Όταν σφυρίζουμε αδιάφορα στις εθνικές προσδοκίες...

Να ‘μαστε πάλι στα ίδια. Άλλη μια πρόκριση σε μπαράζ και όχι απευθείας. Φαίνεται το έχει η μοίρα μας τελευταία. Όταν πρόκειται για πρόκριση σε Μουντιάλ, να οδηγούμαστε στα μπαράζ. Εντάξει το 2010 ήταν αναμενόμενο. Είχες μια Ελβετία μπροστά σου. Σιγά το πράμα; Δεν νομίζω.

Γράφει η Δώρα Βελέντζα

Όλη η μεσαία της γραμμή πρωταγωνιστεί τα τελευταία χρόνια στην Ιταλία. Ενώ ούτε οι υπόλοιποι αποτελούν αμελητέα ποσότητα. Όλοι τους είναι σε ομάδες Ιταλίας και Γερμανίας. Μόνο 5-6 έχουν μείνει στην χώρα – η οποία να θυμίσω τελευταίως συλλογικά έχει μεγάλες επιτυχίες. Ο Σεντέρος για παράδειγμα τόσα χρόνια κάνει αξιοπρεπή καριέρα στην Αγγλία. Δεν είναι και λίγο να σε προπονούν ο Βένγκερ και ο Γιόλ. Ούτε το να σε έχουν βασικό σε απαιτητικές ομάδες όπως η Άρσεναλ και η Φούλαμ. Όποτε δικαιώνεται όσοι λέγανε τότε ότι η Ελβετία ήταν πάνω από τα κυβικά μας. Τώρα όμως είναι διαφορετικά τα πράγματα.

Όταν έγινε η κλήρωση πριν 3 χρόνια (αν δεν κάνω λάθος), όλοι μας ζήλευαν. Όλοι ήθελαν να ήταν στην θέση μας. Ήταν κατά γενική ομολογία – το λέγανε όλοι μηδενός εξαιρούμενου- ο πιο εύκολος όμιλος προκριματικών. Και όμως καταφέραμε να βγούμε 2οι . Σε αντίλογο των περί Ελβετίας, κάποιος θα πει ότι ισχύουν τα ίδια και για την Βοσνία. Are you serious? Καμιά σχέση δεν έχουν. Η Βοσνία πότε δεν είχε την «μεγάλη» ομάδα. Πάντα ήταν πίσω από τις εθνικές ομάδες της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Ακόμα και τώρα πίσω είναι. Για όσους δεν το γνωρίζουν η Βοσνία βασίζεται σε μια τριπλέτα. Τζέκο- Πιάνιτς- Λούλιτς. Όλοι οι υπόλοιποι είναι άπλα μέτριοι. Πέραν 2-3 παικτών – που παρά την μετριότητα τους εξασφαλίζουν συνεχώς καλά συμβόλαια όπως ο Σπάχιτς – η πλειοψηφία δεν έχει αξιόλογη καριέρα. Με λίγα λόγια η «χαρά» του αντίπαλου ( Έξου και η τεσσάρα κάποτε μέσα στην έδρα τους). Όταν βγαίνεις 2ος πίσω από τέτοια ομάδα – ειδικά όταν κάποτε πέρναγες υπερδυνάμεις – τότε κάτι φταίει. Σίγουρα κάτι φταίει.

Υπάρχει μια παροιμία για αυτές τις περιπτώσεις. Είναι πολύ γνώστη. «Το ψάρι συνήθως βρομάει από το κεφάλι». Όλοι έχουν τις ευθύνες τους. Παίχτες και προπονητής. Μα περισσότερο ευθύνη έχει η ομοσπονδία. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τον Σάντος. Απεναντίας τον εκτιμώ πολύ. Αλλά δεν ήταν η σωστή επιλογή. Όλοι γνωρίζαμε καιρό πριν ότι θα έφευγε ο Ότο. Είχε έρθει η ώρα. Όσο και να τον αγαπήσαμε – δεν είναι λίγο ένα τρόπαιο – είχε έρθει ώρα για αλλαγή. Όλοι στέλναμε τα μηνύματα μας ότι θέλαμε επιτελούς θέαμα. Απ’ ότι φαίνεται όμως η ομοσπονδία σφύριζε αδιάφορα. Και συνεχίζει, αν ισχύουν αυτά που ακούγονται, τα περί ανανέωσης συμβολαίου. Πώς να δείξεις θέαμα όταν ο προπονητής σου δεν το κατέχει. Σε πόσες ακόμα Ελληνικές ομάδες πρέπει να πάει (ο Σάντος) για να καταλάβει η ομοσπονδία; Αλήθεια η ΕΠΟ δεν διαβάζει ξένα sites και forum; Έχουμε γίνει ο περίγελος της Ευρώπης. Διότι δεν υπάρχει εθνική που να νικάει ομάδες – σαν το Λιχτένσταιν – μόνο με 1-0. Άλλοι φτάνουν... τα 10 κάθε φόρα. Όπως λέει και η διαφήμιση: Τι δεν καταλαβαίνεις;

