίστοιχα, η Μπενφίκα θα παραταχθεί απέναντι στη Σεβίλλη, στον τον τελικό του Γιουρόπα Λιγκ, δίχως τρεις πρωτοκλασάτους παίκτες της. Πιο συγκεκριμένα οι Μάρκοβιτς, Σάλβιο και Πέρες θα λάμψουν… δια της απουσίας τους στο μεγάλο ραντεβού των «αετών» της Λισαβόνας με την ιστορία, λόγω των καρτών που δέχτηκαν στον ημιτελικό με τη Γιουβέντους, στο Τορίνο.

Δεν είναι λίγες οι τεράστιες ποδοσφαιρικές προσωπικότητες, οι οποίες εξαιτίας καρτών έχασαν την ευκαιρία ζωής να συμμετάσχουν σε έναν μεγάλο τελικό. Ανεξίτηλα χαραγμένη στο μυαλό μου παραμένει η σκηνή στον ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το 2003, μεταξύ της Ρεάλ και της Γιουβέντους. Η «Μεγάλη Κυρία» κατάφερε να πάει στον τελικό, ανατρέποντας το 2-1 της Μαδρίτης και παίρνοντας παλικαρίσια νίκη με 3-1 στο Ντέλλε Άλπι. Η χαρά όλων κόπηκε κάπου προς το τέλος του δευτέρου ημιχρόνου, όταν και ο πολύς Πάβελ Νέτβεντ αντικρίζει κίτρινη κάρτα, για ένα αχρείαστο μαρκάρισμα. Ο Τσέχος πέφτει απαρηγόρητος στο έδαφος και με δυσκολία βρίσκει δύναμη να συνεχίσει. Από εκείνο το σημείο και μέχρι τη λήξη του αγώνα, αγωνίζεται με δάκρυα στα μάτια και με το τέλος της αναμέτρησης ξεσπά σε λυγμούς. Εξαιτίας αυτής της κάρτας χάνει τον τελικό. Έναν τελικό για τον οποίο ο ίδιος μόχθησε και έδωσε τα πάντα για να είναι παρών.

Το 1999, Ρόι Κιν και Πολ Σκόουλς επίσης έχασαν τον τελικό λόγω καρτών. Έναν τελικό που σημαδεύτηκε από την απίστευτη ανατροπή της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μέσα σε δύο λεπτά απέναντι στη Μπάγερν Μονάχου. Ακόμη πιο νωπή, στη μνήμη των Ελλήνων, η απουσία του Γιώργου Καραγκούνη από τον τελικό του Euro 2004. Ο «τυπάρας» έδωσε τα πάντα και συνέβαλε τα μέγιστα στην πορεία της Εθνικής Ομάδας μέχρι την κορυφή της Ευρώπης. Εντούτοις μια κάρτα στον ημιτελικό με τους Τσέχους ήταν αρκετή ώστε να του στερήσει τη συμμετοχή στον τελικό της διοργάνωσης.

Τα παραδείγματα είναι πολλά, κι αν τα αναφέρω όλα δε φτάνουν ούτε είκοσι κείμενα για να τελειώσουμε! Το συμπέρασμα είναι ότι η FIFA, η UEFA και όλοι όσοι εκπροσωπούν τον οργανισμό που λέγεται ποδόσφαιρο, θα πρέπει να καταλάβουν ότι αυτός ο κανονισμός με τις κάρτες στους ημιτελικούς είναι αναχρονιστικός και παλιομοδίτικος. Σε μια εποχή που το ποδόσφαιρο εξελίσσεται και προοδεύει, υπάρχουν ακόμη κανονισμοί και καταστάσεις που το κρατάνε στάσιμο. Εδώ και μια πενταετία ακούγεται ότι υπάρχουν σκέψεις οι κάρτες να μη λαμβάνονται υπόψη για τους τελικούς. Από το να ακούγεται κάτι, έστω και σαν φήμη, μέχρι να υλοποιηθεί η απόσταση είναι τεράστια.

Όταν η FIFA ή η UEFA ή ο κύριος Πλατινί ή ο οποιοσδήποτε θέλει το προϊόν που εκπροσωπεί, στη συγκεκριμένη περίπτωση το ποδόσφαιρο, να είναι θελκτικό, φροντίζει ώστε να είναι όσο πιο λαμπερό και αψεγάδιαστο γίνεται. Το ποδόσφαιρο τη σήμερον ημέρα είναι μάρκετινγκ. Με το να στερείς τοιουτοτρόπως τη συμμετοχή των αστέρων των ομάδων από αυτά ποδοσφαιρικά ραντεβού, τα οποία αποτελούν διαφήμιση για το προϊόν σου, πέρα του γεγονότος ότι αποδυναμώνεις τις ομάδες, αποδυναμώνεις και το ίδιο το προϊόν το οποίο εκπροσωπείς. Αντί λοιπόν η εκάστοτε διοργανώτρια αρχή να στύβει το κεφάλι της για βρει νέες ιδέες για ανάπτυξη του ποδοσφαίρου, καλό θα ήταν να ξεκινήσει από τα αυτονόητα. Είναι προτιμότερος, για το φίλαθλο κοινό, ένας τελικός όπου οι προπονητές θα μπορούν να χρησιμοποιήσουν όλους τους παίκτες που έχουν στο ρόστερ τους, διότι ανεβαίνουν και οι πιθανότητες να δεις θέμα υψηλού επιπέδου.

Για να ολοκληρώσω, θα ήθελα να παραθέσω ένα ρητορικό ερώτημα. Πως θα σας φαινόταν ένας τελικός μεταξύ Ρεάλ και Ατλέτικο, χωρίς Ρονάλντο, Μπέιλ, Ντιέγκο Κόστα και Βίγια; Θα είχε την ίδια αίγλη; Με το να εξαιρεθούν οι τελικοί από τον κανονισμό των καρτών μόνο οφέλη μπορούν να προσδοθούν στο ποδόσφαιρο, τόσο σε ποιοτικό όσο και σε εμπορικό επίπεδο. Έχω βαρεθεί να τρώω τα νύχια μου σε κάθε ημιτελικό, μήπως κάποιος παίκτης δεχτεί κάρτα και χάσει τον τελικό. Από τη στιγμή που το ποδόσφαιρο εξελίσσεται, κάθε φίλαθλος θα πρέπει να έχει την απαίτηση να εξελίσσονται και οι κανονισμοί και οι ιδέες.

Υ.Γ: Αν ο τελικός του Κυπέλλου Ελλάδος γινόταν με όλους τους ποδοσφαιριστές των ΠΑΟΚ και Παναθηναϊκού, σίγουρα θα είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Δεν επικροτώ τις αντιδράσεις του Κατσουράνη, αλλά με αυτόν και τον Νάτχο στον τελικό ο ανταγωνισμός θα ήταν ομολογουμένως μεγαλύτερος.