Στην πυραμίδα των ευθυνών ο Σάντος είναι τελευταίος και .. καταϊδρωμένος. Όχι δεν είμαι της άποψης ότι περισσότερο φταίει ο προπονητής. Στην δική μας εθνική περισσότερο φταίνε οι παίκτες. Όχι όλοι για να εξηγούμαι. Το λεγόμενο «νέο αίμα». Η νοοτροπία του 2004 έχει μειωθεί κατά πολύ. Το «παίζουμε σαν σύνολο» δεν ισχύει καν. Στην τρελή πορεία του 2004 (βάζω μέσα και τα προκριματικά) όλοι έπαιζαν άμυνα και όλοι επίθεση. Παρότι ήταν διασκορπισμένοι σε πολλές ομάδες, ήξεραν ο ένας την κίνηση του άλλου. Πριν καν την κάνει. Βλέπει κανείς κάτι τέτοιο τώρα; Κάποτε «έκραζε» ο Αλεφάντος τους διεθνείς και εκείνοι απάνταγαν με ταπεινότητα. Που στο κάτω κάτω ο Αλεφάντος δεν άξιος για να κρίνει. Με βάση το… παρελθόν του.

Πριν λίγους μήνες... έκανε το λάθος μια εφημερίδα να κράξει για ένα αποτέλεσμα. Στο τέλος του επομένου αγώνα οι διεθνείς ζήτησαν σεβασμό. Δεν αντιλέγω ένα δίκιο το έχουν (γιατί οι εφημερίδες δεν έχουν και αγγελούδια δημοσιογράφους). Έτσι όπως το είπαν, έδωσαν την εντύπωση ότι απευθυνόταν και στους θεατές. Μόνο που υπάρχει ένα προβληματάκι. Δεν δικαιούνται οι διεθνείς να ζητούν σεβασμό από τον κόσμο. Το αντίθετο πρέπει να γίνεται. Διότι θα μείνουν «3 και ο κούκος». Πράγμα που δεν νομίζω να θέλουν. Ο κόσμος – φαίνεται κιόλας– έχει πολλά παράπονα από τους παίκτες. Το κυριότερο όμως που θέλουν είναι άλλο. Να πάψουν οι διεθνείς να αγωνίζονται με την λογική της αυτοπροβολής. Κάνω τα πάντα δηλαδή για να με δει ο σκαούτερ. Αυτή η λογική ζημιώνει την εθνική και δημιουργεί γκρίνιες για το 1-0. Γιατί όλοι έχουμε μεγαλύτερες προσδοκίες – σε σχέση με αυτά που δείχνουν οι παίκτες– και όλοι θέλουμε επιτελούς την εθνική όπως πρέπει. Όπως την ονειρευόμαστε.

Γιατί όλα τελικώς είναι ένα όνειρο. Ποιος δεν θα ήθελε την εθνική να μπορεί να συναγωνιστεί μεγάλες δυνάμεις; Ποιος δεν θα ήθελε και άλλες εθνικές επιτυχίες; Μήπως ήρθε η ώρα να γίνουν επιτέλους τα αυτονόητα; Θέλω να πιστεύω πως θα έρθει αυτή η ριμάδα η στιγμή. Τότε που επιτέλους ΕΠΟ και διεθνείς θα ανοίξουν τα ματιά τους. Να δώσουν επιτέλους σημασία στα θέλω και στις προσδοκίες των άλλων. Μόνο που πρέπει αυτό να γίνει άμεσα. Μετά θα είναι αργά...